Steeds meer pelgrims

Zaterdag 21 oktober
Slecht geslapen. Ik kon sowieso niet in slaap komen. Lag maar te draaien. Dat is balen. Diversen keren uit bed geweest. Naar de sterren gekeken. Vallende ster gezien. Wens gedaan. Telefoon gecheckt. Boek gelezen. En ga zo maar door. En dan als ik eindelijk in slaap begin te vallen komt er een grote groep Italianen binnen vallen. Veel gelach, gepraat. Ik hoor rolkoffers. Mijn slaapkamer lag naast het toilet en douche. Dus de hele groep moest ook nog, voordat ze gingen slapen. Dat was dus balen. Maar rond een uur of 2 werd het stil en viel ik uiteindelijk in slaap.

’S Morgens begon het ook al op tijd. Rond 7 uur. Ik heb me toch eens goed omgedraaid en toen het wat rustiger werd ben ik de slaapzak maar eens uitgekomen. Eerst maar alles opgeruimd want ik hoorde ze nog steeds in de douche. Zelf maar één sinaasappel en een mueslireep gegeten, tandenpoetsen, wassen en weg. Nog even naar de groep gekeken. Deze zaten inmiddels aan het ontbijt. Allemaal jeugd.

Gisterenavond heb ik met 3 mannen zitten eten. 2 wandelpelgrims en 1 fietspelgrim. Het was grappig want de fietspelgrim kwam binnen. Later. Vroeg meteen ben jij Carla? Bleek dat een vriend van hem, een foto van hem en mij op Facebook had staan. Die was gemaakt net na Siena. En omdat die vriend de foto had, wilde hij ook samen met mij op de foto.

De 2 wandelpelgrims zouden vroeg vertrekken. Ik vertelde dat ik niet zo vroeg ga. Heeft geen zin omdat het dan nog bijna donker is. En je veels te vroeg op de plaats van je bestemming bent.
De wandelpelgrims waren dus al weg en de fietspelgrim ging tegelijkertijd met mij weg. Halverwege de eerste heuvel heeft hij nog een foto gemaakt. Pelgrim in de mist.

In het eerstvolgende plaatsje Buonconvento kwam ik ze alle drie weer tegen. Ze hadden ergens koffie genomen en ik haalde ze daar weer in. Vervolgens lopen ze aan en ik een stukkie later. Helaas pak ik de verkeerde route. Ga een stuk langs de doorgaande weg. De 2 andere pakken de goeie route. Ik snij een stuk route af en daarmee ga ik de twee voorbij. Eigenlijk vond ik dat wel fijn. Want anders haal ik ze in en blijven we de hele dag een beetje bij elkaar in de buurt hangen.

Het was een erg mooie route vandaag. Het voerde door wijngaarden, heuvel op en af. Prachtige vergezichten. Je ziet dat de herfst steeds meer aan de winnende hand is. De bladeren beginnen steeds meer naar geel te verkleuren en de wingerd naar dieprood. Dat geeft het landschap veel kleur. Ook heb ik vandaag veel rozenbottels gezien. Mooi helder rood van kleur. Een beetje langwerpig. Daar staan dan veel bessenstruiken bij. Daarvan zijn de blaadjes af maar de struiken zitten vol met grote dikke blauwe bessen. Geen idee of je ze kunt eten. Ik blijf er maar van af. I

In de olijfboomgaarden waar je langs komt wordt hard gewerkt. De bomen hangen vol met zwarte olijven. Deze worden niet geplukt. Deze worden van de bomen afgerammeld. Dat doen ze met een lange stok. Daar zit een soort propeller aan vast. Deze wordt door een motor aangedreven. Die propeller rammelt tegen de takken en als de olijven goed rijp zijn vallen ze dan zo uit de bomen. Onder de olijfbomen liggen allemaal netten. Daar worden dan de olijven in opgevangen. Een heel karwei om die olijven uit de bomen te halen. En het hangt vol met die zwarte kraaltjes. Een goede oogst dit jaar.

Ik hoorde dat de wijngaarden waar we vandaag door lopen beroemd zijn. Er schijnt hier kwaliteitswijn gemaakt te worden. Dus toen ik bij zo’n wijnboer de deuren open zag staan wilde ik toch wel een kijkje gaan nemen. Helaas werd ik door een paar werkers tegen gehouden. Wat ik wel zag dat er in de gewelven allemaal houten vaten lagen. En bij navraag bleek daar rode wijn in te zitten. Maar verder kwam ik niet. Mocht helaas nog geen foto maken. Een eindje verder was er een bordje voor pelgrims. Voor 7 euro kreeg je een glas wijn, een sandwich en een flesje water. Heb even getwijfeld of ik er heen zou gaan, maar wijn middag op de dag zou bij mij nu echt niet goed vallen. Ik zou er de rest van de dag last van hebben. Dus ik ben doorgelopen.
Later hoorde ik dat die 2 wandelpelgrims er wel heen zijn geweest. Ze hebben daar een paar uur zitten proeven en moesten daarna nog dat hele stuk lopen. Zij liever als ik. Ze zijn waarschijnlijk iets meer gewend. Het zijn Italianen.

