Bijna het land uit

Donderdag 31 augustus, nieuwe richting
Het stort regende toen ik wakker werd. Ik wist het. Het was voorspeld. Langzaam toch het bed maar uit en om half 8 zat ik aan het ontbijt. Ik moest nog alles opruimen, maar ik dacht ga toch even voelen of het ook koud is. En dat viel wel mee. Om half 9 stond ik bepakt en gezakt bij de receptie. Heb daar nog een stempel gevraagd en ze heeft nog wat voor me nagekeken op de computer. Eigenlijk niks wat ik zelf niet kon maar het was gewoon tijd rekken. Toch weer die stap om te gaan. Die sprong in het diepe. En het regende nog steeds. Toch de poncho maar aangetrokken en een laatste bonjournée en ik was weg. Richting het water. De rivier. Dan ervoor zorgen dat de rivier links van me bleef en zo zou ik de stad uitlopen. Dat was dus ook zo gedaan. Na niet al te lange tijd zag ik een bordje richting Chapelle des Buis. Flinke klim. Ook verwacht omdat Besançon in een gat ligt. Na een stukje flinke klim zag ik voor het éérst weer het rood-witte streepje en kwam er ook nog een bord dat je rechtsaf nog even een uitzicht punt had. Heb deze toch maar even meegenomen. En een mooi uitzicht over de stad gehad. Terug naar het streepje. Ik had de GR gevonden. Dat vond ik fijn maar had toch gemengde gevoelens. De GR betekende óók smalle paadjes op onmogelijke plaatsen. En dat bleek ook wel. Meteen moest ik linksaf steil omhoog op een heel steil smal paadje. Ik heb echt staan te twijfelen. Zal ik terug gaan en de doorgaande weg volgen. Maar een pelgrimstocht lopen betekent ook keuzes maken en achter je keuzes staan. Die had ik gemaakt door de GR weer op te pakken. En dat betekende doorgaan. Het was steil. Heel steil. En smal. Er lag een ronde balk naast het paadje. Paadje 30 centimeter. Naast de balk ging het heel steil naar beneden. Trillende knieën. Maar dacht ik bij mezelf; goede oefening voor de Sint Bernard. En ik ben vast niet de enigste die dit pad neemt na Besançon. Tis tenslotte een eeuwenoude pelgrimsroute. Boven aangekomen heb ik luidkeels mezelf een compliment gegeven. Toch maar weer gefikst. En een eindje verder zag ik voor het éérst het pelgrimsplaatje welke staat voor de Via Francigena. Ik was erg blij. Beer weer afgeschoten, ik zat op de juiste route. Zuid-Oost richting Pontarlier. Zwitserland here I come. Maar dit betekende nog steeds niet dat ik er klaar mee was voor vandaag. Ik was nog niet bij Chapelle des Buis. Het pelgrimsplaatje en het roodwitte streepje volgend moest ik nog flink omhoog. In de poncho betekend dat van binnen en buiten nat. Geen probleem. Doorlopen. Dan blijf je warm. Maar de twijfel knaagde. Ik had ergens op een blaadje gezien dat de afstand naar de plaats waar ik naar toe wilde 28 km was. Uit ervaring weet ik dat dit te ver is. Moest ik misschien toch een stuk over de doorgaande weg. Deze twijfel heb ik in praktijk gebracht door daar een stuk weg te volgen. Stukkie maar. De GR kwam er weer bij en samen gingen we verder. Tot ik weer bij een punt kwam waar ik zwaar stond te twijfelen. En ik had honger. Het was bij een woonhuis en toen ik met Google Maps bezig was kwam er weer een auto aan van de bewoners van dat huis. En het was weer hetzelfde liedje. Of ik wat wilde drinken. Nee dus. Eten. Ja daar had ik wel oren naar maar het was rond 10.00 uur en geen etenstijd. Toch moest deze dame iets aan mij gezien hebben want ze rende naar binnen en kwam met 2 marsen naar buiten gerend. Mars geeft nieuwe energie en dat was net wat ik nodig had. Er kwam nog een heel verhaal over deze route. Dat al heel veel pelgrims / pelerins over dit pad gelopen hadden. En zelfs keizer Caesar. Klopt helemaal. Dit is een eeuwenoud pad. Je merkt het aan de