Na Lausanne

Donderdag 7 september, samen
Wat was het weer heerlijk om samen te zijn. Samen ontbijten, samen de spullen uit de rugzak nakijken. Erin en eruit. Samen met de auto naar het metro station en samen met de metro dicht bij de kathedraal. Daar stonden we te genieten van het prachtige uitzicht. Ik houd natuurlijk ook altijd de mensen een beetje in de gaten.

Ik zag 2 dames met rugzak en aan de manieren dacht ik dat het ook wel pelgrims konden zijn. Ik wilde ze persé even aanspreken. Harry had dat al lang in de gaten. Dus toen ik mijn kans schoon zag, heb ik die aangegrepen. Het waren 2 dames uit Australië. Moeder en dochter. Dit was hun éérste dag op weg naar Rome. Geweldig vond ik het. Heb ze meteen verteld dat ik ook onderweg was. Maar nu even niet. We hebben gegevens uit gewisseld en ervaringen gedeeld. Ze waren ook al in Spanje naar Santiago gelopen. Een paar jaar terug. Dit was het vervolg erop. Ik vond het zo leuk om ze gesproken te hebben. Het weten dat er meer pelgrims onderweg zijn. Ik genoot hiervan. We zullen elkaar zeker nog een keer treffen. Zoals dat met pelgrims gaat. Nog een klein bijzonderheidje betreffende deze dames. Ze liepen op teen schoenen. Een soort vingerhandschoen voor de voeten en tenen. Geweldig. Ik ben benieuwd hoe lang ze dat volhouden. Maar ze zweerden erbij.

Na de dames was de kerk aan de beurt. De heren hadden vooral oog voor het bouwkundige aspect. Ik dwaalde maar een beetje rond. Toen we bijna de kerk uit wilde gaan begon er iemand orgel te spelen. Daar hebben we nog even naar geluisterd. Daarna ging het berg afwaart. Op weg naar de haven, naar Ouchy. Daar hebben we nog even een elektrisch bootje gehuurd. Even varen. Ik vond het erg leuk. Dat was nog eens wat anders dan lopen, lopen, lopen. Met de metro weer naar boven, naar de auto. En met de auto zijn we nog een flink stuk gaan rijden door de wijngaarden rondom Lausanne. Dit is Unesco Wereld erfgoed. Prachtig was het om te zien. De dag vloog zo om. Jammer. Zo is een stad bezoeken leuk. Als je alleen bent, ben ik er altijd zo klaar mee. Je voelt je dan zo alléén.

Harry had mijn nieuwe schoenen meegebracht. Ik heb deze schoenen de hele dag aangehad om ze een beetje in te lopen. Dat ging prima. Het zijn flitsende schoenen. Toen Eric van Tits een foto doorstuurde dacht ik dat de schoenen licht blauw waren. Maar dat zijn ze niet. Ze zijn turquoise. Een opvallende schoen in ieder geval. Ik zal ze niet zo snel kwijtraken. De avond brak veels te snel aan na zo’n relaxte dag. Ik zou wel een hele week in Lausanne door kunnen brengen. Samen met Harry en Toon. Helaas er moest gelopen worden. Dus de rugzak weer gepakt voor de volgende dag.

Vrijdag 8 september, weer op pad
Ik vond het weer moeilijk. Ik was stik zenuwachtig smorgens. Ik moest omhoog. Had weer een nieuw boekje. Bijna naar Italië. Het was weer teveel ineens. Dan wordt ik onzeker. Wat moet ik doen? Help. Na het ontbijt was het vertrekken. Harry haalde de auto. Toon sjouwde mijn rugzak naar boven. Alle spullen mee. Nog een laatste blik of er niets vergeten was. Niks meer te zien. Deur op slot. En de sleutel, zoals we afgesproken hadden, in de brievenbus van de verhuurder.

We stapten in de auto en de paniek sloeg toe. De stokken. Die staan nog in het huis. En die moest ik hebben. Zonder kan ik echt niet. Wat nu. Aangebeld. Maar nee. Alles was naar school en het werk. Niemand thuis. Nog ff voelen. Zat de deur echt wel op slot. Ja dus. Goed afgesloten. Nieuwe kopen. Schoot het door me heen. En toen kwam Toon op het lumineuze idee. Heb je een ijzerdraadje bij je. Ja dat hadden we. Dan kan ik misschien wel die sleutel uit de brievenbus hengelen. We konden de sleutel namelijk wel zien liggen. Na een poosje prutsen kregen we de sleutel uit die brievenbus. Wat waren we blij. Gelukkig. De stokken stonden achter het gordijn en waren snel gepakt. De deur ging nogmaals op slot en de sleutel in de brievenbus. Weer een zucht van verlichting.

