Vermoeid

Vrijdag 10 juli 2020
Gelopen van Erfurt naar Siebleben
24 kilometer, totaal 408 kilometer
Vermoeid

Ik stond op en mijn hele lijf voelde zo moe aan. Ik was laat ingeslapen. Heb me nog omgedraaid in bed. Voeten op hoofdgedeelte en hoofd op voeten gedeelte. Dat voelde al iets beter aan vannacht. Maar het bleek dat het niet voldoende was. Toen ik gisteren avond thuis kwam was het al een beetje in mijn linkerheup geschoten. Een soort zenuwpijn dat ik af en toe heb. Rustig doorgaan, gaat vanzelf over. Maar helaas vanmorgen zat het er nog steeds in. En met dat vermoeiend lijf, was het wel héél rustig beginnen.

Eerst maar eens de kamer opruimen en spullen pakken. Vervolgens het linnen goed, beddengoed naar de receptie brengen. Daar staat n trolley, daar mocht het allemaal in. Ff informeren of het lunchpakketje, eigenlijk mijn ontbijt pakketje, al klaar was? Ja, gelukkig wel. Ik kon het meteen meenemen. Ja, vanwege corona geen ontbijt. Mijn broodje heb ik dus op de kamer opgegeten en de tweede heb ik bewaard voor de middag pauze.

De route had ik zo opgepikt. Het voerde via mooie wegen met hele grote dure huizen de stad uit. Ik kwam nog langs een park waar je schijnbaar zeker moet zijn geweest, als je in Erfurt bent. Er stond een boom in een pot. Ik denk dat de pot er later omheen was gezet. Mooi om te zien. En zo liep ik in een rustig tempo de stad uit.
De route voerde me eerst naar Schmira. Voordat ik het dorp in liep, kwam ik een vrouw tegen met 5 van die kleine ukkies. Allemaal n mutsje of petje op. Ze waren allemaal rond 2 jaar oud en ze waren bloemetje aan het plukken. Zo schattig om te zien. Het bleken haar oppaskinderen te zijn. Ze was samen met haar zoon, grote jongen, met 5 kleintjes aan het wandelen. Ze vond het geweldig wat ik aan het doen was. Wat een vrijheid. Ze wenste me veel succes. En door ging ik.

Vlak voordat ik het dorpje Schmira zelf inliep stond er een kraampje. Het was net open, en yes, ze hadden vers gezette koffie. Voor €1,30 een grote beker. Ik knapte er van op.
Na Schmira volgde het pad naar en over de ssnelweg. De route was al vanaf Erfurt stijgende. Maar bij de snelweg zou ik ongeveer het hoogste punt bereikt hebben. Het was een prachtig vergezicht. Mooi die uitgestrekte graanvelden met die bloemenranden ernaast. Zag er zo mooi uit. Bloemenranden vol met vlinders, bijen en verdere insecten.

Na de snelweg een lang stuk, steeds maar door en door. Een landweggetjes. Gras en zand. En, o wat was ik blij dat het droog was én dat de grond weer zover ingedroogd was dat ik op een normale manier over het zand kon lopen. Als het nog nat was geweest, dan was het leed niet te overzien geweest. Maar ik had geluk. Fijn. Lekker lopend over die hoogvlakte kon ik mooi om me heen kijken. Heel in de verte nog meer heuvels met bossen. En graan zo ver als je kon kijken. Ook zag ik langzamerhand meer maïs en aardappelen. Aardappelen vol in bloei. Mooie witte bloempjes.

Wat me ook opviel was dat er een paard voor mij gelopen had. Volgens mij vlak voor dat ik daar liep. De sporen waren nog heel vers. Het moet een heel groot grof paard zijn geweest want de afdrukken van de hoeven waren erg groot. Helaas heb ik het paard in levende lijve niet gezien maar het heeft mij in ieder geval een hele poos bezig gehouden.

Verderop is er vloog er een vogeltje met me mee. Echt wel een heel stuk. Een van boven bruin/grijs en de onderkant geel vogeltje. Grootte ongeveer van een vinkje. Het vogeltje vloog mooi mee. Ging weer zitten op een bietenblad, zong weer wat en vloog weer mee. Totdat ik het bieten veld gepasseerd was.