afgesleten gladde stenen en je ziet het, aan de oude bemoste, van gestapelde platte stenen muurtje. Ja, zei ik en nu loop ik er over heen. En ging verder. Ik had inmiddels mijn Google Maps toch aangezet voor een kortere route en ook Google stuurde me dit pad op. Tot na een paar honderd meter. Ik weet niet hoever. Toen zei Google dat ik rechtsaf moest. Ja. Dat ging niet. Dwars door het struikgewas en steil naar beneden. Geen optie. En toen was ik meteen ook helemaal klaar met Google. Ik ging gewoon de GR volgen. Niet om de 10 minuten kijken waar ik zat. Doorlopen en er niet meer aan twijfelen. Het schoot niet op zo. Klaar. Dat heb ik dus gedaan. En het voelde goed. Ik hoefde alleen maar het streepje te volgen al dan niet vergezeld van het pelgrimsplaatje en een toegevoegde welbekende gele pijl. Ik kwam er wel. Half 12. Stop. Pauze in een bushalte hokje. Ff droog zitten. Alles uit. Het streepje ging aan de overkant van de weg verder dus ik voelde me in goed gezelschap. Eten drinken. En de landkaart checken. En toen sloeg de schrik me om het hart. Dat streepje aan de overkant ging de verkeerde kant op. Als ik deze blindelings had gevolgd was ik compleet verkeerd gelopen. Wat was ik blij dat ik dit op tijd ontdekte. Ik kreeg echt het gevoel dat er iemand over me waakt. Die me op tijd laat stoppen zodat ik de kaart nakijk. Ik moest duidelijk de andere kant op. Er stonden wel 4 kruizen in alle kleurtjes, ook het roodwitte. Dat betekent dat je die richting niet in moet. Maar ik moest wél die richting in. Dus ben weer aanlopen en heb alle kruizen genegeerd. En al snel zag ik een gele pijl. Die leidde me dwars een grote kruising over. Over de vangrail en toen steil naar beneden. Het is net spoorzoeken. Net zoals ik klein was. Bij de gidsen zat. Een soort scouting. Stapje voor stapje. En een paar honderd meter verder zag ik weer het bekende streepje. In combinatie van de kaart heb ik het netjes gevolgd. De rest van de dag geen problemen meer gehad. Prachtige route. Lekker gelopen. Hele mooie uitzichten gehad. Eekhoorntjes en herten gespot. En net op tijd een bar binnen kunnen schieten om daar een paar sandwiches te kunnen halen. Ik had de gite gebeld. De overnachting was geen probleem maar helemaal geen eten. Dus ik moest iets hebben. Rond 16.00 uur was ik bij de gite. De deur was niet op slot. Ik dus maar naar binnen. Ik had buiten al diverse keren zijn telefoon gebeld maar er werd niet opgenomen. Het was een gite in combinatie met een museum. Er stonden allemaal oude spullen. Ik heb alle lampen aangemaakt. Alle ruimtes doorlopen en doorzocht. Bij de buren aangeklopt en toen was ik er wel een beetje klaar mee. Ik was koud en nat. Ik wilde douchen. Ik heb dus het bed uitgezocht waar ik wilde slapen. Waar ik me veilig zou voelen. Er zijn hier wel 4 slaapkamers annex zaal. Wel 30 bedden in totaal. Goed. Eentje is genoeg. Ik heb met de deur open staan te douchen. Constant luisteren of ik iets hoorde. Nee hoor niemand. Het hele huis is doodstil. Ik heb me vermaakt met de landkaarten. Nog n wandelingetje naar de bar maar daar hadden ze ook geen eten voor mij. Dus één sandwich maar opgegeten. Met kokend water als kop thee erbij. En maar boekje (telefoon) zitten lezen. De eigenaar kwam rond 18.30 uur binnen. Hij wilde alles laten zien maar ik had al alle deuren, kasten en lades open getrokken. Hij hoefde me niks meer te vertellen. Dus we hebben even gekeken naar een gite in de volgende plaats waar ik heen wil. Moest nog betalen en heb nog één stempel gekregen. En weg was hij. De rust was terug en het blijft heel stil hier. Dus maar zelf een muziekje opgezet. Lezen en blog. Dat is waarmee ik me dan vermaak. Op tijd naar bed.

