Grenzen

Dinsdag 12 september, klimgeit
Maandagavond om 18.00 uur wilde ik netjes naar het Vesper gaan. Maar net voordat ik de kerk binnen wilde gaan belde Mark. Hij lag 3 dagen voor en was inmiddels gearriveerd bovenop de Sint Bernard. Hij had een heel verhaal dat er ergens een lawine was geweest. En dat je er niet door kon en dat je dan om moest lopen. Enfin. We waren 10 minuten in gesprek en op het laatst wist ik niet meer waar hij precies verkeerd was gelopen en waar ik precies heel erg goed op moest letten. Hij was boven in ieder geval maar mijn gemoedsrust werd er door dit gesprek niet beter op. Ik zag er ontzettend tegenop om naar boven te lopen geen idee wat ik daar aan zal treffen. Ook de gedachten dat er al vele voor mij zijn geweest kon me niet helpen. Dus ik had stress over de komende dagen. Om 18.30 uur schoof ok netjes aan bij het avondeten in het naastgelegen gebouw. Ik denk de plaats waar de priesters etc wonen en leven. Het eten was erg goed. Helaas weer die taalbarrière. Dat is toch zo jammer. Zolang het gaat over mijn tocht kom ik wel uit de voeten. Maar dan houdt het op. Erg zonde.

Na het eten ging ik naar mijn slaapplaats. Dat was in een kelder onder het parochie huis. Geen ramen en de deur niet op slot. Dat was op zich allemaal niet zo’n ramp. Daar heb ik wat naaiwerk gedaan. Wat dingetjes die ik persé niet wilde verliezen vastgezet en de klittebandjes onder aan mijn wandelbroek vast gezet. Daarna naar bed en gelezen. Tot diep in de nacht. Kon de slaap niet te pakken krijgen.

Het was zo laat dat ik mijn wekker uitgezet heb. Dan maar niet om half 8 ontbijten. Ik kocht wel ergens een broodje, of niet.
Ik werd tegen 8 uur wakker. Rustig eruit, spullen pakken en weg. Restje chocomelk nog opgedronken en wat druiven die er nog lagen. Dat was het ontbijt. Ik was zenuwachtig omdat ik 20 kilometer moest met veel klimwerk. Zo zenuwachtig dat ik na de toiletgang weer moest. En weer moest.

En toen was ik weg. En ik moest weer. Heb één straat 3 keer op en neer gelopen omdat ik weer moest. Maar kon niet tussen de huizen gaan zitten. En toen heb ik mezelf eens streng toegesproken. Stel je niet zo aan. Je hoeft niet. Anders maar knijpen. En dat deed ik. En liep verder. Nog een keer goed op de kaart kijken. Klopt het? Ja verder. En het ging goed. Vergat mijn zenuwachtigheid en ging verder. Had daarna nergens meer last van. Een man liep met me mee en hij kende de route waar ik naar toe moest. Ik moest zeker de hoge route nemen als ik geen hoogtevrees had. Bij een splitsing naar boven en niet naar beneden zoals de route aangeeft. Na al een heleboel klimwerk kwam ik betreffende splitsing tegen. Ik wist niet honderd procent dat dit de bedoelde splitsing was en ik twijfelde of ik het wel zou kunnen. Toen ik daar met het boekje stond te hannessen kwamen twee heren. 1 oude man en hij nam de moeilijke route. En een wat jongere man, met zijn arm in een mitella gebonden. En hij nam ook de moeilijke route. Toen was het voor mij zonneklaar. Als zij dat kunnen, kan ik het ook. Dus omhoog.

Het was weer zo’n typische GR route. Het pad ging op momenten zeer steil omhoog en zeer steil omlaag. Langs diepe diepe afgronden. Op meerdere stukken hingen kabels waar je je aan vast kon houden. Langs je was de afgrond. Op een gegeven moment was er een ijzeren brug naast de wand omdat alles weggeslagen was. Het was indrukwekkend. Maar ik heb genoten. Toen ik eenmaal weer beneden was op het pad tussen de wijngaarden richting Bovernier moest ik bijna huppelen van blijdschap dat ik dit toch maar weer gefikst had.

