Goed nieuws, ondanks alles
Door: Carla
Blijf op de hoogte en volg Carla
10 Augustus 2017 | België, Ouren
Woensdag 9 augustus
Dinsdagavond nog lekker onder het genot van een glaasje wijn de avond doorgebracht. Ik heb wel gezien dat de avonden niet vroeg beginnen. Er moet nog veel gedaan worden. ’S Morgens om 8 zaten we aan het ontbijt. Nadat Joost en Dina al een poosje in touw waren geweest.
Daarna was het snel vertrekken. Maar ik moest toch nog even hun stier bekijken. Wat n bakbeest. Ik was blij dat ie tussen de koeien stond met een groot hek tussen ons in. Daarna. Hupsakee. Ik moest nog wat boodschapjes doen voor onderweg. Toen ik bijna in het centrum was kreeg ik een telefoontje. Dina. Ik had mijn schoenzolen vergeten. Verdikkie. Maar ze kwam ze wel even brengen. Ik was toch nog in het dorp. Erg lief.
Vervolgens kreeg ik nog een geweldig lief telefoontje en voordat je het dan in de gaten hebt is het dan half 11 en had ik nog geen kilometers gemaakt. Dus daar bracht ik verandering in. De GR volgend naar boven. Daar aangekomen heb ik met een stel scouts staan te kletsen. Die moesten ook richting Commanster. Eerst liep ik toen het pad van de GR weer in.
Maar ik ben omgedraaid. Waarom niet de doorgaande weg volgen. Het was niet druk en scheelde kilometers. Dus ik die jongens achterna. Ik haalde ze in toen ze een rust hadden. Liep ze voorbij en heb ze niet meer gezien. Ik liep in marstempo en gebruikte mijn wandelstokken. Je komt dan snel vooruit en was dus zo een eind weg. Na Commanster heb ik netjes weer de GR gevolgd. Het was prachtig wandelweer. Niet te heet. Niet te koud. Prachtige natuur om me heen en schitterende uitzichten.
Het was een volmaakte dag tot nu toe. Om bij de camping Hohenbusch te komen moest ik even over een drukke weg. Daar houd ik niet van. Gelukkig kon ik na 300 meter van de weg af. Via een landweggetje en een achterom poortje kon ik op de camping komen. Zo ergens gelezen, zo gedaan. De tent stond snel en ik had nog tijd om even te zwemmen. Douchen, eten, een belletje met thuis. De dag was nog steeds perfect.
Route uitgezocht naar Luxemburg en ik zie dat ik daar in 6 dagen kan zijn. Nog een belletje met Utrecht. En toen was het al een heel eind bedtijd. Maar de telefoon moest nog geüpdate worden. Prima. Maar meteen doen. Tijdens het updaten viel ik in slaap en toen ik wakker werd moest de telefoon opnieuw aangezet worden. Maar toen ging het mis. Door mijn half-slaap wist ik de code niet meer. Ik typte 3 x de verkeerde code in. En toen brak de paniek uit. Ik kon niks meer met de telefoon.
Moest eerst een pukcode invoeren en die had ik niet. Ik kan veel probleempjes oplossen en daar heb ik dan geen problemen mee. Maar ik ben regelrecht telefoon verslaafd. Ik doe er álles op. Dikke drama dus op dat moment. Ik kon wel janken. En ja deed dat dus ook. Wat nu.
Inmiddels was het al laat. Receptie gesloten en ik kon niks. Naast me zaten een paar Nederlands-talige meisjes. Via hun telefoon heb ik naar huis gebeld. Harry was tuurlijk niet thuis en ik was door alle stress vergeten dat ik Harry’s nummer in mijn portemonnee had zitten. Ik heb wel 15x naar huis gebeld. Elk kwartier ging ik weer naar die meisjes of ik hun telefoon mocht lenen. Na anderhalf uur kwam ik op de gedachten om Harry te bellen waar hij was. Dat lukte. Hij moest thuis zo snel mogelijk die pukcode opzoeken.
Na weer een hele poos wachten belde hij het meisje. Hij had de code. Ik blij als een kind. Maar bij het invoeren bleek het een verkeerde code. Drama drama. Het was inmiddels middernacht en we spraken af dat hij een sms-je zou sturen naar de meisjes. Ik ben toen maar naar bed gegaan. Zwaar zwaar balend want ik kon niks. Nog niet eens kijken hoe laat het was.