Ik was om 15.30 uur bij het hostel. Ik klopte aan bij de eerste die ik zag. De deur was op slot. Maar er zat een Tourists Office langs. Maar daar kreeg ik te horen dat het hostel vol zat. Ik werd verwezen naar de kerk. De andere kant van de weg. Ook daar zat de deur op slot. Maar er hing een hele lijst van telefoonnummers op. Ik heb het nummer gedraaid dat stond bij sabbato. (zaterdag). Ik kreeg een mevrouw aan de lijn en ik vertelde in mijn beste Italiaans dat ik er was. (Ik kan geen Italiaans. ) Ze kwam meteen. En dus was ik weer de eerste die gearriveerd was. Vrij direct daarna kwam nog een Zwitser.

Wij zijn samen wat gaan drinken en toen ik terug kwam waren de 2 wandelpelgrims ook gearriveerd en zelfs die ene fietspelgrim. Hem had ik zeker niet verwacht. Wij hebben 27 kilometer gelopen. Hij had 50 gefietst. Heuvel op en af. En een stuk verkeerd gefietst. Vandaar dat hij toch in dezelfde hostel nu terecht kwam. ’S Avonds zijn we met zijn vijven gaan eten. Dat was leuk. Half Italiaans half Engels. Het ging een beetje door elkaar. Rond half 10 weer terug naar het hostel. Het was bedtijd.

Midden in het dorp werden we nog opgehouden. Er starten een grote groep marathon lopers. Vanaf San Quirico nog 60 kilometer te gaan naar Acquapendente. Deze lopers / wandelaars starten savonds om 22.00 uur. Ze zouden de hele nacht over de Via Francigena lopen. Ik had bewondering voor ze. Geweldig 60 kilometer heuvel op en af. De hele nacht en dan nog een dag. Super.

En wat nog meer super was… Er was al een groep gestart in Siena. Deze marathonlopers liepen 120 kilometer. Het is gewoon niet te bevatten. 120 kilometer aan één stuk door. Dagen en nacht. Die moesten toch compleet kapot in Acquapendente aankomen. Ik weet dat wij de Kennedymarsen hebben. Dat is 80 kilometer en ik heb bewondering voor degenen die deze lopen. Helemaal super. Maar Nederland is vlak. En hier is niets vlak. En deze lopers lopen 120 kilometer. Helemaal gek. Degene die starten in San Quirico lopen 60 kilometer, ook helemaal gek. En je kunt schijnbaar ook nog starten vanaf Radicófani. Naar Acquapendente is dat nog 30 kilometer. Dat is te doen denk ik.

Zondag 22 oktober
Vandaag zou ik 33 kilometer lopen naar Radicófani. Ik had een totale hoogte te overbruggen van 960 meter omhoog. Niet in één keer maar totaal en op het eind heel lang omhoog. Ik zag al dagen tegen deze dag op. Lang en ver omhoog. Maar vandaag had ik Urs om mee te lopen. Urs komt uit Zwitserland. Hij vertelde al dat hij regelmatig afstanden liep van 35 kilometer en meer. En vandaag was zijn doel ook Radicófani. Dus we hadden afgesproken dat we samen aan zouden lopen en dan zouden we wel zien. Eerst maar in een bar het ontbijt genuttigd en een sandwich voor onderweg besteld en toen kon ie. Samen onderweg.

Ik merkte al snel dat Urs een flink tempo liep. Op zich vond ik dat geen probleem want als je veel kilometers moet overbruggen dan moet je niet te langzaam lopen. Dan schiet het niet op. Urs had ook wandelstokken en gebruikte deze continue als Nordic Walking stokken. Dat betekent dat je bij elke stap ook je afzet hebt van de stok en dus veel harder vooruit gaat. Ik gebruik mijn stokken veel meer als ondersteuning bij hoog en laag en om evenwicht te houden. Enkel als ik ooit een stuk doe marsen dan gebruik ik dus ook mijn stokken als Nordic Walking stokken. Maar zoals ik al vertelde Urs deed dit constant en dus moest ik dit ook constant doen. Op en af. En zo marcheerden wij deze dag naar Radicófani.