Ik wist toen nog niet wat er nog ging komen. Maar in Bovernier heb ik eerst maar een bakkie gedaan. Verdiend vond ik. En vervolgens verder. Tot aan Sembrancher, ik denk nog 3 kilometer ging het constant omhoog en steil omlaag, paadjes die amper 2 voeten breed waren, stukken hellingen waar heel veel rotsen naar beneden waren gevallen. Overal dikke boomwortels, etc etc. Deze moesten overgestoken worden. Het ging echt stap voor stap. Waar kan die voet, die stok geplaatst worden. Ik heb over dat stuk uren gedaan. Vooral niet uitglijden. De volledige voet gebruiken. Niet te ver voorover of achterover dat de rugzak je omtrekt. Gelukkig had ik de nieuwe schoenen aan waar nog héél véél profiel op zat. De schoenen liepen prima en waren strak gestrikt. Vaak hing ik helemaal voorin de schoen. Op de een of andere manier heb ik nooit last van de kuiten of bovenbenen. Hoe steil omhoog of omlaag ook. Ik sta op de volledige voetzool, dus de enkels vaak in een grote of kleine hoek. Het was afzien toen ik daar aan het klunen was, maar daarna juichte ik helemaal. Als ik dit aan kan. Kan ik de komende dagen ook aan.

Op dit traject kwam ik ook mijn eerste Italiaan tegen. Hij liep van Rome naar Santiago. Ik hoorde mijn eerste Italiaanse woordjes die me meteen bekend voorkwamen. Knappe prestatie die hij levert. Bij Sembrancher heb ik lekker bij op het kerkplein een lange pauze genomen. Ik zat heerlijk in het zonnetje. Dus schoenen uit. Sokken uit. Blouse uit. Alles in de zon zodat het wat drogen kon. Er was een fontein waar ik me opfrissen kon. Heerlijk rust. Er kwam een man met grote rugzak. Zou dat eindelijk een medepelgrim zijn? Maar ik merkte al snel dat hij dat niet was. Hij kende de woorden Via Francigena niet.

De route na Sembrancher verder liep zonder veel problemen. Het eerste stuk steil omhoog, daar na op en neer.
In Orsières had ik gereserveerd. Ook weer bij het parochie huis van de katholieke kerk. Op het moment dat ik hem stond te bellen kwam hij er net aan. Hij liet me binnen, gaf de code van de deur en weg was hij. Ik had weer een heel huis voor mij alleen. Wat ik hiervoor wilde betalen mocht ik zelf weten. “Spende.”
Boven sliep ik op een matje op de grond. Het zag er netjes uit met keuken. Heb dus weer iets voor het avondeten gehaald en dat klaar gemaakt in de keuken. Ik vermaak me de rest van de avond met het routeboekje van de Via Francigena en mijn leesboeken op de telefoon.

Woensdag 13 september, hoogte verschil
Gisteren was het 740 meter omhoog en 320 meter omlaag. De som is dan 420 meter wat je uiteindelijk stijgt. Vandaag was het 880 meter omhoog en 140 meter omlaag. Nu is de som 740 meter wat je uiteindelijk stijgt. En dat is te zien. Momenteel zit ik in Bourg Saint Pierre. Je ziet om je heen dat de boomgrens begint te wijken. Er staan nog wel wat dennen en/of sparren. Ik weet verschil niet.
In ieder geval was de route vandaag goed te lopen. Weinig spectaculaire smalle en/of steile paadjes. De paden waren meestal breed.

