From Rome to Home

Ja, en dan ben je er.

Die allerlaatste dagen dat je loopt speelt er dan van alles door je hoofd. De boventoon is de aankomstdag. De dag voor je aankomst dag sta je op in de wetenschap dat dit de laatste volledige wandeldag is. Ineke was vroeg wakker en besloot al alleen door te lopen. Al die maanden alleen. Dan ook deze dag alléén. Uiteindelijk was ik als laatste weg. En in de veronderstelling dat Michel ook weg was liep ik naar buiten. Nee, hij stond er nog. Had niets van Ineke gehoord. Dus ik vertelde dat ze al weg was. Samen hebben we koffie gedronken en zijn aangelopen. Ik was in tranen. Dubbele gevoelens. Dat vertelde ik hem ook. Ik vertelde hem; Ik loop voor of achter je. Laat me maar als ik huil. Het zijn de tranen van blijdschap en tranen van verdriet.

En zo gingen we de dag door. Die tranen vielen uiteindelijk ontzettend mee. Bijna op het eind haalden we Ineke toch nog in. Gezamenlijk zijn we toch verder gelopen. We horen al geruime tijd een stromende beek maar echt zien deden we niet omdat de beek in een overwoekerde schlucht naast ons verder ging. Dus ik vertelde tegen de andere als de mogelijkheid zich voordoet gaan de schoenen uit en mijn voeten in het water. En ja hoor. De mogelijkheid deed zich voor. Op een gegeven moment kwamen we uit bij een echte waterval. We moesten met een brug hierover, maar aan de bovenkant was een mogelijkheid om de schoenen uit te doen en de voeten lekker in het snelstromende water te stoppen. Heerlijk koud was dat. Zalig. Ineke kwam er al snel bij zitten.

De weg werd vervolgd naar La Storta. In een klooster konden we terecht. Een prima plekje voor pelgrims. De laatste slaapplaats voor ons voordat we in Rome aan zouden komen. Het laatste stuk lopen was naast de drukke weg. Dit was alvast een voorproefje voor de volgende dag. Zacht uitgedrukt.

In het klooster konden we weer lekker douchen en zorgen dat onze bezwete kleding weer droog werd. Daarna heb ik in het zonnetje op een bankje gezeten. Lekker wat lezen. Genieten van de zon. Toen Michel klaar was met alles wilde we naar een bar. Voor een pilsje en een glaasje wijn. Ineke besloot ook mee te gaan.

De bar tegenover de hostel was erg goed. We konden daar uren zitten. En daarna lekker een hapje nemen van het buffet. Het betekende tevens dat we vroeg gegeten hadden en om 19.00 uur weer terug waren bij het hostel. Er waren veel pelgrims aangekomen. Allemaal Italianen. Toen wij terug kwamen bij het klooster/hostel gingen zij eten.

Woensdag 1 november
Ik was vroeg wakker. Had ook geen zin meer om lang te blijven liggen. Ik wilde weg. Maar het einde toe. Ik had al het jonge stelletje weg horen gaan. Heel vroeg. Dus rond zevenen wilde ik ook eruit, en gaan. Half 8 stonden Ineke, Michel en ik op straat. Na een klein stukje was de koffie in een bar snel gevonden. En daarna begon het echte werk.

Het was echt niet leuk. Er volgden 15 kilometer langs een drukke doorgaande weg. Het was druk, maar we hadden nog het geluk, dat het een feestdag was en dat de Italianen vrij waren. Ánders was het nog veel drukker geweest.

We liepen op die doorgaande weg natuurlijk zoveel mogelijk op de trottoirs. Ging dit niet dan gingen we naar de linkerkant. Ik ging voorop. Duidelijk de auto’s waarschuwend dat wij er aan kwamen. Door deze stress van de drukke weg en van het in Rome aan willen komen had ik het tempo heel hoog liggen. Ik wilde door. Ineke wilde nog ergens door een park, maar ik wilde door. Ik wist van de diverse verhalen en blogs dat de Via Trionfale geen pretje was, dus ik wilde door.
Ineke trok op een gegeven moment haar eigen plan, Michel en ik liepen door. Verstand op nul. Goed uitkijken en doorlopen.
Dat resulteerde dus dat we vroeg in Rome waren. We kwamen via de zijkant bij het St. Pietersplein aan. Het was er razend druk. Niet normaal. Wij verwachten als pelgrims dat we zo door konden lopen.

