Toscane

Zaterdag 14 oktober
Smorgens vertelde de receptioniste al dat de route van deze dag veel langs de doorgaande wegen zouden zijn. Ze kreeg gelijk. Maar ik was weer, na een goed ontbijt, op pad. Het hostel-ontbijt had vlees en kaas. En nog veel lekkere andere dingen en ik heb nog mooi wat verpakte dingetjes meegeschuupt voor de lunch. Inclusief yoghurt en fruit.
Lucca uit, ging via de grote weg maar al snel daarna werd je van de weg gestuurd. Sneller dan dat er in mijn boekje stond, dus ik stond te twijfelen of dit wel goed was. Maar de aanwijzingen waren overduidelijk. Op een bepaalde hoek heb ik er wel 8 geteld. Maar dat was te vroeg gejuicht. Bij het dorpje Capannori werd het overduidelijk steeds minder. Ik gokte er maar ‘n beetje op dat ik richting kerk moest en dat heb ik maar ‘n beetje aangehouden. Je moet wat. Ook in het dorp bleef het vaag. Maar er kwamen wel steeds meer grote palen met informatie te staan en die ook de richting verwezen. Dus deze volgde ik maar. Opeens stond er een oude man voor mij. Hij beduide dat ik een andere kant op moest lopen. Hij maakte zich bekend als Antonio Tolomei en ik moest kijken op www.antoniotolomei.it. En dan kwam er inderdaad een site tevoorschijn van een zanger zoals hij mij al vertelde. Maar goed. Bij hoog en bij laag beweerde hij dat ik de andere weg moest nemen. Toen ik me omdraaide omdat te doen was hij tevreden en liep weg. Ik liep de andere kant op, terug. Ik keek nog één keer om en toen stond er weer een andere man, met een hondje aan de lijn, naar mij te zwaaien. Hij duidde op de palen en wenkte dat ik de andere kant op moest lopen. Wat nu weer. Moest ik toch weer die andere kant op. Op de hoek heb ik mijn boekje en de telefoon erbij gepakt. De kortste weg vanuit deze plaats naar de volgende waar ik moest zijn was natuurlijk weer langs de doorgaande weg zoals meneertje nummer één me verteld had. Meneertje nummer twee had me waarschijnlijk de goede route verwezen. Maar ik was er klaar mee. De aanwijzingen het dorp in, waren al zo superslecht, vervolgens dat gehannes met die ouweheren, ik wilde weg. De kortste weg om dit vervelende dorp achter me te laten en ging dus naast de drukke doorgaande weg. 2 kilometer goed opletten en doorlopen. Dat was het me wel waard.

Vanaf Porcari heb ik netjes de route gevolgd. Grotendeels ging deze over een rood pad / trottoir. Ik voelde me een beetje Alice in Wonderland. Omdat dit pad precies liep waar ik moest zijn. Alsof het voor de pelgrims is aangelegd. Tot bijna in Altopascio. Het zou zomaar kunnen dat het voor pelgrims aangelegd is. De Via Francigena is Werelderfgoed geworden en ik heb begrepen dat de gemeenten daarvoor geld gekregen hebben om de route te verbeteren en veiliger te maken.

Het was vreemd om Altopascio in te lopen. De dag daarvoor was ik er immers met de trein gestopt om daarna nog even door te rijden naar Lucca. En een dag later loop ik zelf Altopascio in. Op naar het centrum. Ik was vroeg, dus ik wilde eerst nog een hapje eten. Vervolgens zocht ik de bibliotheek op. Ik had smorgens al gebeld of ik er kon slapen. Dat kon en ik moest me melden bij de bibliotheek. Dus dat deed ik. Maar de bibliotheek zat op slot. Wat was dat nu. Ik had het toch wel goed begrepen? Dan maar naar het gemeentehuis daarnaast. Daar stonden op de deur de telefoon nummers die ik smorgens gebeld had. Dus bellen maar weer. Na een keer of 5 bellen en het steeds benauwder krijgen, kreeg ik eindelijk iemand aan de telefoon. Gelukkig. Hij kwam eraan. Ik moest even wachten maar dat was geen probleem. Ik had gelukkig iemand te pakken. Na een minuutje of 10 was hij er. Hij bracht me naar een kantoortje. Inschrijven. Donativo 10 euro. En toen moest er nog een foto gemaakt worden als souvenir. Achter een groot bord waar je je hoofd door moest steken. Ik vond het erg leuk en een goed idee.

