Laatste dag

Maandag 9 augustus

Wat een prachtig plekje was dat toch, Sundet Garden. Een houten huis geheel in stijl met een extra touch. Vele oude zaken kwamen weer terug in dit huisje, ze kwamen opnieuw tot leven. Als extra toevoeging had de eigenaresse een heleboel kristallen luchters neergehangen. Het geheel keek erg mooi. Het ontbijt ‘s morgens vroeg was super goed verzorgd. Er stond van alles op tafel. We konden zoveel pakken als we wilden. Maar ja, je kunt je niet rond eten. Dan kan je niet meer lopen. Ook mijn boterhammetjes voor de lunch heb ik gesmeerd. Lekker.

Het was bijna 9 uur voor dat ik vertrok. De laatste dag. Met dubbele gevoelens. Ik moest even slikken toen ik wegliep. Het zou de laatste keer zijn, dat ik zo de deur achter me dicht zou maken. Ik wilde graag aankomen want ik was wel moe. En ook mijn knieën deden zeer. Vooral mijn linkerknie. Bovenop. Ik weet niet of dat komt, door toch op een andere manier te lopen. Vanwege de teen. Maar ik had er wel last van. En daarom was het goed dat dit vandaag de laatste dag zou zijn. Je weet dat het een keer ophoudt. En wandelen kan ik straks thuis nog heel veel. Samen met Lara.

Al vrij snel nadat ik dus aangelopen was moest ik een hele lange steile klim op. Waarom altijd in het begin? Toen ik bovenaan kwam heb ik eerst maar eens wat kleren uitgegooid. T shirt uit en ook de broek afgeritst. Dat voelde meteen al veel prettiger aan. Als ik terug keek zag ik in de verte het fjord. En nog verder weg, de bergen, waar ik vandaan gekomen was. Het was een machtig uitzicht. Ik heb me nog diverse keren omgedraaid om dat nog één keer te kunnen zien.

Daarna ging het verder, door de bossen op en neer en op en neer. In het begin waren het nog paadjes maar allengs werden die paadjes brede voetpaden je kon merken dat je in de bossen dicht bij Trondheim kwam. Hoe dichter je bij Trondheim kwam hoe meer de bossen werden gebruikt om te fietsen en te joggen. Ook liep ik voorbij een manege met heel veel paarden.

Meike en Willem haalden me in. We bleven even samen lopen, en toen bleek dat Meike en Willem sneller liepen, liet ik ze weer gaan. Bij de pauze haalde ik ze weer in. En bij mijn volgende pauze had ik een heel mooi plekje gevonden. Heel hoog op een heuveltop. Ik keek helemaal over Trondheim heen. Verderop keek ik helemaal over de bergen heen. Naar de bergen waar ik geweest was. Een geweldig uitzicht. Ik heb daar een hele poos zitten genieten. En plotsklaps stonden Meike en Willem weer voor mijn neus. Ik had niet gedacht dat ze me daar zouden zien zitten. Ik was namelijk een stukje van de route afgegaan om die top te beklimmen.

Mijn pauze was voorbij en ik liep verder. Zij beiden bleven daar nog even zitten. Tot de volgende keer zei ik, jullie halen me wel weer in. En vanaf toen ging het naar beneden. Geen enkele klim volgde meer.

Maar toen ik het bos uitkwam ging er bij mij ook iets verkeerd. Ik liep verkeerd. Ik weet niet waar ik in de fout ben gegaan, maar ik kwam op een drukke doorgaande weg uit. Ik wist gelijk dat ik verkeerd zat. Ik wist dat ik richting water moest en dus naar beneden. Dus volgde ik die weg weer naar beneden en bij een rotonde kon ik weer de route oppikken. Ik was wel dringend aan een pauze toe, dus ik ben bij een klein kerkje even gaan rusten. Even wat drinken en wat eten. Het was steeds warmer en benauwder geworden.

Omdat ik een stuk verkeerd gelopen had, dacht ik dat Meike en Willem me al voorbij waren. Dus na de rust sjokte ik rustig door naar de Nidaros kerk, de kathedraal, in de veronderstelling dat die 2 er al waren. Maar toen ik aankwam, klokslag 15.00 uur, zag ik ze niet. Misschien waren ze al weg? Maar zeker weten wist ik niet? Ik stuurde Meike maar een appje dat ik er was. Dat was het minste wat ik kon doen. Ik heb iemand foto’s van mij laten maken en die heb ik even naar het thuisfront gestuurd. Ik ben er. Ik heb het gehaald. Yes.

