Relaxed

Zondag 12 juli 2020
Gelopen van Größer Hörselberg naar Eisenach
10 kilometer, totaal 442 kilometer
Relaxed

Dit is de eerste keer dat ik uitgeslapen heb. Echt relaxed. Tegen de mensen in het restaurant had ik al verteld dat ik vroeg weg zou zijn maar toen ik vanmorgen wakker werd dacht waarom vroeg weg? Ik hoefde maar 10 kilometer. Ik lag goed. Lekker rustig en had prima geslapen. Ik hoorde om 08.30 uur een stel wandelaars naar boven komen maar die liepen rustig de tent voorbij en verder zag of hoorde ik niemand.

Natuurlijk begon het na een poosje toch te kriebelen. Ik ben geen langslaper. Dus zachtjes een aanvang genomen om alles weer te ordenen en in te pakken. Altijd als eerste het luchtbed leeg en de slaapzak oprollen. Dan is er meteen heel veel ruimte meer.

Half 10 stond ik bepakt en gezakt klaar bij het restaurant. Ik wilde koffie om samen met mijn brood te ontbijten. Maar ik was te vroeg. Ze gingen pas om 10.00 uur open. Maar voor mij, enkel een kopje koffie wilde ze dat wel doen. Zo zat ik dan rond tienen op een fantastische plek te ontbijten. In het zonnetje. Hoe relaxed kan je dag beginnen. Hoog boven iedereen.

Ik zat op het hoogste punt van deze etappe. Dat betekende dat ik gedurende deze dag de meeste tijd naar beneden zou gaan. Ik liep aan over een rotsachtig pad. Dit pad volgde kilometers lang, de kam van een berg. Een mooi pad. Links en rechts keek je naar beneden. Niet de héle tijd, maar wel vaak. Een bos dat naast je naar beneden afdaalde. Het pad lag vol rots en steen dus voortdurend was ik bezig om op te letten waar mijn voeten neergezet moesten worden. Dat maakte dit pad wel vermoeiend en je komt niet zo snel vooruit. Maar wat dit laatste betreft; ik had tijd zat.

Toen ik al een heel poosje onderweg was, vond ik een rustig plekje op een picknick bank. Ff zitten zonder de rugzak af te doen. Even van benen. Dat hoeft niet lang. 5 minuten zijn genoeg. En maar goed ook dat ik even was gaan zitten. 2 Bochten verderop ging het steil naar boven. Je hebt het niet over kilometers stijgen, maar 50 meter steil naar boven kan ook een uitputtingsslag zijn. Dus om de zoveel meter halt houden. Maar tis overkomelijk. Verder over dit mooie pad. Geen mensen in de buurt. Niemand die je stoort in je mijmeringen. Gelukkig mooi zonnig weer, dat altijd alles zoveel mooier maakt.

Na ongeveer 4 kilometer zag je dat de linkerzijkant zich meer opende, de bossen verdwenen. De rotswand ging bijna loodrecht naar beneden en de vergezichten opende zich. Je keek uit over de plaatsen Wutha en Famroda. Dat betekende dat ik binnen korte tijd ook naar beneden zou gaan. Het boekje wees mij de weg naar beneden. Volgens het hoogteprofiel zou het zeer steil zijn.
Dat was het ook. Héél erg, zeer steil. Ik ging voetje voor voetje naar beneden. Zwaar op de stokken leunend om de knieën te ontlasten. Opletten voor de wortels van de bomen, de loszittende stenen en de grote afstappen. Ik deed het erg rustig aan. Niet relaxed, maar rustig. Als je valt ga je. Met die rugzak op de rug moet er niets gebeuren. Overal waar ik loop let ik op dat ik de voeten goed neerzet. Ik heb er niets aan om de enkels om te zwikken of nog erger. Dan is het uit met de pret.

Geloof me, zo afdalen is zwaarder dan omhoog gaan, klimmen. Ik kreeg het zweet op een gegeven moment in mijn ogen. Het prikte en ik wilde het wegvegen. Één moment van onoplettendheid. En daar ging ik. Nota bene door mijn rechterknie die vorig jaar zo klote was, Maar zich goed had hersteld. Ik dook eerst naar voren en toen opzij. De rugzak trekt je weg. Daar lag ik in de kreukels. Mooi shit. Ik ben even blijven liggen om te voelen. Niks aan de hand? Nee. Alles doet het? Ja. Ik zorgde dat alles weer recht lag. En dat is dan ook het enigste nadeel van de stokken. Als je onverwachts valt, ga je altijd ook over de stokken heen. Die kun je nooit op tijd wegtrekken. Toen moest er nog opgestaan worden. Dat valt ook niet mee met die kilo’s op je rug. Maar eind goed, al goed. Ik stond. Klopte de stof, steentjes en de rommel van me af. Wreef het zout nog eens goed uit de ogen. Verders geen schade.

Het was nog een stukje naar beneden. Ik stond letterlijk te bibberen op mijn benen. Ik trilde helemaal. Van inspanning en van de val. De geplande rustpauze, de Berggaststätte aan de Kleiner Hörselberg was dichtbij. Ik was er blij om.