Daarna bracht hij me naar de slaapplaats. Daar was al een jongen. Fietspelgrim. Italiaans die gelukkig goed Engels kon. Het was een aardige jongen en we zijn savonds samen gaan eten. Hij vertelde dat hij ook de Camino in Spanje gelopen had. Dat was erg leuk. Het schept meteen een band en hij liet me foto’s zien van plaatsen waar ik ook geweest was en waar ik dierbare herinneringen aan heb. Het was een leuke avond.

Zondag 15 oktober
Smorgens samen op de foto en weg was ik. De hoek om. Ontbijt in een bar en aanlopen. Het was weer mistig. Jammer, je ziet niets van de omgeving. De weg volgen en minstens 4 kilometer aanhouden. Volgens het boekje. Maar na al een halve kilometer moest ik links af. Dat klopte toch niet? Maar twee heren die samen aan het wandelen waren bevestigden toch wat de bordjes zeiden. En ik moest kijken naar de kleine betonnen paaltjes. Amper 30 centimeter hoog met daarop VF. Ik moest aan de dag ervoor denken. Die twee heren die me verschillende kanten op wezen. Maar deze twee wezen me dezelfde kant op. En ik weet inmiddels dat mijn boekje bij lange na niet heilig is. Al doe ik wel vaak alsof het boekje dat is. Blijft toch mijn leidraad, die ik af en toe met een korreltje zout moet nemen.

Het was een mooie route. Veel door bossen, goed aangegeven brede paden. Vaak een informatie bord over de Via Francigena. En daar liep ik dan. Over een héél oud stenen weggetje. Volgens het informatiebord nog de oorspronkelijke weg aangelegd ergens in de jaren 1200. Toch moi wa. Ik ging er langzaam van lopen. Bewust van alle voetstappen die hier gezet zijn. Ratelende karren. Mensen sjouwend. Pelgrims van alle tijden. En nu was ik één van hen. Dit was in de buurt van Galleno.

Het ging verder via de bossen. Een heel eind. Kilometertje of 4 schat ik. Een paar keer wordt ik aangesproken door mountainbikers. Via Francigena. Si. (ja). En dan krijg ik weer een duim. Moi wa. Kom ik daar die bossen uit. Kom ik daar op een doorgaande weg. En wat ziet mijn oog. Daar in die drukke S- bocht. In the middle of nowhere, zit daar een dame langs de weg op een klapstoeltje. Ik schiet in de lach. Moet denken aan die twee dames langs de weg met die parapluutjes erbij. De eerste wandeldag van Irmie. Dit was hetzelfde geval. De dame zat op een klapstoeltje. Langs de drukke doorgaande weg. Ze zat haar lippen te stiften met een spiegeltje. Roze en hartvormig. Zoals kleine meisjes deze hebben. Maar deze dame had helemaal geen kleine meisjes bedoelingen. Als ik het goed heb was dit ook weer een dame van lichte zeden. Klaar om door haar afspraak opgehaald te worden. Nog even tutten in het spiegeltje en dan?

Ik heb er niet opgewacht. Door naar Ponte a Cappiano. Een erg mooie brug die ik half overging. Nee niet zwemmen, maar links verder over de dijk van het kanaal. Uitgestrekte landerijen om me heen. Langzaam maar zeker was de mist nu aan het wegtrekken. Dat mocht ook wel. Het was rondom middaguur. Door naar Fucecchio. En daarna de rivier de Arno over. De rivier die ook door Florence stroomt en daar al meerdere malen voor zeer grote problemen heeft gezorgd.

Ik was er bijna. Stond nog voor een laatste keus om of rechtdoor de kortste weg naast de doorgaande weg te pakken, of linksaf de route volgen, wat langer en kleinere paadjes. Ik heb gekozen voor het laatste. Rustig. Kilometertje extra want ik wil straks (Rome) wél meer dan 2000 op de teller hebben staan. En dat lukt me ook wel. Sta nu inmiddels op ongeveer 1650 en nog wat. En naar Rome zijn nog een 300 te gaan.

