Uitje

Maandag 9 oktober
Ik was blij dat ik smorgens weer aan kon lopen. Het verblijf in het hostel was goed maar het hostel stond langs het strand tussen de plaatsen Massa en Carrara in. Dichter bij Carrara als Massa. Je moest een eindje lopen om nog een geopend restaurant te vinden. Geen probleem als je met een groepje bent. Wel een probleem voor mij als je alleen bent. Ik wist dat de pizzaboer in de avond geopend zou zijn maar ik wist niet vanaf hoe laat. Daarom ben ik maar op tijd aan gelopen toen het nog wat licht was. In de hoop dat hij open was. Kon ik daar snel een pizza eten en dan weer terug. Het is vroeg donker en dan wil ik hier niet alleen op straat zijn. Gelukkig kon ik er op tijd terecht, kreeg snel mijn pizza en was dus ook zo weer terug. Er zit nog een ander vrouwtje hier. Die volgens mijn verbeelding hier zo’n beetje woont, maar voor de rest is het uitgestorven. Ik snap dat ze hier de deuren dicht gooien vanaf 1 oktober. Hadden wij, heb ik, nog geluk dat we hier terecht konden. Maar misschien was een plekkie in Massa wel beter geweest. Keuzes.

Zo ook mijn keuze om vanaf het hostel niet de route op te zoeken maar langs het strand te lopen. In de veronderstelling dat ik dan regelmatig een blik op zee kon werpen. Helaas viel dat ook een beetje anders uit. Het was 15 kilometer over een breed fiets en voetpad naast een drukke weg. Rechts van mij waren restaurant, campings, grote huizen. Bijna allemaal gesloten. Allen gelegen aan de zee. Af en toe ving ik een glimp op van de zee met een heel breed strand ervoor. Dus misschien was de keuze om langs het strand te lopen toch niet zo slim. Op het moment dat ik definitief links af moest, richting Pietrasanta, ging ik rechts.

Nog eenmaal naar de zee. Gelukkig kon ik daar het strand oplopen. Tot aan de zee. Ik heb mijn rugzak afgedaan en heb heerlijk een poosje aan het water gezeten. Het weer was heerlijk. Gisteren was het koud en nat. Vandaag scheen de zon. Het had eigenlijk andersom moeten zijn. Ik had er een flinke verkoudheid van over gehouden. Maar ik weet dat deze niet van het zwemmen in de zee is. Die verkoudheid sluimerde al veel langer. Vanaf zondag begon mijn neus te lopen. Ik was zo door mijn zakdoekjes heen en moest het doen met servetjes en toiletpapier. Je snapt dat die neus van mij er dan ook prachtig rood uitziet. Tis erg vervelend. Waarschijnlijk zou ik pas in Pietrasanta gelegenheid krijgen om zakdoekjes te kopen. En tijdens het lopen doe ik het dan zoals wielrenners doen.

Toen ik eenmaal de zee mijn rug had toegekeerd was het een kilometer of 5/6 naar Pietrasanta. Een mooie plaats met veel toeristen. Er stonden overal marmersculpturen. Erg mooi om te zien. Schijnbaar wonen er ook verschillende beeldhouw-kunstenaars. Natuurlijk allemaal gespecialiseerd in marmer. Carrara, waar ik heel dichtbij geslapen had, staat bekend om zijn marmer.

In Pietrasanta had ik weer een onderkomen gevonden in een klooster. Je moet je er niet teveel van voorstellen. De slaapplaats is een ruimte met een aantal stapelbedden. Met een badkamer en toilet. Soms is er een keukentje bij en/of een wasmachine. Je kunt er niet eten of je moet het zelf meebrengen. Maar je kunt douchen/toilet en slapen. De rest kun je in een bar of restaurant. Ik heb in Pietrasanta savonds nog lekker zitten eten in restaurant. Een pastagerecht met schaaldieren. Jammie na 2 dagen pizza. Toen ik terugkwam bleek ik gezelschap gekregen te hebben. Deze pelgrims waren er nog niet toen ik aankwam, maar voordat ik in mijn slaapzak lag wel. Het bleek het stel te zijn uit Zuid-Afrika, Johannesburg. Ik had al gehoord dat zij ook op de Via Francigena zaten. Ze zouden de volgende dag doorlopen naar Lucca, 32 kilometer, en daar 2 nachten blijven. Mijn volgende stop zou Valpromaro zijn. 17 kilometer. De dag daarop zou ik naar Lucca lopen en direct de trein pakken naar Florence.