Maar nu op naar Lutry. Daar aan de haven was ik gestopt en daar zou ik weer verder lopen. En veels te snel waren we daar. Nu moest ik echt gaan. O wat baalde ik. Het liefste zou ik weer in de auto stappen en mee naar huis gaan. De tranen vloeide. Maar ik weet ook dat ik met de gedachte niet kon leven. Om zomaar te stoppen. Als je eraan begint dan maak je het ook af. Dat is me altijd bijgebracht. Dus hoe graag ik mee naar huis wilde, hoe bang ik was om verder te gaan. Het moest. Klaar. Stap voor stap. En dan zou ik wel weer zien waar ik terecht zou komen. Dus ik ging. Een laatste knuffel. Toon nog een laatste knuffel en bedankje. Harry nog een aller allerkeer. En ik ging.

Langs het water. Even verder was een pier. Ik erop voor de laatste zwaai. Ik moest via de telefoon de heren er op attenderen dat ik een stuk verder naar hen stond te zwaaien en toen was ik echt weer weg. Langs het water. Bij het weglopen kwam ik erachter dat ik mijn witte sjaaltje, mijn duizend dingen sjaaltje. Niet had. Verdikkie. Ook vergeten. Die moest nog in de auto liggen. Maar ik was inmiddels te ver, en de jongens zaten allang op de snelweg richting huis. Voor het eerst sinds duizenden kilometers had ik dat witte sjaaltje niet bij me. Dat is toch wel wennen. Maar goed, het ding was eigenlijk een vodje onderhand en als het moest kon ik altijd ergens een sjaaltje kopen.

Natuurlijk had ik het nieuwe boekje zo onder de knie. Het was in het Duits, dus ik moest me even goed concentreren wat staat er eigenlijk. Maar dat is een kwestie van elk woord goed aankijken. Dus ik liep stap voor stap, steeds verder. Na het water ging het pad de wijngaarden in. Het was prachtig. Mooi weer. Prachtige vergezichten. Af en toe, heel af en toe een druif voor een druif. Mag niet. Want het wordt hier als diefstal aangerekend. Maar ik zag wel dat ik niet de enigste was. Wat wil je ook als je uren en uren langs duizenden witte en duizenden rode trossen druiven loopt.
Ik had de nodige appjes een poos geleden verstuurd en had van een enkeling wel een reactie terug verwacht of anders een mail. Al was het maar reclame. Maar er kwam niets meer binnen.

Toen zag ik dat mijn roaming van de telefoon eraf was. Ik snapte daar niks van. Wat had ik gedaan? Geen idéé. Ik probeerde van alles maar het lukte me niet om de roaming er weer op te krijgen. Geen probleem. Ik was bijna bij Vevey, grote plaats, en daar zouden ze v ast wel een telefoonwinkel hebben die me kon helpen. Bij de tourist info een stempel gehaald en naar die winkel gevraagd. Er zat een Swisscom in het grote winkelcentrum vlakbij. Tweede etage. Ik er naar toe en ging gewoon lekker met stokken, pet op en rugzak, op zijn pelgrims, dat centrum binnen. Bij het eerste alarm had ik het niet in de gaten. Maar overal waar ik liep gingen de alarmen af. Ik snapte het al. Ik had natuurlijk in verhouding met de gewone kopers teveel ijzer bij me. Alleen die stokken al. Ik voelde gewoon dat alle camera’s op mij gericht werden om me in de gaten te houden. Dus ik heb maar eerst die pet afgezet en mijn lieftalligste glimlach op opgezet. Vervolgens door gelopen naar Swisscom, op de tweede etage, die mijn telefoon natuurlijk meteen weer aan de praat had. En inderdaad, de appjes en reclame stroomde binnen. Toen ik bij de winkel binnen was krijg hij een telefoontje. In mijn verbeelding natuurlijk de bewaking om te vragen of ik een terrorist was. Ik heb de beste man hartelijk bedankt en opgelucht ging ik weg. De roltrap af. Natuurlijk stond er onderaan die roltrap de beveiliging. Breeduit, mij op te wachten. Duistere blik. Toch wel typisch dat ik op dat moment, in een druk winkelcentrum, helemaal alleen op die roltrap stond. En ik maar onschuldig lachen. Heb hem gegroet. Nog een opmerking dat ik een onschuldige pelgrim ben op weg naar Rome. En snel dat centrum uit. Koffie tijd.