In San Miniato Basso heb ik me gemeld bij Fraternità di Misericordia. Dat klinkt toch geweldig en ik had er dus toch wel wat verwachtingen bij. Helaas. Fout. Zodra ik verwachtingen heb gaat het mis. Het is een onpersoonlijke ruimte. Stapelbedden en een douche. Niks te beleven. Checkt er ook nog een Japanner in. Ook totaal niks aan te beleven. Hij loopt van Rome naar Santiago. Daar heb ik wel ontzag voor. Maar hij was de deur uit voordat ik kon vragen of wij misschien gezamenlijk konden eten. Bij mijn terugkomst lag hij al in bed. En ik ben benieuwd hoe laat hij op staat. Mijn ervaring met Japanners is dat zij altijd vroeg vertrekken. We wachten af?

Maandag 16 oktober
Om 07.00 uur ging de wekker. Van de Japanner. Dit was er nu eentje die niet om 06.00 uur al begon te rommelen. Hij had zelfs moeite om zijn bed uit te komen. En we moesten nog wel om 07.30 uur de kamer verlaten. Mooi niet. Toen ik mijn bedje uit kwam heb ik eerst gekeken wat het weer deed. Het was weer mistig. Het zat potdicht. En dan is in deze tijd 07.30 uur heel vroeg om aan te lopen. Dus we hebben beiden lopen treuzelen. Tegen achten hebben we de sleutels ingeleverd en gingen we ieder onze eigen kant op. Hij richting Santiago en ik richting Rome.

Ik had geslapen in San Miniato Basso en moest de heuvel op naar San Miniato Alto. Even een klimmetje om warm te worden. Daar had ik geen bezwaar tegen. In het centrum een bar opgezocht want ik had nog niet ontbeten. Kopje koffie en een belegd broodje en nog ééntje voor onderweg. Met datgene wat ik nog in de tas had zitten kwam ik er wel. Eerst maar eens de restjes opmaken. Bij de nieuwe slaapplaats kon ik mee-eten. Daarvoor hoefde ik niets te bewaren. Ik moest er alleen voor zorgen voldoende water bij me te hebben. Ik zou bijna de hele dag geen plaatsen tegen komen en als ze er waren dan hadden ze geen winkels.

Het leek vandaag wel de dag van de dieren. Al die tijd dat ik al door Italië loop heb ik amper of geen wilde dieren gezien. Ik tel de vogels even niet mee. Volgens mij heb ik ook 2x een ijsvogeltje gezien. Vanmorgen al vroeg zag ik een dode egel op de weg liggen. Vanmiddag op het eind van de wandeldag zag ik een dood stekelvarken liggen. Ik mag er van beiden wel van uit gaan dat ze beiden wild zijn en per ongeluk aangereden. Wat erg jammer is. Maar gedurende de dag heb ik ook levend wild gezien. Ik liep dus een lang stuk op de kam van een heuvel. Ik hoorde dat er aan de linkerzijde van mij geschoten werd. Dat hoor je hier wel vaker en dan hoop ik altijd maar dat ze mij niet aanzien voor wild, of dat er een kogel verdwaald. Een eindje verder stond rechts van mij een jager met zijn honden in het veld. Ik groette en liep door. Toen het pad draaide en ik de jager uit het oog zou verliezen, keek ik nog een keer om naar de jager. Ik zag plotsklaps 2 herten, het pad waar ik gelopen, had overspringen. De herten renden in de richting van de jager. Hij keek ernaar maar deed niets. Dat vond ik geweldig maar ik snapte niet waarom? Hij was toch jager? Maar goed ik liep door en een eind verder werd er weer geschoten. Duiken dacht ik.

