De laatste

Donderdag 5 oktober
Van Pontremoli naar Aulla gaf mijn boekje 33.4 kilometer, 470 meter omhoog en 640 meter omlaag. Dat was een zeer zware etappe. En daar had ik geen zin in. Zeker niet na die zware dag van gisteren. Dus ik zocht mogelijkheden om de etappe wat te korten. Één van die mogelijkheden was om niet door te lopen naar Aulla maar één plaats ervoor, Terrarossa, te overnachten. Dat zou toch weer 3 kilometer schelen en op zulke afstanden is alles meegenomen. Een ander optie was om de fietsvariant te lopen. Dat scheelde 5.5 kilometer en 2.5 uur. Nadeel is dat je dan 11 kilometer over een doorgaande weg loopt.

Toch besloot ik het te doen. Na de koffie en een tosta, ergens in een bar, sandwich ingepakt in de rugzak, ben ik aangelopen. Eerst maar eens de stad uit. Dat was al een eind langs de weg. Een brug over en door onder de snelweg en verder. En daar ging het even mis. Er stond een voetgangers bord van de Via Francigena. Naar links. Voor de onderdoorgang van de snelweg. En die pakte ik. Na een kilometer heuvel afwaarts kwam ik voor een wegopbreking en kon echt niet verder. Terug. Bale. En toch onder die snelweg door. Het was er druk met verkeer en zo te voet voel ik me dan niet echt veilig. Maar ik had keuzes gemaakt en moest door. Dus dat deed ik en toen ik eenmaal die aan- en afvoerwegen van de snelweg achter me gelaten had werd het rustiger. Het bleef opletten maar het ging. Ik heb die 11 kilometer met een flink tempo afgelopen. Na een kilometer of 7 een bakkie en weer door marcheren.

Het was half 12 toen ik in Villafranca aan kwam. Daar moest ik de route weer oppakken. Dat ging zonder problemen. Vanaf daar zou de route weer door de bossen voeren. Nog een klein probleempje. De route ging naar links, daarna haaks naar rechts. Kwam dan op dezelfde weg uit als je bij de splitsing naar rechts zou gaan. Iets drukkere weg, maar toch weer een afkorting van 1.5 kilometer. Ja, dat deed ik dus. Weer marcheren. En netjes op gelet dat ik de afslag niet zou missen. Maar deze was duidelijk zichtbaar.

Toen ik op het juiste pad zat heb ik eerst de overnachtingsplaats gebeld in Terrarossa. 2 verschillende nummers heb ik gebeld en het enigste wat ik begreep was dat je er niet kon slapen en dat je door moest naar Aulla. Dat was balen. Toch weer die 3 kilometers extra. Voor de zekerheid heb ik het hostel in Aulla gebeld en ja ik kon komen. Dat was in ieder geval een fijn gevoel. Lopen maar…..

Het ging weer omhoog. Ik wist dat ik meer dan 5 kilometer bossen zou krijgen. Dat is lang als je steeds omhoog en omlaag moet. Daar lijkt geen einde aan te komen. Gelukkig staat de route goed aangegeven en het pad is goed. Soms was het wel heel nat en moest je via de randjes, zwaar steunend op de stokken aan de andere kant zien te komen. De zijkanten zijn zo dicht begroeid met struiken en braamstruiken dat je daar echt niet door heen kunt. Één keer was er ook aan de zijkanten niet langs de komen. Het water is bruin en modderig en je kunt niet zien hoe diep het is. Maar door deze plas had iemand een 3 meter lange dunne boomstam gelegd. Dus heel voorzichtig, balancerend op die boomstam met behulp van je wandelstokken ga je er dan voetje voor voetje overheen. Hopend dat de modderplas niet dieper is dan de boomstam. Ik redde het. De zijkanten van de schoenen zaten wel onder die dunne modder, maar het is niet naar binnen gelopen. Steeds maar verder door die bossen. Er lijkt geen eind aan te komen. Soms was je hoog en was het bos een beetje open. Dan had je mooie vergezichten. 1 keer liep ik over de kam en aan weerszijde liepen weides naar beneden. Erg rustgevend om te zien. Ik heb de afgelopen dagen wel gemerkt dat de Apennijnen waar ik doorheen gelopen ben hoofdzakelijk uit bos bestaat. Berg op en berg af. Maar al gedurende deze dag zie je het landschap veranderen. Langzaam zie je meer olijfbomen. En af en toe cipressen. De laatste kilometers door deze bossen zag je steeds meer mensen. Zij gaan paddestoelen zoeken. Het is natuurlijk herfst en ze zijn schijnbaar erg gewild hier. Ook zie je hier heel veel tamme kastanjebomen. Ook erg gewild. Ze worden geroosterd en er wordt meel van gemaakt. Laatst hadden we een soort flesje van dat meel. Dat was erg lekker.