Één keer heb ik een flinke fout gemaakt. Het brede pad eindigde bij de beek. Daar kon j e via een smal stoepje langs op door je vast te houden aan een stang langs de muur. Ik had in mijn boekje gelezen dat ik ergens de beek over moest en vervolgens steil omhoog. De oversteek bij de beek was al zo hachelijk dat ik dacht; dit kan niet goed zijn! Je moest namelijk ook over een soort muurtje gegroeid met mos. Het stond bij hoog water geregeld onder water. Dat was wel te zien. Dus voor mijn gevoel klopte het ook al niet. Vervolgens ‘kon' je links omhoog. Geen pad maar modder en rotzooi. Ik zag dat er meer omhoog gegaan zijn. Alles in me waarschuwde dit klopt niet. Ik ging omhoog. Met het idee boven is het vlak en kan ik het juiste pad wel weer zien. Waarom ging ik niet gewoon terug? Zo stom van mij om door te gaan. Ik ben op handen en voeten omhoog geklommen. Vaak op de knieën. Door de modder en rotzooi. Vastklampend aan alles wat een beetje vast zat. Mijn water flesje verloor ik. Het was te gevaarlijk om een halve meter naar beneden te gaan om hem te pakken. Ik ging door naar boven. Daar zaten wat rotsen dus ik hield me zo goed en zo kwaad daar aan vast. Toen ik helemaal boven was bleek dat ik op een hele smalle richel uitkwam die aan de andere kant weer scherp naar beneden ging. Ik kon me vasthouden aan een boom. Dit was echt niet goed. Pluspuntje ik zag het pad dat ik moest hebben.

Inderdaad steil omhoog maar dan met treden en normaal steil. Het lag 5 meter van me vanaf. Maar ik stond nog steeds te balanceren op dat richeltje. Daar ging ik weer voetje voor voetje en heb me tegen een andere boom laten vallen. Nog een heel klein stukje steil schuin naar beneden en ik stond op dat pad, en ging verder voetje voor voetje omhoog. Boven heb ik zwaar uit staan te hijgen. Dit was een zware fout van mij.

Daarna liep ik natuurlijk weer verkeerd maar na 100 meter zag ik de fout al in. Dus terug. 100 meter lijkt niet veel maar als je dan 3 meter stijgt, baal je er dan toch van. De rest van de route heb ik netjes opgelet en geen fouten meer gemaakt.

Rond 14.00 uur was Bourg Saint Pierre in het vizier. Ik had een camping op het oog waar ze bedden hadden en een wasmachine. Kon ik mijn kleren weer een keer uitwassen. En na mijn modderklim geen overbodige luxe. Toen ik bijna het dorp inliep kwam ik voorbij een hotel. Daar stond een bord. Pelgrims 29 chf. Half pension. Daar had ik wel oren na. Alleen het probleem van de wasmachine. Maar dat zou ik ook op de hand kunnen doen in een hotel kamer. Dus ik naar binnen. Vragen. Bleek die 29 chf alleen te gelden voor 2 personen. Dus 2x 29 chf. Dus 58 chf. Een pelgrim alleen die mocht 35 chf betalen. Tsja en toen ben ik maar doorgelopen. Niet dat 35 chf veel is maar ik moest ook nog wassen.

Nu ben ik goedkoper uit. Heb weer een heel huis voor mij alleen. Er liggen 6 matjes. Maar ik heb inmiddels de ervaring dat er toch niemand komt opdagen. Heb hier mijn eigen potje eten gekookt en de kachel aangemaakt. Het is een soort potkachel met een hele lange afvoer-rook-pijp. Net zoiets als thuis maar dan zonder raampjes. En die houtkachel ben ik lekker flink aan het stoken. Het is lekker warm hier. Ik vrees alleen dat het morgenvroeg heel koud is. Maar dat zien we morgen dan wel weer.

