Apennijnen

Zaterdag 30 september
Het smorgens aanlopen was pijnlijk. Je verlekkerd je aan het samenzijn. Maar na een halve dag voelde het weer goed. De omgeving werkte dat in de hand. Het begon bergachtig te worden en ik kon er dus mijn eigen tijd over doen om boven te komen. Als ik wilde kon ik op de helling wel 10 keer stil staan om uit te puffen zonder me opgejaagd te voelen. Maar ik denk dat Irmie me daar alle vrijheid in had gegeven. Het weer was lekker en de omgeving trakteerde me op vele mooie vergezichten. Vele mooie terugblikken over de Povlakte. Het was wat heiig. Een beetje jammer maar ik wist dat ik verder dan ik terug kon kijken, gelopen had. Onvoorstelbaar gevoel.

Deze eerste dag was het al direct 420 meter stijgen en 360 meter dalen. Het ging een beetje op en neer. 2x zat er een zeer steile helling in. Wat erg leuk was dat verschillende chauffeurs zwaaiden en de duim omhoog staken. En ik heb ook een klein gesprekje gevoerd met een ouder iemand. Hij vroeg waarom ik naar Rome ging. Religieus zei ik. En toen begon hij over de verschillende Nederlandse bisschoppen. Nou, ik ken er geen eentje van. Ik zei maar ja en amen.

Een ander leuk voorval deze dag was mijn etentje in Cella. Ik was lekker op tijd in de buurt van mijn eindplaats Medesano. Nog een kilometer of 5 te gaan. Ik liep in Cella voorbij een restaurant en besloot daar koffie te drinken en een soepje te bestellen. Zo gedacht, zo gedaan. Schoenen uit en lekker rustig even zitten. Ze hadden alleen pompoensoep maar ik vond alles goed. Het is maanden geleden dat ik soep gehad heb. Soep met brood. Het was lekker en ik zat er van te genieten. Toen kwam de chef-kok om de hoek gerend. Hij had een schaaltje met kaasjes voor mij. Gratis, voor de pelgrims die bij hem kwamen eten. Wat ik begreep: een plaatselijke kaassoort van zoveel maanden oud. Een lekker pittig kaasje. De kok vertelde dat hij helaas geen tijd had om even te praten want hij moest aan het werk maar hij voelde zich heel vereerd en wenste me een goede reis.

Vlak voor Medesano liep ik nog een klein stukje verkeerd. Er stonden wel 10 pijlen en een groot bruin bord die vertelde rechtdoor te gaan. Toch sloeg ik rechtsaf. En na een halve kilometer denk je, er klopt iets niet. Terug ja en de ogen maar eens goed open gemaakt.

Midden in het dorp bij de kerk is dan je onderkomen waar je dan slaapt. Op het moment van mijn aankomst was er niemand. Ook op mijn telefoontje reageerde niemand. Ik ging op het bankje bij de deur zitten en hoefde niet lang te wachten. Binnen 5 minuten was er iemand. Hij liet me alles zien en was weer weg. Een poos later arriveerde Clara. Ik heb die middag nog een stil plekje opgezocht want ik liep achter met blog typen. In principe houd ik het elke dag bij. Dat doe ik in een Word document op de telefoon. Deze avond zijn Clara en ik pizza gaan eten. Het was erg druk toen we weggingen. De Italianen gaan erg laat eten.
Deze dag ben ik 2 maanden onderweg en heb er meer dan 1400 kilometer op zitten.

Zondag 1 oktober
Langzaam voert de route hogerop. Maar af en toe maakt hij omweggetje waarvan ik de nut niet inzie. Het doet me niet zoveel om de heuvel op te moeten lopen en vervolgens 2 kilometer verder weer naar beneden te komen. Enkel vanwege het uitzicht. Bij dit soort stukken snijd ik de route een beetje af door de weg te volgen. Deze staat dan vaak ook als een variante in het boekje aangegeven. Er komen nog voldoende klimmen waar ik me helemaal kan uitleven.

