Vanalles

Dinsdag 19 september
Soms heb ik een dippiedag en soms ook niet. Ik probeer zo min mogelijk dippies te hebben. Deze kosten namelijk gigantisch veel energie. Tuurlijk huil je ooit als je lang weg bent. Dat is gewoon zo. Het is zwaar. Geestelijk en lichamelijk. Je valt niets voor niets kilo’s af.
Zondagochtend 17 september had ik een dippie. Dat kwam omdat Lizet jarig was en ik er niet bij kon zijn. Bij de rest van de familie. Dat dippie resulteerde eerst in een verkeerde weg pakken. Ik ga honderden meters de verkeerde weg in, omhoog, voordat ik er achter kwam dat ik echt verkeerd zat. Vervolgens kon ik het goede pad niet vinden. En dus ondanks mijn vroege vertrek liep het niet helemaal zoals ik wilde. Om toch in de volgende plaats te geraken heb ik de TomTom aangezet en die stuurde me over de doorgaande weg. En die vind ik hier in Italië kei-gevaarlijk. Maar het zei zo. Loop je echt te huilen dan kost dat zoveel energie dat je al snel stil staat of stopt met huilen. Maar nogmaals, het komt niet vaak voor. En afgelopen zondag heb ik ’s middags toch lekker Lizet weer gesproken via video-app. En dat voelt heerlijk aan.

Op mijn vorige camino’s heb ik vaak een bepaald liedje lopen zingen. Dat doe ik nu ook. Al is het niet meer zo vaak als de vorige keren. Toen had ik het meer nodig. Ook allerlei deuntjes schieten door mijn hoofd. Maar het liefst luister ik naar de geluiden om mij heen. De vogels, krekels, de geluiden van het verkeer of de geluiden van de mensen zelf. Variërend van het praten tot bv bouwwerkzaamheden.

Een apart hoofdstuk zijn de honden. Gelukkig heb ik er eigenlijk tot nu toe niet zoveel last van gehad. Bijna alle honden zitten achter hekken. Daar zitten ze dan zwaar hun best te doen. Één keer, het was ergens in Frankrijk, ben ik me helemaal rot geschrokken. Ik gilde en maakte helemaal een sprong opzij. Dat kwam omdat betreffende hond dus luid blaffend naar het hek kwam. Maar er was een ruimte naast het hek. Hij kon daar met kop en nek door en ik dacht echt die heeft me te pakken. Ik heb in die periode nooit geen aandacht aan de honden geschonken. De laatste tijd praat ik tegen de honden. Zeg op een hoge toon dat ze goed hun best gedaan hebben. Dat de baasjes trots kunnen zijn op zulke goede waakhonden. Sommigen beginnen dan spontaan te kwispelen. Sommigen slaan helemaal door en gaan nog veel harder blaffen. Zolang ze maar achter het hek zitten. Op zondagochtend wordt er veel gewandeld en gejogd. Dan lopen de honden los mee. Als er een hond aangerend komt met een tuigje, weet je dat het baasje er vlak achteraan komt. Vanmorgen was er een hond die niet van ophouden wist. Het was een mager joekel. Hij liep los en bleef maar blaffen. Ik houd dan altijd een wandelstok achter mijn kuiten en loop rustig door. Dit kreng wist niet van ophouden en rende maar achter me aan, luid blaffend. Toen was ik het zat. Heb een flinke schreeuw gegeven. Rothond. En met de stokken op de grond en tegen elkaar geslagen. Toen droop hij gelukkig af. Ik denk dat ik ook aan het eind van zijn territorium was gekomen.

Inmiddels is het woensdag 20 september.
Ik ben gisteren een stukje verder gelopen dan mijn boekje vertelde. Namelijk van Montestrutto tot aan Piverone. In plaats van Burolo. En vandaag zit ik inmiddels in Santhia. Ik loop langzamerhand helemaal de bergen uit. Kijk ik om dan zie ik een hele horizon vol met bergen. Er steken een paar witte toppen bovenuit. Ik hoor om me heen dat het Monte Rosa moet zijn. Zeker weten doe ik het niet. Het geeft me een apart gevoel te weten dat ik die bergen te voet overgestoken ben. Maar ook te weten dat lang geleden, heel lang geleden, Nero, Caesar en wie weet nog meer , op deze plaats gestaan heeft en naar de bergen gekeken heeft en gedacht heeft: waar zal ik die bergen eens oversteken.
Het landschap is nog een beetje heuvelachtig maar de komende dagen gaat dit over in vlak. Ik ga lopen door de rijstvelden van Italië. Gisterenavond toen ik in Piverone aankwam in de herberg we ineens met 5 pelgrims. De jongeman die ik in Gignod, vlak na de Sint Bernard pas had achtergelaten is er ook bij. Dan denk je dat je zulke afstanden per dag maakt, je wordt toch weer ingehaald. En dat doen we gedurende een paar dagen al. Ik loop sneller, maar hij houdt het met een langzamer tempo langer vol. En het is geen ‘jonge'man. Hij is van mijn leeftijd. Spreekt helaas alleen Italiaans. Dus wij werken met gebarentaal. Claudio is zijn naam.
Er is nu ook een meisje bij, Clara, 21 jaar oud uit de buurt van Lausanne. Een ’n ouder stel uit Zweden. Jerome en Inga.

