Bergen

Zondag 17 september.
Ik loop alweer enkele dagen door het Italiaanse land. Voor mijn gevoel heb ik niet zoveel te vertellen. Maar ik zal bij het begin beginnen.

Vrijdag 15 september
Ik werd wakker in het hospice Grand Saint Bernard, en zag dat het helder weer was. Ik werd gewekt door muziek op de gang dat steeds harder werd. Sfeer volle muziek. Ik maakte mijn raampje open en het was ijskoud. Het had flink gevroren. Daar was ik blij mee. Als er sneeuw was gevallen dan had je nooit het pad kunnen lopen. Omdat je dan de markeringen niet kunt zien. Met vriesweer dus wel. Fijn. Om 8.00 uur zat ik aan het ontbijt. Wit brood en jam. Koffie of melk. Ik nam één kommetje koffie en daarna nog lekker melk waar je een soort nesquik in doet. Chocolade melk dus. Lekker. Ik was zo klaar met eten. Ik wilde weg.

Volgens mij heb ik nog geen kwartier gezeten. Spullen gepakt. Afgerekend. En mezelf goed ingepakt. Dikke jas aan. Handschoenen. En aanlopen. Toen ik buiten kwam zag ik dat er nog een stel het pelgrimspad opliepen. Leuk. Ook pelgrims. Ze bleken Italiaans te zijn. Ze liepen nu aan. Eerste dag. Spraken helaas geen Frans of Engels. We zijn een poosje samen een beetje opgelopen. Toen kwam er nog een jongeman aan. De Franse, die gisterenavond ook bij mij aan de tafel zat. Ook het pelgrims pad volgend. Dus nu waren we met z’n vieren. We volgden het pad. Soms haalde ik ze in. Soms een ander. Afhankelijk van foto’s maken en kleren uittrekken. We daalden snel en daardoor werd het natuurlijk snel warmer. De winterjas kon uit, evenals de handschoenen. Die had ik niet meer nodig. De jongeman was sneller en verdween al snel uit het zicht. Ik was sneller als het oudere stel. Dus we raakten elkaar kwijt. Zo gaat dat. Ik heb niemand meer terug gezien de laatste dagen. Ik weet dat ze ergens zijn. Voor me of achter me.

Ik daalde die hoge berg snel af. Je verliest al heel snel, veel hoogte. De rotsen gingen over in mossen en grassen. Deze gingen weer over in de sparren en dennen. Vervolgens waren de loofbomen weer aan de beurt en kreeg alles weer meer een vriendelijk karakter. De route stond goed aangegeven. Ik volgde de bordjes met nummer 103 erop. De gele pijlen. De stickers met Via Francigena erop. Of het pelgrimspoppetje. Of een klein geel pijltje met een ‘F'. Stond er niks dan gewoon rechtdoor. Bij twijfel gezond verstand gebruiken of een gokje nemen. Dus dat heb ik de laatste 3 dagen gedaan. Volgen en volgen. Checken in je boekje. Ik ben constant aan het scannen. Waar staan die aanwijzingen?

Even terug. 15 september. De dag-etappe liep tot aan de plaats Echevennoz. Daar was ik rond eenen en had op dat moment een afstand afgelegd van 15.5 km en 1270 meter gedaald. Ik had geen zin om, om één uur te stoppen. Mijn volgend doel werd Gignod. Een stukkie verderop. Het afdalen ging verder goed. Een groot gedeelte liep je langs waterkanaaltjes. Met daarin snel stromend water. Toen ik bijna bij Gignod was haalde ik nog een jongeman in die gisterenavond ook aan de tafel zat. Hij zat er duidelijk doorheen. Kwam niet meer vooruit en sliep in Gignod vertelde hij. Dus het waren uiteindelijk 5 personen die afgedaald zijn. Ik kwam in het plaatsje maar bleek er eigenlijk al voorbij te zijn. Ik liep naar de eerste de beste bar en vroeg of ik érgens kon slapen. Ze verwezen me naar een hotel 10 minuten verderop. Toen ik daar aankwam bleek deze dicht te zijn. Balen. Want je wilt niet meer op het moment dat je voor jezelf bepaalt heb; ik stop.