Na Medesano is er een mooi stuk. Je loopt langs de bedding van een rivier. Een hele grote bedding. Vol met rotsen boompjes struiken en waterloopjes van de uitgedroogde rivier. De struikjes bloeien geel en het blad verkleurt geel. Het ziet er erg mooi uit. Daarna volgde de plaats Fornovo di Taro. Daar heb ik een bar, de blog verstuurt. Dat is zo gebeurt als het typwerk al gedaan is. De foto’s zou ik ’s avonds er wel opzetten. Helaas lukte het me niet deze avond. Waar ik zat was totaal geen bereik. Ook met app en telefoon niet. Het geeft wel een bepaalde rust. Om internet aan te kunnen moest ik de heuvel oplopen en als ik hoger was als de kerk dan kreeg ik mails en apps binnen. Dat heb ik smiddags 1x gedaan om even te laten weten dat ik goed was aangekomen. De rest van de dag was volledige radio stilte.

Ook de volgende slaapplaats gaf wel wat bereik aan maar het was maar minimaal. Dus. Rustig wat kletsen en wat lezen. Het was savonds wederom pizza en we hebben er een sandwich bij bestelt als ontbijt en lunch voor de volgende dag omdat de bar dicht was op maandag en we geen winkeltje hadden gezien. Altijd in het vooruit denken.

Maandag 2 oktober
Lekker bakkie koffie gezet met zo’n Italiaanse koffiezetding. Geen idee hoe je het noemt maar je kunt er heerlijke koffie mee zetten. Je doet onderin water. Dan in het midden gedeelte de koffie. Je schroeft er de bovenkant, een soort schenkkannetje, erbovenop. Vervolgens zet je het geheel op een gaspitje en als het water kookt dan mag het er van af. Door het koken van het water gaat het water door een buisje omhoog. Trekt door de koffie en het is me een raadsel hoe dan op het eind de koffie bovenin het kannetje staat. Maar dat is er en het is ook heel lekkere koffie. Dat wordt mijn souvenir als ik weer naar huis ga. Eentje die wel geschikt is voor inductie.

Vandaag begon voor het eerst het echte klimwerk weer. Het waren GR paden. En dus heb ik ook weer genoten. Leuke klimpaadjes, als er geen mist was geweest prachtige uitzichten. Dat was wel jammer. Maar je kunt niet alles in de hand hebben. Daarna was het weer heel steil naar beneden. De afstand was vandaag niet zover maar de hoogteverschillen des te meer. 800 meter omhoog en 300 meter naar beneden. Toch was ik nog redelijk vroeg bij de Ostello. Dat komt omdat ik me geen of weinig rust gun om pauze te houden. Niet dat ik het niet wil. Maar van die klimmen moet ik heel veel zweten. Mijn shirt, blouse en halsbandje zijn kletsnat. Vooral met dit mistige weer is een kou snel gepakt. Rond 12.00 uur ben ik toch even gaan zitten. Heb toen een windjack over de natte kleren gedaan. Daarna nog dat donzen paarse jasje en heb een muts opgezet. Ik durfde de natte kleren niet uit te doen want daar moest ik toch weer verder in. Mijn goeie, schone goed wil ik toch enigszins schoon en droog houden voor als ik gedoucht heb. Niet te lang pauzeren en het windjack en muts hield ik aan toen ik verder ging. Er volgde een flinke afdaling en door de beweging en het weer wat lager op de berg zijn bracht de temperatuur weer omhoog. Ik kon met goed fatsoen het jack en de muts weer afzetten. Maar goed ook. De combinatie van die twee zien echt niet uit.

De Ostello waar ik deze dag verblijf is erg luxe. Er is een eetkamer. Daarin staan koelkasten met kaas vlees eten etc etc. De tafels staan gedekt en je kunt pakken wat je wilt. Echt een luilekkerland. De 4 Zwitserse pelgrims, dames, hebben vanavond gekookt en ze konden pakken wat ze wilde. Morgen rekenen we de overnachting af en mogen zelf bepalen wat we voor het eten neerleggen. Daar moet ik dan nog maar een nachtje overslapen.

