Bijna

Vrijdag 27 oktober van Montefiascone naar Viterbo, 19 km
Zaterdag 28 oktober van Viterbo naar Regina Pacis, net achter Vetralla, 24 km

Dat zijn niet zo heel veel kilometers om te lopen. Ik vond het niet erg. Het was goed voor mijn knie. Die werd elke dag weer beter. En de blaar die ik weer op mijn voet had zitten had ik afgeplakt met Compeed. Ha ha. Toch Compeed.

Ik had donderdag avond dus Ineke leren kennen. Het voelde goed om weer lekker in het Nederlands te kunnen babbelen. We hadden heel veel gemeen en eigenlijk toch ook weer niet. We hadden 2 geheel verschillende routes gelopen. Verder had ik mijn tent bij en Ineke niet. En een ander groot verschil was dat ik niet kookte als het niet héél erg moest. Dat bracht grote verschillen met zich mee. Het was leuk om daar over te kletsen. Dat hebben we vooral de volgende dag, vrijdag, gedaan.

Na de eerste kennismaking zijn we eerst maar even een wandeling gaan maken door Montefiascone. Het oude centrum ligt hoog en dan is er nog een park wat nog hoger ligt. Maar eerst de koepelkathedraal bezocht. Een van de drie grootste koepels van Italië heb ik me laten vertellen. Een indrukwekkende ronde ruimte met veel muurschilderingen en beelden. Omdat de ruimte rond is geeft dat een speciaal effect. Natuurlijk werkt de sfeer in dergelijke kerken ook altijd mee om tot rust te komen. Verder met een klimmetje via diverse trappen en nauwe doorgangetjes naar het park.

Daar aangekomen viel onze mond open van verbazing. We konden namelijk de zee zien. Door het laatste avond licht schitterde de zee helemaal. We hadden niet gedacht dat we zo dicht bij de zee zouden zitten. Ik vond het heel speciaal maar Ineke vond het nog veel specialer. Ik snap dat. Van Nederland weg gelopen. Helemaal via Duitsland en Oostenrijk. Daarna Italië doorkruist en dan sta je in een park op een hoge heuveltop en je ziet de zee. Dat geeft een apart gevoel. Ik had natuurlijk al in de zee gezwommen bij Carrara en Massa. Dat speciale was er voor mij een beetje af, al vond ik het zeker héél geweldig. Toen we naar de andere kant van het parkje liepen hadden we een prachtig uitzicht over het meer van Bolsena. Je snapt dat de nodige foto’s gemaakt zijn.

We kwamen de Fransman Michel tegen. Een oudere man (72) welke ik hem zo niet zou geven en hij spreekt goed Engels. Samen hebben we eerst een bar opgezocht, we waren toe aan koffie, thee en bier. Je mag zelf invullen wie wat drinkt. Daar is het nodige afgewerkt op de telefoon. Toen we daar weggingen hadden ze allemaal lekkere hapjes op de bar staan. Dat hadden we moeten weten. Toch hebben we er even van geproefd. Met z’n drietjes hebben we een restaurant opgezocht waar we wat konden eten. We waren vroeg en dan kom je snel bij een restaurant waar ze pizza hebben terecht. Maar die was ook prima.

Terug in het hostel en naar bed. Naast het bedje waar ik in zou slapen stond een ander bed. Deze was veel harder dus ik ben van bed gewisseld. Foute beslissing. Het bed piepte en kraakte van alle kanten. Elke piepkleine beweging bracht geluid voort. Heb die nacht dan ook slecht geslapen. Zelfs in mijn slaap lig ik maar weinig stil.

Vrijdag ochtend liep ik aan, de rest in het klooster achterlatend. Ik zocht de bar op voor mijn koffie en wat erbij. Toen ik daarna weer aanliep haalde Ineke me in. Ik was nog uitgebreid bezig geweest om een stel foto’s te maken van mezelf en een ijzeren pelgrims monument.