Vrijdag 1 september, vlotjes
Ik heb nog lang liggen lezen daar in dat dood en dood en dood stille huis. Op een gegeven moment hoorde ik wat. Wist niet goed waar het vandaan kwam. Heb doodstil liggen luisteren. Waren ratten, muizen of toch voetstappen. Ik wist het niet. Beneden op tafel had ik wat spulletjes laten liggen. Appel, in een plastic zakje wat brie en mijn landkaart. In mijn verbeelding zag ik de ratten over tafel rennen met mijn appel en mijn kaas. Voor het geval het toch iets ánders was checkte ik waar mijn stokken stonden en ik hield me dood en doodstil. Beneden waren 3 deuren die geen van alle op slot konden. Ik heb scherp liggen luisteren. De geluiden hielden op en ik las weer verder. Tot 3 uur snachts. Veel te laat. Ik weet het. Maar gezien de omstandigheden en het mooie boek kon ik het niet laten. Ik zou het de volgende nacht wel goedmaken. Dus rond 03.00 gingen de luiken dicht en rond half 8 toch weer open. Rustig eruit en maar eens kijken hoe het met mijn appeltje en kaas gesteld was. Het lag allemaal keurig op tafel zoals ik het achter gelaten had. Wat ik dan ook gehoord mag hebben weet ik niet. De muizen of ratten hadden in ieder geval alles op tafel met rust gelaten. Toen ik klaar was met inpakken etc kwam de eigenaar er weer aan. Ik moest nog wel even eten en hij regelde koffie voor mij. Aardig. Daarna volgde een hartelijke groet en een bon chemin. Weg was hij en ik een half uurtje later ook. Voor zijn huis stond een bord. Nog dik 1200 km te gaan naar Rome. We zullen zien. Afhankelijk welke route ik neem. Rechtstreeks naar Rome of een ommetje via Assisi. Die beslissing neem ik bij Florence. De dag kabbelde voort. Geen schokkende paden. De route was goed aangegeven. Eenmaal moest ik een 180 meter lange tunnel door. Ik heb daarvoor mijn hoofdlamp uit de tas gehaald en kwam er meteen achter dat ie het niet deed. Geen probleem zaklamp op de telefoon. Maar het was eigenlijk niet nodig. In Ornans moest ik wat stevigers te eten hebben. Mij avondeten en ontbijt hadden uit sandwich geweest. Niet voldoende. Dus koffie met pizzaatje geregeld. Ornans is een prachtig plaatsje aan de Loue. Erg mooi. En toen ik zo liep te mijmeren en alles vanzelf ging dacht ik, dat ik eigenlijk een drie-eenheid ben. Verdeeld in mijn voeten en benen. Zij doen het loopwerk. Mijn handen en armen en romp houden de wandelstokken en rugzak vast. En mijn hoofd doet het denkwerk en zegt waar wij naar toe gaan. Meestal een perfecte samenwerking. Af en toe niet. Dan slaat er één op hol. En ziet dan beren op het pad. Soms kreunt er wat en moet dan even ontzien worden. Op het einde van de dag kwam ik aan in Mouthier Haute Pierre. Kamperen wilde ik niet. Het was te koud en nat. Daarom naar het plaatselijke hotel gestapt. Maar helaas een kamer moest 70 euro kosten. Afgeprijsd. Te duur. Daarna heeft de hotelier voor mij een gite geregeld. Helft van de prijs. Veel beter. Met wat boodschappen uit de winkel kon ik vooruit. Eten en drinken, slapen. Warm en droog.

Zaterdag 2 september, pelgrim
Lekker geslapen. Niks gehoord. En lekker warm. Tis net of ik na die hete dagen meer behoefte heb aan warm. Niet tijdens het lopen maar vooral daarna. Ik kan haast niet warm worden. Misschien krijg ik het te koud overdag. Door de regen en het zweten onder de poncho. Vandaag heb ik voor het éérst de hele dag de lange broek aangehad. Tot nu toe steeds de korte. Afgeritst. Wit bruin wit. Mijn benen zijn gedeeltelijk bruin. Gisteravond de eerste pelgrim gezien die langs de gite liep. Ja ik zit op de route Via Francigena. Ben benieuwd of ik er veel zal zien. Lekker aangelopen. Na één kilometer een kleine correctie. Moest rechtdoor in plaats van omhoog. De brug over en de route en tevens GR volgen, rechts naast de rivier de Loue. Hartstikke mooi. Prachtige omgeving. Een kabbelende rivier, prachtige bossen vol met mossen en rotsen. Ondanks de stromende regen genoot ik. Wat is het hier toch ontzettend mooi. Het pad voerde verder en verder in de richting van de bronnen. Kei mooi. Maar ook zwaar. Ik kreeg het benauwd. Gladde keien, grote opstappen, steil omhoog en steil omlaag. Het hield niet op. Ik was op een de héle tijd bezig om tegen mezelf te zeggen; rustig rustig rustig rustig rustig. Zet die stokken goed neer. Concentreer je op het