Heuvelachtig

Woensdag 18 oktober
Gisteren zat ik in San Gimignano. Natuurlijk heb ik daar savonds voordat ik naar het restaurant ging nog een ijsje gegeten bij de ijssalon die wereldberoemd is vanwege zijn ijs. Ze hebben meerdere jaren achter elkaar de prijs gewonnen voor het beste ijs van de wereld. En ik moet zeggen, het was heel lekker. Wel bijna gesmolten omdat ik toen net Harry en Jo aan de (videobellen) lijn had.
Het restaurant wat de pastoor aangeraden was wel goed, maar alles ging van plastic bordjes. En dat is toch jammer en al helemaal als je daarna ook nog €1,50 extra voor coperto moet betalen. Dit is in Italië vaak gebruikelijk. Het staat voor het gebruik van bestek en servies, je kunt het ook als fooi zien.
Toen ik terug kwam zaten de drie pastoors te eten. 3 man in dat hele grote klooster. Ze vroegen waar ik de volgende dag heen wilde. Ik vertelde dat mijn boekje Abbadia Isola opgaf. 26.7 km. Ik kreeg als antwoord dat daar geen hostel meer was. Ik zou door moeten lopen naar Monteriggioni. Ai. Dat waren nog eens 3,5 km erbij. Dan zou mijn totaal op 30.2 komen. Dat was eigenlijk verder als ik wilde. Maar ja. Zat niks anders op. Maar op tijd eruit en doorlopen. Ik ging naar mijn kamer. Goed rondkijken overal. Het was groot en hoog. Eetzaal voor alle geestelijken die ooit waren. Ontspanningsruimte waar niets meer te doen is. Toch jammer van dergelijk gebouw. Het moet kapitalen kosten om deze te onderhouden.

De wekker op 7 uur. Ik had onrustig geslapen. Misschien wel vanwege de afstand. Half 8 was ik de deur uit. Toen ik voorbij de kapel liep zaten alle kloosterlingen zwaar te bidden. Ze zagen me niet weggaan. In de eerste de beste bar heb ik koffie genomen en een brioche, broodje. En een sandwich in laten pakken. De rest had ik nog. Fruit en n flesje cola. Daarmee kon ik vooruit.

Ik wist dat ik 30 kilometer te overbruggen had. Dus ik heb het tempo er lekker ingezet. Ik dacht bij mezelf; Morgenstond heeft goud in de mond. Alle kilometers die ik voor 12 uur gehad heb zijn veel waard. Dus het tempo bleef de hele ochtend hoog. Grote stappen als ik heuvel afwaarts ging, doorstappen als ik weer omhoog moest. Met als gevolg dat ik rond 13 uur voorop het schema van mijn boekje zat. Iets wat mij tot nu toe nog niet gelukt was omdat men daar uit gaat van het gemiddelde van 4 kilometer per uur wat ik nooit haal. Behalve vandaag.

Na San Gimignano diepere dalen en verschillende hogere heuvels. Afgewisseld met dalen , waarin beekjes met stromend water liep. Daar moest ik dan via stapstenen overheen zien te komen. Dat is leuk want je snapt dat ik in een van die beken heerlijk met steentjes aan de gang ben geweest om de loop/stroming van deze beek een beetje te veranderen. Dat is het kind in mij, dat ook altijd wil zien of er visjes in het water zitten.

Op een gegeven moment, na een lange tocht door het bos, kom ik bij een héérlijk picknick plaats uit. Mijn eerste gedachte was om de rugzak af te gooien en lekker in het gras te gaan liggen met mijn voeten in het stromend beekje met dat prachtige heldere water. Helaas kreeg mijn verstandige ik toch weer de overhand want ik moest nog zoveel kilometers. Dus toch door. Een eind verder zag ik 2 ratten zwemmen. Volgens de Italiaanse hier is het geen rat maar één verwant van de bever. Ze waren lief om te zien, maar hadden wel een rattenstaart. Bij mijn lunchpauze bleek ik goed op te schieten met de kilometers.