Half 4 waren wij er en Urs was onder de indruk dat ik de gehele dag zo had kunnen lopen. Hij had bewondering voor mij dat ik zelfs op een lang stuk omhoog hem een poepie had laten ruiken. Voor mij was het op dat stuk ‘zitten’ en doorgaan. Zoals je bij skeeleren op lange stukken doet. Voor mijn gevoel ‘dans’ ik dan omhoog. Tis gewoon een bepaalde techniek. Maar heerlijk om te doen als ie goed in de benen zit. Ik kwam dus ook niet uitgeput in Radicófani aan en heb op het laatste stuk omhoog nog lekker een appeltje lopen eten terwijl Urs voor me uitliep en ik hem alleen hoefde te volgen. Dat is hetzelfde bij een groep fietsers of skeelers op de 2e plek zitten. In de zucht van….

Toen we bij het hostel aankwamen bleek daar ook weer het Zuid Afrikaanse stel uit Johannesburg te zijn. Dat was leuk want ik had ze gezien toen ik niet fit was in Pietrasanta. Dat wisten ze nog en ze informeerden naar mijn gezondheid. En die is oké. Savonds zijn we met z’n vieren gaan eten. Dat was erg gezellig. We hebben het uitgebreid gehad hoe het is om lang te lopen. Op sportief, religieus, en spiritueel vlak. En ik heb gezegd dat ik op alle drie de vlakken actief ben, al komt het op het laatste vlak vanzelf naar me toe. Als ik een dokter nodig heb, dan zit ie in de groep, als ik om een VF (Via Francigena) sticker vraag dan zit ie om de hoek en ga zo maar door. Urs wilde graag dat ik de volgende dag weer met hem samenliep. Maar dat heb ik maar mooi afgewimpeld. Één dag op dit tempo oké. Maar echt niét meer.

Maandag 23 oktober
En het was maar goed ook dat ik langzamer kon. Mijn knieën hadden wel een knauw gekregen van dat harde op en af rennen. Vanaf Radicófani ging het veel naar beneden en maar een beetje omhoog. Ik was in de ochtend lekker in bed blijven liggen toen ik de anderen hoorde gaan. Heb rustig een kopje koffie gezet en een stuk van mijn sandwich gegeten. Om 8.15 uur was ik weg en dat was nog vroeg. Daarom haalde ik het Zuid Afrikaanse stel al snel in. Zij hadden ergens in een bar ontbeten. Zij zouden doorlopen naar Acquapendente en ik zou 6 kilometer voor deze plaats stoppen in Proceno. Urs zou ook doorlopen naar Acquapendente. Ik zou dus weer alleen zijn. Tenzij?

Ik heb de hele dag op een lekker rustig tempo doorgelopen. Zonder mijn stokken als Nordic Walking stokken te gebruiken. Regelmatig bleef ik omkijken. De top van Radicófani bleef de gehele dag overal bovenuit steken. Zelfs de dagen erna was de toren nog steeds te zien en dan heb ik inmiddels een afstand van bijna 50 kilometer overbrugd.

In Proceno was ik alleen in het hostel. Helaas was het enigste restaurant ook nog gesloten. Maar gelukkig had ik in mijn rugzak nog een blikje tonijn met groenten erbij zitten en daarbij heb ik nog wat in een winkel kunnen halen. Voldoende om avond en nacht door te kunnen brengen. Voor de volgende ochtend zou ik ook niet veel nodig hebben. Na 6 kilometer zou ik al in Acquapendente zitten en daar zou ik toch blijven.

Dinsdag 24 oktober
Heb de hele nacht liggen lezen. Ik had het boek van Tessa de Loo. Tweeling. Tsja en als dat een mooi boek is dan moet dat uit. Hoe laat het dan ook mag worden. En het werd laat.
Maar ik kon uitslapen en hoefde niet ver. En ik wist zeker dat ik de nacht daarop goed zou slapen want ik had nu al 2 nachten slecht geslapen.

Na een sapje en wat cakejes genuttigd te hebben was het op naar Acquapendente. 6 kilometer zijn zo overbrugt. Het landschap is nu bebost. In Toscane heb ik héél véél akkerland gezien. Zoveel dat het me tegen ging staan. Zoveel bruin land. Ik houd liever van kleur. De kleuren van de herfst die je nu hier overal ziet.

In Acquapendente kwam ik al vroeg bij het hostel. Zo vroeg dat de dames de schoonmaak net klaar hadden. Als je het dan over spiritualiteit hebt, toch wel weer toevallig dat ze nog net aanwezig waren toen ik aankwam en dat ze me meteen in konden schrijven en een bedje konden toewijzen. Lekker op de enigste kamer met één tweepersoonsbed bed. Luxe. Na een korte douche ben ik het plaatsje ingelopen.

