Povlakte

Vrijdag 22 september Santhia – Nicorvo
Half 8 stond het ontbijt klaar. Omdat ik besloten had toch niet door te lopen naar Mortara hoefde ik ook niet vroeg weg en kon dus gezellig aansluiten bij het ontbijt. Mortara zou ver boven de 30 kilometer komen en dan zou ik me helemaal stuk lopen. Als het persé moet, dan kan het maar dan moet je daarna een rust dag nemen. Nicorvo was dus het doel. Bij het ontbijt zijn de nodige emailadressen uitgewisseld omdat Jerome en Inga direct al aangaven om zelfs niet tot Nicorvo te lopen en Clara wist het nog niet…

Na het ontbijt gezamenlijk even de afwas en het was gaan. Claudio en ik gingen gelijk. Clara wat later. Toch zag ik Clara op de hoek van de straat voor me staan. Ik had een hoekie om gelopen en zij de juiste, kortste weg. Gezamenlijk zijn we verder gelopen. Toen ik even bij een brug een foto wilde maken vroeg Clara of ze mijn wandelstokken even mocht uitproberen. Tuurlijk. We hebben gewisseld. Ik haar grote lange stok. Clara mijn 2 stokken. Ja. En dan vind ik dat je met 2 stokken véél beter vooruit komt als met één stok. Met twee stokken kun je afzetten. Net als Nordic Walking.

Er volgde na de brug een kilometers lange dijk. Die volgde je tot ongeveer Palestro. Ik had daar ergens willen gaan zitten. Maar helaas geen bankje. Net buiten dit dorpje was een populieren bosje. Daar lag een omgevallen boom. Dat was de mijne. Daar kon ik even zitten en wat eten. Clara wisselde mij daar af op die boomstam. Halverwege die lange dijk had ik Clara achter gelaten vanwege onze verschillende tempo's. Claudio passeerde en ik gingen hem achterna. Die populieren bosjes zie je hier geregeld. Ik hoor van Claudio dat deze hier aangeplant worden om er houten bakken en pallets van te maken. Natuurlijk heb ik verteld dat wij er houten schoenen, klompen, van maken.

Aan het begin van die lange dijk was er nog een jong zwart poesje in het waterkanaal gevallen. Weliswaar was die stuk wel droog maar het is een soort betonnen bak waar dat kleine katje nooit meer uit zou kunnen komen. Omdat het onderaan die steile dijk zat en moederpoes in de buurt zat, durfde ik er niet naar toe om het katje eruit te halen. Ik vrees het ergste voor het kleine ding.

Stevig doorstappen kwam ik alweer snel in Robbio aan. Dit was de plaats waar Jerome en Inga en misschien ook Clara zouden stoppen. Voor mij was het een pauzeplaats waar gelukkig wel bankjes stonden. Vandaag nergens bij een bar naar binnen gewipt. Had al mijn eten en drinken zelf bij. Ik ging en Claudio nam deze keer mijn plaats in. Het lijkt wel stuivertje verwisselen. Ik merk gewoon dat als ik wandel dat doe met ferme pas. Claudio en Clara wandelen meer. Ze doen er meer hun tijd over.

Als eerste arriveerde ik in Nicorvo. Ik wist al dat ik moest bellen. Ja, peregrina Carla. Si si. Ik ben er al. En mevrouw kwam aangehold met de sleutel. Korte rondleiding en ik wist het allemaal te vinden. Claudio en een poosje later Clara volgden later. Gezamenlijk om 19.00 naar het restaurant. Clara is Zwitsers maar spreekt goed Italiaans. Fijn voor Claudio. Lekker pizza gegeten. Daarna terug naar de casa / huis. Naar bed. Heb nog een poosje geappt met Irmie. Zei is onderweg hier naar toe om een weekje mee te lopen. Via vliegtuig en trein , overnachten in Mortara waar ik ze morgen oppik en dan samen doorlopen. Ik heb er zin in. Ben reuze benieuwd hoe het zal zijn.