En toen kwam er weer een watertje waar men zelfs aan het zwemmen was. Mijn verstandige ik had toen helemaal niets meer te zeggen. De schoenen gingen uit. De voeten heerlijk in het koude water. En ik kreeg nog een gratis vissenmassage toe. Allemaal kleine visjes die aan mijn voeten begonnen te knabbelen. Het kietelde wel een beetje. Maar ik liet ze lekker heen doen, tot mijn verstandige ik me vertelde dat ik echt moest gaan. Nog 12 kilometertjes te overbruggen.

Het landschap werd vlakker en het liep lekker. Ik haalde de Italiaan Marco in waarvan ik gedacht had dat hij ver achter mij liep. Maar hij had een andere route gevonden. Op een bepaalde plaats kon je links en rechts gaan. Ik ging rechts en hij links. Links bleek een stuk korter. Had ik dat maar geweten. Maar ja, niks meer aan te doen en ik wil tenslotte, dat als ik straks in Rome aankom, dat er minstens 2000 op de teller staan.

Het laatste stukje doorlopen naar Monteriggioni was natuurlijk weer het zwaarst. Je zag de plaats al van ver liggen omdat hij ligt op de top van Monte Ala. Het is een ommuurd vestigingsstadje. Het duurde en duurde voordat je er bij was en toen moest je nog een zeer steile klim omhoog maken. Het hostel is prima. Met keuken. Je mag koffie pakken en er ligt pasta in de kast. Allemaal prima maar er zijn geen winkels hier waar je de aanvullende benodigdheden kunt kopen. En dan houd het snel op. Enkel een kopje koffie heb ik gezet. Dat heb ik samen met de Italiaanse Arienne op zitten drinken. Arienne kan Engels dus we hebben even leuk zitten praten samen. Tot ik toe was aan een dut en Arienne het plaatsje ging verkennen. Overigens zijn er in dit plaatsje verschillende films en ook reclame opgenomen. Na mijn dutje ben ik ook maar eens rond gelopen. Het was een besloten plaatsje. En alles was weer op de toeristen gericht. Ik lag op tijd in bed.

Donderdag 19 oktober
Op naar Siena. Daar had ik zin in. Had er al zoveel van gehoord. Uit de vestiging naar beneden. Ik keek nog één keertje om maar het plaatsje was al weg. Verdwenen achter de bomen. Het eerste stuk ging door het bos. Daar haalde ik de 4 dames in die ook in het hostel gezeten hadden. Ik had ze gisteren niet gesproken omdat ze het druk hadden met hun pizza's. Nu sprak ik ze wel kort even aan. Het bleken Russische dames te zijn. En als we elkaar goed begrepen hebben waren ze ook op weg naar Rome. Ik liet ze achter me. Alleen ben ik sneller want ik hoef op niemand te wachten. Met z’n viertjes is dat natuurlijk wel zo.

De route volgde en volgde. Geen probleem. Ik kwam op een doorgaande weg en moest naar rechts. Oké. Lopen maar. Maar een stuk verder stond een bord Siena de andere kant op. Ik raakte aan de twijfel. Ga ik wel goed. Ik keek eens op mijn Tom Tom en die vertelde ook Siena de andere kant op en maar liefs 20 kilometer. En ik loop terug. Ga de andere kant op in de richting dat het verkeersbord aangeeft. Na ongeveer 1 kilometer denk ik. Dat kan niet. Het bord geeft 7 kilometer aan, mijn Tom Tom 20 kilometer, er is iets niet goed. Nogmaals heb ik het boekje erbij gepakt. Nogmaals eens goed op de TomTom gekeken. En toen bleek dat ik voor niets teruggelopen was. Wat ik de eerste keer gedaan had was wel goed. Alleen de Via Francigena stuurt je langs de rustige wegen en vandaar dat ik de andere kant opgestuurd werd.