Dat vroegen we ook aan de security. We werden verwezen naar een andere ingang. Daarheen. Kwamen we daar aan, werden we weer terug verwezen. Nee dus en we moesten toch terug. We snapten er niets van. We hadden zo ons best gedaan op die laatste kilometers, we hadden dagen, nee weken, nee maanden gelopen om in Rome aan te komen en dan mochten we niet het St. Pietersplein op? We snapten, of ik snapte er niks van.

Uiteindelijk vonden we een gaatje en konden het plein op. Maar we waren er nog steeds niet. We wilden midden op het plein staan. Liefst de kerk binnen lopen. Maar alleen via de diverse beveiligingspoorten mochten we verder. Onze rugzakken en wandelstokken waren door de scans gehaald. We moesten door de beveiligingspoortjes lopen, voor de show moesten we onze rugzakken opmaken, en laten zien wat daar in zit. Nou je wilt het niet zien. Laat staan ruiken.

Maar uiteindelijk 11 over 11 op 1 november (11) 2017 stond ik dan toch op het St. Pietersplein. Langzaam, heel langzaam was het tot me doorgedrongen dat het een feestdag was. 1 november. Allerheiligen. De paus zou een woordje spreken. Al die duizenden mensen op het plein kwamen om de Paus te zien en te horen. Een samenloop van omstandigheden. Ik was niet de enige die op dat plein wilde staan.

Wij kwamen aan. Eindpunt van onze voet tocht. Ik wilde eigenlijk alleen de kerk binnen en een kaarsje opsteken. Dankbaar dat ik er ben. Dankbaar voor alle hulp. Dankbaar voor alle mooie ontmoetingen.
Tuurlijk was het bijzonder om uitgerekend nu, op onze aankomst dag de Paus te horen, maar het was bizar dat je van rust, ruimte en respect in één harde klap tussen duizenden toeristen komt die allemaal ook op dat grote plein wilden. Ik voelde me verloren. Maar blij dat we aangekomen waren, maar blij dat we ook weer van dat plein afkonden.

Helaas kon ik natuurlijk dat kaarsje niet laten branden in de St. Pieter. Pas dáágen later kregen wij de kans om de St. Pieter een bezoek te brengen. Ik heb de diverse gevraagde kaarsje laten branden in de Friezenkerk.

Na het bezoek op het overvolle St. Pietersplein gingen wij drieën, Ineke had zich weer bij ons gevoegd, naar een zij-ingang van het Vaticaan waar wij een stempel gehaald hebben voor onze pelgrims passen. Nog steeds waren wij, op deze woensdag, in dit stikvolle Rome, pelgrims. We moesten onze testimonia nog hebben. We konden wel een stempel krijgen, maar geen testimonia omdat alles dicht was. Het was een feestdag en we moesten de volgende dag maar terugkomen. Dan maar op naar de Friezenkerk. Dat is een Nederlandse kerk, meteen naast het St. Pietersplein. Even zoeken, maar daar waren we. En het was er rustig. Een steile trap werd beklommen en uiteindelijk kwamen we, via de kerk, bij het kantoortje uit voor onze testimonia. Bij het uitschrijven van het Testimonium, werd gevraagd of wij deze misschien tijdens de mis, zondag, uitgereikt wilde hebben. Met een zegening. Ja. Dat was natuurlijk wel leuk. Aanstaande zondag zou dat zijn , 5 november. Ineke koos voor een zondag later ivm haar vriend die er dan was.

