Eenzaam veengebied

Zaterdag 7 augustus

En alweer scheen de zon. Ik liet dus meteen de broek afgeritst. Lekker lopen In de blote benen. Ik heb goede nachtrust gehad. Werd wel vroeg wakker omdat de twee Denen Kirsten en Jorn ook vroeg opstonden. Maar dat vond ik niet erg. Ik bleef nog even liggen terwijl zij de spullen bij elkaar raapten. Beiden zaten om 7 uur in de keuken te eten toen ik uit mijn slaapzak ging. Ik ben altijd snel klaar dus voordat ze daadwerkelijk weg waren, was ik ook al bijna zover. Toch heb ik de tijd nog genomen om even rustig te ontbijten.

En een kwartiertje voor 8 was ik dan ook zover dat ik aan kon lopen in de blote benen. Het pad ging al snel de bossen in. Heerlijk vind ik dat, die ongerepte stille natuur. Het paadje is altijd goed te volgen. Maar als je langs het pad komt dan is het een woestenij. Alles is dan dik begroeid met grassen, struiken en bomen. En overal tussendoor liggen dan grote en kleine rotsblokken. Vaak vol met mos.

Een stuk verder in het bos kwam ik Kirsten en Jorn weer tegen. Kirsten was druk bezig met het verzamelen van paddenstoelen. Ze heeft er veel verstand van. Ik heb gisteren al mogen proeven van wat ze klaargemaakt had. Alles puur natuur. En ik moet zeggen, het was heerlijk. En ook in dit bos had ze al veel verschillende paddenstoelen ziet staan die eetbaar zijn. Ik durf ze niet te plukken Omdat ik er geen verstand van heb. Dus ik had gisteren als toevoeging van mijn maaltijd (zo’n pakje pasta) maar een champignon en ‘n tomaat gekocht. Veilig In de winkel.

Na een poosje liep ik voorbij een groot meer. Dat was erg mooi om te zien. Aan de ene kant staken er de grassen boven het water. En er lagen roeibootjes bij. Ik liep rondom het meer om een eindje verder even een pauze te nemen. Toen ik daar aan het water stond, foto’s te maken, liepen Kirsten en Jorn mij weer voorbij. Zo gaat dat dan, inhalen en ingehaald worden.

Na een poosje omhoog gelopen te hebben kwam ik bij een open schuil hut. En wie zaten daar, ja de twee Noren. Ze hadden deze luxe schuilhut gebruikt als overnachtingsplaats. Ze waren dus inderdaad zo verstandig geweest om niet door te lopen. Ook Kirsten en Jorn zaten op een picknickbank bij die open schuilhut, te bellen. Zo had ik ze weer allemaal ingehaald.

Ik zei iedereen gedag vroeg hoe het ging en ging verder. Nu was ik als eerste van de hele groep. Moest nog even klimmen en daarna door een soort gat, een dalletje in het terrein en dan was ik weer boven. Ik draaide me om, om wat mooie foto’s te maken. Je hebt vandaag prachtige vergezichten. Daarna liep ik door over een ruw pad. Dat voelde niet goed. Ik zag wel diverse voetstappen staan. Daar let ik altijd wel. Of er meerdere gelopen hebben. Toch voelde het niet goed. Ik zag ook geen aanwijzingen meer. Ik draaide om. Want dit laatste stuk voelde niet goed. Ik ging terug naar het punt waar ik die foto’s gemaakt had. En keek daar nog eens heel goed rond. Ja, en toen zag ik het. Er stond een aanwijzing naar links met een klein paadje. Die had ik volledig over het hoofd gezien.

Het was maar goed dat ik terug gegaan was. Dit was een te belangrijk paadje om te missen. Ik volgde het paadje en vanaf toen ging ik over de eenzaam veengebied. Moerassige hoogvlakte. Ik liep heel veel over houten planken die over de moerassige grond gelegd waren. Lagen er geen planken dan leek het alsof ik op 10 lagen natte mos liep. Het water borrelde dan ook om mijn schoenen omhoog. De grond veerde dan ook helemaal. Ik moest echt uitkijken waar ik liep, om niet weg te zakken. Het was een bijzondere ervaring en een machtig mooie omgeving. Ik zag niemand van de andere wandelaars en was daar helemaal alleen. Wetende dat er een uurtje achter mij de andere aan zouden komen. Ook terwijl ik pauze zat te nemen haalde niemand mij in. Ik zat te genieten van de rust, de stilte en de vogeltjes.

Na een aantal uren liep ik weer uit die moerassige hoogvlakte. Het was weer tijd voor een pauze en ik zocht een stil plekje. ik kwam op een punt met een bruggetje en daar tegenover dat bruggetje was een weggetje, en dat ging ik in. De heuvel over en daar kon ik rustig zitten Ik heb daar mijn onderzeil van de tent welke ik meegenomen heb uitgespreid en ik zat heerlijk te niksen in het zonnetje. Dat onderzeil van de tent is vrij groot. Dat vind ik heerlijk. Ik kan er al mijn spullen op leggen. Ik heb een afschuwelijke hekel om ergens te zitten. En dat de mieren rondom me heen kruipen. Zolang ik op dat onderzeil zit en ik houd de randen een beetje omhoog, kunnen er geen beesten op dat zeil kunnen komen. Het is me al enkele malen overkomen, dat ik ergens ging zitten, en dat ik in een mierennest zat. Vandaar dat zeiltje.