'S nachts lag ik maar te bedenken wat te doen als Harry die code niet kon vinden. Daarbij regende het deze nacht ook zo gigantisch hard dat ik dacht dat de zondvloed kwam. Ik voelde op een gegeven moment het water in de binnentent. Ik heb snel al mijn kleren in de slaapzak gestopt. Die mochten in ieder geval niet nat worden. Het regenwater bleek via een soort beluchtingsgat naar binnen te komen. Ook dat nog. Dat gat heb ik snel dichtgemaakt. De rest van de tent heeft het goed gehouden. Dus vanaf nu heb ik alle vertrouwen in mijn tent en durf er in alle omstandigheden in te slapen. Ik heb toch nog wat geslapen.
Donderdag 10 augustus
Smorgens werd ik wakker. Hoe laat is het. Géén telefoon. Het probleem was nog niet voorbij en ik bedacht om dan maar eerst met de bus naar Sankt Vith te gaan om een prepaid kaartje te kopen. Als ik namelijk onderweg de weg kwijt raak, kijk ik op Google Maps en met behulp van de kaart kom ik wel op de juiste weg.
Maar Ja, als alles van de telefoon afhangt, en die doet het niet, dan heb ik het gevoel dat de navelstreng met thuis is afgesloten. Ik voelde me zwaar k……….. Toen ik de boel stond in te pakken kwam er iemand van de camping. Of ik mevrouw de Kleijne was. Ja.
Of ik dan naar de receptie wilde gaan. Mijn man had gebeld. Hij had de pukcode. Natuurlijk werd ik emotioneel. Zou hij het gevonden hebben? Ik naar de receptie. Bellen. Invoeren. En hij deed het weer.
De appjes kwamen binnen. De mails. En ik kon weer zien hoe laat het was. Wat was ik blij. Zo blij. Dus ik kon weer op pad. Het heeft de hele dag geregend. Maar mijn dag kon niet meer stuk. Zelfs niet toen ik op de camping aankwam en geen trekkershut kon krijgen. En dus mijn natte vieze tent neer moest zetten. Gelukkig kon ik een plekje krijgen tussen de grote in, dichtbij.
Dichtbij het toiletgebouw zodat ik morgenvroeg snel alles naar een droge ruimte kan brengen. Ik zit nu in Ouren. Het meest Oostelijke – Zuidelijkste puntje van België. Morgen loop ik Luxemburg in. Nog een dag of 6 en dan ben ik bij stad Luxemburg.
Ja en dan mag ik vandaag ook nog het blijde nieuws vertellen. Wij worden Opa en Oma. Van Aniek. Dat was één van de redenen dat ik volgend jaar niet naar Rome kan lopen. Dus nu snel naar Rome en snel weer terug. En Oma Joke wordt Over-groot-Oma.
Overigens heb ik nog een hele gezellige avond doorgebracht in het restaurant. Buiten stortregent het en binnen is het gezellig en warm. Samen met Jan en Lars uit Deurne hebben we Mens Erger Je Niet gespeeld. Helaas niet gewonnen.
Maar heerlijk om zo in goed gezelschap te zitten en niet alleen in mijn tentje. Doet een mens weer goed en alle leed wordt weer vergeten van vorige avond. Morgen loop ik Luxemburg in
Dinsdagavond nog lekker onder het genot van een glaasje wijn de avond doorgebracht. Ik heb wel gezien dat de avonden niet vroeg beginnen. Er moet nog veel gedaan worden. ’S Morgens om 8 zaten we aan het ontbijt. Nadat Joost en Dina al een poosje in touw waren geweest.
Daarna was het snel vertrekken. Maar ik moest toch nog even hun stier bekijken. Wat n bakbeest. Ik was blij dat ie tussen de koeien stond met een groot hek tussen ons in. Daarna. Hupsakee. Ik moest nog wat boodschapjes doen voor onderweg. Toen ik bijna in het centrum was kreeg ik een telefoontje. Dina. Ik had mijn schoenzolen vergeten. Verdikkie. Maar ze kwam ze wel even brengen. Ik was toch nog in het dorp. Erg lief.
Vervolgens kreeg ik nog een geweldig lief telefoontje en voordat je het dan in de gaten hebt is het dan half 11 en had ik nog geen kilometers gemaakt. Dus daar bracht ik verandering in. De GR volgend naar boven. Daar aangekomen heb ik met een stel scouts staan te kletsen. Die moesten ook richting Commanster. Eerst liep ik toen het pad van de GR weer in.