Zonder de testimonia gingen we na deze drukke, enerverende dag richting het hostel. Na alle toestanden, drukke gevaarlijke weg, de ontzettende drukke binnenkomst, het gehannes en geleur voor stempels en/of testimonia was ik er wel klaar mee. Het hostel lag een paar kilometer van het St. Pietersplein. Op de weg daar naar toe toch nog wat gegeten en gedronken en uiteindelijk waren we nog te vroeg. Vanaf half 4 konden we er terecht. Dat betekende dus nog ff rondhangen.

Maar toen we daar naar binnen mochten waren we weer helemaal pelgrim. Wat een hartelijk ontvangst. We kregen weer een bed toegewezen, lekker douchen en rust om ons heen. Het hostel lag in de drukke wijk Trastevere. Maar gelukkig voor niemand bereikbaar, behalve voor pelgrims. We mochten daar avondeten en ontbijten en alles donativo. Ik ben er 2 nachten gebleven.

De eerste avond voor het diner was er voor de nieuw aangekomenen, een ‘voetenwassing’. Tuurlijk had ik mijn voeten extra goed gewassen bij het douchen. En daarna een lekker ruikend creempje erop dat ik al 3 maanden meesjouw.

We zaten met ongeveer 10 pelgrims in een halve cirkel. De hostaliere verwelkomde ons met een gezang en welkomswoord. Daarna schudde ze bij de pelgrim water over de voet, deed een gebed, kuste de voet en droogde deze af. Dat deed ze samen met een mede hospitaliere. Gezamenlijk met alle pelgrims, samen de handen vast, ogen gesloten werd er nog een gebed gebeden.
Daarna gingen we eten. Na het eten lekker kletsen. Ik zat naast een Duitser en hij had leuke verhalen. Op een gegeven moment begon er iemand te zingen. Er was een Frans stel, hij haalde de gitaar en zij begon te zingen. Het was kei gezellig. Zij was een rasechte artieste. Ze beeldde alle liedjes uit. Vele Franse chansons passeerden. Daarna waren de Italianen aan de beurt. Het was echt super gezellig. Ik was nog de enigste Hollandse omdat Ineke al naar bed was. Ik moest ook een liedje zingen. Dat heb ik toen gedaan. Iets wat ik eigenlijk nooit doe. Tijdens het wandelen zing ik vaak een héél oud Nederlands liedje. De tekst hiervan heb ik op de telefoon en daarom zong ik deze avond dit lied. “Door de bossen, door de heide; door het zomerdronken land…. “. Voor mij een geweldige overwinning, zomaar solo een liedje zingen. Het geeft aan hoe de sfeer was na deze absurde, enerverende, bijzondere, abnormale, dag.

Donderdag 2 november
We moesten om 9 uur buiten het hostel zijn en mochten vanaf 15.30 uur weer terug komen. Dat betekende boeltje pakken voor degene die gingen en de rest gaat de stad in. Ineke en Michel gingen naar de Sixtijnse kapel en ik ging kaarten kopen en schrijven. Maar eerst werd er bij de info-office bij het Sint Pietersplein een testimonia gehaald.
Deze dag heb ik verder doorgebracht door uren bij een bar te zitten. Uren ergens op een bankje. Het was een dag van niks. Letterlijk en figuurlijk. Je hoeft niks. Je bent klaar, je weet niet wat je moet doen. Wilt ook niks doen. Je zit in een impasse. Een overgang. Terug in het hostel bleken Ineke en ik ook de énige twee overgebleven pelgrims te zijn van de groep. Het was erg rustig.

De volgende ochtend, vrijdag, moesten ook wij gaan. Ik had nog ergens een hostel kunnen boeken voor 1 nacht, vlak bij het Vaticaan. Daar ging ik naar toe. Het voelde goed om de rugzak weer op te pakken. Net alsof je weer verder ging. Je weer mocht lopen. Weer op pad gaan. Ineke ging naar het hostel wat zij geboekt had. Ik kon nog terecht bij de nonnetjes naast het Vaticaan.