Even later kwam er een jager in een auto langzaam langs gereden. Ik vertelde hem: don’t shoot me. Hij lachtte maar eens. Het pad kronkelde verder. Prachtige uitzichten, soms holle weggetjes en een stuk pad waar aan de rechterzijde van mij, tussen het pad en het veld, een gaaswerk zat. Het knalde weer en opeens kwamen daar 2 wilde zwijnen in volle vaart op mij afgestormd. Ik schrik en wil mijn telefoon trekken om foto’s te maken. Wat gebeurt er; die zwijnen knallen in volle vaart tegen het gaaswerk op. Staan op. Rennen verder. Knallen weer tegen het gaaswerk op. Staan weer op. Rennen verder en een stuk verder rennen ze weer tegen het hekwerk op. Vervolgens vinden ze een gat. Dan is rechts van de zwijnen een groot hek open. Dat zien ze niet. Ze rennen naar links. Dan verlies ik ze uit het oog. Ik sta ze nog helemaal beduusd na te gapen en vervolgens komt er nog ééntje terug gerend. Door dat open hek en gaat de andere kant op. En dat alles in 5 minuten tijd. Ik had nog nooit wilde zwijnen in het wild gezien. Laat staan 2 wilde zwijnen totaal in paniek.

En toen alles weer rustig was kwam er weer een auto van één van de jagers langs rijden dus ik heb meteen verteld dat ik 2 zwijnen gezien had. Knor knor.
Ik merkte nu ook dat er om de zoveel meter jagers in het veld stonden. Allemaal met de rug naar het pad. Honden jankten en af en toe klonk er een schot. Toen ik over dat pad liep kwam er nog één hert voorbij de jagers gerend. De jagers deden niets. Ze waren duidelijk op zwijnen jacht. Ik schat dat er wel 15 jagers in het veld met de rug naar mij zaten. Een aantal reed in de auto’s rond over het wandelpad en er waren er nog een aantal met de honden bezig. Een heel spektakel. Maar ik had toch maar mooi die 2 ontsnapte zwijnen gezien en die herten die daar tussen overstuur rond renden. Zoveel wilde dieren, de dode en de levende had ik op mijn hele wandeltocht door Italië nog niet gezien.

Het was een prachtige route vandaag. Over een breed pad. Het kronkelde om de heuvels, over de heuvels. Mooie vergezichten. Allemaal heuvels. Het was bewerkt akkerland, wijngaarden, bossen weilanden. Afwisselend. De eerste kilometers dat ik San Miniato Alto uitliep was het nog flink mistig. Toen ik van de weg het zandpad opliep trok het langzaam maar zeker op.
Het was nog een beetje heiig maar de zon zorgde er steeds meer voor dat de temperatuur flink opliep. Het was er heerlijk lopen. De temperatuur was nu goed te houden al denk ik dat hij toch wel rond de 26 graden schommelde. Natuurlijk had ik al lang alles afgeritst en uit gedaan. Het is nu half oktober, ik moet er niet aan denken om hier in de zomer te lopen. Het pad was van een lichte zandsoort. Het pad gaf geen enkele schaduw, op grote stukken stonden helemaal geen bomen. Het moet hier bloedheet zijn in de zomer. Ik ben blij dat ik hier in oktober loop. Lekker te genieten van de rust en stilte om me heen. Enkel het gekraak van mijn rugzak, mijn voetstappen en het getik van de stokken hoor ik. Sta ik stil en luister ik naar de geluiden om me heen, dan hoor ik de vogels kwetteren.

Tweemaal heb ik een kastje langs de weg gezien. Er zat een Via Francigena sticker op. Als ik het kastje openmaakte zat er allemaal EHBO spullen in. Inclusief een flesje Citrosil. Dat had ik een week geleden moeten hebben. En ergens in een emmer met een rode pan erop, zat een boek waar je, je naam in kon zetten. Tuurlijk heb ik ook wat achtergelaten.

Ik had een reservering gemaakt in Chianni. Een hostel waar je volpension kreeg. Nu ja kreeg. Slapen, diner en ontbijt voor € 25,00. Daar doe ik het voor. En vooral omdat het avondeten gezamenlijk is. Dat is altijd fijn. Alle pelgrims samen aan tafel. Ik weet inmiddels dat er een Zwitsers stel is, een Italiaanse jongen en ik. En dan nog de 2 dames die hier alles verzorgen. We hebben heerlijk gegeten deze avond. Volledig 3 gangen menu. Een pastagerecht, vlees met sla en appelgebak als toetje toe. Heerlijk. Een minpuntje is dan weer, dat de gesprekken de bijna de hele avond in het Italiaans gaan. Ik kan dit in grote lijnen volgen maar ben helaas niet in staat om terug te praten. Dat is jammer. Je voelt je er een beetje buiten staan. Toen ik met goed fatsoen van tafel kon heb ik dat ook gedaan. Ik ging naar bed om nog wat te lezen. Maar toen ik het bed aanraakt was ik direct van de wereld.