We hebben gedurende de wandeling onze ervaringen gedeeld. Ook de manier waarop wij beiden tegen bepaalde gebeurtenissen aankijken.
We haalden Michel in en zijn samen doorgelopen. We kwamen op een plek waar heel veel campers stonden. Daar snapten we niet zoveel van. Het was landschappelijk gezien niet een bijzondere plaats. De stad was ver weg. Wat was er aan de hand? 20 meter verder wisten wij het. Dit was een kuuroord. Hier kwam warm zwavelhoudend water uit de grond. Goed voor je gezondheid. Er waren verschillende baden waar allemaal dames en heren in badkleding aan het baden waren. We hadden zoiets van dat willen wij ook wel. Het was nog vroeg en we konden nog wel uren in Viterbo rondhangen. Michel ging eens informeren. €5,00 als je het water in ging en voor relaxen was het voor niets. Er was niet bijster veel controle. Dus we gingen er gewoon heen. Zonder te betalen.

Zochten een plekje aan de zijkant op en dropten de rugzakken. Paolo, die we al eerder ontmoet hadden, kwam voorbij gelopen en wij wenkte hem om ook te komen. En hij kwam. Kleding uit. Badkleding aan. Rondje maken welk bad we als eerste zouden nemen. We kozen een bad waar niemand in zat. Maar dat was helaas ijskoud. Geen wonder dat er niemand in zat. Op naar een ander. Toen we daar onze tenen instaken verbrandde deze bijna. Weer een ander bad. Lekker warm, heerlijk even genieten. Dat was een super gevoel. Kwartiertje en daarna gingen we naar dat hete bad. Onze lijven waren nu natuurlijk wat meer gewend. En inderdaad, het was even doorbijten maar als je aan de temperatuur gewend was, was het heerlijk. Het leven van een pelgrim heeft ook héél véél mooie momenten. Na een kwartiertje in het hete bad nog even een onderdompeling in het koude bad en daarna hebben we ons bij de rugzakken staan omkleden. Volgens Paolo moesten we na deze gezonde dompeling nog even het gefrituurde bloempje van de pompoen geproefd hebben en dan was het hele gezondheidsritueel compleet.

Na deze actie zijn we gezamenlijk doorgelopen naar Viterbo. In Viterbo afscheid genomen van Paolo want zijn wandeling zat er weer op. Michel, Ineke en ik hebben na een korte tussen stop het klooster weer opgezocht waar we een prima slaapplek toegewezen kregen.

Na de douche, de was, het middagslaapje zijn we Viterbo ingelopen. Op zoek naar het centrum en naar datgene wat de toerist gezien moet hebben. De Kathedraal, het palazzo van de Pape, en wat je verder nog meer kan zíen. Oude smalle straatjes, pleintjes, de mensen die er zijn. We sloten de avond af bij het restaurant aanbevolen door het klooster en waar ze een pelgrims menu hadden.
Het stapelbed waar ik deze avond op sliep was prima. Ik was de jongste, dus ik mocht boven.

De volgende dag naar Vetralla.
Gelukkig geen piepend bed. Dus ik kon draaien wat ik wilde. Al probeer ik me natuurlijk wel in te houden. Er slaapt tenslotte nog iemand beneden mij. Als ik boven slaap probeer ik ook altijd maar één keer naar boven en één keer naar beneden te gaan. Dus ik moet alles geregeld hebben voor ik naar boven klim. Opgeladen telefoon, bril, flesje water, mijn kleine tasje want daar zitten alle dingen in die ik misschien nodig heb en dan ook nog niet te vergeten de hoes van de slaapzak, een kam en elastiekje. Het is bijna een verhuizing.

In de ochtend zijn dan ook al de haren gekamd als ik beneden kom en de slaapzak zit al keurig opgerold in zijn hoes. De kleding schiet ik beneden aan. Tandenpoetsen inpakken en weg. Stelt niks voor. O ja, en er moest nog een nieuwe Compeed geplakt worden omdat de oude er in de zwavelbaden er af gegaan was en natuurlijk vastgeplakt had gezeten in de sok. Grrrrrrrrrr…………

De dag die volgde, met zijn drieën, was grotendeels door de olijfgaarden. Het weer was goed. Na de gebruikelijke kou in de ochtend kon de broek weer afgeritst worden. We hebben nog geprobeerd een Etruskisch graf te bezoeken maar de poort zat potdicht. Zo liepen we verder en verder. Dan de één voorop dan de andere. Wisselend. Alléén, samen.