Zaterdag 23 september
Spannend. Dat was het. Het uitte zich in de nachtrust. Alweer een boek uit. Uit bed. Er lag een zakje met toast en wat jammetjes als ontbijt, en toen aanlopen. Doorgeven dat ik er aan kom. Irmie zat een kleine 10 kilometer verderop. Ook in een hostel.

We hadden afgesproken op de enigste plaats die er maar één is in een plaats. Dat is het gemeentehuis. Municipal. Altijd herkenbaar aan de betreffende woorden Municipal die er groot opstaan en de vlaggen die erbij hangen. Je komt er bijna altijd langs.

Vlak voor Mortara liep ik nog even samen met een Italiaanse mevrouw. Ze sprak me aan. Altijd is er dan de vraag: Via Francigena? Si. Dan komen de vragen waar naar toe? Waar vandaan? Toen ze begreep dat ik uit Nederland kwam en ook dat ik dat hele eind gelopen had kreeg ik een buiging van haar. Ze vertelde dat ze niet zo ver kon lopen. Ze had een open hart operatie gehad. Ze liet me het litteken zien. Nog wat over man en kinderen gesproken en over muziek. Haar kinderen waren klein. Ze kon ze nog niet zolang alleen laten. Ze sprak erg goed Engels. Ik werd nog uitgenodigd om bij haar koffie te drinken maar ik moest verder. Op naar Irmie.

Ik zag ze het eerst. Het was druk. De weg was vol met mensen. Daar zat ze. Iedereen goed in de gaten houdend. Samen een hartelijk ontvangst. Natuurlijk mijn eerste koffiepauze. Met croissant. Ik had al honger van dat eerste stuk. Even de eerste nieuwtjes uitwisselen, hoe was de reis gegaan? Die was wat langer als bedoeld geweest, maar uiteindelijk kwam alles goed. En toen moest er gelopen worden.

De planning was om naar Garlosco te gaan. Daar zou een herberg zijn waar drugsverslaafden opgevangen worden. Als er bedden vrij zijn, zijn pelgrims welkom. Dus op naar Garlosca. Nog even wat boodschapjes gedaan voor onderweg en daar gingen we. Wat betreft het tempo was het even afstemmen op elkaar. De een wat afremmen, de ander een wat hoger tempo.

Wat betreft de omgeving kan ik kort zijn. Buiten de dorpjes zijn het bijna allemaal landweggetje. Het is hartstikke vlak. Je wordt omgeven door rijstvelden, af en toe een maïsveld. De maïsveld zijn vaak compleet uitgedroogd. De rijstvelden zijn heerlijk om te zien. Goudkleurig. Je ziet een soort, graansoorten staan waarvan de aren naar beneden hangen. Als je de aren in je hand neemt en je wrijft het kaf eraf, dan blijft de rijstkorrel over. Risotto rijst. Soms staan er wat struiken en of bomen. Af en toe zijn er populieren bosjes. Overal zijn er de waterkanaal. De kleinere kanaaltjes staan vaak droog. Door de grote stroomt het water vaak flink. De rijstvelden staan droog. Dus Ik denk dat men de velden nu droog zet om straks goed op het veld te werk kan. Je ziet al regelmatig combines op het veld. Het gekke is dat er geen tractor met wagen naast rijd om de rijst op te vangen. Hoe het allemaal precies werkt weet ik niet. Maar als ik weer thuis ben ga ik dat zeker een keertje opzoeken.

De route staat steeds goed aangeven. Ik heb het gevoel dat de route geheel opnieuw gestickerd is. Op elke hoek staan bordjes. Zolang het rechtdoor gaat zie je niets. Kruising of splitsing wordt direct aangegeven. Bij dorpen en grotere plaatsen staat er vaak een groot bruin bord. Daarop duidelijke pijlen welke kant we op moeten. Maar er is een probleem met dat bord. Ergens ben ik er een klein beetje verdrietig om. Waarom? Om de volgende reden. Kijk maar goed naar bijgevoegde foto. Alleen de man draagt de rugzak. En daar kan ik me een beetje over opwinden. Volgens mij draag ik al meer dan 1200 kilometer mijn rugzak zelf. En als ik om me heen kijk en zie andere vrouwen lopen. Dan dragen ze allemaal hun rugzak zelf. Op één uitzondering na. Het Zweeds stel van gisterenavond. Hij droeg haar rugzak. Maar dat is dan ook de enigste die ik ken. Tsja en dan heb je nog wat andere details op het bord waar je je mening, al dan niet positief, over kwijt zou kunnen. De vrouw loopt achter de man. Ze loopt zonder stok. Met hoofddoek en jurk. De wandeldames die ik ken lopen niet met een jurkje. Maar goed, we zijn hier in Italië en ze denken er waarschijnlijk anders over.