De laatste kilometers moesten nog gemaakt worden en al snel was ik op de camping. Aan het water. Heerlijk. Minpuntje. Het was direct onder een drukke doorgaande weg. Tent opzetten en dat water in. Het was waarschijnlijk de laatste keer (en oIk ben ok de eerste) dat ik dat zou kunnen. Onderwijl Ik druk met de tent bezig was kwamen er een stuk of 7 Engelse militairen aan. Bij de kennismaking vertelde ze me dat ze de Monte Rosa tocht gelopen hadden in Zermatt. Indrukwekkende hoogtes, sneeuw en gletsjers hadden ze meegemaakt. Dit was hun laatste dag. Nog even zwemmen en kamperen. Het was mooi weer. Ik deed hetzelfde zwemmen, zonnetje, eten en kamperen. Toen ik naar bed ging vroegen ze of ik nog een pilsje of glaasje wijn kwam drinken. Heb ik niet gedaan. Het was bedtijd voor mij.

Zaterdag 9 september, laatste blik
Half 6. Toen werd ik wakker. Wat was er toch aan de hand. Ik hoorde geloop, ritsen, zachtjes praten, en een hoop andere geluiden. Toen ik mijn telefoon checkte was het 05.30 uur. Onmenselijk vroeg. De militairen waren aan het opbreken. Om de een of andere reden moesten ze vroeg weg. In ik lag tussen die jongens in en mocht meegenieten tot ze klaar waren met opruimen en weggaan. Van slapen is bij mij niet veel meer van gekomen.

Rond 7 uur ging ik de tent maar eens uit op weg naar het toilet. En wat lag er allemaal voor mijn tent-deur. 3 blikjes gas, 6 volle flesjes bier, een tube gecondenseerde melk, en een pak outdoor eten, spaghetti. Dat hadden de jongens niet mee kunnen nemen en had ik gekregen. Toch lief. De pilsjes en de gasflessen zette ik direct op een tafel bij het restaurant. Daar kon ik niks mee doen. De tube melk ging in de prullenbak en de zak outdoor-eten ging in mijn rugzak. En ik kroop nog even een half uurtje terug in mijn warme slaapzak.

Toen ik er weer uitkwam was de wind flink aangewakkerd. Zware bewolking boven mijn hoofd. Opruimen, eten en weg wezen. Voordat ik er 3 kilometer erop had zitten begon het al te druppen. Rugzak af. De regenhoes over de rugzak en de poncho stand by. En zo liep ik door naar Montreaux. Ondanks het weer genietend van het stormachtige weer. Ik had het meer van Genève gezien bij mooi weer en nu bij stormachtig weer. En ik denk dat het nog veel erger kan. De wind heeft 75 kilometer vrij spel voordat ie op de kade van Montreaux slaat. Het was nu al heftig. Wat als het echt stormt. In ieder geval kon ik het tot het standbeeld van Freddy Mercury het enigszins droog houden. Foto’s maken bij het standbeeld en daarna ging de poncho aan om deze de rest van de dag niet meer uit te trekken.

In Montreaux ben ik nog even een MacDonalds binnen geweest. Mijn eerste op deze tocht. Na Montreaux bleef ik langs het water lopen. De golven sloegen af en toe zo hoog over het wandelpad dat ik iedere keer moest gokken, haal ik het of niet. Ik moest er wel om lachen. Een keer haalde ik het niet. Water vloog over me heen. Op zich niet zo erg. Als wel dat het dan de schoenen in loopt. Ik loop nog steeds met een korte broek. Maar als ik dan zo nat werd, ging ik een beetje door de knieën, zodat het ergste water direct van de poncho op het pad vloeide. In ieder geval een prachtig pad. Zeker bij mooi weer. En het voelde heel bijzonder om daar over de promenade van Montreaux te lopen waar al zo vele beroemdheden geweest waren.
In Villeneuve zegde ik het meer van Genève voor de laatste keer goodbeye. Vanaf nu zou ik tussen de bergen zitten.