Dinsdag 10 oktober
Ik heb mezelf plechtig beloofd om vanaf vandaag weer de route, de Via Francigena stickers te volgen. Mijn boekje had gewaarschuwd dat de roodwitte aanwijzingen zouden verdwijnen en er een geelwit stickertje voor in de plaats zou komen. Daar zag ik erg tegenop omdat dat veel moeilijker te zien is. Gelukkig valt het tot nu toe mee. De stickers van de Via Francigena blijven tot nu toe nog regelmatig overal zitten en de weg vinden is niet moeilijk. De route vandaag voerde me een groot gedeelte van de drukke weg af. Bospaadje, fietspaden en binnendoor paadjes was wat vandaag de klok sloeg. Dat is fijn. Ik voel me nog steeds niet helemaal fit en volgens de andere pelgrims heb ik een groot gedeelte van de nacht liggen hoesten. Toch voelt dat voor mij niet zo. Snotteren, ja. Verhooging, ja. Maar het zit in mijn voorhoofd/neus. Niet in mijn keel. Het feit dat je je niet lekker voelt, maakt dat je gaat twijfelen. Heb ik die aanwijzingen wel goed gezien? Wordt ik niet in een rondje gestuurd? Waarom doe ik dit eigenlijk? Waarom kan ik nu niet gewoon naar huis gaan. Maar ik hield me maar voor dat het maar 17 kilometer is vandaag. Valpromaro zou ik echt stoppen. Morgen 15 kilometer en naar Florence.

Ik kwam in het dorpje Valpromaro aan. Ik wist dat het klein was en dat er niets te zien viel. Maar gezien de omstandigheden maar goed. Ik had gezorgd dat ik wat eten bij me had. Kwam ik in ieder geval niet van de honger om. Omdat Valpromaro zo klein was, was de hostel zo gevonden.

Aperto, stond er op de deur. Dus ik klopte aan en duwde de deur open. 2 dames en 1 heer waren binnen. Zij verwelkomden mij hartelijk. Het was een gezellige ruimte waar ik binnen kwam. Met grote tafel en luie banken. Alles over pelgrims aan de muur en de route op kaarten. Het voelde warm aan. Evenals de hartelijke begroeting. Ze lieten me zien waar ik sliep, de douche, het buitenzitje, de keuken. Ik kon alles pakken wat ik wilde. Kreeg fruit, thee, koffie en kon gezamenlijk mee avondeten en ontbijten. Terwijl ik mijn eten achter in de rugzak had zitten, kreeg ik hier alles wat ik maar wilde. Ze zagen wel dat ik niet fit was en kwamen met een koorts-termometer aanzetten. Dat wilde ik niet. Of ik wel of niet koorts had. Ik moest toch verder. Ik kon geen 2 nachten blijven want ik had Florence geboekt. Daarna kwamen ze met Citrosan aanzetten. Dat heb ik genomen en daar knapte ik veel van op. Zelfs zoveel dat ik met de 2 dames nog even heb zitten kaarten. Met moeite konden we daarmee stoppen, maar er moest ook nog gekookt worden.

Het avondeten bestond uit een hele dikke groentesoep. Daar pakte je dan vlees, plakjes parmaham, of brood bij. Daarna kon ik nog plakjes worst of kaas pakken. Zoveel als ik wilde. En als toetje een lekkere appeltaart na.
Terwijl we zaten te eten kwam er een telefoontje van de toezichthouder. Hij wilde komen controleren. Dat was het begin van veel hilariteit. Wat bleek. Een van de hospitalieres was getrouwd met die ene man. Geen probleem. Maar ze kwam van Zwitserland voor 2 weken hier vrijwilligerswerk doen. Ze bleven dus 2 weken in dit hostel om pelgrims op te vangen en te verwennen. Maar haar man was ook al een paar dagen hier. En dat was dus streng verboden. We spraken dus af dat haar man ook pelgrim was en zich zo zou voordoen. Beetje Duits sprekend en wat Italiaans.

Toen die controleur kwam lagen we met z’n allen in een deuk. Het was een heel lachwekkende situatie. De controleur bleek een jong manneke te zijn die priester wilde worden maar al 8 keer voor zijn toelatingsexamen was gezakt. Dat zegt genoeg! Hij dacht dat wij hem uit zaten te lachen maar we moesten natuurlijk om de hele situatie lachen. Ik kreeg van deze jongeman 2 kadootjes. De Zwitser vertaalde steeds. Het ene was een officieel formulier dat ik de zoveelste pelgrim in Valpromaro was. En toen zei hij plechtig, kreeg ik nóg een cadeau. Ik natuurlijk reuze nieuwsgierig. Keek zo al een keer om hem heen of ik nog een kadootje zag maar dat lukte niet echt. Toen hebben we elkanders handen gepakt en is er een gebed gebeden voor mij. Dát was het tweede kadootje. Toen hij weg was hebben we nog hartelijk gelachen om de argeloosheid van deze jongeman. Het leverde in ieder geval een ontzettend gezellige avond op en ik kan elke pelgrim adviseren. Stop in Valpromaro. Dat is meer dan de moeite waard. Een van de meer dan bijzondere pelgrimsplaatsen op mijn wandeltocht. Je kon pakken wat je wilde. Fruit cakejes, avondeten en ontbijt en nog wat voor onderweg. Alles was donativo. En de hospitaliere waren ontzettend hartelijk.