Al lopend over die landweggetjes kwamen wij, Irmie en ik een dame tegen. Het was wat vreemd want je ziet op deze landweggetjes eigenlijk nooit iemand. Deze dame zat op een klapstoeltje. Druk te bellen. Ze had rastahaar en was donker getint. Af en toe gooide ze haar haar naar achteren. Ook vreemd. Vlakbij hing een paraplu in de boom. Wij zeiden buongiorno en liepen haar voorbij. We moesten een geasfalteerde weg oversteken en nog geen 50 meter zat wederom een dame. Ook donker getint. Druk te bellen en te lachen. Op een klapstoeltjes. En ook hier hing een paraplu in de boom. Wij vonden het erg raar. Zaten ze met elkaar te bellen? Zochten ze de rust op? Irmie en ik grapten tegen elkaar: er zal wel een speurtocht uitgezet zijn. We snapten er in ieder geval niets van. Maar omdat wij er tenslotte niets mee te maken hadden wat iemand doet, zegden wij netjes gedag en gingen onze eigen weg. We liepen dus rustig door. ’S Avonds toen wij al lang en breed in Garlasco waren vroeg Claudio of wij ook 2 dames gezien hadden naast het pad. Ja, zeiden wij. We wisten niet wat deze dames daar deden. Vonden het erg vreemd. Nu, Claudio wist het wel. Deze 2 dames waren prostituees. Ze zaten naast een doorgaande weg. De klandizie kon hun vinden, waarschijnlijk door de paraplu‘s. Omdat ze dicht bij elkaar zaten konden ze elkaar in de gaten blijven houden. We hebben vreselijk gelachen om dit verhaal. Dat deze 2 dames prostituees waren, was wel het laatste waar wij aan gedacht hadden op de Via Francigena.

Na enige kilometers kwamen wij aan in Tromello. Het was weer tijd voor een rust en er werd een bar opgezocht. Op een hoek zat een heel clubje heren. Er was nog een tafeltje vrij. Die was de onze. Onder grote belangstelling zijn we daar gaan zitten. We kregen al snel de opmerking dat we niet de enigste pelgrim waren die daar was. Wat bleek. Claudio zat binnen wat te drinken. Direct natuurlijk Irmie aan Claudio voorgesteld. Een heer kwam naar ons toe en vroeg of wij een stempel wilden in ons pelgrims paspoort. Ja dat wilden wij wel. Ondertussen dat wij aan de koffie zaten is hij ergens naar toe geweest om die stempel te zetten. Bij zijn terugkomst bracht hij ook nog een klein (A5) Credential mee en een button die we op de rugzak konden doen. We voelden ons zeer vereerd met deze gave. Irmie vouwde de Credential op om hem in de rugzak te doen. Dat deed me een beetje zeer. Het zijn dingen die je met respect behandeld. De mijne ging in een schrift met een harde kaft zodat hij niet kon kreuken.

Na Tromello waren het niet meer zoveel kilometers om in Garlasco te komen. Onnodig om te zeggen dat ik voor de kortste route ging. Door het centrum van Garlasco en toen was het met behulp van de Tom Tom naar het adres waar de hostel met de drugsverslaafden. Wij hadden niet gereserveerd. Vlak voor dat we er waren kwamen we Claudio tegen. Hoe zo dat?? Claudio was eerder aangekomen en het bleek dat de hostel geheel vol zat. Vol zat met……. Dan blijkt de behoefte aan zulk onderkomen/begeleiding voor deze dames en heren geen overbodige instelling te zijn.

