Moien

Dinsdag 15 augustus, Stad Luxemburg
Na een onrustige nacht, lekker ontbeten. Leuk om hier in de auberge te zitten. Tis een smeltkroes. Veel jeugd maar ook ouderen. Veel alleen, maar ook groepjes. Van alles wat. Een grote groep gehandicapten. Ook ouderen groepjes. Goedkoop vakantie vieren. Geen hoge eisen stellen en met z’n allen op 1 kamer. En ik natuurlijk. In dit geval 4 dames. 2 Maleisische, 1 Duitse en 1 Hollandse.

De Maleisische dames waren erg beleefd en het Duits meisje bleek later ook heel aardig te zijn. Ik heb deze dinsdag als toerist doorgebracht.
’S Morgens eerst de was gedaan en daarna de stad in. Beetje rond gelopen. Beetje geschiedenis gesnoven. En de lift bezocht.
Die ging in no time 65 meter hoog en vandaar uit kon je prachtig over een gedeelte van de stad kijken.

Ik zag ook dat je vanaf de auberge de schelp al meteen aangeduid werd. Deze staat voor de route St Jacques. De route naar Santiago in Spanje. Het is mijn bedoeling om deze tot het zuiden van Luxemburg te volgen. En daarna weer de GR5 op te pakken. ’S Avonds heb ik de rugzak startklaar gemaakt. En afscheid genomen van de meisjes. Ze gaan me allemaal volgen via de blog. Google Translate zal het nog druk hebben.

Woensdag 16 augustus, Moien
Vaak was ik wakker. Iedere keer te vroeg. Nog even: Het ontbijt is nog niet klaar. Nog even: Geniet nu maar van je bed. Hoogstwaarschijnlijk lig je de komende nachten in je tent. Het was spannend om weer aan te lopen. Hoe ver zou ik kunnen komen? Waar leidt de schelp me heen? Kan ik daar overnachten? Hoe zit het met eten? Allemaal vragen. Maar alleen door aan te lopen, kon ik daar een antwoord op krijgen.

Dus vroeg ontbijten. Extra broodjes smeren voor onderweg. En gaan…. De schelp achterna. En dat ging goed. De schelp leidde me snel via Cessange, Huncherange naar Tétange het land bijna uit. In Huncherange kreeg ik bij een café nog een gratis kopje koffie en een babbeltje van de eigenaresse. Ze adviseerde om in Kayl te gaan eten en nog boodschappen doen bij de Cactus in Tétange.

Dat eerste lukte niet, dat tweede wel. Maar ik heb heerlijk gegeten bij een bistro bij de Cactus. Tétange ligt bijna op de grens Luxemburg/Frankrijk. Net niet de grens gehaald, maar toch tevreden. Daarna ben ik het weggetje opgegaan waarvan ik wist dat op het eind hiervan de GR weer begon.

Halverwege de weg naar de GR5 was een mooi stukje park. Een pieppie klein parkje als het ware. Met banken, prullenbak en wat tegels met gras waar ik precies mijn tent tussen kon zetten. Ik heb netjes de buurt om toestemming gevraagd om daar de tent op te zetten en al snel kwamen de kinderen aanrennen.

Als Luxemburgers Luxemburgs praten, dan is dat niet te verstaan. Het is een combinatie van Duits/Frans/Hollands. 1 woord heb ik geleerd. Moien. Dat betekent goedendag. Gelukkig spraken de kinderen die bij mij op bezoek kwamen goed Engels. Ze hadden een Engelse moeder. Dus er werd breeduit verteld. Alle poppen erbij. Wandelwagens etc. Het stel was 3 – 5 en 6 jaar oud. Rond 19.00 uur had ik er genoeg van. Ik vertelde ze dat ik naar bed moest. De spulletjes werden bij elkaar geraapt. En ik naar bed. En ik sliep ook nog direct. Het was natuurlijk een lange en spannende dag geweest.

Donderdag 17 augustus, Frankrijk
Na een lekker kopje koffie van de buurvrouw ben ik aangelopen. Wederom spannend. Ik zou de GR weer oppakken en deze moest ik braaf volgen en dan zou ik vanzelf wel ergens terecht komen. Ik had namelijk geen landkaart van Noord Frankrijk. Proviand had ik genoeg bij. Water ook. Prima.

Dat oppakken van de GR was geen probleem. Tot het moment dat de GR mij haaks naar rechts stuurde en ik héél zeker wist dat ik recht door moest volgens mijn allerlaatste stukje kaart. Van het gebied tussen het punt waar ik stond en het noorden van Nancy heb ik geen kaart gekocht omdat ik netjes de GR5 wilde volgen. Maar als je die binnen het uur verliest? Wat dan.

Eigenwijs als ik ben ging ik maar gewoon rechtdoor. In het begin denk je dan van: ik kan nog wel terug. Maar als je een aantal keren links af, rechts af, en kruisingen gehad hebt kan je niet meer terug. En dat is dan zwaar balen op dat moment. De weg stuurde me weer richting noorden. Verkeerde kant op. Nergens een afslag de goede kant op.

Plotsklaps zag ik het rood witte streepje. Toch goed. Het was de grens overgang Luxemburg/Frankrijk. Ik kei blij natuurlijk. Maar helaas heeft die blijdschap nog geen uur geduurd. Ergens bij een boer moest ik achterom over het erf. Eerst een poos staan te twijfelen over de mogelijke waakhond.