Ook aan die lange kilometers door de bossen kwam een eind. De eerste tekenen van leven uit zich vaak weer in afval naast de weg. Dan zie je weer een schuurtje staan. Een eindje verder beginnen de elektriciteit kabels en vervolgens wordt zandpad, asfalt en komen de eerste huizen. Terrarossa was bereikt. Maar ik kon er niet slapen. Moest nog even door naar Aulla. In het begin liep ik naast een drukke weg. Totdat ik het pad ernaast ontdekte. Snel erop. Veel veiliger.

De hostel in Aulla lag aan de andere kant. Dus het stadje door en ik moest me wederom melden bij een museumpje. Ze zagen mij zoekend voorbij lopen en kwamen me achterna gerend. Ik kreeg een lekker koud glas water en daarna de uitleg hoe en wat. Ze brachten me een paar deuren verderop waar de slaapplaats was. Inclusief keuken in de kast!! Kei leuk. De buitenplaats waar ik mijn was neer kon hangen. Verder had ze nog goede adviezen waar ik voor pelgrimsprijzen kon eten, hoe ik morgenvroeg verder moest. En tenslotte vertelde ze dat in mijn volgende slaapplaats Sarzana geen hostels waren maar dat ze wel een goed hotel wist. En dat heeft ze voor me gereserveerd.

’S Avonds heb ik met 2 andere heren pelgrims zitten eten. Beiden uit Frankrijk en eentje kon Duits. Voor €10.00 overnachting en €10.00 eten was ik deze dag goedkoop uit.

Vrijdag 6 oktober
Aulla – Sarzana
Het boekje vertelde me 16,9 kilometer. Één heuvel over. Er had bij een belletje moeten gaan rinkelen maar dat deed het niet. Ik liep smorgens om half 9 aan. Vertelde nog tegen de Frans-Duitser dat ik verder zou lopen als Sarzana als ik vroeg aan zou komen. Vervolgens ging ik mijn sleutel met het donativo-bedrag van €10.00 in de brievenbus gooien. Snel nog even een bezoekje aan de kerk en ik ging. Ik zag voor me de Frans-Duitser de brug oversteken en dacht: laat die maar lekker voor me gaan. Rustig liep ik aan. Één heuvel over te gaan. De laatste.

Na ongeveer een uurtje klimmen liep ik tegen een bankje aan met vandaar uit een prachtig terugblik naar Aulla. Tuurlijk even een appje met foto naar huis met de mededeling dat ik de top bereikt had of anders zeker bijna bereikt had. En verder ging ik. Toch weer klimmen. Ik was er toch. Waar kwamen deze bergen weer vandaan? En ik klom nog maar een uurtje door. Toen volgde weer een stukje afdaling. Nu wist ik het zeker. Ik had het gehad. Geen klimmen meer. En ik volgde netjes het pad.
Goed aangegeven met de rood witte streepjes en af en toe de stickers en bordjes van de Via Francigena. 100 % zeker op de goede weg. Maar weer begon de klim. Hoger en hoger. Op zijn GR's. Smalle paadjes, smalle richeltje, steile rots-opstappen. Door en door. Tot dik 13.00 uur was ik aan het klimmen. Dat heuveltje was geen heuveltje. Gewoon een dikke vette berg. Maar wel de laatste.

Het hoogste punt was Quadro Strade. Had ik uit mijn boekje. Dus toen ik voor mijn gevoel echt, echt niet meer hoger kon. En ik kwam uit op een kruising van 4 paden, heb ik daar in het midden, met mijn stokken helemaal uitwaaien een rondje staan te draaien. Dit was het nu echt.
Tuurlijk zouden er nog vele heuveltje op en af volgen. Geen land zo vlak als Nederland. Maar het zouden geen bergen meer zijn. Bergen zijn geweldig, schitterend. Ik loop er met veel plezier. Als een klimgeit. Maar het moet wel een beetje in proportie blijven. En voor mijn gevoel had ik op deze wandeltocht genoeg porties gehad.
Na de top de afdaling. Wederom op zijn GR's. Maar naar beneden. Dichte bossen. Smal pad. Hol. Dus ik was blij dat het droog was, anders was dat holle pad een beek geworden. Maar het ging lekker verder en verder naar beneden.