Na die rustpauze en liep ik langzaam het bos uit. Ik kwam nog bij een watervalletje waar een bankje bijna in het water stond. Daar ben ik toch nog even lekker op gaan zitten. Ik heb de sokken en de schoenen uitgedaan en ben lekker met mijn voeten in het water gegaan. Heerlijk fris was dat, lekker koud. Probleem daarna is altijd van hoe maak je die voeten droog? Ik had geen zin om de hele rugzak weer open te maken, dus ik deed het zo goed en zo kwaad met het gras. En daarna mijn sokken over de nog natte voeten. Het was tenslotte nog maar 5 km. Willem en Meike haalden me in, op het moment dat ik weer aan het vertrekken was. Ik liet ze daar dus achter. Na ff gezellig bij gebuurt te hebben.

En zo liep ik dan ongeveer rond 3 uur Skaun binnen. De dorpjes in Noorwegen zijn apart om te zien. Bij ons bestaat een dorp uit heel veel huizen rondom de kerk. Hier zie je overal kleine groepjes huizen / boerderijen. Het is geen aaneengesloten geheel van huizen. De kerk staat vaak net buiten het dorp. Van de kerk van Skaun heb ik nog een mooie foto gemaakt. Daarna ging ik eerst door naar de supermarkt om mijn ontbijt en lunch kopen. De rugzak liet ik achter bij het parochiehuis. Daarna heb ik pas diegene gebeld waarmee ik afgesproken had. Omdat er een feest was konden we niet in het parochiehuis slapen. Toen ik terugkwam van de winkel was het inderdaad druk bij de parochie huis. Allemaal mooie dames met klederdracht aan en de heren weer in pak. Het was wederom een doopviering. Dit is al de tweede keer dat ik bij hem doopviering uit kon. Toeval?

Er kwam een oudere man in een auto aan gereden. En hij liep naar de kerk te kijken. En omdat ik gezegd had bij de kerk te zijn dacht ik direct: die komt van mij. Ik heb me voorgesteld en daarna kon ik in de auto stappen. Dat was weer voor het eerst sinds een maand. Hij bracht me 2 km verderop, omhoog, naar een boerderij. Zoals ik al eerder vertelde zijn dat allemaal groepjes huizen bij elkaar. Één daarvan stond leeg. En daarin kreeg ik een kamer. Omdat ik alleen ben, mag ik altijd alleen op de kamer. Alles werd netjes uitgelegd en in die tijd dat mevrouw alles uitlegde werden ook de andere opgehaald. De twee Denen Kirsten en Jorn en Meike en Willem.

Ik stond In de douche toen Meike en Willem binnenkwamen. Dat hoorde ik. Ik wilde me net gaan afdrogen. En toen kwam ik erachter dat ik mijn handdoek vergeten had. Die lag nog boven. OP het moment dat ik daar achter kwam hoorde ik dat Meike en Willem inmiddels ook gebracht waren en net binnen kwamen. Dus gelukkig was Meike de reddende engel. En heeft de handdoek voor mij van boven gehaald. Dankjewel Meike.

S avonds om 18.00 u kregen we het diner geserveerd. Er was veel werk aan besteed. We kregen bloemkoolsoep. En Kirsten had de paddenstoelen die zij in het bos geplukt had klaargemaakt. Die hebben we lekker bij de soep opgegeten. Daarna volgde ‘n grote ovenschotel met aardappelen, selderij, ui, wortelen en 3 verschillende soorten vlees. Varkens, eland en geit. Het was lekker maar omdat ik al zoveel soep gegeten had kon ik er niet meer zoveel bij. Als toetje kregen we een hele grote schaal aalbessen en daar kon je een vanillesaus overheen doen. Het was erg lekker allemaal.

Als afsluiter van de dag mochten we samen met de eigenaar van de boerderij nog rondleiding hebben in de kerk. We werden met twee auto’s weer naar beneden gebracht. Daarna kregen we een hele rondleiding door de kerk. Vooral het altaar was heel erg oud. Ik moet zeggen dat ik heel erg moe was tijdens die rondleiding. Waarschijnlijk de after dinner dip. Daarna gingen we per 3 en 2 weer terug via een ander weggetje. We kregen nog een uitleg bij een ruïne van een heel oud kerkje. Een aantal oude huizen en plaatsen hier voeren allemaal weer terug op het boek van Kristin Lavransdatter. Het boek waar ik al eerder over van verteld heb.

Nadat ik samen met de twee Denen weer terug was op de slaapplaats hebben we nog even gezellig bij elkaar gezeten lekkere kopje thee met veel suiker genomen. Ondertussen was iedereen weer compleet. En toen was het alweer bedtijd.