Michel en Ineke gingen een stuk voorop, druk kletsend. Ik liep een stukkie achter, mijn zonden te overdenken. Ik zag ze linksaf gaan. Maar het klopte niet. De pijlen gaven links en rechtdoor aan. Het was onduidelijk. Ietsie meer rechtdoor dan linksaf. Volgens mijn gevoel was het rechtdoor. Wist niet zeker. Snel in mijn boekje gekeken. Ja het was rechtdoor en ik maar roepen naar Ineke en Michel. Die hoorde niets. Wat te doen? Vele wegen leiden naar Rome. Ik rechtdoor en hunnie links? Ik ging er achteraan. Zo snel ik kon. Na een kilometer kwamen Michel en Ineke er ook achter dat er geen aanwijzingen meer zaten, en tegelijkertijd haalde ik ze in. Ik vertelde dus dat we terug moesten en rechtdoor. Terug. Goede weg opgepakt en verder.
Stukkie later rust op mijn onderzeil van de tent. Dat was even heerlijk liggen in de zon. En zo bereikten we Vetralla. Het is zaterdag dus nog wat voor onderweg voor de volgende dag gehaald.

De dag eindigde weer bij een klooster. Een Benedictijner klooster. Het ligt nog een kilometer na Vetralla. Hier hebben we het avondeten en ontbijt erbij. Om 19.00 stonden we al klaar voor het eten. Te vroeg. We moesten nog een half uurtje wachten. Met 7 pelgrims en iemand van het klooster zaten we aan het diner. We hebben met z’n allen lekker gegeten. De pastoor uit Kongo kwam toen we klaar waren en de helft al weg was. Hij had het druk gehad.

Zondag 29 oktober
Heerlijk dat extra uurtje. Maar om. 06.45 was ik wakker en heb me maar eens lekker omgedraaid. Half 8 werden we aan het ontbijt verwacht. Ook dat was prima en langzaam was iedereen klaar om verder te gaan. Wij drietjes als eerste. We hebben de rest tijdens de wandeling niet meer gezien. Lekker tempo erin en dan ben je zo een eind weg. Veelal door hazelnootstruiken-boomgaarden (nieuw woord!!!). En veel bossen. Omhoog, omlaag. Mooie route.

Ik had tijdens de nacht er regelmatig over liggen denken of ik wel of niet de etappes van het boekje zou aanhouden. Ik zou de laatste dag dan maar 5 kilometer hoeven lopen en dan ruimschoots de tijd hebben om alles te doen in Rome. De dingen die de pelgrims doen. Daar kom ik later nog wel op terug. Dat betekende dan dat ik morgen een stuk verder zou lopen als de andere twee. Dat betekende dat ik ze ook niet meer zou zien. Alleen misschien in Rome nog. Wat is belangrijker. Dat ik mezelf bewijs dat ik alleen naar Rome kan lopen? Dat ik met de andere samen kan lopen? En dat betekent geven en nemen. Ik merk dat ik 's nachts heel anders denk dan overdag. Tis tegenstrijdig. Ik laat het maar even op zijn beloop. Kijk per dag waar ik eindig.
Het is moeilijk alléén verder te gaan. Ergens wil je toch in een groepje horen. Dingen delen. Dingetjes afschuiven waar je niet zo handig in bent. Bellen. (Ineke wel) Gewoon samen lopen en kletsen. En samen de bar induiken.

In Capránica lekker uitgebreid aan de koffie gezeten. We waren door het flinke tempo al vroeg in dit plaatsje. Dus besloten we de route via het dorp te nemen om een bar voor een bakkie te zoeken. Dat betekende een flinke klim via trappen omhoog. Waarom moeten al die oude centra toch boven op die heuveltoppen liggen? Maar boven was het gezellig. Je merkt dat het zondag is. Hele families zijn met de kinderen bij de barren. Tis gewoon een sociaal gebeuren. Voor ons drietjes is het lekker te kunnen uitrusten in een bar onder het genot van een bakkie, een goed gesprek. Dingen samen delen. En daarna voor de laatste kilometers te gaan.