Woensdag 11 oktober
Het ontbijt stond klaar. Met de koffie. Allemaal prima. Lekker gegeten, een knuffel na en ik was weer weg. Moest ook weg. Florence here I come. Na Valpromaro was het een flinke heuvel op, daarna nog een steile afdaling en de rest van de 15 kilometer over heerlijk rustig landweggetjes in een mooie natuur. De dauw zat op de struiken en het gras en alles glinsterde in het zonnetje. De vogels floten om me heen. Af en toe kwam er een auto voorbij. De route was duidelijk en ik liep er met veel plezier. Tegen twaalven bereikte ik Lucca. Ik checkte mijn telefoon hoever ik gelopen had. Tot aan de rand van Lucca was het 15 kilometer. Tot aan het treinstation bijna 18 kilometer. Dat hadden ze me in Valpromaro ook verteld en ik was benieuwd wie er gelijk had. Mijn boekje of de hospitaliere. En ik zekere zin hadden ze beiden gelijk. Ik liet het centrum van Lucca links liggen. Dat staat op mijn verlanglijstje als ik uit Florence kom. Dan wil ik niet al te laat in Lucca zijn. Alles bekijken. In Lucca slapen en dan weer rustig doorlopen.

Het was voor mij spannend om een treinkaartje te kopen. Er staan van die kaartjesautomaten. Gelukkig waren ze heel duidelijk. Het kostte me dus geen moeite een kaartje te bemachtigen. Vervolgens moest het op de dag afgestempeld worden. Anders riskeer je een boete van €50.00. Dat had ik van Irmie. Het betreffende apparaat zat ernaast en ik heb mijn kaartje op wel 10 verschillende manieren ervoor/ erbij gehouden/ er in gestoken, maar het deed niks. Er zat een Q-code op dus ik denk, dat zal ie wel gescand hebben. Toen ik later op het perron stond zag ik dat andere reizigers toch het kaartje in de gleuf stopten. Dus ik denk, doe het nog maar een keer en ja toen pas klikte het apparaat en kreeg ik een stempel op het kaartje. Het was duidelijk aangeven waar je in de trein moest stappen en daar ging ik. Naar Florence. Anderhalf uur in de trein. Die ik half slapend heb doorgebracht. Buiten was het niet zo interessant en wat moet je anders.

Ik kwam in Florence aan en het was een gekkenhuis. Ik ging van rust en stilte naar een grote stad bomvol met toeristen. Ik moest even acclimatiseren. Maar het heeft zo zijn voordelen. Niemand interesseert zich in wie je bent, wat je doet. Alles rent en rent. Mijn slaapadresje via AirBenB was gelegen midden in het centrum bij de Duomo. Op mijn Tom Tom erheen. Het bleek een student te zijn die een kamer over had. Prima. De dagen in Florence heb ik vooral veel rond gelopen. Gebouwen en vooral mensen bekeken. In het Sante Croce en de Duomo, toren, museo en geboortekapel, heb ik entree kaartjes gekocht om deze uitgebreid te kunnen bekijken. En de toren van de Duomo heb ik helemaal beklommen. Dat was nog een flinke klim. Meer dan 400 treden door een smal gangetje. Dat klimmen vind ik niet erg. Smalle gangetjes wel. Ik houd van ruimte om me heen. Het boven op de toren staan vond ik geweldig. Je kon helemaal over de stad kijken. Allemaal rode daken. En in de mistige vertes, de heuvels. De afdaling liep in het begin moeizaam. Je moest het eerste stuk gaan door dezelfde smalle gangetje als degene die omhoog gaan. Dat was niet zo prettig. Maar het was alleen het eerste stuk van boven.

Vrijdag 13 oktober
Nadat ik me de hele ochtend bezig had gehouden met de Duomo was het eind deze ochtend tijd om mijn rugzak op te halen en weer naar het treinstation te gaan. Ook daar liep alles weer voorspoedig. Er staan medewerkers klaar om je te helpen. Anderhalf uur terugrijden naar Lucca. Tis een heel eind. Maar vooral omdat de trein vaak stopt. De treinen zijn keurig netjes. Mensen zijn beleeft. Ik moet zeggen dat ik vooral goede ervaringen met het treinen in Italië heb. Zoals ik bij aankomst in Florence moest acclimatiseren moest ik dat ook weer bij Lucca. Maar dan andersom. Wat een rust vergeleken met Florence. Natuurlijk ook hier zijn veel toeristen maar niets in vergelijking met…

Ik vond het youthhostel van Lucca. Zij hadden nog wel een bedje vrij. Op een slaapzaal maar je zal zien dat er toch verders niemand komt. En anders geen probleem. Na een lekkere douche ben ik weer als toerist de stad ingelopen. Bij de basiliek van San Frediano maakte ik me bekend als pelgrim en mocht daarom gratis naar binnen. Het youthhostel had geen stempel. Gelukkig de basiliek van San Frediano wel. Nu staat er toch een mooie stempel in mijn pelgrimspaspoort.