Het boekje en de aanwijzingen op de weg volgend kwam ik na een poosje uit in Aigle. Ik had besloten daar een camping te nemen. Regen of geen regen. Zou ik verder gaan dan moest ik hotels nemen. Te duur. In het centrum heb ik eerst staan te luisteren naar de plaatselijke fanfare. Leuk was dat. Er stonden er 3 verschillende bij elkaar. In de regen. Enkele hoogwaardigheidsbekleders, die stonden natuurlijk droog. En de rest van het volk onder de paraplu ‘s. Wat er precies te doen was wist ik niet. Vervolgens ben ik naar de supermarkt gelopen om mijn eten voor de avond en ochtend te halen. En met een volle tas door naar de camping. Extra gewicht.
Gelukkig was het langzamerhand droog geworden en hoefde ik de tent niet in de regen op te zetten. Ik heb lekker gedoucht. Mijn haren voor de verandering eens droog geföhnt. En mijn eten in de tent op zitten eten. Nog een poos gelezen en toen uit de tent omdat ik een harde kont kreeg en last van de rug door zo de hele tijd in de tent te zitten. Inmiddels was het weer mooi opgeklaard en kreeg ik nog een aantal prachtige vergezichten te zien van de Mont Blanc, zo vertelde een meisje, en andere hoge bergkammen. De ondergaande zon scheen onder de wolken precies op deze pieken. Erg mooi. Na een videotelefoontje van Harry en Jo was het voor mij bedtijd. Goed ingepakt ging ik slapen. Bedbroek, sokken, trui en jas in de slaapzak. Mijn mummieslaapzak helemaal over het hoofd getrokken.

Zondag 10 september, Rhône
Ik had het koud die nacht. Bijna de hele nacht met mijn hoofd in de slaapzak. Enkel een ademgaatje. Toch had ik het koud. Ergens midden in de nacht maar naar toilet. Even beweging helpt en toen heb ik nog extra mijn fleece vest over alles aan gedaan. En weer met mijn hoofd in de slaapzak. Dat hielp. Ik werd rond 08.30 uur wakker. Dat was uitslapen. Heb het nog even weten te rekken en toen de boel maar rustig opgeruimd. Alles behalve mijn buitentent. Die was kletsnat door regen en condens. Normaal gesproken zou ik nu mijn duizend dingen sjaaltje pakken en daar de tent mee droog wrijven. Maar dat sjaaltje had ik in Harry’s auto laten liggen en was nu thuis. Uitgewassen en droog.

Waar moest ik nu die tent mee droogwrijven? Ik heb uiteindelijk het shirt waar ik in wandel, maar gepakt. Is toch vies en vol zweet. Zo gedacht, zo gedaan. En onderwijl ik zat te eten kon de tent lekker een beetje drogen. En het grondzeil ook dat er naast lag. Rond 10 uur op naar Saint Maurice. Het boekje vertelde me dat ik 430 meter omhoog moest. Maar ook weer omlaag. Dus dan schiet ik er nog niets mee op. Een hoop geploeter, maar geen hoogtemeters maken. Enfin.
Ik ging. Heb het geweten van die hoogte meters. Om vervolgens weer steil omlaag te moeten. Ik heb genoten van de prachtige vergezichten. De weidsheid van het landschap. Wederom door wijngaarden. Ik heb geen druiven geplukt vandaag. Heb gelopen door bossen. Naast een gekanaliseerd bergbeek La Gryonne. En langs de Rhône. De Rhône was daar een brede beek, grijs en snel stromend. Het was een mooi gebied. Toch vond ik het vermoeiend en had ik het gevoel dat ik een beetje op en neer gestuurd werd. Maar goed. Ik volg het pad. Via Francigena. Hier het bordje waar 70 opstaat met daaronder het pelgrims poppetje en Via Francigena.

Omdat ik me gisterenavond onzeker voelde over de slaapplaats had ik voor deze avond en voor dinsdagavond al gereserveerd. Ik werd dus om 17.00 uur verwacht in de Abbaye de Saint-Maurice. Ik was iets te vroeg. Geen probleem. Na de incheck werd ik met een boekje in de leeskamer gezet. Net na 5 uur kwam een priester mij halen. Hij bracht me naar een prima, klein kamertje. Hij vertelde dat om 18.00 uur de Vesper was en om 18.30 uur de mis. En morgenochtend om 07.30 uur moest ik bij de receptie klaar staan voor het ontbijt. Allemaal prima.

Snel heb ik gedoucht. Mijn was gewassen en een provisorische waslijn gemaakt. Van mijn stokken en de knop van de kast. De waslijn is van flosskoort. Dat is supersterk spul. En om 18.00 uur zat ik netjes in de kerk voor het Vesper. Dat is een dienst van ongeveer een half uur. Deze wordt geheel gezongen door de priesters. Ik schat dat er een stuk of 10 voor in de kerk zaten. En wij zaten met 3 personen in de kerkbanken. Maar goed, het Vesper is toch een heel rustgevende gebeurtenis.
Eten in een restaurantje, blog typen en naar bed. Morgen naar Martigny.