Een prachtig bosgebied. Over een smal paadje naast een stroompje. Op een gegeven moment een jager tegen te komen. Jagen alweer op wilde zwijnen. Ik heb de zwijnen deze keer niet gezien. Wat ik wel zag, was dat de jager geen normaal geweer had. Het was van een veel zwaarder kaliber. Oorlogstuig. We hebben de jagers niet horen schieten. Ze waarschuwden elkaar wel via een mobilofoon dat wij er liepen en wanneer wij voorbij waren. Toch wel prettig. Een van de jachthondjes liep nog een stukje met ons mee. Hij had een zender om zijn nek zodat de jagers konden volgen waar de hond zat. Van alle gemakken voorzien.

Na het bosgebied kwamen we in Sutri. Daar hebben we eerst geprobeerd bij het klooster in het dorp te slapen. We hadden al gebeld en wisten dat het niet kon. Maar proberen kan geen kwaad. Helaas. We mochten verder. Geen probleem want we hadden de avond daarvoor al bij een klooster geboekt. Of eigenlijk door een stel Italiaanse laten boeken. Het probleem was een klein beetje dat je moest bellen, je werd opgehaald en smorgens weer terug gebracht. Je zat dus niet in het plaatsje zelf. Dat beperkt de bewegingsvrijheid.

Onder het genot van koffie en iets lekkers hebben we het meisje van de bar laten bellen. Het was zo geregeld. Ze stond klaar op de parkeerplaats. 3 km verderop was het klooster in Fonte Vivola. Het was allemaal prima verzorgd. We kregen wat te drinken bij aankomst, een avondmaaltijd en het ook een ontbijt. Wat een beetje jammer was, was dat je niet het terrein af kon en slecht internet had. Gedwongen rust noem ik dat. Zonde. Ik miste mijn wandelingetje. Heb alle hoeken van de tuin gehad en overal waar de deur niet op slot zat heb ik even geneusd. Maar alles zit echt wel op slot hoor.

Maandag 30 oktober
Het ging vandaag naar Campagnano di Roma, 25 kilometer.
Ik ben dus niet doorgelopen naar Formello zoals ik misschien van plan was. Samen lopen is makkelijker en deelt makkelijker. En daarbij lag Formello nog 10 kilometer verder. Wij kwamen rond 14.30 uur aan. Doorlopen zou zeker 2,5 a 3 uur zijn. Te ver dus.
Maar het was prima zo. Het was een dag van pieken en dalen. Ik zag veel vliegtuigen vrij laag en verdenk ze ervan dat ze naar Rome vliegen, of vanaf komen. Dat geeft me een zeer weemoedig gevoel. Ik wil óók.

Overmorgen 1 november kom ik in Rome aan. Zaterdag komt Harry. (Robert, een vriend komt ook mee.) Kan niet wachten. Morgen nog een langere etappe en de laatste dag dan ongeveer 15 kilometer. Het komt helemaal goed. Je loopt naar het einde. Je telt steeds af. Je rent de dag door om maar bij de volgende plaats te zijn. Ergens jammer. Vandaag had ik een aantal keren het gevoel dat we meespelen in de film: The Way. Het samen zijn, uit elkaar, alleen willen zijn, bewust achterop of voorop lopen. Samen koffie, thee of pilsje. Omdat we nu wat langer bij elkaar zijn, wordt het stiller.

Als ik over een aantal dagen weer op de blog schrijf ben ik in Rome aangekomen. Volgende week woensdag 8 november heeft Harry nog een audiëntie bij de Paus geregeld. Met een 1000 personen waaronder ook Harry en Robert, heb je dan de ontmoeting met Paus. Bij aankomst in Rome kan ik mijn Testimonium/Credential ophalen. Ik laat nog van me horen.