Donderdag 14 september, grenzen
Heerlijk warm had ik geslapen. Heb wel halverwege de nacht een extra deken over mijn slaapzak moeten trekken. Maar daarna was het heerlijk warm. Zoals gewoonlijk rond 7 / half 8 wakker. Regende het? Af en toe meende ik wat te horen. Maar het kon ook verbeelding zijn. Daar was maar één oplossing voor. D'r uit. En toen ik buiten kwam viel het weer ook wel mee. Zwaar bewolkt, maar droog en geen wind. Ik was er tevreden mee. Inpakken en even eten. En beginnen.

Ik had 980 hoogtemeters voor de boeg en 140 meter naar beneden. Gewerkt moest er worden. Voor de zekerheid trok ik de hoes over de rugzak en hield de poncho stand by. Ik liep door het dorp Bourg Saint Pierre, de kerk voorbij. Tot ik bij het bord kwam wat me vertelde waar ik heen moest. De routebordjes vertelde me naar rechts. Maar er zat een groot bord onder. Deviation. Andere richting, met daarop de stickers van de Via Francigena. Dit moest het bord zijn dat Mark genegeerd had en waarmee hij met de route in de problemen was gekomen. Dus ik ging netjes naar links. Met de poncho aan. Want ondertussen dat ik stond te dubben begon het te regenen.

Het pad was goed breed en duidelijk. Tot ik bij een splitsing kwam. Daar stond niets. Wat nu. Het rechterpad ging naar beneden en daar had ik geen zin in. Ik ging dus over het brede pad verder. Uiteindelijk kwam dit pad op het zelfde punt uit. Al die tijd regende het. Ik stond op een gegeven moment bovenaan het stuwmeer Lac des Toules. Het waaide inmiddels hard en de regen striemde. Het was koud. In de beschutting van een rond wit gebouw boven bij die stuwdam heb ik staan overwegen wat ik moest doen. Alle omringende bergen waren verdwenen in de wolken. Het waaide zeer hard en daarbij regende het hard. Moest ik verder? Was het verantwoord? Wat doet het weer zo hoog in de bergen? Er is geen enkele beschutting. Ik kon terug gaan en de bus pakken. Geen probleem en heel verstandig.

Bij het bestuderen van mijn boekje zag ik dat er ook een bushalte was bij L'Hospitalet. Ik nam de beslissing om toch door te lopen. Maar nam me wel voor als het weer niet verbeterd dan neem Ik de bus bij L'Hospitalet. Als het pad niet betrouwbaar is dan draai Ik direct om.

Ik liep richting een berg en nog een stukje verderop stond een huis. Ik hoopte daar wat beschutting te vinden. Dus ik liep aan. Poncho goed vast om mijn pet en hoofd geknoopt. Hoofd naar beneden en lopen. De route stond goed aangegeven en het pad was veilig en duidelijk. Het huis bleek totaal vervallen en onbewoonbaar. Toch heb ik daar een poos uitgerust in de beschutting van de muren. Ik kon en durfde mijn rugzak niet af te zetten. Ik liet de ergste regen aan mij voorbij gaan en toen ik dacht dat het wel weer kon. Het pad was nu smal en liep hoog langs het stuwmeer. Maar het ging. Dus ik ging door. En op dat pad zijn zelfs énkele momenten geweest dat het opklaarde en de zon zich liet zien. Ik ging voorbij het meer. Heb wat water gedronken uit de beek en wat foto’s gemaakt . De momenten van zo’n waren weer ver achter mij en het goot weer. Het pad was vol met platte koeien flaters en het ging weer steeds harder regenen. Er was een hutje dus ik ging er zo snel mogelijk naar toe. Helaas zat de deur dicht met een groot slot. Ook daar heb ik weer een hele poos staan te schuilen. Uit de wind, maar de regen vloog om het hutje heen. Van zitten of eten was geen sprake.

Ik heb er weer een hele poos gestaan. Geen idee hoe lang. Tot ik weer vond dat het kon. Droog worden zou het toch niet. Als de wind maar een beetje ging liggen. Het pad ging verder over de hellingen. Het waren állemaal koeienpaadjes. Plat getrapt door de koeien en vol koeienstront. Ik snap niet dat al die koeien zulke platte flaters hebben. Maar de route stond over die paadjes goed aangegeven. Zo kon ik toch rustig doorlopen.