Dinsdag 3 oktober
De etappe loopt van Cassio naar Berceto. Dat is dan 10.5 km. Daarom doen we er een stuk achteraan. Dan maken we de route van morgen minder lang. Die zou anders van Berceto naar Pontremoli 29 kilometer met 980 meter omhoog en 1560 meter omlaag. We zijn doorgelopen maar Ostella della Cisa. Ik denk dat we van de hoogte 250 meter van af gehaald hebben. We zijn 4 Zwitserse dames, Clara en ik. Dat scheelt toch weer een stuk. Het was bewolkt en mistig toen we aanliepen. Het wereldje was klein. Toch was iedereen netjes rond de middag in Berceto. We hebben er toen met z’n allen sandwiches gekocht. Fruit gekocht en daarna ook nog in de bar een pasta zitten eten. Voor het geval dat we ’s avonds niets meer kregen.

Na de maaltijd doorgelopen en dan zijn de benen zwaar. Bloed gaat richting maag en het kost eigenlijk extra energie. Maar stap voor stap komen we er wel. Het was een heel eind bergopwaarts. Ik was blij dat ik op een gegeven moment het bordje zag voor de afslag naar de Ostello. Toen moest ik nog een eind bergafwaarts en op de doorgaande weg een stukje terug. Fijn dat ik er was. De laatste kilometers ging het ook nog miezelen en het waaide heel hard. Ik was blij met mijn windjack en zorgde ervoor dat ook de capuchon goed dichtzat. Ik was blij dat de Ostello op een gegeven moment in zicht kwam. Het was ongeveer 1,5 kilometer buiten de route en weer een heel eind naar beneden. Maar het was onze enigste optie en anders zou de volgende dag naar Pontremoli veels te lang zijn. We konden gelukkig eten in de Ostello. Dat was erg lekker. Maar ik blijf er moeite mee houden. Ik zit heel snel vol en kan de porties maar vaak half op. Helemaal zou beter zijn want dit wandelen vreet energie.

Het geeft eigenlijk veel rust als je geen bereik hebt. Anders ben ik al snel geneigd om even te kijken of er iets binnen is. Nu kan dat niet. Het enigste wat ik wel vervelend vond is dat ik in Berceto wat boeken had gedownload. Ik had ze alleen nog niet binnengehaald op mijn telefoon. Dat was vervelend want nu kon ik niet even lezen. Volgens de eigenaar moest ik midden in de wei ergens wel wat bereik hebben. Daar ben ik in de snijdende wind even naar toe gelopen. Voor de uitwisseling van wat appjes was het voldoende maar niet om mijn boeken binnen te halen. Dus ik heb het snel opgegeven.

Woensdag 4 oktober
Vanuit de Ostello moesten we eerst een stukje straat volgen. Het eerste wat ik deed toen er weer bereik was, was appjes checken en mijn boeken binnen halen. Zo, dat kon ook niet meer verkeerd gaan. Door naar de pas en de andere dames waren er al. Het was er erg mooi want gelukkig voor de verandering scheen de zon. Het was niet mooi, het was er prachtig. Heel ver kon je kijken. Door de herfst verkleuren de bossen naar rood en goud. Het was geweldig. Maar er moesten nog vele kilometers gemaakt worden. Het groepje was al weg en ik moest ook nog. En dat ging verkeerd naar een poosje. Ik weet niet waarom maar ik had iets gemist. Ik moest tegen de zon in kijken in het bos en dat bracht ook veel schaduw mee. Op een gegeven moment was ik het pad volledig kwijt. Wist helemaal niet meer waar ik zat. Ik ben toen maar schuin naar de weg afgezakt, waar ik gelukkig met een beetje klunen goed op kon komen. Daar was ik al heel blij mee. Met behulp van Tom Tom heb ik me proberen te traceren maar ik kon er niet goed uitkomen. Ik wist dat het pad op een gegeven moment de weg zou raken maar ik wist niet of ik voor of na dat punt zat. Er zat niets anders op om maar gewoon de weg te volgen. In het ongunstigste geval zou ik ongeveer 17 kilometers op de doorgaande weg moeten lopen.

