Verandering

Dinsdag 26 september Belgioioso – Orio Litta, 32 kilometer
Woensdag 27 september,
Orio Litta – Montale, 27 kilometer incl. de boot.
Donderdag 28 september,
Montale – Fiorenzuola d’Arda, 26 kilometer
Vrijdag 29 september, Fiorenzuola d’Arda – Fidenza, 23 kilometer

Inmiddels zijn we weer een aantal dagen verder. De laatste week heeft zich sterk gekenmerkt door de meerdere pelgrims die we op de slaapplaats tegenkwamen. Zwitserse dames, een Duits stel, Nederlands stel, Frans stel. Gedurende de week wisselde het zich een beetje af. In Orio Litta kwamen we met zijn twaalven samen. Het was een bont stel. Deze dag hadden we veel kilometers gemaakt en ik voelde me al een paar dagen niet zo heel fit. Ik ben daarom de hele middag op bed blijven liggen. Irmie heeft ondertussen het dorpje verkend en kennisgemaakt met een aantal van de pelgrims. Door het gehele groepje is op een gegeven moment besloten om naar een restaurant te gaan , 1,5 km verderop. In eerste instantie wilde ik daar niet heen. Het was te ver na deze dag. En veel eten zou me toch niet lukken. Irmie kwam toen op het idee om de fietsen te pakken die onder in de kelder stonden. Prima idee. Met drieën hebben we een fiets gepakt. Clara Irmie en ik. Daar was ik ontzettend blij mee en zeker op de terugweg. Terwijl wij daar aan het eten waren, werden thuis de vluchten met het vliegtuig geboekt. Dus de terugkomst datum staat al vast. Nu nog even naar Rome lopen.

Al lopend van plaats naar plaats kom je veel kerken tegen. Vele zitten er op slot. Een aantal zijn er open. Als het mogelijk is, probeer ik dan even binnen te lopen. Om de rust te ervaren, om de sfeer te proeven, om even, de vaak prachtige mozaïeken te bewonderen, om even stil te zijn. De kerk geeft me toch een apart gevoel. In Montale zat er een prachtige afbeelding van de apostel Petrus met de sleutel van de Hemelpoort aan de buitenkant van het kerkje. Tijdens de afgelopen week kom je natuurlijk ook begraafplaatsen tegen. Eén begraafplaats hebben we bezocht. Deze viel op door zijn schoonheid. Er stond een kapel op de begraafplaats. Er was een trap naar beneden bij de kapel. Indrukwekkend wat we toen zagen. Ik heb er een foto van. Deze week is tante Sjaan overleden. Ze heeft de prachtige leeftijd van 98 mogen behalen. Uitgerekend deze week liepen wij kerken binnen waar net uitvaartdiensten aan de gang waren. Vrijdag 29 september werd tante Sjaan naar haar laatste rustplaats gebracht. De dienst begon om 10.00. Irmie en ik waren, zoals elke dag, onderweg. Op onze route zat een kerk, samen met klooster en kloostertuin. We waren er rond 09.30 uur en hebben alles rustig bekeken. Het was allemaal mooi om te zien. We hebben er zelfs nog een stempel gekregen. Klokslag 10.00 stonden wij weer buiten voor de kerkdeur. Er stonden veel mensen voor de deur. De voorbereidingen van een uitvaart werden getroffen.