Bij een check op mijn boekje en Google Maps bleek Aosta onder bereik. Ik zag in het boekje een slaapplaats. “Spende”. Was alleen voor vrouwen. Dat heb ik gebeld. En kon daar terecht. Dus heb ik alles nog maar eens een keer bij elkaar geraapt en ik ging voor de laatste kilometers. Ik kwam aan in Aosta en bleek bij nonnetjes te slapen. Alles prima. Ze waren heel vriendelijk en ik had een bed en douche. Daarna nog ff ergens eten en een korte rondgang door de stad.

Toen ik savonds mijn boekje checkte bleek ik naar beneden 1980 meter gemaakt te hebben. Omhoog 90 meter. Aangelopen 08.45 uur. Aankomst 17.30 uur. Afstand 30.3 kilometer. Daar schrok ik toch wel van. Wat geeft dat de volgende dagen voor mijn knieën, lichaam?

Zaterdag 16 september
Tijdens de nacht regelmatig wakker geweest en dan mij knieën zover mogelijk gebogen. Om te voorkomen dat ze vast gaan zitten. Bij het wakker worden en opstaan had ik nergens last van. Spullen pakken en wegwezen. De non bedankt en wat in haar handen gestopt voor de overnachting. Ik moest nog ontbijten dus ergens een barretje opgezocht en een sandwich genomen. Met koffie. Die ging helemaal op maar de sandwich niet. De helft ging in mijn tasje. Dat was mijn lunch.

Van Aosta naar Chambave. 24 kilometer deze dag. Ik was wel moe merkte ik. Ik had het gevoel, en ook vandaag 17 september, dat ik niks anders doe als lopen, lopen, lopen, lopen, lopen en nog eens lopen. Omhoog, omlaag. Over de meest onmogelijke paadjes werd ik gestuurd. Vaak had ik het gevoel dat deze dorpjes geen fatsoenlijke verbindingswegen hadden. Om hoekjes, smalle paadjes langs boomgaarden. En kilometers en verder, naast de waterkanaaltjes. Of er overheen via metalen roosters.

Zondag 17 september
Ik deed niks anders als lopen, lopen, lopen en nog eens lopen. Op de een of andere manier genoot ik er niet van. Is het de vermoeidheid van de berg aflopen? Zijn de afstanden te lang? Eet ik wel genoeg? De komende dagen ga ik overal goed op letten.

Het hele Aosta dal is prachtig. Meestal loop je halverwege de berg. Dus één prachtig uitzicht op het hele dal met zijn bergen om je heen. De zon schijnt al vanaf ik de Sint Bernard pas af kom gerold. Grand Saint Bernard. Tis wel fris. In de ochtend ongeveer 7 a 8 graden wat oploopt naar 15 a 17 graden. Ik loop op de zonzijde op de berghelling. Dus dat voelt heerlijk aan. Als ik een uurtje aan het lopen ben gaan al snel een aantal kledingstukken uit. Op die berghellingen wordt ik geregeld vergezeld door heel veel vlinders. Ook zij zoeken de warmte op. Voor mijn voeten springen de sprinkhanen weg en je hoort overal het geritsel van de hagedisjes. In de middag trekt de bewolking aan. Natuurlijk heb ik dan geen tijd om weer warmere kleding aan te doen. Dat is ook iets waar ik de komende dagen beter op ga letten. Warmte, op tijd eten, en de rust nemen.