Dinsdag 17 oktober
Ik heb als een blok geslapen. Blijkbaar was ik erg moe. Toch was ik zoals altijd rond 07.30 uur wakker. Ik hoefde geen haast te hebben, mocht uitslapen, maar ik lig niet lekker meer. Eerst maar eens gekeken of mijn was droog was. Die had ik gisterenavond binnen gezet. Gelukkig was deze droog. Aankleden, spullen pakken en naar het ontbijt. Ik was nog als eerste uit de slaapzaal. Alles stond klaar voor het ontbijt. Prima. Met gewone goeie koffie. Lekker.

Het was maar 15 kilometer vandaag. Naar San Gimignano. Een paar lekkere klimmetjes en een aantal leuke afdalingen. De zon scheen de hele dag. In de ochtend een beetje heiig, maar de zon brak snel door. Ik kon de hele dag, heerlijk genieten van de omgeving. Eerst was er die terugblik op Gambassi Terme en toen ik de heuvel over was het prachtige aanblik van San Gimignano. Een paar hoge torens domineerden het silhouet van dit mooie stadje.

Halverwege deze 15 kilometer kwam ik nog door het plaatsje Pancole. Daar was een kerkje met een Grotta. In deze onderaardse gang was de Kribbe te zien met Maria en Jozef. Grote beelden verwezen naar de ingang hiervan. Natuurlijk ga ik even kijken. Nieuwsgierig en tijd genoeg.
Rond 14.00 uur arriveerde ik in San Gimignano. Heel vroeg. Wederom even acclimatiseren. Het zat vol met toeristen. Ik had al gehoord dat het een mooi plaatsje is, maar had niet gerealiseerd dat daar ook zoveel toeristen op af zouden komen. Ik had 's morgens al gebeld voor het Convento di Sant'Agostino. Daar kon ik terecht na 15.00 uur. Die tijd moest ik even op te zien vullen. Maar in dit plaatsje is dat geen probleem.

Even na drieën stond in aan de poort van het Convento. Ik mocht binnen en kwam terecht in een geweldig mooi en rustig kloostertuin. De vogels fluiten en er heerst een serene rust. Speciaal. Er was iemand die me opwachtte. Hij vroeg of ik naar Rome ging. Ja, was mijn antwoord. Dan moest ik even wachten. Geen probleem. Er was een uitvaart bezig in de aangrenzende kerk. Ik houd me wel bezig met de blog. Onderwijl ik dit allemaal zit te typen komt Marco, Italiaan van gisteren avond, binnen. Hoi zeg ik. Leuk bekenden. Ook aan hem de vraag of hij naar Rome gaat. Het antwoord is nee. Hij krijgt een briefje mee en kan vertrekken. Ik realiseer dat ik me in een bevoorrechte positie bevind. Na de mis wordt ik opgehaald en naar de slaapplaats gebracht. Deze is in een écht kloostercel. Wel gewone bedden. Maar in een lange gang. Met allemaal dezelfde speciale, ronde deuren. Kruis en andere heiligenafbeeldingen aan de muur. Nadrukkelijk wordt verteld dat er om 17.00 uur een mis is. Na de douche is daar mooi tijd voor. 10 voor 5 stapte ik de kapel binnen. Er waren een aantal dames aan het bidden. Iets wat repeterend was. Ik bromde maar lekker mee. Klokslag 5 begon de mis. Een echte mis met hostie en al. Toen we 10 minuten binnen zaten schoven nog een paar fietspelgrims aan. Nog in hun fietskleren. Nog duidelijk vermoeid van het fietsen.
Na de mis ben ik het stadje gaan verkennen en het restaurant opgezocht wat de pastoor mij aangeraden had.