En toen……… Daar was ie dan.: DE ZEE. Dat is een geweldig moment. Je ziet DE ZEE!!! De Middellandse Zee. Onbeschrijfelijk, het gevoel dat je dwars door Europa bent gelopen en de ZEE ziet. En er over een paar dagen in kunt zwemmen. Op het moment dat je de zee ziet, zie je heel in de verte een streepje waarvan je vermoed dat het de zee is. Je kijkt tegen de zon in en het is wat heiig. Maar het blinkt. En dat doet het hem. De zee. Tuurlijk weer direct het thuisfront op de hoogte gesteld. En maar weer doorgelopen…….
Verder en verder naar beneden. Lang omhoog is lang naar beneden. Nog steeds natuurlijk op en neer gaand. Al is het nu meer naar beneden als naar boven. Langzaam maar zeker bereikte ik Sarzana. Het was inmiddels rond 15.00 uur in de middag. Van verder lopen wilde ik toen niets meer weten. Dus eerst de kerk opgezocht en daarna mijn grote dorst gelest. Grapje naar huis gemaakt dat ik aan een grote pot bier zat. (Maar er zat icetea in.)

Later kwam Clara ook nog naar hetzelfde hotel. Diep respect, want zij kwam deze dag helemaal van Villafranca. Ze vertelde ook dat ze alleen maar gelopen, gelopen, gelopen had. Geen of heel weinig rust want ze moest nog zo’n eind. Beslissingen neem je zelf met de bijbehorende consequenties. Ik wist dat Clara wilde komen. Had gedurende de lange klim vaak aan haar gedacht. Zal ik haar een bericht sturen, dat ze de etappe niet helemaal moest doen. Maar ook Clara, 21 jaar, is een volwassen vrouw met eigen beslissingen, die haar eigen fouten mag maken. En ’s avonds gaf ze toe dat het eigenlijk veels te veel was geweest. Dus ik heb diep respect voor Clara die het toch maar geflikt heeft. En zoals we wel eens tegen elkaar gezegd hebben. Alles zit in je hoofd. Als je denkt; ik kan niet meer. Dan zit je nog niet op de helft van je kunnen. Wat hebben we die avond lekker genoten van het eten. En op het moment dat de Italiaanse jeugd begint aan hun vrijdagavond uitgaansavond, gaan wij naar bed. 21.30 uur.

Zaterdag 7 oktober
Het hotel had een goed ontbijt. Dat is dan wel een voordeel. Yoghurt cornflakes en sapjes. Naast de gewone croissants en witbrood met jammetjes. Helaas geen vlees of kaas. De bergen hadden we nu echt definitief achter ons gelaten. Vandaag zouden we de zee bereiken. Het leek nog allemaal zo ver weg. Marina di Massa is de eindplaats van vandaag. Dat zou ik niet halen want ik had een youthhostel uitgezocht voor Marina di Massa.

Volgens mijn boekje zou het per 1 oktober dicht zijn. Ik heb gebeld met het idee, niet geschoten is altijd mis. En daarbij had ik ook gezien dat het andere hostel in Massa definitief de deuren gesloten had. Dus ik had gebeld. Men sprak ook nog een beetje Engels en ze vertelde dat ze open waren en dat ik 2 nachten welkom was. Ja, 2 nachten omdat ik besloten had een rustdag te nemen. De laatste rustdag was in Lausanne geweest en daarvoor stad Luxemburg. De rest van de tijd heb ik elke dag gelopen. Dus ik vond dat ik best een dagje niet hoefde.

Even goed alle kleding in de was. De blog bijwerken. Relaxen. Strandwandeling en misschien nog wel even de zee in. Dit is ook de enigste plaats dat de Via Francigena de kust raakt. Dus dat moest ik niet aan mij voorbij laten gaan.
Samen met Clara ontbeten. Daarna apart aangelopen, gedurende de dag weer tegen gekomen. Wederom apart aangelopen. De vier Zwitserse dames nog gesproken, apart aangelopen.

En toen ik Carrara uitliep ging de route mis bij mij. De borden stuurden mij naar links het spoor over, richting de bergen. Ik had al een rondje extra gelopen in Carrara omdat ik voor mijn gevoel verkeerd gestuurd werd. Toen ik voor de tweede keer op het zelfde punt stond was ik er klaar mee. Ik ga niet terug naar de bergen. Ik moest richting rechts, naar de zee. En o wat is het dan handig dat je gewoon de Tom Tom op de telefoon aanzet en die tegen je verteld dat je binnen 3 kilometer op de plaats van je bestemming kunt zijn. Ik zag Clara op dat ene punt ook al twijfelen en heb haar geroepen en uitgelegd. Toen werd het duidelijk waarom we kilometer verschillen hadden in onze boekjes. Haar boekje maakte een omweg richting de bergen en dan naar Massa. Een verschil van 12 kilometer. Omdat Clara de lange tocht van gisteren nog in de benen had zitten was ze heel blij met de 3 kilometer die we nu nog moesten gaan. Dus rustig op naar het hostel. Ook Clara had er een reservering gemaakt. Heerlijk aan het water. De zee. Inchecken, badpak aan. En een duik in de zee. Het was ongeveer 24 graden en mooi zonnig weer. En ook voor morgen werd het mooi zonnig weer voorspeld. Het was geen enkel probleem om hier nog een dagje te blijven. Het water was nog warm van de afgelopen zomer. Heerlijk was het om even in de zee te zwemmen.