Maar ik ben omgedraaid. Waarom niet de doorgaande weg volgen. Het was niet druk en scheelde kilometers. Dus ik die jongens achterna. Ik haalde ze in toen ze een rust hadden. Liep ze voorbij en heb ze niet meer gezien. Ik liep in marstempo en gebruikte mijn wandelstokken. Je komt dan snel vooruit en was dus zo een eind weg. Na Commanster heb ik netjes weer de GR gevolgd. Het was prachtig wandelweer. Niet te heet. Niet te koud. Prachtige natuur om me heen en schitterende uitzichten.
Het was een volmaakte dag tot nu toe. Om bij de camping Hohenbusch te komen moest ik even over een drukke weg. Daar houd ik niet van. Gelukkig kon ik na 300 meter van de weg af. Via een landweggetje en een achterom poortje kon ik op de camping komen. Zo ergens gelezen, zo gedaan. De tent stond snel en ik had nog tijd om even te zwemmen. Douchen, eten, een belletje met thuis. De dag was nog steeds perfect.
Route uitgezocht naar Luxemburg en ik zie dat ik daar in 6 dagen kan zijn. Nog een belletje met Utrecht. En toen was het al een heel eind bedtijd. Maar de telefoon moest nog geüpdate worden. Prima. Maar meteen doen. Tijdens het updaten viel ik in slaap en toen ik wakker werd moest de telefoon opnieuw aangezet worden. Maar toen ging het mis. Door mijn half-slaap wist ik de code niet meer. Ik typte 3 x de verkeerde code in. En toen brak de paniek uit. Ik kon niks meer met de telefoon.
Moest eerst een pukcode invoeren en die had ik niet. Ik kan veel probleempjes oplossen en daar heb ik dan geen problemen mee. Maar ik ben regelrecht telefoon verslaafd. Ik doe er álles op. Dikke drama dus op dat moment. Ik kon wel janken. En ja deed dat dus ook. Wat nu.
Inmiddels was het al laat. Receptie gesloten en ik kon niks. Naast me zaten een paar Nederlands-talige meisjes. Via hun telefoon heb ik naar huis gebeld. Harry was tuurlijk niet thuis en ik was door alle stress vergeten dat ik Harry’s nummer in mijn portemonnee had zitten. Ik heb wel 15x naar huis gebeld. Elk kwartier ging ik weer naar die meisjes of ik hun telefoon mocht lenen. Na anderhalf uur kwam ik op de gedachten om Harry te bellen waar hij was. Dat lukte. Hij moest thuis zo snel mogelijk die pukcode opzoeken.
Na weer een hele poos wachten belde hij het meisje. Hij had de code. Ik blij als een kind. Maar bij het invoeren bleek het een verkeerde code. Drama drama. Het was inmiddels middernacht en we spraken af dat hij een sms-je zou sturen naar de meisjes. Ik ben toen maar naar bed gegaan. Zwaar zwaar balend want ik kon niks. Nog niet eens kijken hoe laat het was.
'S nachts lag ik maar te bedenken wat te doen als Harry die code niet kon vinden. Daarbij regende het deze nacht ook zo gigantisch hard dat ik dacht dat de zondvloed kwam. Ik voelde op een gegeven moment het water in de binnentent. Ik heb snel al mijn kleren in de slaapzak gestopt. Die mochten in ieder geval niet nat worden. Het regenwater bleek via een soort beluchtingsgat naar binnen te komen. Ook dat nog. Dat gat heb ik snel dichtgemaakt. De rest van de tent heeft het goed gehouden. Dus vanaf nu heb ik alle vertrouwen in mijn tent en durf er in alle omstandigheden in te slapen. Ik heb toch nog wat geslapen.
Donderdag 10 augustus
Smorgens werd ik wakker. Hoe laat is het. Géén telefoon. Het probleem was nog niet voorbij en ik bedacht om dan maar eerst met de bus naar Sankt Vith te gaan om een prepaid kaartje te kopen. Als ik namelijk onderweg de weg kwijt raak, kijk ik op Google Maps en met behulp van de kaart kom ik wel op de juiste weg.
Maar Ja, als alles van de telefoon afhangt, en die doet het niet, dan heb ik het gevoel dat de navelstreng met thuis is afgesloten. Ik voelde me zwaar k……….. Toen ik de boel stond in te pakken kwam er iemand van de camping. Of ik mevrouw de Kleijne was. Ja.