Bij L'Hospitalet aangekomen stond er een groep mensen. Ik wist niet of ze ergens op stonden te wachten of zo. Omdat er een klein stukje verder een ontluchtings-toren stond van de St. Bernardtunnel ben ik daar direct naar toe gelopen. Eindelijk kon ik even zitten. Rugzak af en wat eten. Ik zat daar droog en een beetje beschermd tegen de wind.

Ik had nog niet besloten wat ik zou doen. Er stond een bord. Nog 4 kilometer via de weg en ik zat op een hoogte van 2120 meter. Toen ik daar wat zat te eten zag ik een andere wandelaar hetzelfde pad afkomen waar ik ook vandaan kwam. Pelgrim? Hij ging wel met die groep in gesprek. Ik zag dat er vanuit het dal steeds meer wolken aan kwamen. En de bus.

De hele groep ging in de bus en ook die andere wandelaar ook. Dus de beslissing was direct gevallen. Ik ging ook met de bus. Het weer was veel te slecht. Het pad omhoog ging hem nooit meer worden met die wolken / mist. Veels te gevaarlijk. Er zijn grenzen, ook aan het weer. Toen ik in de bus zat had ik meteen spijt. Ik had natuurlijk ook gewoon de weg kunnen volgen. Maar toen ik in die bus zat. En zag hoe snel alles dicht trok was ik wel blij. Dit was echt teveel hondenweer om in te lopen. Laat staan een moeilijk pad door de bergen te nemen.

Ik had gereserveerd in Hospice St. Grand Bernard. Ik kreeg daar een warm welkom. Ontvangen met hete thee. Ik had dorst en heb er ook lekker veel suiker in gedaan. Nadat ik weer een beetje bekomen was van de kou kreeg ik een rondleiding. En werd mijn slaapplaats toegewezen. In een dottair. Slaapzaal. Natuurlijk lig ik weer helemaal alleen. Geen probleem. Lekker douchen en daarna een uurtje slapen. Toen ik daarna naar buiten keek was ik nog blijer dat ik met de bus was gegaan het laatste stukje. Regen was overgegaan in natte sneeuw en het zat potdicht. Je kon geen hand voor ogen zien.

Ik heb me de rest van de middag vermaakt door de kerk te bekijken. De schatten van de kerk en met het Sint Bernard honden museum. Dat was leuk om te zien. Één hond had meer als 40 mensen gered. Prestatie.

Toen ik van het museum buiten kwam was de lucht opgeklaard. Nu kon ik zien waar ik was. In een prachtige berg omgeving. Er hingen nog vele wolken maar het zag er geweldig uit. Meteen ben ik een stukje gaan wandelen. En heb vele foto’s gemaakt . Het Hospitaal staat op de grens, dus 50 meter verderop liep ik zo de grens over. Italië.

Inmiddels ben ik over de 1000 kilometer heen. Volg ik de route Via Francigena dan ben ik op de helft. Loop ik via Assisi, dan komen daar nog 2 weken bij. Die beslissing wordt uiterlijk in Vicelli gemaakt.
Maar goed, vanaf nu ga ik Italië in. Heb er zin in en zie er niet zo tegenop als omhoog te lopen naar deze pas. Helaas nog steeds geen pelgrims. Ook hier weer niet. Vele blijven hier een paar dagen voor het wandelen. Vanavond hebben we gezamenlijk gegeten. Alles praat Frans. Morgen weer verder. Ben heel benieuwd wat het weer vannacht doet. Het zou me niks verbazen als er hier morgenvroeg een pak sneeuw ligt.

Ik zit dus nu op de grens Zwitserland/Italië. Kan alleen op de kaart het pinnetje niet goed zetten.