In de middeleeuwen liepen de pelgrims 3 keer om de kerk, als ze aangekomen waren. Ik besloot dat ook gewoon maar te doen. Ja, ik ging gewoon 3 keer om de kerk lopen. De mensen die daar zaten zullen wel gedacht hebben. Die is helemaal gek. Dat vond ik ook van mezelf. Maar ik wilde zo’n oud gebruik toch niet zomaar laten liggen. Vervolgens ging ik ‘n entreebewijs halen in de Nidaros shop en ging daarna de kerk even binnen. Gewoon om een vlugge blik te werpen. Morgen zou ik het wel uitgebreid doen.
Eerst moest er nog een traktatie gescoord worden, een ijsje. En nog een foto bij de mijlpaal 0 km.

En terwijl ik daar allemaal mee bezig was, zag ik Willem en Meike aankomen. Dus ze waren er toch nog niet. Dat had ik niet gedacht omdat ik een eind verkeerd gelopen was. Maar wel leuk dat ze er beiden nu ook waren. We hebben natuurlijk de nodige foto’s gemaakt. Daarna heb ik mijn ijsje opgegeten. En Willem en Meike liepen alvast door naar het pelgrim centrum. Om de oorkonde, de Olafsbrev op te halen. En voor de allerlaatste stempel.

En dus liep ik na de kathedraal en het ijsje ook door naar het pelgrims centrum. Dat was direct achter de kathedraal. Daar had ik 2 nachten op de slaapzaal geboekt.

Na de incheck en douche ben ik bij de mensen die de pelgrims ontvangen een stempel gaan halen en de Olafsbrev. Die douche wilde ik toch echt eerst. Dan voelde ik me toch een stuk frisser. Toen ik incheckte zaten Meike en Willem al bij deze pelgrims opvang. Ze hadden allebei de oorkonde gekregen. Ook Willem, terwijl hij toch geen pelgrims paspoort had. Toch mooi. Bij deze pelgrims opvang kon je ook je ervaringen delen. Dus de 2 apart moeilijke trajecten zijn ook aangehaald en doorgegeven. Misschien kan je er iets aan gedaan worden. Daar heeft de toekomstige pelgrim dan baat bij.

Om 18 uur was de pelgrims mis. Dat is dan toch het allerlaatste wat je op dergelijke tocht doet. Het hoort er een beetje bij. Omdat er voor morgen regen voorspeld wordt en het vandaag een heel zonnig dag is, ging ik snel een paar foto’s schieten bij de gekleurde huisjes en de oude brug in Trondheim. Daar scheen zo mooi de zon op, dat kon ik niet laten schieten. En om 18.00 uur zat ik braaf In de kerk. Met, ik denk 30 andere. De helft waren pelgrims (van 2 dagen), de helft waren toeristen die pelgrims wilden zien.

Kirstin en Jorn zaten ook in de kerk. De 2 Denen die ik de laatste dagen al vaak ontmoet had. We besloten met zijn vijven ergens te gaan eten na de mis. Helaas lukte dat niet omdat alles vol zat. Daarom zijn we uit elkaar gegaan. Meike, Willem en ik ging ergens eten en Kirsten en Jorn gingen ergens anders eten.

Na het eten ben ik opgestapt. Omdat ik toch wel moe was. Ik liep nog even naar de voorkant van de kathedraal, en wie zag ik daar op een bankje nog zitten. Ja, Kirsten en Jorn. Dat vond ik leuk. Want ik vind dat een heel aardig stel.
Gezellig samen hebben we daar nog eventjes gezeten. Eventjes samen kletsen. Daarna ging ik weer terug naar het Pelgrims centrum. Ik had de code om binnen te komen, en die had ik ook tegen Kirsten gezegd. Ik wist alleen niet zeker of ze die onthouden had. Daarom besloot ik maar in de salon te gaan zitten. Want ik wist dat ze, snel achter mij aan zouden komen. Dat was al naar een kwartiertje. Ik heb even geholpen om de deur open te maken. Zodat ze binnen konden komen. En daarna kon ik ook naar bed.

En hierbij eindigd dan mijn Pelgrimstocht. Oslo – Trondheim, het Olavspad. Een hele mooie maar ook een zware tocht. Ik heb genoten van het lopen. Nog meer genoten in al die mooie bossen, alle bloemen, de vergezichten, de ontmoetingen. Noorwegen is een prachtig land. Ik ben blij dat ik deze tocht heb kunnen en mogen lopen.

Het schrijven was voor mij een manier om de herinneringen vast te leggen en een tijdverdrijf. Ik hoop dat jullie genoten hebben van de verhalen en de foto’s.
Woensdag komt Harry en Susan. Via de westkust rijden we saampjes weer naar huis. Ik ben blij.