Maar na een kleine 20 kilometer was ik in Siena. Vlak voor de stad werd ik nog bijna aangereden. Een oud mannetje haalde me in en reed zo dicht bij mij dat mijn wandelstok, zijn auto raakte. Ik schrok me wezenloos. Dit had zomaar verkeerd af kunnen lopen.

De stad inlopen duurde erg lang met een pittige klim. Ik had weinig rustpauzes genomen omdat ik graag de stad nog wilde zien. Maar toen ik dicht bij het oude gedeelte kwam moest ik echt eerst gaan zitten. Even mijn brood en drinken opmaken. En meteen het hostel maar gebeld waar ik naar toe wilde. Dat geeft meteen wat zekerheid. Moet er niet aan denken om in Siena een hotel te pakken. Eindelijk kwam ik dan aan op het beroemde plein; Piazza Del Campo. Daar waar de beroemde paardenrennen gehouden worden. Ik dacht 2 keer per jaar. Het was leuk om te zien. Nu kon ik me er een beetje een voorstelling van maken.

Ik moest nog een stukje door, voor ik bij het hostel was. Het is natuurlijk keidruk in de stad met de toeristen die niet opzij gingen. Ik stampte daarom maar extra hard met de stokken op de grond zodat de toeristen dan toch een klein beetje opzij gaan. Normaal in de bossen hoor je me niet lopen zodat de dieren niet wegrennen. Vlak voor Siena liep een man. Om hem maar niet al te erg te laten schrikken schoof ik met mijn voeten over de kiezels van het pad. Dan kon hij me tenminste aan horen komen.

Het hostel was donativo. Er liepen nonnen rond en gewone burgers. Ik werd naar een slaapzaaltje gebracht en kon lekker douchen. Heb mijn wasje gedaan. En daarna de stad in. Terug naar het Piazza Del Campo. Lekker wat rondneuzen. Op mijn telefoon de geschiedenis ophalen. En alle overige vragen opzoeken, die me op mijn ronde naar boven borrelden. De kathedraal / de Duomo van Siena is natuurlijk ook met een bezoek vereerd. Indrukwekkend om deze van binnen te zien. Wat een beelden, dat drukke marmer. En dan die prachtige vloeren en niet te vergeten de Libreria Piccolomini. Helemaal vol met oude fresco’s en oude muziekboeken met daarop ingekleurde miniaturen. Ontzettend mooi om te zien. Ik heb geruime tijd doorgebracht in die kathedraal.

Daarna ben ik lekker gaan zitten op het Piazza Del Campo. Mensen kijken. Rond kijken. De verbeelding laten werken hoe het hier is als de paardenrennen zijn. Één van de omliggende restaurants had beelden van de rennen aanstaan. Dus zo kon je mooi zien hoe het er op deze dagen uit ziet. Daarna was het tijd voor nog een kleine sightseeing door de stad. In een supermarkt nog wat boodschapjes gedaan en terug naar het hostel. De pelgrim dame die bij mij op de kamer was, was druk bezig geweest met haar telefoon. Ze had problemen met de batterij. Het was een Spaanse dame. Liep van Rome naar Santiago. Maar op de een of andere manier had ik niet zoveel met haar op. Ik zag ook in de prullenbak 2 blikken bier liggen en een fles wijn. Ze zoekt het maar uit.

Snacht ging ze in een andere kamer liggen. Ook goed. Lekker rustig. Ik kon savonds meeeten. Alles was donativo. Dus dat heb ik gedaan. Men had plastic bakken met het avondeten in de keuken. Het eten was koud en er was geen magnetron. Jammer want verder was het wel goed. Kippeboutjes, gekookte worteltjes, artisjokken, spinazie en aardappelen. En nog een toetje na. Daarna was het bedtijd.