Ik sta wel heel vaak stil. Even terug kijken, even boekje checken, even een foto maken en dan natuurlijk de app checken. O er is ook een mail binnen. Tuurlijk meteen ff kijken. Zo blijf ik de hele dag bezig. Ik heb gemerkt dat Samsung Health precies mijn bewegingen, kilometers, stappen en tijden bijhoudt. Elke avond kijk ik daarop en zie dat ik zelden 1 uur achter elkaar loop. Ik weet niet hoe hij dat telt of wat de waarden zijn. Maar het is in ieder geval wel zo dat het aantal getelde kilometers overeenkomt met die van mijn boekje. En dan vind ik het wel grappig om te zien. Ik sla niks op dus de volgende dag begint overnieuw.

Vandaag 17 september van Chambave naar Verrès en morgen van Verrès naar Montestrutto (zu Settimo Vittone). Zo gaat het dag na dag. Inmiddels heb ik besloten niet via Assisi te lopen. Ik volg netjes de Via Francigena. Ter hoogte van Florence, in het plaatsje Fucecchio neem ik de trein naar Florence. Daar blijf ik een paar dagen om vervolgens de trein terug naar Fucecchio te pakken en de Via Francigena te vervolgen. Aankomst Rome zal in de eerste week van November zijn.

Mijn eerste kennismaking met Italië als pelgrim is goed bevallen. Alle Italianen groeten, behalve in de grotere plaatsen, en ik moet er aan denken dat ik in plaats van bonjour, nu buongiorno ga zeggen. Sommigen woordjes herken ik van mijn cursus Italiaans, afgelopen winter. Maar meestal maak ik een hutspot van Frans, Duits, Engels en Italiaans als ik iets wil. Zolang ik maar klaar krijg wat ik wil. Hoe dan ook. In een gesprek is 70 % lichaamstaal. Daarna volgen de klanken, intonatie en dan pas de werkelijk gesproken woorden. Dus ook al ken je de taal niet, je lichaamstaal doet het meeste werk.

Maandag 18 september Verrès – Montestrutto
In één paar woorden : Lekker gelopen vandaag. Dat komt om een aantal redenen. Ik heb verschillende afkortingen genomen. Dan heb je niet zoveel hoogte verschillen. En ik had gelukkig toch rustige weggetjes. De blauw witte stickers van de Via Francigena voor fietsers zijn dan mijn markeringen.

Ik heb gemerkt dat het dal waar Aosta in ligt veel lieflijker is dan het dal waar ik de laatste dagen doorheen gelopen heb. Bij Aosta is het dal breed, wijds. Meer net als in Oostenrijk. Zodra je bij Sint Vincent de bocht door gaat wordt het dal veel smaller en rotsachtiger. Door beide dalen loopt de snelweg, een rivier, een spoorlijn, meerdere secundaire wegen en liggen er verschillende dorpjes. Je begrijpt dat als het dal smal wordt dat er gepropt moet worden. Door de hoge steile rotsen kwam het dal, de laatste dagen, bij mij erg bedreigend over. Ik vond het er donker kijken.

Nu loop ik uit de bergen. Je ziet dat er ruimte komt aan de horizon. Ergens vind ik het wel jammer, maar ik was ook helemaal klaar met dat klimwerk. Mijn laatste klim heb ik gedaan vlak voor het dorpje waar ik nu zit. Omhoog was niet leuk. Maar naar beneden gaan wel. Bovenaan kwam ik een hele kudde koeien tegen. Allemaal met bellen. Opgejaagd door een stel honden en een paar dames. Grappig om te zien. Ik denk dat de koeien op weg waren naar de stal om gemolken te worden. Een eindje verderop ging het pad naar beneden naast een wijngaard. Rode druiven. Jammie. En nog een eindje verder was het zo’n heerlijk springpad. Van rots naar rots. En nog een stukje verder was het pad een heel oud stenen pad. Eigenlijk had dit pad alles in zich, waar ik de laatste weken op gelopen heb. Inclusief de koeien flaters. Een waardig afsluiting van de bergen dus.