Ik heb er een hele poos gezeten. Deels omdat mijn telefoon en powerbank zo goed als leeg waren, ik heb ze bij de gaststätte aan de stroom gelegd zodat ik toch de telefoon kon gebruiken als ik Eisenach zou binnen lopen. Deels omdat het een relaxte dag was. Maar ook voor een gedeelte dat ik zelf geschrokken was van de val.

Het werd tijd om verder te gaan. Ik wist dat ik verder ging via het terras van de Gaststätte. Ik dacht dan kom ik zo weer op de weg uit. Maar wat schetste mijn verbazing. Ik moest nog een hele poos via een steil, rotsig pad afdalen. Ik was er nog lang niet. Een pad wat inmiddels heel warm was omdat het zo beschut lag en heet vanwege de rotsen waar ik over liep. Dus het ging weer voetje voor voetje naar beneden en deze keer kwam ik er wel heelhuids van af.

En daarna volgde de weg enkel nog maar over geasfalteerde paden. Een fietspad. Langs een spoorlijn waar heel vaak de trein langs geraasd kwam. Dezelfde spoorlijn die ik ver onder me had zien liggen toen ik gisteren avond zo heerlijk op dat bankje boven op de berg zat. Een heel ander verhaal. Maar hier liep een mooie beek langs. Je zwaaide een keer naar de mensen en na 4 kilometer doorlopen kwam ik aan in Eisenach.

Ik had 2 verschillende adresjes op het oog waar ik eventueel naar toe wilde. Ik ging naar het eerste. Deze had ik al gemaild maar geen reactie ontvangen. Ik kwam daar aan en volgens het bordje was er in het weekend niemand. Vervolgens adres nummer 2 gebeld. Daar kreeg ik als antwoord dat er niemand bereikbaar was. De vraag was nu? Zal ik weer mijn tent in een hoekje neerzetten? Of niet?

Maar na 2 keer wild kamperen heb ik graag een douche. Daarbij had ik niet voldoende stroom en ik wist zeker dat de volgende avond weer kamperen zou worden. En toen kwam ik een wandelpension in mijn boekje tegen. Die heb ik gebeld en yes, ze hadden plek. Via de markt naar het pension. De kerk was open en er begon net een concert. Ik heb er net nog een stempel kunnen halen en nog een blik kunnen werpen. En nog een foto kunnen maken. Mooi meegenomen.

Mijn pelgrims paspoort begon al mooi vol te raken. Eigenlijk is het uiteindelijk doel van een pelgrims-paspoort om als bewijs te dienen dat je dat stuk gelopen hebt. Op het eind krijg je een oorkonde of certificaat dat je het gelopen hebt. Als je een paspoort vol met stempel van kerken hebt dan ziet dat er heel mooi uit. Een waardig oftewel voor jezelf een waardevol document. Met het paspoort heb je ook toegang tot de speciale pegrimsslaapplaatsen. Deze zijn een stuk goedkoper of je mag zelf iets geven. Deze plaatsen zijn vaak heel basic. Het probleem is eigenlijk dat héél véél kerken niet open zijn of ze hebben geen stempels. Maar iedereen mag een stempel zetten. Een stempel is niet aan regels verbonden. Het kijkt mooi als je een stempel speciaal van de Jacobsweg hebt. Daar staat vaak ‘de schelp’ op. In mijn geval heb ik ook stempels van restaurant. Of ik heb zelf een datum ergens in een hokje gezet omdat er die dag niks was. Of ik heb er 2 op één dag omdat ze ergens een stempelkast hadden hangen. Doen ze ook al. Bij de molen waar ik mijn bankpasje kwijt ben geraakt, hing ook zo’n stempelkast.

Ik zal een foto bijvoegen hoe mij paspoort er nu uitziet. Gans verkreukt omdat in mijn heuptasje zit. Samen met telefoon en portemonnee. Als ik ergens de rugzak neerzet en alleen laat, gaat dat tasje altijd mee. Wordt de rugzak weggehaald, maar dat doen ze niet want die is veels te zwaar, dat heb ik mijn kostbaarheden nog altijd bij me.

De laatste gang naar het pension was zo gemaakt toen ik alles geregeld had. Vriendelijk schoon en netjes. Het thuisfront werd op de hoogte gesteld waar ik zat. Dat doe ik via locatie toevoegen op onze eigen familie app. Zo weet ik zeker dat ze weten waar ik zit en smorgens zeg ik ook altijd houdou zodat ze weten dat ik weer onderweg ben. Gewoon voor de veiligheid. Het einddoel van betreffende dag laat ik vaak niet weten. Dat kan soms wijzigen. Zo morgen 14 kilometer. Wel zo relaxed. Misschien doe ik er daarom nog maar een paar kilometers bij?? We zullen zien. Één ding weet ik wel zeker. Morgenochtend eerst boodschappen doen. Anders heb ik morgenavond niks te eten.