Toen we terugkwamen van het strand waren de Zwitserse dames ook gearriveerd. Geen 4 maar 3. Ééntje was inmiddels opgehaald door haar man en ging nog even vakantie vieren op Elba.
Ik was erg benieuwd hoe de dames gelopen waren. Maar het bleek dat ze precies hetzelfde gedaan hadden als ik. Niet die spoorlijn over naar rechts. Maar op Tom Tom naar links. Richting strand en uit onze verhalen wisten ze van het hostel en daarom waren ze ook deze kant opgekomen. Gezamenlijk gegeten. Ik betaalde het aperitief en Charlotte de wijn tijdens het eten. Pizza voor 6 euro. Prima gegeten.
Het was voor mij wel even slikken toen ik hoorde dat iedereen door zou gaan de volgende dag. Dan zou er niemand meer zijn. Ik zat te spelen met het idéé om maar door te lopen naar de plaats Massa. 5 kilometer. En dan te stoppen.

Zondag 8 oktober
Ik ben gebleven. Met pijn in mijn hart. Toen Clara smorgens vertrok voelde ik me héél alleen. Clara moest wel, want ze had met haar vriend afgesproken in Florence. Om daar te komen moest ze een paar dagen lopen om de trein te kunnen pakken. Ik weet dat ik haar nog zal zien. We overlappen elkaar in Florence, maar ik blijf daar korter. Als we beiden weer op de route zitten zal ik 1 of 2 dagen voor haar zijn. We houden contact en wie weet. Ook de 3 Zwitserse dames vertrokken. Bij deze dames had ik minder het gevoel van alleen achterblijven. Van eentje weet ik dat ze het vandaag rustig aan doet. In Massa een B&B neemt en morgen naar huis vertrekt. De andere 2 lopen nog enkele dagen door en gaan dan ook naar huis.
Toen alles weg was ben ik lekker even terug gekropen in mijn warme slaapzak. Tis koud hier smorgens. Na een uurtje heb ik al mijn was bij elkaar geraapt. Vervolgens een wasmachine geregeld en lekker alles goed uitgewassen en aan de drooglijn gehangen. Een ontbijtje geregeld en de rest van de ochtend typend op mijn telefoon doorgebracht. Het werd steeds zonniger en steeds meer kleren gingen uit.

Tegen eenen begon het te betrekken en werd het bewolkt en het wordt kouder en de kleren gaan weer aan. Voel ik daar druppels? Ja dus. Heel zachtjes begint het te regenen. Waar blijft mijn mooie zonnige warme weer. Langzaam begint het steeds harder te regenen. Ik zorg ervoor dat mijn was naar binnen komt. Het is bijna droog. Sommige stukken wel. De sokken nog niet. Die duren altijd lang. Dan maar weer een drooglijn gespannen op de slaapzaal waar ik nu in mijn eentje lig. Er komt toch niemand meer. Je merkt echt dat je buiten het seizoen zit. Volgens mij moet het hier in de zomer razend druk zijn. Heel veel campings en barren. Grote straat. Soort boulevard. Alleen nu is alles dicht. Ik moet een stukkie lopen om ergens wat te kunnen krijgen als lunch. En dan is het voor een beetje nog schreeuwend duur. Belachelijk.
Toch kwam na niet al te lange tijd de zon er weer door. Ik was inmiddels de andere kant opgelopen en bij een barretje was wat live muziek. T was gezellig. Lekker in de zon, muziek en mensen om je heen. Ik heb er een poosje gezeten. Daarna toch terug. De batterij van de telefoon was bijna leeg en ik wilde iets boeken voor Florence. Ik had een plaats uitgezocht om van daar uit naar Florence te gaan. Dat heb ik maar laten schieten omdat ik dan vrijdag aan zou komen. Nu ga ik vanuit Lucca, kom woensdag in de namiddag in Florence aan en vrijdag dan weer terug. Kan ik op deze dag Lucca nog bekijken en zaterdag door lopen. Komt denk ik beter uit.