Ook deze dagen liepen wij weer door hetzelfde vlakke land. De rijstvelden veranderde in maïs. En naderhand in tomatenvelden en groene velden. Waarvan ik nu weet dat het klaverblad is. Het was vaak droog en dor. Buiten de stadjes zag je veel ruïnes. Wij denken dat meer dan 40% van de huizen die je ziet, in vervallen staat zijn. En met vervallen bedoel ik onbewoonbaar, in elkaar gezakt, bomen en struiken die IN de huizen groeien. Noem maar op. Tis een groot zooitje. Er staan ook hele grote gebouwen. Waarschijnlijk zijn het opslagplaatsen voor rijst of hooi. Het lopen naar en van de grotere plaatsen ging ooit uren langs een grote drukke weg. Je bent steeds bezig de auto’s in de gaten aan het houden, of ze je wel gezien hebben. Éénmaal kwam er eentje verdacht naar ons toe. Wij allebei zwaaien natuurlijk. Het ging goed. De reden; de chauffeur zat te bellen. Ukkel. De Povlakte is duidelijk niet een gebied met veel natuurschoon. Toch jammer als je er meer dan een week doorheen loopt. Al moet ik zeggen dat ik zeker van die eerste dagen wel genoten heb. Al dat rijst en de waterkanaaltjes om me heen. En voor de laatste dagen had ik Irmie en hoefde me door haar zeker niet te vervelen. Het loopt altijd makkelijker met tweetjes dan alleen. Je houdt elkaar aan de gang. Hoe verder je de Povlakte op loopt hoe droger het werd. De kanalen en beekjes staan droog. Wat er nog wel stroomt zijn de wat grotere waterlopen. Ze stroomden van links naar rechts. En toen we de Po over waren was het precies andersom. Wat er nog stroomde ging van rechts naar links.

Het oversteken van de Po is een verhaal apart. Het was de dag na Orio Litta. Ik was niet fit. Het ook een pijnlijke blaar op mijn hak waar ik helemaal naar liep. Dezelfde plek waar ik altijd na een weekje of 3 nieuwe schoenen te hebben een blaar loop. Die plak ik af. Met tape. Al dan niet met een draadje erdoor. Daar had ik met de Nederlanders al een discussie over gehad met het eten. Maar aangezien ik dit al jaren zo doe en daar goede ervaringen mee heb, laat ik het zo. Ik liep dus op die bewuste woensdag met de kiezen op elkaar naar de boot. 3 kilometer tot de boot. Dan is het 4 kilometer op de boot. En daarna nog 12 kilometer tot aan Piacenza. En voor ons nog 7 kilometer tot aan Montale. Aangekomen bij de boot heb ik mijn blaar gecheckt. Die zag er toch wel erg onrustig uit. Aangezien ik het gevoel had dat ik wat koortsig was liet ik het ook aan de andere zien. Het hele clubje van 12 moest met de boot mee en kwamen er langzaam aangedruppeld. Ook de 2 Nederlanders vonden het zeker er niet goed uitzien. Het was namelijk ook zo dat er oud eelt zat van de vorige blaren. En dat maakte het er niet mooier op. Onze Claudio, die al weken alles voor ons loopt te regelen wist dat er in het gezelschap een dokter was. Dat was ons Duits stelletje. Ik had ze alleen samen verliefd op de bank gezien. Maar gelukkig bleek zij bij een apotheek te werken en hij is dokter. Dus zodra deze twee bij de boot arriveerden werden ze er even bijgehaald. Onder een vakkundig oog. Met goed ontsmette schaar werd de blaar open geknipt en de boel goed nagekeken. Gelukkig bleek de blaar niet ontstoken te zijn. Om de rode strepen op de voet tekende de dokter een kring. Dit moest ik in de gaten houden. Hij verwachtte dat de kringen van de warmte van de schoen kwamen. Zo niet, dan moest ik naar de dokter voor antibiotica. Hij verwachtte geen bloedvergiftiging. De blaar was mooi schoon. Maar het plakken van leukoplast was ouderwets. Dat deden ze al dertig jaar niet meer. De Nederlanders die erbij stonden te gniffelen. Na die discussie van gisterenavond. Nee, Compeed was het beste wat je er op kon doen. Het zou een aantal dagen blijven zitten. En er daarna vanzelf afvallen. Natuurlijk ben ik met pijn in mijn hart, zo eigenwijs als ik ben, overstag gegaan. Compeed erop. Ik moet zeggen dat ik de rest van de dag, de voet totaal niet meer gevoeld heb. Maar ik moet ook zeggen dat direct die eerste nacht de Compeed er al eraf ging. Dan heb je zo’n vies plakding in je sok cq slaapzak zitten. ’S Nachts gniffelde ik dus, die stomme vieze Compeed. De volgende ochtend zag mijn blaar er fantastisch uit. En wat heb ik toen gedaan. Compeed geplakt en die zit er nu nog op. Die Nederlanders hadden overigens voor mij ook nog Ibuprofen. Ik slik normaal nooit wat. Maar aangezien ik me toch een aantal dagen niet lekker voelde heb ik de Ibuprofen aangenomen en er een paar dagen gebruik van gemaakt. 2 dagen. De rest zit nu in mijn EHBOkitje. En zo zie je maar weer. Als de nood het hoogst is wordt er voor je gezorgd. Dan duikt er een dokter op en staan er andere voor je klaar.