Ik kwam aan in het dorpje Kleinrettbach. Ik was toe aan een grote pauze. Ergens waar het rustig was. Het waaide namelijk al een hele poos heel hard. Ik moest constant tegen de wind lopen. En dat is vermoeiend. Daarom volgde ik in Kleinrettbach niet de route naar rechts maar ging eerst naar links het dorp in. Daar vond ik een rustig plekje. Bij een kerk, op het kerkhof. Hartstikke rustig.

Ik heb er een hele poos gezeten. Vaak zit ik in zo’n grote pauze mijn geschreven blog te corrigeren. Er zoveel mogelijk fouten uit halen en soms zinsverbanden aan te passen. Als ik ‘s avonds blog schrijf dan doe ik dat in een Word document op de telefoon. Het één vinger typ systeem. Zonder na te denken gewoon noteren wat er in je opkomt. Wel het boekje volgend van waar ik overal was geweest. De laatste dagen moet ik oppassen dat ik niet spontaan in slaap val bij het corrigeren. De vermoeidheid begint me parten te spelen.

Na de grote pauze maar weer eens héél zacht aangelopen. Die c……. heup zat me nog dwars. Rustig door. Evenwicht vinden in mijn stappen. En kiezen op elkaar. En als ik dan weer in het ritme zit gaat het weer. Dat had ik voor het komende stuk ook wel nodig. 4 kilometer strak rechtdoor. Geasfalteerd pad. Mooi boven alles uitkijkend, dus vól in de straffe wind. Verstand op nul en doorlopen. Zorgen dat je mond dicht houdt anders stik je zo binnen de kortste tijden van de dorst.

Ik kwam aan in Grabsleben. Daar mijn flesje maar eens laten vullen en ik was weer toe aan een bankje. Die kwam ik na enige meters tegen. Maar helaas bezet.
2 fietsers met hun hebben en houden zaten erop. Een stelletje. Ik zag wel aan hun manieren dat ze eigenlijk klaar waren. Hij was al een kaart aan het opvouwen en zij was ook al een beetje aan het opruimen. Dus ik doe héél zielig of ik alsjeblief erbij mocht komen zitten. Dat ging helemaal niet want het was maar een klein bankje. Maar het had wel het gewenste effect. Ze stonden meteen op. En ik had een hele bank voor mij alleen. We hebben nog wel een poosje samen over van alles en nog wat gekletst. Terwijl zij alles weer op de fietsen aan het pakken waren. Ze waren vanuit Erfurt aangefietst. En ik van uit Erfurt aangelopen.

Nadat ik grotendeels was uitgerust ging het verder naar Tüttleben. Ook daar weer een korte pauze. En daarna door naar Siebleben. Ik was blij toen ik daar in het plaatsje aankwam. Siebleben is een voorstad van Gotha. Dat was eigenlijk het eindpunt van mijn route van vandaag. Maar voor mij een stukkie te ver. De volgende etappe is ook al weer zo lang dus ik doe 3 dagen over 2 etappes. Past mij beter. Ik moest bijna een kilometer door Siebleben lopen voordat ik bij de kerk was. Ik wilde daar mijn stempel halen. De kerk was wel open maar er was niemand. Dan maar zonder stempel. Tegenover de kerk was een supermarkt. Meteen wat boodschapjes gehaald. Morgen is het zaterdag! En vervolgens een stekkie gaan zoeken om de tent op te zetten.

Ik had al gezien dat er een groot park was. Dus daarheen. Het park rond gesjouwd, ja en waar moet ie dan staan? Over al was wel wat. En zo kwam ik weer terug bij Het speelveldje van de kinderen. En daar ben ik neergeplofd op een bank. En na een half uur had ik bedacht dat daar de tent wel kon staan. Gelukkig. Beslissing genomen. Is ooit moeilijk als je moe bent.

De buurman is een Grieks restaurant. Dus daar ging ik mooi een hapje eten. Toen ik wilde afrekenen pakte de creditcard niet. Niet mijn fout. Maar ik zei dus dat ik nog contanten in de tent had. Meestal heb ik dat wel bij me. Nu toevallig niet. Het was geen enkel probleem om dat even op te halen. Ze vertrouwde mij hierin helemaal. Dat vertelde ze ook tegen mij. En natuurlijk loop ik even op en neer om geld te halen. En toen ik terug kwam bedacht ik kan ook nog wel om een stempel vragen voor het pelgrimspaspoort. Tsja, als er maar iets op staat. En anders dan maar niet. En ook dat lukte. De dag was weer compleet.