Of ik dan naar de receptie wilde gaan. Mijn man had gebeld. Hij had de pukcode. Natuurlijk werd ik emotioneel. Zou hij het gevonden hebben? Ik naar de receptie. Bellen. Invoeren. En hij deed het weer.
De appjes kwamen binnen. De mails. En ik kon weer zien hoe laat het was. Wat was ik blij. Zo blij. Dus ik kon weer op pad. Het heeft de hele dag geregend. Maar mijn dag kon niet meer stuk. Zelfs niet toen ik op de camping aankwam en geen trekkershut kon krijgen. En dus mijn natte vieze tent neer moest zetten. Gelukkig kon ik een plekje krijgen tussen de grote in, dichtbij.
Dichtbij het toiletgebouw zodat ik morgenvroeg snel alles naar een droge ruimte kan brengen. Ik zit nu in Ouren. Het meest Oostelijke – Zuidelijkste puntje van België. Morgen loop ik Luxemburg in. Nog een dag of 6 en dan ben ik bij stad Luxemburg.
Ja en dan mag ik vandaag ook nog het blijde nieuws vertellen. Wij worden Opa en Oma. Van Aniek. Dat was één van de redenen dat ik volgend jaar niet naar Rome kan lopen. Dus nu snel naar Rome en snel weer terug. En Oma Joke wordt Over-groot-Oma.
Overigens heb ik nog een hele gezellige avond doorgebracht in het restaurant. Buiten stortregent het en binnen is het gezellig en warm. Samen met Jan en Lars uit Deurne hebben we Mens Erger Je Niet gespeeld. Helaas niet gewonnen.
Maar heerlijk om zo in goed gezelschap te zitten en niet alleen in mijn tentje. Doet een mens weer goed en alle leed wordt weer vergeten van vorige avond. Morgen loop ik Luxemburg in
-
10 Augustus 2017 - 21:29
Lizet:
Lieve mama,
Met veel plezier lees ik je verhaal. Wat een drama zeg met die telefoon. Kan me voorstellen dat je er echt even van baalde. Haha ik zal niet ontkennen dat ik een beetje moest lachen toen ik het las. Onsss mam de telefoon verslaafde hahaha. Maar ach zo zie je maar weer, alles komt goed. Lief van paps dat hij je zo goed heeft geholpen. Ook fijn dat je een leuke avond hebt gehad. Geniet van alles. Want er is niets beter dan in alle vrijheid te leven. Je eigen pad te kunnen trekken en al het kleins te leren waarderen. Zet 'm op!
Dikke knuf Lizet -
10 Augustus 2017 - 21:29
Frans En Maria Geerts:
Hallo Carla,
Wat een leuk nieuws aan het einde van jouw verslag. Geloof meteen dat alle shit vergeten is.
Hartelijk gefeliciteerd, ook voor Harry.
Nog veel plezier met het lopen van alle km.
groetjes,
frans en maria -
10 Augustus 2017 - 21:33
Anja :
Gefeliciteerd aanstaande Oma!!!
Groetjes Anja -
10 Augustus 2017 - 21:35
Caroline:
Van harte proficiat Carla en Harry en natuurlijk de trotse ouders in wording.
Wat een ellende hè, als die telefoon het niet doet. Ik kan me de paniek heel goed voorstellen. Respect voor onze voorouders die ook Europa rondtrokken en zonder dat ding op hun bestemming kwamen. Vooruitgang heet dat, maar ondertussen verliezen we steeds meer vaardigheden in ons contact met de natuur en Moeder Aarde.
Dat het vanaf nu meezit en Luxemburg je met een blijde glimlach en zonnestralen mag verwelkomen. -
10 Augustus 2017 - 21:37
Marga:
O jee Carla, wat een gedoe met de fhone (ik zou ook in paniek zijn)! Gelukkig kun je weer je weg vervolgen! Heerlijk om je verhalen te lezen! OMA in Top! Gefeliciteerd en toi toi -
10 Augustus 2017 - 21:59
Bert:
Wat een verhaal zeg -
10 Augustus 2017 - 22:28
Hannie:
Proficiat a.s oma en opa!! Superleuk nieuws. -
10 Augustus 2017 - 22:31
Gerrie:
Hoi lieve a.s Oma gefeliciteerd en natuurlijk Harrie ook
wat een geweldig verhaal ,en dan die foon moest ook n beetje lachen
zag het voor me , maar carla alles komt goed dat zie je maar weer ,ga lekker door zo
ik smul van je verhalen
knuf Gerrie -
10 Augustus 2017 - 22:36
Carlies:
Pff Carla het zat je echt even niet mee, en wat zijn we tegenwoordig toch onthand he zonder telefoon. Vooral nu voor jou ook met google maps denk ik. Super goed nieuws zeg proficiat oma . Hoop dat je het nu weer btje meezit allemaal lieve groetjes carlies -
10 Augustus 2017 - 22:59
Sannie:
Hoi Carla,
Allereerst natuurlijk proficiat, oma zijn is zo genieten, en ik kan het weten.