Vervolgens zachtjes aangelopen met de stokken ‘sla klaar'. En ik achterom, maar daar raakte ik het spoor volledig bijster. Het rood witte streepje was nergens meer te vinden. Natuurlijk zat ik weer in het grensgebied en ook Google Maps kon me niet helpen.

Op goed geluk ben ik maar naar Ottange gelopen en via daar verder naar Angevillers. Google Maps werd er weer bij gepakt en heeft me de kortste weg gewezen richting Metz.

Wel via een mooi ‘groen’ fietspad naar Volkrange. Waar ontzettend veel mooie bloemen naast stonden. En door naar Hayange waar ik na een lange stress volle dag ben neergestreken. In het centrum een frietje gegeten en wat boodschappen gedaan en toen snel het centrum uit gelopen richting Metz. De stad voelde niet fijn aan. Hanglui. Rommel etc. Vieze stad.

Nu zit ik aan de buitenkant van Hayange, en hoop morgen weer snel verder te kunnen gaan. Doel is de camping in Metz. Later op deze avond heb ik nog gebeld met Harry. Hij vertelde dat er wel een Auberge des Jeunesse in Metz zat. Dus plannen bij gesteld. Ik ging naar de Auberge. Dan wist ik zeker dat ik droog zat en kon douchen.

Ik had inmiddels al 2 nachten 'Wild' gekampeerd. Op zich geen probleem. De mensen doen er niet moeilijk over. Tis alleen dat je niet fatsoenlijk kunt wassen. Laat staan douchen. Je loopt de hele dag te zweten en voor mijn gevoel stonk ik dan echt 'n uur in de wind. Ik durfde nergens binnen, in een café, een kopje koffie te drinken. Ik heb zwaar gemopperd op deze dag. Maar achteraf zag ik dat ik toch nog een flinke afstand had overbrugt over mooie en, op enkele na, rustige wegen. Dus ik moest niet zo zeuren.

Vrijdag 18 augustus, Lange wegen
Mijn tentje stond achter een paar auto’s op een parkeerterrein aan de rand van de stad Hayange. Om 8.00 uur was ik weer op pad. De eerste regendruppels begonnen net te vallen en ik maakte dat ik weg kwam.

Het eerste uurtje verliep rustig. Ik had de TomTom aan staan omdat ik geen kaart had, geen tekens kon volgen en ik wist dat ik, zonder verkeerd te lopen, toch 28 kilometer moest lopen. Ik neem geen risico. Het waren al een paar dagen haast teveel kilometers en dat vreet.

Toen ik op een gegeven moment door een groot bos moest had ik er plezier in. Lekker in het bos en het scheelde kilometers om lopen. Op een gegeven moment sprong er zelfs een ree bij mij weg. Ze zat achter een aantal gekapte boomstammen en had me niet aan horen komen. Leuk.

Totdat ik op een viersprong terecht kwam. Het was me totaal niet duidelijk welke kant ik op moest. Google draaide maar rond en kon me niet helpen. Na lang aarzelen heb ik maar iets gedaan. Eerst voelde het goed, maar ik ging steeds steiler de berg af. Toen de zon even doorkwam zag ik, dat ik, veels te veel richting westen liep. Dat was niet de bedoeling. Het eerste het beste pad linksaf werd ingeslagen.

En ondertussen was Google Maps ook weer tot bedaren gekomen en leidde mij het bos uit. Ik stond hoog boven een uitgestrekte agglomeratie. Ik heb braaf de TomTom gevolgd en belooft niet meer eigenwijs te zijn.

Deze bracht me door bebouwd gebied naar Rombas. Een erg mooie stad. Met recht 'n Fleur de Ville. Zo worden hier de plaatsen genoemd waar men overal bloemen neerzet, ophangt, versierd. Dat is erg mooi om te zien want ze maken daar veel werk van.

Maar dat was ook het laatste mooie van deze dag. Ik moest nog een kleine 20 kilometer. Langs zéér drukke doorgaande wegen dat ik af en toe wel dacht waar ben ik in hemelsnaam mee bezig. Levensgevaarlijk.

Maar er waren geen andere wegen of ik moest echt heel veel kilometers om. Gezien de toch al lange afstand geen optie. Op een gegeven moment waren ze met de weg bezig. Voor mij was de situatie helemaal onhoudbaar. Met de stokken in de lucht om de auto’s te waarschuwen heb ik een klein stukje afgelegd. Waarna ik gelukkig op dat moment wel via een dorpje een omweg kon nemen. Dat heb ik gedaan want anders…….

De laatste paar uur begon het ook nog eens stevig te regenen. Ik was er compleet klaar mee. Maar goed. Elke stap in de goede richting is er één. Net voor 17.00 uur kwam ik bij de auberge in Metz aan. Moest zelfs nog 10 minuten wachten. En daarna heb ik heerlijk gedoucht. Al mijn wandelkloffie ging mee onder de douche. Ik heb er lekker op staan te trappelen om al het zweet eruit te halen.

Ik slaap op een 4-persoons slaapkamer. Lekker alleen tot nu toe. Alles heb ik uitgehangen. Mijn tent etc. Omdat de receptioniste geen oude krant voor me had, heb ik de halve WC rol afgehaald om in de schoenen te stoppen die natuurlijk doornat zijn. Creatief denken.

Het meisje achter de balie was chagrijnig en wilde me niet helpen. Dan bedenk ik wel zelf iets. Heb hier gelukkig mijn potje kunnen koken. Van die outdoor-maaltijd die ik nog in de rugzak heb zitten.

Voor vanavond niets meer. Morgen de stad door en dan maar 15 kilometer tot de volgende camping.