N verhaal van niks

Vrijdag 6 augustus

Ik had lang gelezen vannacht. Een mooi boek dat uit moest. Mijn lichtknopje ging om 3 uur uit en vervolgens kan ik dan natuurlijk niet slapen dus heb ik nog een poosje wakker gelegen. Dat was oké omdat ik toch uit kon slapen. Ik hoefde tenslotte maar 11 km. En dat is niks.

Maar toen begon het. Klokslag 7 uur. Begon er één grote hijskraan met luid kabaal onder mijn geopend raam de grote stenen weg schrapen. Ja en daar slaapt natuurlijk niemand doorheen. Dus ik was alweer vroeg wakker. Toch heb ik geprobeerd om nog eventjes te blijven liggen. Ik hoefde er tenslotte niet uit. 11 kilometers zijn zo gepiept. Da’s niks.

Mijn ontbijtje moest ik zelf verzorgen. Dus rond 10 uur liep ik naar het keukentje toe. Meike en Willem waren verbaasd om mij te zien. Ze hadden gedacht dat ik allang weg was. Maar ik had de tijd en vertelde het verhaal van die grote kraanmachine onder mijn raam.. Meike en Willem besloten vandaag eerst naar het mijn-museum te gaan en dan verder te lopen. Ik besloot om niet naar het museum te gaan maar direct aan te lopen. Ik vind het toch fijner om de afstand gehad te hebben dan pas laat aan het komen.

We hebben nog allemaal een stempel gescoord. Want die waren we allemaal vergeten. Mijn stempel paspoort, pelgrims paspoort begint al aardig vol te raken. Eigenlijk heb ik nog maar voor twee stempels plaats. Daar moeten dan de stempels van Trondheim cathedral en de overnachtingsplaats op komen. Ik heb nu een los papiertje, de rekening van Smegarden camping die ik gebruik als inlegger voor de stempels. Op de Smegarden camping heb ik geslapen in dat kleine schattige huisje. De slaapplaats na ‘het grote niets’. Blij dat ik was, dat er weer iets was. Dat schattige kleine houten Huisje nummer 8, waar ik zo heerlijk in coma gelegen heb. De herinnering daaraan is me toch wel dierbaar, vandaar dat ik die rekening bewaard heb. En op die rekening laat ik nu mijn stempels zetten. En die rekening plak ik later in mijn pelgrims paspoort.

Dat pelgrims paspoort is wel belangrijk. Je moet het laten zien bij de verschillende slaap gelegenheden. Daarmee krijg je korting. En mag je op sommige plaatsen komen slapen, waar anderen niet mogen komen. Samen slapen op bepaalde plaatsen geeft een saamhorigheidsgevoel. Je bent als pelgrim/wandelaar allemaal met hetzelfde bezig. Je hebt het samen over je ervaringen. De moeilijkheden, en het plezier van het wandelen. Van de ene kant is zo’n gestempeld paspoort een kinderlijk plezier en van de andere kant heb je, je herinneringen er aan. Vooral als het hele mooie stempels zijn, vind je dat vaak erg fijn.

11 km is zo gelopen. De eerste helft was dat, tot aan het plaatje Svorkmo. Daar moest ik van de route af om In het dorpje naar een winkel te kunnen gaan. Het was nog wel zeker een dikke kilometer gelopen. Vooral als je niet weet waar je toe loopt is dat lastig. De winkel heet Joker. N komische naam Ik moest daar wat brood hebben voor de volgende dag. Ook heb ik nog een salade en een ijskoffie gekocht zodat ik die als lunch kon gebruiken. Die heb ik daar heerlijk in ’t zonnetje op een bankje op zitten eten.

Vervolgens moesten nog de andere helft van de 11 km afgelegd worden In de tussentijd ben ik 3 keer video-gebeld. Met het thuisfront en met een vriendin. De telefoon is wel heel belangrijk zo op zo’n pelgrimspad. Het is je levenslijn met thuis. En dat maakt het allemaal veel makkelijker. Als je doet videobellen krijg je het gevoel toch heel dicht bij elkaar te zijn. Dat geeft een goed gevoel. Daarom vond ik het vooral ook zo moeilijk in ‘het grote niets’ dat er geen verbinding was. Dan ben je letterlijk afgesneden van je eigen wereld. Dat maakt het lopen des te moeilijker. Zolang je nog bereikbaar bent met de telefoon is de wereld heel klein. Je kunt alles opzoeken. Je weet wat je bent. Je kunt direct iemand bellen als dat nodig is. Je kunt je overnachtingen reserveren etcetera etcetera en ga zo maar door. En het is fijn om even goede gesprekken te hebben. En vooral vandaag hebben er diverse gebeld. Waaronder Susan omdat er nog het één het ander verzameld moest worden voor de vakantie. Er moesten ‘n jurk, schoenen, lekker geurtje en nog wat ander spul geregeld worden.

Het Skytterhus is een kantine van een schietvereniging. Er zijn best wel veel Noorse woorden die op het Nederlands lijken. Het Noors zelf is niet te verstaan. Maar als je het geschreven woord ziet staan herken je er toch wel iets uit. De uitspraak is wel heel anders, dan wat wij in Nederland gewend zijn. In het Skytterhus had de beheerder 5 bedden klaargezet. Twee voor de Denen. Twee voor Meike en Willem en voor mij eentje, in een hoekje. Na de douche en een bakje koffie heb ik daar heerlijk een tukkie op gedaan. Iets van de gemiste uren van de afgelopen nacht, even bijgetrokken. Meike en Willem zijn uiteindelijk niet gekomen. Wel stuurde ze me een berichtje via de blog dat ze ergens anders waren. Lief.

Het is lekker rustig hier. Met een mooi uitzicht op heuvels, bossen en weilanden. Er fietst hier een jongetje van een jaar of 10 rond en die is al minstens 5 keer langsgekomen. Ik denk dat hij traint voor de Olympische Spelen. De Olympische Spelen volg ik nauwgezet op mijn telefoon. Zoals al het overige nieuws van de afgelopen weken.

Om de dag van vandaag in te spreken. Ben ik een eindje op gelopen. Omdat ik steeds samen zit, met de twee Denen aan de picknicktafel buiten. Ik vind het vervelend om hardop te praten om deze blog in te spreken, dus ik loop over het pad nu een beetje te ijsberen met de telefoon In de hand om over niks te vertellen. En dat is niet zo heel veel. Voor een dagje is dat wel oké. Maar dan moet het niet meerdere dagen zijn. Dan verveel ik me teveel en wil ik verder. Na vandaag nog 3 dagen.

Rond 17.00 uur kwamen er nog twee Noren aangelopen. Beiden waren ook onderweg naar Trondheim. Ze vroegen om wat water. Wat ik ze natuurlijk gegeven heb. Ze wilden verder naar Skaun. Ik heb gezegd dat dat nog minstens 5 uur lopen was. Als men persé wil kan men dat halen maar mij leek het onverstandig. Ik heb ze gewezen op een onbemande hut. Toevallig had ik daar net over gelezen. Dat zou nog 2 à 3 uur lopen zijn. Ik weet niet of ze daar naartoe gegaan zijn?

Om 20.30 u dook ik al mijn slaapzak in. Ik was voornemens om nog even te lezen. Dat hield ik een half uur vol. En toen was er niks meer.