Een hoogtepunt van de Povlakte is zeker de boot. Sinds eeuwen is er de bootsman voor de Pelgrims. 4 kilometer op de Po. Vroeger in een roeibootje nu in een platte motorboot. Je hoeft niet maar dan moet je kilometers omlopen via een dijk. Ik meen iets van 12 kilometers extra. Claudio had voor de gehele groep van 12 de boot geregeld om 09.00 uur. Iedereen was op tijd, of course. Anders kun je lopen. Geweldig als je dat niet allemaal zelf hoeft te regelen als je geen Italiaans kan. Na mijn behandeling door de dokter was de boot er ook netjes op tijd. Vanaf de wal ging je via een steile trap naar beneden. Het was geen trap. Het was een 15 meter lang rooster, glad dus. Waar om de halve meter een ronde balk op vast gemaakt was. Gelukkig zat er wel een leuning naast. Het was maar ‘n eng ding. Beneden kwam je op een ponton. De bootsman pakte je rugzak. Die ging op de punt van de boot en zelf mocht je op een bankje gaan zitten. Toen alles ingeladen was en iedereen zat mocht de dokter de trossen los gooien en daar gingen we. De tocht over het water duurde wel een kwartier. Lekker fris, niet te koud. Ondertussen zaten wij lekker rond te kijken, foto’s te maken en het eindpunt te zoeken. Dat kregen we pas in ons vizier toen we er vlak voor waren en de boot al vaart geminderd had en gedraaid was. Het bleken niet meer als wat ijzeren voetstappen/roosters te zijn. We moesten zonder rugzak naar boven en blijven staan op die trap. Vervolgens werden de rugzakken een voor een doorgeven. En dan voel je het verschil pas. Er lopen er met 5 en er lopen er met 15 kilo. Toen ieder zijn eigen rugzak weer te pakken had liepen we allemaal met de bootsman mee. Op een plek met een zuil kregen we een uitleg. Iets over een voet, iets over een vis. De afbeeldingen hiervan stonden in de zuil. Daarna verder naar het huis van de bootsman. Het ging allemaal heel plechtig. Wederom een verhaal. Tsja. Italiaans. Er werd daarna een groot dik boek gehaald. Een grote stempeldoos met mooie grote stempel, en een aandenken van de oversteek. De bootsman zetten in elk pelgrimspaspoort de mooie grote stempel. Je kreeg het kaartje en mocht nog 10 euro voor de overtocht betalen. Daarna moest je in het grote dikke boek je naam zetten. Geboortedatum, van waar je liep en waar naar toe en je beroep. Hij maakte er een ware gebeurtenis van. Het was erg leuk. En daarna bedelde hij bij de dames om een knuffel. Toen iedereen geweest was, alle handelingen verricht waren liepen we weer aan. Claudio kwam afscheid nemen. Hij zou namelijk in Piacenza direct de trein naar huis nemen. Ja, dat overviel me een beetje. En ik vond het ook erg jammer. Hij had immers voor ons allen en zeker ook voor mij zoveel betekent. Elke avond overlegden we waar we naar toe wilden met onze boekjes en Claudio pakte dan de telefoon en in zijn uitgebreide Italiaans werd het allemaal geregeld. De volgende dag liepen we dan ook weer allemaal apart aan en kwamen elkaar gedurende de dag meerdere keren tegen. En dit gebeurde natuurlijk ook op dat laatste stukje naar Piacenza. En toen ik zeker wist dat ik hem echt niet meer zou zien heb ik hem voor de laatste keer begroet, hem een kus op de wang gegeven en met een traan in mijn oog doorgelopen. We hebben hem toch nog diverse keren aan de andere kant van die drukke doorgaande weg naar Piacenza gezien.