Vrijdag 20 oktober
Het ontbijt in dit hostel was weer net zo eenvoudig als het avondeten. Maar toch was ik er blij mee. Er was koffie. Lekker om wakker te worden. Ik had vast geslapen en veel gedroomd. De hopitaliere vroeg nog naar mijn kamergenoot. Hij maakte ook nog een gebaar van drinken. Ik heb gedaan of ik er niets van snapte. Dat zoeken ze maar lekker samen uit.

Ik ging vandaag naar Ponte d'Arcia. Volgens het boekje. En half 9 was ik weg. Het weer beloofde weer goed te worden. Smorgens is het wel fris, maar ik heb het snel warm en dan kunnen er al snel een aantal kledingstukken uit. De pet blijft op want ik loop constant in de richting Oost – Zuid/oost, Zuid. Dus bijna constant tegen de zon in. Het was echt een dag van kilometers maken. Over asfaltweggetje, zandwegen en kilometers langs de spoorlijn. Een lange, lange weg. Het is warm en het gaat vervelen. Het landschap bestaat veel uit lichtkleurige velden. Al het groen is eraf. Het ligt omgeploegd en bewerkt klaar om in het voorjaar weer ingezaaid te worden. Ik heb vandaag vaak gedacht, hoe heet moet het hier wel niet zijn in de zomer. Ik snap goed dat men hier dan binnen leeft. De luiken allemaal gesloten. Het is hier anders niet vol te houden. Mijn broek had ik allang afgeritst, maar ik heb de broek ook nog een randje omgeslagen. Ik hoop daarmee een beetje de overgangen van bruin naar wit te verminderen. Dat geldt dus ook voor de korte mouwtjes.

Net na Siena haalde me een fietspelgrim in. Hij volgde de blauwwitte stickers. Ff kletsen en het gebruikelijke waar kom je vandaan, waar ga je naartoe. Waar eindig je en waar ben je begonnen. Als ik dan vertel dat ik vanuit Nederland ben komen lopen wordt er voor de zekerheid nog een keer nagevraagd. Si, zeg ik dan. Ik krijg felicitaties en dan willen ze ook nog op de foto met mij. Ik voel me wel vereerd, maar ergens ook niet. Ik doe niks anders als elke dag ongeveer 25 kilometers overbruggen. En ik ben dankbaar dat ik daar de tijd, gelegenheid, mogelijkheid en de ondersteuning voor krijg en gekregen heb. En dat is iets wat ik mij elke dag realiseer!

Ik was rond 14.00 uur al in het hostel. Ik had gisteravond van mijn kamergenoot gehoord dat hier niemand aanwezig was. Hoefde dus ook niet te bellen om te reserveren. De deur zou niet op slot zitten. En zo was het ook. Ik maar binnen. Het was een groot gebouw. Uitgebreide keuken, grote ruimtes op te eten. Heel veel slaapkamers met nog veel meer bedden. Ik heb maar één bedje uitgezocht op een kamer waar 2 bedden stonden. Slaap ik lekker rustig vanavond. Net als afgelopen nacht. Na de douche en het wasje heb ik voor mezelf een kopje koffie gezet. Er lagen van die cappuccino sticks met ginseng erin. Voor extra energie. Heb niet zoveel van de ginseng geproefd maar het was wel lekker. De hele middag heb ik lui de benen omhoog gehad. De Italianen die ik vandaag gepasseerd ben kwamen ook nog binnen lopen en daarna heb ik even de weg opgezocht die ik morgen moet gaan. Zo maak ik de middag vol.

Langzamerhand gaat het allemaal naar zijn eind. Gisteren heb ik uitgeteld dat ik waarschijnlijk 1 november in Rome aankom. Dat is nog niet te bevatten. Maar eerst komt Aniek nog een dagje. Ze heeft een vakantie gepland staan in Italië. Helemaal super. Ben benieuwd naar het bolle buikje.