Maandag 11 september, stukkie
07.00 uur stond de wekker. Ik moest op tijd eruit want ik werd om half 8 verwacht voor het ontbijt. Er zou een monnik of priester of zo iemand bij de ingang klaar staan. Hij zou me naar het ontbijt brengen. En zo was het ook. Toen ik vanuit mijn kamer, even naar buiten om de kerk en dan weer een trappetje op, stond daar in zwart gewaad met witte boord en witte koorden een priester op mij te wachten. Hij nam me mee naar een kamertje en we hebben daar met z’n tweetjes zitten ontbijten. Hij nam maar 3 crackertjes, maar voor mij lag er brood kaas, boter en jam. Lekker een bakkie koffie erbij en we hebben lekker over vanalles zitten kletsen. Hij was altijd priester geweest in de hier omliggende dorpen en sinds 2 jaar in het klooster. Vroeger zaten er meer dan 300 in het klooster. Vandaag de dag maar 30. Regelmatig kwamen er nog wel geestelijken uit Ghana en Egypte. Egypte met name omdat een van de stichters uit Egypte, Luxor kwam. Het was wel apart om zo samen te zitten eten.

Na het eten de rugzak gepakt en op naar Martigne. Het boekje vertelde me dat het een makkelijke route zou zijn van 17 kilometer en niet zoveel op en af. Dat vond ik wel lekker. Gisteren had ik weer last van linkerheup en rechterknie. Als ik vandaag wat rustig aan kan doen, kan ik de komende dagen er hopelijk weer tegen. Vanaf morgen zal er echt geklommen moeten worden. Elke dag enkele honderden hoogtemeters. Dat zal afzien worden.

Vandaag in ieder geval was het een mooie rustige route. Ik geloof dat ik bijna de hele dag naar boven heb lopen kijken. Ontzagwekkend Wat zijn die bergen hoog. En dan zeggen ze hier nog dat dit de kleine bergen zijn. Af en toe kan je verder weg kijken en zie je heel in de verte de besneeuwde toppen. Maar bijna de hele dag gaat de bergwand aan mijn rechterzijde steil omhoog.

Op een gegeven moment nog een echte hoge waterval gezien. Pissevache. Zo heet deze waterval. Vache betekent koe. De rest mag je zelf invullen. Mijn boekje zegt in ieder geval dat hier al vele beroemdheden zijn geweest en vele hebben zich door deze waterval laten inspireren.

De laatste kilometers voor Martigny gingen door boomgaarden. Ik ben een stukje verkeerd gelopen. Achter 3 dames aan waarvan ik dacht dat het pelgrims waren. Toen ik dichterbij kwam zag ik dat ze dat niet waren. Jammer. Toen heb ik voor mezelf eerst maar pauze ingelast. Tussen de boomgaarden. En daar hingen lekkere abrikozen. Ze smaakten heerlijk. Ik zag dat het de laatste waren van het seizoen.

Martigny was snel bereikt. De priester waarmee ik had zitten ontbijten had gezegd dat ik naar de katholieke kerk moest gaan. Daar was het parochie huis bij en kon ik goed overnachten. Toen ik aankwam eerst de kerk bezocht en toen zocht ik het parochie huis. Kon het eerst niet vinden en had al besloten om naar de slaapzalen van de camping te gaan.

Maar op weg daarheen, direct om de hoek kwam ik erlangs. Meteen op de bel en ja ik kon er slapen en avondeten. Inclusief ontbijt 30 chf. Dat was een deal. Ze liet me nog wel eerst de slaapzaal zien. Het was ondergebracht in een soort kelder. Vergelijk het even met z’n ouderwetse wijnkelder. Met die ronde gewelven. Geen ramen in de slaapzaal en bij behorende ruimten. Er kon niets op slot. Ik heb er geen moeite mee. Heb al op zoveel verschillende plaatsen geslapen. Dit kan er ook wel bij.

Vervolgens internet gecheckt. Deze deed het. Héél belangrijk. Douchen en het stadje in. Wat spulletjes halen voor morgen. Dan moet ik op tijd op. 07.30 uur weer ontbijten en ik wil direct aanlopen. Moet 20 kilometer waarvan het grootste gedeelte klimmen wordt. In het boekje wordt gewaarschuwd voor steile hellingen, die gezekerd zijn met kabels. Bij twijfel neem de bus staat er. Als ik iets niet wil is de bus pakken, dus het wordt de route lopen. Voetje voor voetje.