Toen ik bij het hostel de rugzak kwam brengen was mijn kamer al klaar. Dat was lekker. Zo kon ik nog lekker even douchen en had voldoende tijd om nog wat te gaan doen. De middag lag voor me. Eerst rondhangen op het St. Pietersplein in de hoop Clara op te vangen die vandaag aan zou komen. Dat lukte niet. Daarna maar eens gaan kijken hoe het Roomse openbaar vervoer werkt. Ik vertrok naar Termini, het grote treinstation van Rome en van daaruit ging ik lopend terug via de diverse bezienswaardigheden. Terug naar Vaticaanstad waar ik mijn hostel was. Ergens een hapje en ergens een drankje en het was weer bedtijd.

Zaterdag morgen 4 november
Op de aankomstdag van Harry en Robert stond ik alweer vroeg op Termini. Na een hele poos ongeduldig wachten kwamen ze er eindelijk aan. Wat fijn. Samen.

De dagen die volgden hebben we heerlijk de toerist uitgehangen. Drukke dagen, gevuld met heel veel moois.

Zondag 5 november
Vandaag zou de mis in de Friezenkerk zijn. Ik zou mijn Testimonium krijgen. Gelukkig waren we op tijd in de kerk. Toen we aankwamen zat de kerk al helemaal vol. Daar schrokken we een beetje van. Zouden we te laat zijn? Maar om 10.00 uur was er eerst een informatie bijeenkomst over de historie van de Friezenkerk. Een historie die al in de middeleeuwen begint.

Aansluitend begon de mis.
Dus daar zaten we dan Harry, Robert en ik. Op tijd om de informatie mee te krijgen, op tijd voor de mis. Volle kerk, moest ik nu wel of niet door gaan geven dat ik er was. Na een hoop getreuzel toch maar gedaan. En misschien maar goed ook. Ik weet niet of ze er anders aan gedacht hadden. Maar in ieder geval aan het einde van de mis moest ik maar naar voren komen.

En daarmee, ging ik de Heilige Mis in. En natuurlijk werd ik naar gelang de mis vorderde steeds zenuwachtiger. Het liefst zou ik snel die kerk uit gehold zijn. Held op sokken noemen ze dat.
Op het einde van de mis kwam het voorbereidend praatje. Over pelgrims die naar Rome komen. Met auto en vliegtuig. Maar dat er zelfs één te voet is gekomen. Vanuit Nederland. Ik mocht naar voren komen. Er volgde nog een uitleg over het aantal wandeldagen en over het als vrouw alleen zijn. Ik kreeg de zegening en daarna mijn Testimonium. Het applaus volgde. Één mooi gebeuren. Speciaal om mee te maken. Ik was er erg blij mee. En vereerd dat het Testimonium, mij op deze manier overhandigd werd.
Na de mis volgde nog een kopje koffie in een koffiekamer boven de kerk. Verschillende kerkgangers feliciteerden mij nog en daarna gingen wij weer snel de toerist uithangen.

Er zou nog één pelgrims activiteit komen. Deze was op woensdag ingepland. De audiëntie bij de Paus op woensdagmorgen 8 november.

Dinsdagavond 7 november
Na een drukke dag, mag zelfs wel zeggen, drukke dagen, zaten we samen in een bar. Het is vermoeiender om stadstoerist te zijn, dan pelgrim te zijn. We zaten gezellig bij elkaar met een drankje en we hadden het over het programma van de volgende dag. Met name de audiëntie. Dat zou wel een héél speciale gebeurtenis gaan worden.

Plotseling schrok Harry. Door alle drukte waren wij vergeten de entreekaarten op te halen. Robert en ik hadden ook alle papieren van te voren gekregen en we waren met z’n drietjes vergeten de kaarten, voor de audiëntie op te halen. Dat was zwaar balen. Wat nu. Zouden we wel door alle beveiliging checks komen met alleen de uitnodiging? We besloten het toch te proberen.

Woensdag 8 november
Om 6 uur stond bij mij de wekker. Douchen en de rest volgde. Ontbijten en om half 8 stonden we buiten. Met de metro naar het centrum. Dat is proppen. Je staat met, weet ik hoeveel personen in zo’n metro. Hutjemutje.