Ik had met Aniek op het plein bij het gemeentehuis afgesproken. Dat is altijd het duidelijkst. Dat is er maar één. Ik zat in een zijstraat heerlijk in de zon, uit de wind. De wind is de laatste dagen venijnig. Hij komt uit het Noorden en is waait hard en is ijskoud.
Rond het middaguur waren ze er. Aniek en Dirk. O wat is het dan héérlijk om beiden in de armen te sluiten. Zo fijn, zo eigen. Zo heerlijk om weer gewoon uitgebreid Plôs te kunnen kletsen. Zo fijn om dat bolle buikje nu eens zelf vast te kunnen houden. Veel hebben we eigenlijk niet gedaan deze middag. Alleen maar samen zijn. Samen kletsen. Even met de auto een stukkie rijden. Via Grotte di Castro naar de rand van het meer Bolsena. En dan lekker zitten aan de waterkant en samen kletsen.

Toen de zon langzaam verdween werd het kouder en zijn we terug gereden naar Acquapendente. Helaas was het restaurant waar we heen wilde dicht dus maar iets anders opgezocht. Pizza was ook prima. Niet te laat gegeten want deze twee moesten nog door naar Florence waar ze nog enige dagen zouden blijven.
Hun bezoek heeft mij nieuwe energie gegeven. Nog een aantal dagen doorlopen. Dan zou ik er zijn.
Aniek en Dirk hebben mij bij het hostel afgezet. En zelf zijn ze doorgelopen naar de auto. Ik heb ze lang nagezwaaid.

In het hostel heb ik even gekeken hoeveel pelgrims er nu ingeschreven waren. Dat waren er 6. Dus ik was niet alleen op deze plaats. Dat gaf me ergens toch wel weer een geborgen gevoel al had ik totaal niets met de andere te maken en had ik een kamer voor mij alleen.

Woensdag 25 oktober
Weer half 8. Dan wordt ik wakker. Had goed geslapen. Aankleden, opruimen etc. etc. Hetzelfde riedeltje als altijd. Donativo-bedrag in de bus stoppen. Sleutel afgeven. Op naar de bar voor koffie en iets eten. Toen ik daar heen liep botste ik nog bijna tegen een oud mannetje op. Ik was zo naar de lucht aan het kijken. Daar vloog een vliegtuig. En ik wist dat rond deze tijd Susan en Lizet vanuit Korfu naar huis zouden vliegen. En de kans zou groot zijn dat ze over Italië zouden vliegen en dan zou ik ze misschien wel zien. En we hebben natuurlijk gegrapt dat ik dan wel zou zwaaien. En zowaar om 8.00 uur vloog er een vliegtuig over. Van Oost naar West. Wie weet?
Dus daarom liep ik dat mannetje bijna omver. En hij was kwaad natuurlijk. Later bij de bar wilde ik ook nog zonder te betalen weg lopen. Ik was helemaal in de bonen. Zeker te vast geslapen. Hier in Italië rekenen ze iedere keer af als de koffie op is. Dat vind ik vervelend want dat ben ik niet gewend en moet er iedere keer goed aan denken dat ik nog moet betalen. Dus vanmorgen ging het verkeerd. De man riep mij na dat ik nog moest betalen. Ik heb me natuurlijk duizend maal verontschuldigd. Stom stom.

Het stuk tot aan San Lorenzo Nuovo had ik zo overbrugt. Het liep via de diverse landweggetjes. Het was mooi zonnig weer maar er waaide een harde koude wind. Gelukkig kwam hij vanuit het noorden en had ik de wind voortdurend in de rug. Helaas niet de hele tijd. Ik had al mijn dunne windjack over mijn normale loopkleding aan. Dat is een t-shirt en een blouse. Ik heb het altijd snel heet maar in de ochtenden is dit te weinig en dan gaat het windjack aan. Zoals nu dus. En als de wind van de zijkant kwam dan zette ik de muts over de pet heen om de kou uit de bezwete nek te houden.