Jeetje wat een toestand met je telefoon, ja we kunnen niet meer zonder he. Nou na alle narigheid maar weer verder stappen, veel succes maar weer, lieve groetjes van Sannie en Lenie -
10 Augustus 2017 - 23:11
Mandy:
Jeeeej! Van harte gefeliciteerd oma en opa in spe en ook voor de aanstaande ouders natuurlijk!
Telefoon verslaafd ja? Dat wist ik nog niet ;-) hahaha
Veel succes nog en blijf genieten xxx -
11 Augustus 2017 - 07:37
Marieke Vd Bungelaar:
Gefeliciteerd Carla!!! -
11 Augustus 2017 - 07:43
Joke Van Erp:
Lieve Carla, Van harte proficiat met je nieuwe titel. Kei leuk. Hopelijk laat je mobiel je niet meer in de steek. Op z'n ergst, ga je terug in de tijd op pad. Jou kennende kom je ook dan in Rome. Lieve Carla, Bon Route!!
Liefs Joke xxx -
11 Augustus 2017 - 10:14
Janine Arts:
Hoi Carla, Wat een prachtige verhalen weer, Met de telefoon was t alsof ik over mezelf las. Zo ontzettend handig als ik ook ben met dat ding, maar ik heb nog nooit de code te vaak verkeerd ingevoerd. Maarja als je nog half in slaap bent kan dat zomaar gebeuren. En wat een leuk bericht dat jij en Harry opa en oma worden.
Dat is toch wel een van de leukste dingen in het leven, je eigen meisje krijgt een kind. Dan zie je ook dat het leven opschuift, het leven wordt doorgegeven, je wordt oud(er). Het wordt een hele leuke tijd en dan die voorpret alleen al. De buik die steeds groter wordt, het kindje dat zichtbaar beweegt.
Ik begin a.s. maandag weer te werken na 4,5 week vakantie. Lekker als je op een school werkt dan heb je elke paar maanden wel vakantie. Heb er veel zin in want ik heb nu lekker uit kunnen rusten en niksdoen. Veel succes verder en groetjes uit Den Haag. -
11 Augustus 2017 - 14:03
Betsie:
Van harte gefeliciteerd voor jou en opa ! Leuk nieuws. Ik heb net pas je hele reisverslag doorgelezen en geniet ervan. Veel succes verder dappere dame! -
11 Augustus 2017 - 18:08
Nelly Gielen:
Hoi Carla na wat pech onderweg met regen, telefoon UIT.....mocht je nu vertellen over je spruit die onderweg is! Ik heb je hier horen schreeuwen en ik schreeuwde terug.....Yes we worden Oma van de in wording "Drupke" van Aniek en Dirk!
Nou a.s Oma op naar Luxemburg...veel wandelplezier.
Groeten van Guus en Nelly
-
12 Augustus 2017 - 20:32
José:
Hallo Carla,
Vandaag weer even de tijd genomen om al je verslagen te lezen. Wat een avontuur zeg! Ga er maar aan staan. Ik vind het weer super knap van je. En wat een leuk nieuws. Ik had het inmiddels ook al op facebook gelezen. Van harte gefeliciteerd met dit nieuwe wonder dat zich aandient. Geniet nog van je reis en denk aan alle dingen waar je dankbaar voor kunt zijn. Geeft je heel veel kracht.
Dikke kus (en de groetjes van Chris), José -
14 Augustus 2017 - 09:42
Maria Verstegen :
Hoi Carla
Gefeliciteerd met oma te worden.
En veel geluk op de mooie tocht.
Groetjes Maria
-
14 Augustus 2017 - 18:11
Ad. :
Hoi Carla.
Weer een mooi verhaal met het mooie bericht dat jullie Opa en Oma worden. Gefeliciteerd. Gr. Ad.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