Maar we stonden dan toch om half 9 in de buurt van het St. Pietersplein. De eerste rijen stonden er al. We sloten maar aan. Wat konden we anders doen. We hoopten dat we op de een of andere manier toch naar binnen zouden kunnen. Hoe, was ons nog een raadsel? We zagen dat iedereen een geel briefje in de handen hadden. Dat waren de tickets die wij niet hadden. Hoe hadden we dit toch kunnen vergeten? Dom dom.

Na een kwartiertje konden we toch door de beveilingspoortjes. Zonder dat er naar de kaartjes gevraagd werd. Gelukkig. De eerste hindernis was genomen. Maar er was nog niet naar de kaarten gevraagd. We liepen naar het plein en daar was de kaartcontrole. Het was spannend. Wat zouden ze zeggen? We hadden geen kaarten. We hadden uitnodigingen voor 2 personen en we waren met z’n drietjes.
De uitnodiging keek wel heel officieel en was in het Italiaans. Toen we bij de controle kwamen, gaven we deze papieren aan de gendarme. Het eerste wat hij vertelde, was dat dit niet de entreekaarten waren. Ja, dat wisten wij ook wel. Maar we deden natuurlijk alsof we dat helemaal niet snapten. Toen vroeg hij waar we vandaag kwamen.
Uit Holland zeiden wij met een onschuldig blik. Je had de blik van die agent moeten zien. Wat moet ik hier nu weer mee. Gelukkig maakte hij daarna het gebaar van; loop maar snel door. Het was hem te moeilijk om helemaal uit te gaan leggen hoe het allemaal werkte.

Maar wij waren er door. Toch maar mooi zonder entreekaarten op het St. Pietersplein. We konden doorlopen naar voren, naar de grijze stoeltjes. We zochten er de beste uit. Natuurlijk waren aan alle zijkanten de stoeltjes al bezet. De Paus zou er namelijk rond rijden en zo dichtbij alle mensen kunnen komen.

Rond 09.45 kwam er beroering in de menigte. De Paus kwam eraan. De duizenden mensen die allemaal op het plein stonden keken naar hem uit. De Paus kwam op een open golfkarretje aangereden. Het ging best wel snel. Je wilde kijken, foto’s maken, zwaaien en roepen tegelijkertijd. Lastig. Nadat de Paus zijn rondjes had gereden ging hij naar het bordes. Op het bordes stonden de VIP-ers en nog een hoop kardinalen. Het was al met al een drukte.

De Paus deed zijn toespraken. Tijdens deze toespraken wees hij nog op het gebruik van mobieltjes. Hij vond het niet kunnen dat niet de handen voor gebed de lucht in gingen, maar de handen met mobieltjes om foto’s te maken. Zelfs priesters en pastoors maakten zich hieraan schuldig. Deze woorden van de Paus zijn later uitgebreid in het wereldnieuws gekomen. We hebben de YouTube filmpjes hier van nog gezien. Apart om dan te begrijpen dat wij daarbij waren.

Na de toespraak van de Paus werden nog verschillende zieken gezegend. Nog een paar gelovige groepen en nog iemand met de motor. De Paus nam hiervoor ruim de tijd. Het was erg leuk om dit alles een keer van dicht bij mee te hebben mogen maken. In één week, had ik 3 keer de Paus gezien. Ik denk niet dat me dat nog ooit zal gebeuren. Het was al met al een mooie afsluiting.

Het zit erop. Dit was mijn allerlaatste Pelgrims-activiteit.
En dan zeg ik; ”Back to normal life.”

Sommige pelgrims zeggen; de weg is, niet het onderweg zijn, of de aankomst. Maar het allerbelangrijkste is om weer verder te gaan met je eigen leven en daar iets moois van te maken.

En uiteindelijk zal je dat toch allemaal zélf moeten doen.

Ik sluit de blog. Dit is mijn laatste bericht van deze kant. Dankjewel voor het lezen, de reacties, etc.etc. Met de blog heb ik vele belevenissen kunnen delen, wat ook voor mij fijn was om te doen.


Liefs en hartelijke groetjes,
Carla