pad. Kijk niet vooruit. Hooguit een halve meter. Kijk al helemaal niet naar links naar het water. Rustig rustig rustig. Stapje voor stapje. Staat de voet stevig op dat ene kleine uitstekende rotsje. Glijd je schoen er niet vanaf. Ik kan het me niet permenteren om te vallen of te schuiven. De rugzak trekt je direct de verkeerde kant op. Voorzichtig. En hoe verder ik liep hoe groter de twijfel aantrok want het leek of ik diep in een kloof liep. Liep ik wel goed? Zorg ervoor dat je ook geniet. Want het is echt prachtig hier. De rotsen om me heen waren zo hoog. Daar kon toch nooit een pad lopen? Hoe kwam Ik hieruit? Ik had het zwaar te verduren. Steeds moest ik eraan denken. Je zit goed. Het komt goed. Alle pelgrims moeten deze route ook lopen. Zij hebben dat ook allemaal gered. Het komt goed. En toen kreeg ik ergens een telefoontje van booking.com. Ik snap niet hoe omdat ik midden in de wildernis stond, tussen de rotsen. Booming.com belde even dat het hotel dat ik in Pontarlier geboekt had, overboekt was. Ik had het geboekt omdat de auberge des jeunesse ook al vol zat. Maar booking.com had een mooi alternatief hotel voor mij. Het dichtstbijzijnde hotel dat vrij was en waar ik heen kon, was maar 25 kilometer verderop. Je snapt dat er toen iets knapte bij mij. Ik heb haarfijn even mijn situatie uitgelegd. Dat ik te voet was. Te ploeteren in de regen, aan de Loue. Ergens midden in de wildernis. Dat ik überhaupt nog niet eens wist of ik Pontarlier wel kon halen. Laat staan een hotel 25 kilometer verderop. Nou ja, het ging zo nog even door. Het meisje sprak Nederlands. Ze zou kijken of ze iets anders kon regelen. Later belde ze terug. Een F1 hotel in Pontarlier. Ik moest het zelf boeken. En anders maar even terug bellen. Dat boeken heb ik geprobeerd. Dat ging niet. Geen internet. Terug gebeld. Maar dat ging niet. Het was een nummer dat je niet terug kon bellen. Ik was er klaar mee. Stom gedoe. Verder. Er moest een weggetje komen. Langzaam aan kwamen er ook mensen vanaf de andere kant. Ik wist zeker dat ik geen auto’s had gezien toen ik dit pad opliep. Die moesten vanaf de andere kant komen. Je moest die kloof uit kunnen komen. Wat was ik opgelucht dat dat inderdaad zo was. Dat ik niet verkeerd gelopen was. Dat ik niet dat hele eind terug moest. Dat ik het overleefd had zonder te vallen en te schuiven. Heb gehuild van opluchting en blijdschap. En verder. Er volgde nog wel wat klimmetjes maar ik zorgde er angstvallig voor dat ik de aanwijzingen niet uit het oog verloor en checkte regelmatig de kaart of die bocht naar links wel klopte. Moest dit een stuk lang rechtdoor aan de rand van het bos. En ga zo maar door. Op een moment zag ik voor mij, aan de andere kant van het dal de pelgrim van de avond daarvoor. Te ver om in te halen. Maar na een poos, geen idee of dit uren waren of niet, heb ik hem toch ingehaald. Bij de kennismaking bleek het Mark uit de USA te zijn. Lopend van Canterbury naar Rome. Via Francigena. Aardige man. Even oud als ik. Had 4 kinderen. Ook ongeveer net zo oud. Had zijn baan opgezegd. Zijn huis verhuurd en was op pad gegaan. Eerst Wales om in te lopen en toen de Via Francigena. Zo hebben we een poos lopen kletsen over het waarom en hoe en vooral over dat stuk naast de Loue. Ook hij had met angst en beven gelopen. Na een half uurtje hebben we telefoon nummers uitgewisseld. Ik liep door. Hij bleek een fysiek probleem te hebben. Iets met zenuwen en aansturing naar de spieren. Hij liep onnatuurlijk en qua tempo, de helft van mij. Het was gezellig maar schoot niet op. Dus na het uitwisselen van de nummers ben ik doorgelopen. In de vaste overtuiging dat ik hem vanzelf nog wel een keer zal zien. Die ervaring heb ik van de andere camino’s. Pontarlier ingelopen. Had natuurlijk nog steeds geen slaapplaats. En het begon weer lekker te regenen. Mijn eerste gang was dus ook naar het Office du Toerisme. Daar vertelde ze me wat ik al wist. Auberge des jeunesse zat vol. Het F1 hotel was vrij. 2 kilometer verder op, op het industrieterrein. En hotel du France had nog plaats. Ik daarheen. Het is een bed. In een hok. Badkamer is redelijk en voor de rest denk ik, het zal wel. Warm en droog. Staan voorop. Morgen Zwitserland in. Ik kwam er vanavond achter dat ze geen euro’s hebben. Dat wordt weer rekenen.