Gezamenlijk zijn we teruggelopen naar het centrum waar we na enig zoeken terecht konden in een onderkomen achter de kerk. Slaapzaal met 4 bedden en een badkamer. Prijs 10 euro. We waren weer onderdak. Het diner werd deze avond genuttigd in een restaurant. Het was erg lekker. Gedurende het eten hadden we het regelmatig over Clara. Het Zwitserse meisje van 21. We hadden niets meer van haar vernomen en ook op onze telefoontjes werd niet gereageerd. Als je zo al enige dagen, in de avonden, met elkaar omtrekt ga je toch een beetje zorgen maken. Maar dat bleek gelukkig toch niet nodig te zijn. Ze was achter gebleven in Tromello en had daar een goed onderkomen gevonden.

Na het lekkere eten en het goede bericht van Clara was het bedtijd. Ik had 32 kilometer in de benen zitten toen we in Garlasco aankwamen. En dan nog dat geloop terug naar het centrum en heen en weer naar het restaurant. Het was genoeg. Ik was moe.

Zondag 24 september Garlasco – Pavia
Na een goede kop koffie en een croissant zijn we aangelopen richting Pavia. Er stonden ongeveer 23 kilometers op het programma. Dat is behapbaar. Na die 32 van gisteren hadden we goed geslapen. Vandaag moest Clara die 32 kilometer lopen omdat ze wat eerder was gestopt.

Toen we in het plaatsje Gropello aankwamen, kwam er een heer op ons af. Hij vroeg of wij koffie wilden. Aangezien het zo’n beetje pauzetijd was antwoorden wij bevestigend. Dus liepen wij met hem mee naar een paar stoeltjes die op de stoep stonden. Het bleken de stoeltjes te zijn van de bar om de hoek. Hadden we niet gezien. De jongedame van de bar kwam eraan en gaf ons koffie. De aardige heer was al lang weg. We wisten niet goed of we de koffie nu wel of niet zelf moesten betalen? Toen we de portemonnee voor de zekerheid maar trokken hoefden we inderdaad niet te betalen. Toen betreffende aardige man later nog voorbij kwam hebben wij hem hartelijk bedankt.

De weg naar Pavia leverde geen problemen op. We hebben een stukje afgesneden door de weg te volgen. Het was een mooi stuk, gedeeltelijk naast een brede rivier. Deze was heel breed, en we vroegen ons af hoe breed de Po dan wel niet moest zijn. Vlak voor Pavia zijn we lekker met de voeten in de snelstromende rivier gaan zitten. Het water was erg koud. Lekker fris.

Het hostel in Pavia werd gerund door nonnetjes. Het was er schoon en netjes. Ze waren ook streng. Ik hoorde tegen de avond een discussie dat Claudio bij de dames op de kamer lag. Dat mocht eigenlijk niet. Er hing op de kamer een brief dat je niet in je slaapzak mocht slapen. En dat deed ik dus wel. Er is niets van gezegd.

Er bleken deze middag ook nog 2 Hollandse jongens te zijn ingecheckt. Deze jongens kwamen uit Zuid Holland en zijn ook helemaal vanuit Nederland naar Italië, met als doel Rome, komen lopen. Zij zijn via Duitsland gegaan en hebben de Gotthard Pas genomen. Ze liepen daar door de sneeuw. De jongens zijn van plan om via Florence, Assisi naar Rome te lopen. Ja en als het dat hoort begint er toch iets te knagen. Maar ik heb míjn beslissing genomen en die draai ik niet meer terug. Het is te zwaar en het wordt te laat in het jaar als ik deze route erbij neem. Ik merk dat ik moe ben. Later tijdens het eten deze avond, onder invloed van de alcohol, vloeiden er bij toch een paar tranen. Ik kon het niet tegen houden. Het was even teveel, te druk.