Vanaf San Lorenzo Nuovo kon ik het meer zien liggen. Het meer waar ik gisteren met Aniek en Dirk aan de waterkant had gezeten. Vanaf San Lorenzo Nuovo liep ik wel wat meer in de luwte. Voortdurend had ik prachtige uitzichten over het meer. Ik kwam er niet dichtbij. Helaas. Ik liep hoog aan de zijkant van de heuvels.
Pas toen ik bij Bolsena was ging de weg naar beneden. Ik kwam in het oude centrum terecht. Dat zag er erg mooi uit. Smalle steegjes. Trappetje. Etc. Absoluut niet toegankelijk voor auto's. Ik heb maar één klein stukje gezien, maar wat ik gezien heb was erg mooi. Toch liep ik er al snel weer uit omdat ik op weg was naar het hostel. Dat bleek uiteindelijk zo ver van het historisch centrum te liggen dat ik de voorkeur gaf, bij mijn dagelijkse nawandeling, om richting het water te lopen. Dat was ook nog een halve kilometer lopen.

Bij het water heb ik een kopje koffie en iets lekkers genomen en de blog maar eens bijgewerkt. Ik had er dagen al niets aan gedaan. Ik heb er heerlijk in de zon gezeten. Aan het water. Uit de wind. Toen de zon ging zakken ging ik terug. Het werd te koud. Ik heb de was maar eens binnen gehaald, het kerkje in de buurt bezocht en een nieuw flesje cola gekocht voor de volgende dag. Om 20.00 ging ik samen met 2 Zwitserse dames en 2 Italiaanse heren eten. Het eten was erg goed. Dat beaamde één van de 2 heren ook. En hij had zelf nog wel een restaurant ergens in de buurt van het Gardameer.

Donderdag 26 oktober
Ik deed het rustig aan. De etappe was maar 19 kilometer. Ik ben voor ik aanliep nog even naar de kerk gelopen die tegenover het hostel lag. De andere hadden daar al een stempel in hun pas gekregen. En die wilde ik ook graag. En dat lukte.

Het werd verder een prachtige dag. Ik keek geregeld over het meer heen. De route liep door de bossen en daar stonden heel veel van die mooie paarse bloemetjes. Cyclaampjes. Het landschap was licht heuvelachtig soms lagen er weilanden tussen de bossen. Het was een vriendelijk geheel. Precies het landschap waar ik graag in loop. Op een gegeven moment zag ik een vos het pad rustig oversteken. Rustig, niet gehaast vervolgde hij zijn weg. Ik heb zo vaak stilgestaan dat ik tegen mezelf moest zeggen: Loop toch eens door. Zo kom je er nooit. Een eind verder kwam er een hele kudde schapen tegen moet. De herder met zijn hond liep er niet achter maar zat op zijn brommer om de schapen op te jagen.

Een eindje voor Montefiascone heb ik een hele poos op een bankje gezeten. Onder een eikenboom. De eikels vielen eraf en ik hield mijn pet maar op. Het ging zo hard. Ik zat daar te relaxen met het idéé dat het dorpje waar ik moest zijn, Montefiascone, om de hoek was. Maar toen ik om de hoek ging bleek ik nog 3 kilometers voor de boeg te hebben. Geen probleem. Ik had tijd genoeg.

Vlak voor dit plaatsje zag ik ook diverse keren het “100 km bord voor Rome” staan. Het betekent dat het vanaf hier nog 100 kilometer lopen is tot In Rome. Spannend. Maar ik doe rustig aan de komende dagen. De dagettappes de komende dagen liggen rond de 20 km en dan nog een paar rond de 28 km. Het schiet op. Het telt af.

In het plaatsje was het even zoeken naar het hostel. Met behulp van de Tom Tom had ik al voor de deur gestaan. Maar ik kon niet geloven dat het deze deur moest zijn. Er hing geen bordje voor pelgrims bij en het geheel keek zo armoedig dat ik niet verwachtte dat ik daar moest zijn. Dus ik liep door. In het centrum toch nog een keer nagevraagd en ik moest toch naar betreffende adres waar ik al geweest was.

Er zat geen bel op de deur dus ik duwde maar tegen de deur die naar mijn verrassing open was. Ik kwam in een halletje. Daar zat wel een bel. Toen ik daar op drukte ging de deur open. Ik kon naar binnen en kwam terecht in een oud Klooster. Oude deuren, oud gebouw. Moest de trap op en kwam in het pelgrimsgedeelte. Er waren al 2 pelgrims voor mij. Een daarvan was de Nederlandse Ineke. Dat vond ik erg leuk. Ze had namelijk al een keer gereageerd op mijn blog. Ik wist dat ze onderweg was en via Duitsland gelopen was. Van andere pelgrims had ik al gehoord dat ze ergens in de buurt was. Dus ik was erg benieuwd waar ik ze dan ergens tegen zou komen. En nu zat ze zowaar, zomaar in hetzelfde hostel als waar ik ook net ingecheckt was. Dus dat zal samen bijkletsen zijn over onze ervaringen.