Het wandelen samen met Irmie was de hele week goed verlopen. Ik merk dat ik dan zelf een stapje terug doe. Ik roep of antwoord niet zo spontaan naar de italianen als ik doe als ik alleen ben. Dan kan het me niet schelen of ik de woorden, antwoorden wel of niet goed zeg. Ik laat Irmie al snel bestellen en regelen omdat ze Italiaans kan. Een stukje gemakzucht, een stuk persoonlijkheid. Dat is wel het belangrijkste wat me de afgelopen week duidelijk werd. Het is iets wat ik eigenlijk wel weet, maar ik deze situaties komt het weer duidelijk naar voren. Doordat Irmie al vaak in Italië geweest was en helemaal fan is van de taal en de kookkunst, resulteerde dat in overheerlijke maaltijden op plaatsen waar ik niet zo snel naar binnen zou lopen. Streekproducten uitproberen en Irmie vertelde er honderduit over. Samen lopen ging goed gelijk op. Een groot verschil was de kleine boodschap. Ik hoef bijna nooit gedurende de dag. Dat zweet ik er altijd uit. Maar ik let er toch goed op, dat ik nog altijd naar het toilet kan op het einde van de dag. Het zit op het randje. Zou eigenlijk toch iets meer mogen drinken ivm de afvalstoffen. Gedurende deze week heb ik maar één keer een meningsverschil gehad. Op een moment dat we terug op de route moesten komen. Irmie wilde persé naar rechts, honderd procent overtuigd en ik wilde naar links. Op dat moment zitten aan beide kanten de stickers geplakt, want je kunt de route naar 2 kanten lopen. Ik bleef stil staan en dacht, dan zien we elkaar wel op het eindpunt. Maar het kwam al snel helemaal goed en was lachen achteraf. Na 7 wandel dagen zat het er al weer op. Irmie ging door naar Siena om daar nog een paar dagen te wandelen, Florence nog te bezoeken en daarna weer huiswaarts te gaan. Het afscheid hebben we kort gehouden. Na het ontbijt ging ik naar rechts, de route alléén vervolgend en alweer met, deze keer, dikke tranen in mijn ogen. En Irmie ging maar links, naar het station. Hiermee werd tevens een periode afgesloten. De Povlakte zou ik verlaten, veel tijdelijk pelgrims zou ik nooit meer zien. Claudio zal Ik nooit meer zien. Irmie zie Ik vast thuis nog zien. Ik zou de bergen weer intrekken en ik loop weer alléén. De enigste die ook naar Rome loopt, Clara het Zwitserse meisje van 21, zal ik vaker op de slaapplaatsen aantreffen. Het is ook wel weer leuk. Moet weer alles zelf doen en nieuwe pelgrims ontmoeten. Ik ben blij dat ik afgelopen winter toch die cursus Italiaans gedaan heb, zo kan ik er nog iets van maken. En Irmie heeft voor mij wat standaard zinnetje opgeschreven die ik aan de telefoon kan zeggen. En dan hoop ik dat ik daarna het antwoord begrijp.