Het is een gewoonte onder pelgrims om elkaar bij de voornaam te noemen. We zeggen nooit de achternaam. Waarom dat weet ik niet. Maar iedereen doet het zo.

Donderdag 21 september Vercelli
Vandaag 29 kilometer in 7 uur. Dat kan alleen als het vlak is. En dat was het ook. Helemaal vlak. Vandaag is de eerste dag van de Po vlakte. In Spanje hebben ze de Meseta. Uitgestrekte graanvelden. Daar loop je dagen doorheen als je de Camino Frances loopt. Hier heb je de Po vlakte. Genoemd naar de rivier de Po, die er doorheen stroomt. Uitgestrekte velden, dagen lopen, velden vol met rijst. Door een ingenieus waterkanalen systeem komen in de zomer de velden onder water te staan. In de herfst lopen de velden weer leeg. Op het moment zijn de velden goudkleurig. Wuivend in de wind. Klaar om geoogst te worden. Dus vandaag mijn eerste dag langs de rijst. Vandaag verveelde mij de lange paden geen moment. Ik geniet van het stromend water. De kikkers die er snel inspringen als ik eraan kom. Er zijn veel reigers hier. De witte zijn het mooist. Ik heb nog diverse andere vogels gezien die ik niet ken.

Ik ben vanmorgen samen met Claudio aangelopen. Al om 07.30 uur. Claudio loopt heel langzaam, dus direct na de start zeg ik houdou en ben weg. Vandaag heb ik gepauzeerd in San Germano en daar haalde Claudio mij weer in. Ik was nog druk aan het appen en het duurde dus even voordat ik er achteraan kon. Vervolgens loop ik ook nog een stukje verkeerd omdat ik af wilde snijden. Maar goed. Toch haalde ik Claudio weer in. Even wat woordjes uitwisselen en weg ben ik weer. Toen ik weer zat pauzeerde haalde hij me weer in. Maar toen moest hij toch ook even pauze houden. Ik was weer weg. Een poos verder zag ik in de rand van het kanaal veel holen zitten. Ratten dacht ik meteen. Ik bleef een poosje stilstaan en ja hoor. Daar kwam er één naar buiten. Bleef gewoon zwemmen in die beek waar ik bij stond. Er kwam nog een rat aan. Met 2 kleintjes zelfs. Ik vond het toch leuk om te zien. Zolang ze maar aan de overkant van die sloot bleven. Ondertussen dat ik daar stond te kijken kwam Claudio er weer aangelopen. Volgens hem was het familie van de bever. Volgens mij waren het gewoon ratten. Ik liep door. Liet Claudio weer een eind achter mij en was als eerste om 14.30 uur in de herberg. Het laatste stukje op de TomTom omdat deze herberg moeilijk te vinden was. Ik zit nu in hospitale Sancti Eusebi. Vercelli.

Langzamerhand komen er steeds meer herbergen. Dat zijn slaapzalen met stapelbedden. Soms kun je er avondeten, soms met ontbijt. Soms hebben ze een keuken. Soms hebben ze enkel een bed en douche. De ene keer mag je zelf weten wat je betaald en de andere keer vragen ze er ongeveer 12 tot 15 euro voor. Het grote voordeel is dat je onder de pelgrims zit. Meestal rond 19.00 uur eten en daarna naar bed. Uiterlijk 22.00 uur. Tuurlijk mag je zelf altijd gaan lezen als je wilt. Zolang je de ander maar niet stoort. Het is fijn dat je bij andere bent. Je praat over de dag. Wat je gezien hebt. Naar welke plaats je de volgende dag loopt en ga zo maar verder. Het clubje van gisterenavond komt hier in Vercelli ook weer bij elkaar. Op dit moment zijn we met z’n vijven. Dus je loopt de hele dag alleen. ’S Avonds ben je weer bij elkaar.