Maar dat hoefde gelukkig niet. Na ongeveer 2 kilometer zag ik de 4 Zwitserse dames die als eerste omhoog waren gegaan. Dus eigenlijk had ik een stukkie afgesneden. Gezamenlijk zijn we verder gegaan. Clara sloot bij de eerste pauze ook aan. Op een heel mooi uitzicht punt zijn Clara en ik toen verder gegaan. De 4 dames achter latend in de veronderstelling dat zij ons wel achterna zouden komen.

Wat voor ons volgde deze dag: was een zware steile afdaling, ongeveer 1000 meter. Een op en neergaand pad. Hartstikke mooi en hartstikke zwaar. Daarna weer een heel eind omhoog. Het was zover dat ik aan mezelf begon te twijfelen. Deze steen heb ik al gezien, deze bocht ben ik al doorgegaan, zijn dit niet dezelfde takken die ik straks ook gezien heb? Maar gelukkig was dat toch echt niet zo. Het was gewoon lang, lang, lang omhoog. Met elke ronding, inham van de flank van de berg mee. Iedere keer weer prachtige stenen bruggetjes over waterloopjes. De een na de ander. Maar uiteindelijk stond ik dan toch boven. Even voor de duidelijkheid, alleen. Clara was in het begin al achter gebleven. We lopen beide graag alleen. Komen elkaar bij de rust tegen maar gaan alleen verder. Maar goed na die pas daar op die berg volgde wederom een steile afdaling en na een aantal kilometer kwam ik dan toch aan in Pontremoli. Gedurende die lange afdaling en die lange klim moest ik voortdurend aan de 4 dames denken. Als zij dit nog moeten doen dan halen ze dat nooit qua tijd. Ik heb alle zeilen bij moeten zetten om op een redelijke tijd in Pontremoli te zijn en het was ongeveer half 5 toen ik het plaatsje binnenliep en toen moest ik het hostel nog zoeken. Dat bleek in een oud kasteel reünie te zitten. Ik moest me melden bij de receptie van het museum. En toen viel ik om van verbazing. De 4 dames waren er al. Ik zei, hoe is dit in hemelsnaam mogelijk? Het zijn Zwitserse en ze legden het zo uit: jij hebt de zwarte piste genomen en wij hebben de blauwe piste genomen. Dat betekende dat ze een compleet andere route genomen hadden als Clara en ik. En ik hoorde dat ze grote stukken via de weg gelopen hadden.

Eigenlijk maar goed ook. Deze dag was zo zwaar dat ik me heb lopen afvragen, is dit de zwaarste dag, of de afdaling van de Sint Bernard pas? Die afdaling was ook heel lang maar de paden waren veel beter. Tijdens deze dag was het springen van rots naar rots, heel voorzichtig afzakken anders krijgen de knieën een te grote opdonder en dat ging de hele dag zo door. Mijn voeten, kuiten en bovenbenen doen het prima. Nooit spierpijn. De vraag is even of ik na deze tocht nog knieën heb? Daarom probeer ik zoveel mogelijk met de wandelstokken te werken en op te vangen. Die wandelstokken zijn onmisbaar voor mij bij deze tochten. En hebben me al vele malen behoed voor glijpartijen en valpartijen.

’S Avonds zijn we met z’n zessen ergens gaan eten. Min of meer verplicht want we hadden maar één sleutel van het kasteel. Maar het was gezellig en we hebben ergens goed gegeten. Ik had niet zoveel besteld vanwege mijn slechte eetgedrag maar wat ik kreeg was héél goed. Voor de afsluiting heb ik nog een toetje gedaan. Dat waren 3 stukken koek en die moest je soppen in een zoete wijn. Voor het eten had ik al een glas gehad en op de nuchtere maag kan ik er niet zo goed tegen. Dan wordt ik emotioneel en toen er dus gebeld werd ging het mis. Daarom heb ik tijdens het eten geen wijn meer genomen, dus dat toetje met die zoete wijn was een heerlijke afsluiting. Voldaan omdat ik deze keer lekker en alles ophad ging ik met de rest maar boven. Die kasteel reünie liggen altijd zo hoog, alweer een klim.

Even voor de statistiek. Ostello della Cissa – Pontremoli. 24 kilometer, 730 meter omhoog en 1560 meter omlaag.