Met zijn drieën zijn we in de late namiddag de stad ingelopen. In de buurt van het hostel was een rommelmarkt aan de gang. Er lag vanalles. Maar ja. Je kunt het toch niet meenemen. We hebben nog een aantal kerken bezocht. In een van die kerken zou geneeskrachtig water aanwezig zijn. Daar hebben we naar lopen zoeken. Is natuurlijk altijd handig als je wat van dat water bij je hebt en je kunt het gebruiken om je knieën eens extra te smeren. Of de opkomende blaren weg te werken. Er bleek een crypte onder het altaar te zitten. Ondersteund met 24 zuilen. Erg mooi om te zien. Achterin die crypte vonden wij inderdaad een put. Met putdeksel. Daar zou het water misschien in zitten. We tilden het houten deksel op en keken vol verwachting in de put. We werden teleurgesteld. De put stond droog. Onderin lag rommel en wat losse muntjes. Helaas geen geneeskrachtig water. We hebben het maar gelaten voor wat het was. We hadden bericht van Clara gekregen. Ze was gearriveerd. Terug naar het hostel. Onze was binnen halen. En naar het restaurant waar we een hapje zouden gaan eten. Toen we vanuit het hostel naar buiten gingen, regende het. Één flinke bui.

Maandag 25 september Pavia – Belgioioso
Met zijn vieren hebben we het uitgebreid gehad over welke routes we de komende dagen zouden nemen tot aan Piacenza. Na Piacenza stond er in ieder geval een dag van 35 kilometer. Dat staat vast. Dat kan niet anders. Dus wat in deze éérste dagen. Wordt het 2x lang -lang? Wordt het kort – lang – kort? Wordt het lang - kort – kort? Uiteindelijk is besloten voor kort – lang – kort. Dan zouden we slapen in Belgioioso. Maar helaas konden we niet voor 18.00 uur terecht. Het was 18 kilometerdus we moesten heel rustig aan doen. Dat is ook wel weer eens een keer lekker. Claudio pakt de telefoon en reserveert voor ons. Hartstikke handig. Ik zal hem straks wel missen als hij in Piacenza afscheid van ons neemt.

Ik had besloten om mijn tent naar huis te sturen. Ik dacht dat ding weegt 3 a 4 kilo. Die tent gebruik ik toch niet meer. Hup naar huis met dat ding. Het was maandag en gelukkig waren de postkantoren open. Het eerste de beste kantoor werd door ons met een bezoek vereerd. Helaas bleken ze daar niet in staat te zijn om de tent te versturen. We werden doorverwezen naar het hoofdkantoor in het centrum van de stad. Hup daarheen en ja hoor daar konden ze de tent wel versturen. Het kostte enige tijd om alle papieren goed ingevuld te krijgen. Want ja, welk adres schrijf je op als verzendadres, als je pelgrim bent. Je hebt geen vast adres. Uiteindelijk is de naam van het hostel Santa Maria in Betlem in Pavia als verzendadres opgegeven. Dat was de plaats waar we de afgelopen nacht hadden overnacht. Bij de verzending bleek de tent met haringen en tentstok maar 2170 gram te wegen. Maar goed. Dat ben ik toch maar mooi weer kwijt.

Langzaam zijn we op pad gegaan naar Belgioioso. Eerst nog wat boodschapjes ergens nog een flinke pauze en tegen drieën kwamen we in de buurt van Belgioioso. Het bleek dat Claudio er al was en ook ingecheckt was. Dat was mooi meegenomen. Hoefden we niet tot 18.00 uur te wachten. De laatste kilometers liep nog een andere dame met ons mee en zij betrok ook gelijk maar een kamer. Clara is er nog niet maar komt straks.

Het is een beetje een speciale dag vandaag. Ons Lizet heeft diploma uitreiking. Daar kan ik helaas niet bij zijn. Maar we doen zo videobellen. Dan kan ik het toch nog een beetje volgen. En er zullen natuurlijk de nodige filmpjes en foto’s gemaakt worden. Dat geldt ook voor de onthulling van het monument van de Rômfabriek. Het komt ongelukkig uit dat Harry en ik, niet bij de onthulling hiervan kunnen zijn, terwijl het toch op een hoek van onze tuin staat. Maar ja, ga je lang weg dan kan je niet overal bij zijn.