Erfurt

Donderdag 9 juli 2020
Gelopen van Stedten naar Erfurt
25 kilometer, totaal 384 kilometer
Erfurt

Ik heb goed geslapen daar boven in de kerk. Moest wel halverwege de nacht naar beneden naar toilet. Maar ik heb geen geesten of engelen gezien. Met behulp van mijn zaklantaarn op de telefoon en de normale lampen kwam ik er wel. Ik had al mijn spullen beneden laten liggen. Dus de volgende ochtend raapte ik mijn spulletjes op die ik boven had liggen en ging naar beneden.

Daar kleedde ik mezelf om. Het gaf wel een raar gevoel om zo in de kerk, voor het altaar me uit te moeten kleden. Hopelijk de eerste en de laatste keer. Ik moest mijn rugzak weer herschikken omdat nu alles droog was. Na een half broodje met kaas was ik klaar. O ja nog een beetje afwas van wat ik gebruikt had en een laatste controle ronde en weg was ik. Ik zorg er altijd voor dat ik alles netjes achterlaat. Op de aankomstdag vul ik ook de benodigde gegevens in, betaal ik en zorg dat de stempel geregeld is. Ligt er een boek dan schrijf ik er ook alvast een bedankje in.

Het was droog toen ik aanliep. Lekker. Karina had me het eerste stukje gewezen en ik volgde de schelp. Toch kwam ik er na 3 kilometer achter dat ik niet goed zat. Verdikkie, verkeerd. Zeker 1 kilometer de verkeerde kant op. Ik moest niet schuin naar rechts, maar schuin naar links. Balen. En dat zo vroeg op een lange route. Ik kwam er niet onderuit om te corrigeren en de extra kilometers gingen op mijn conto.

Ik beloofde mezelf om me niet druk te maken, niet hard te lopen, en regelmatig even te pauzeren. Hoe dan ook Erfurt was mijn einddoel. Ik had daar het Jeugendherberge gereserveerd.
In de tijd dat ik aan het lopen was bedacht ik wel 10 scenario’s. Ik zou rechtstreeks naar de jeugdherberg gaan en daarna stad. Ik zou eerst naar de Dom gaan en dan herberg. Als ik laat was zou ik morgenochtend nog de stad in gaan. En zo waren er nog diverse scenario’s te bedenken. Maar één ding stond voorop. Ik liet Erfurt niet mijn dag bederven om er snel heen te rennen.

Dat was een verstandig besluit. Ik vorderde lekker. Helaas begon het na 4 kilometer te regenen. Ach ja, doe ik toch gewoon de poncho aan. Mijn humeur was niet kapot te krijgen. Lekker met de pet op, totaal incognito. Zo liep ik rustig door over de landweggetjes. Stappen op het gras want o, die plakmodder. Ik bereikte Ollendorf. In een van mijn verre voorgaande plannen had ik hier willen slapen.

Maar ik vergeet iets. In de plaats Hottelstedt, daar waar ik mijn poncho had aangedaan, had ik de bus naar concentratiekamp Buchenwald kunnen nemen. Ik het begin van mijn tocht ben ik dit altijd van plan geweest. Maar hoe dichter ik bij deze plaats kom, hoe meer ik er over na ging denken. Wil ik dit echt? Het is heel heftig. Ik heb het een en ander opgezocht op internet. Wat er wel niet allemaal gebeurd is. Dat is heel heftig. Het grootste Duitse concentratie kamp dat er is. Ik twijfelde om daar alleen heen te gaan? Tegen wie kon ik me dan uitspreken, van me af praten? Wij zijn met de familie ooit in Auschwitz geweest. Ik weet hoe erg dat is en wat voor een indruk dat gemaakt heeft. Wil ik dit wel op deze tocht, vol van natuur, buiten zijn en ontmoetingen hebben. Nee, dat wilde ik niet. Ik kom vast nog wel een keer samen met Harry hier in de buurt. Dan kunnen we er altijd nog samen heen gaan. Dus ik liep door.

Na Ollendorf, kreeg ik weer zo’n héérlijk stuk pad voor de kiezen. Pad? Welk pad? Een strook gras, kniehoogte en kletsnat. Het regende nog steeds. Ik had gelukkig vanmorgen weer die donkerblauwe broek aan gedaan. Die was hartstikke vies van gisteren maar ik had het goede voornemen om vlak voor Erfurt van broek te wisselen en met een schone broek Erfurt binnen te lopen.

Dus die blauwe werd weer kletsnat en zat vol met graszaad. Hoe verzinnen ze het toch om die arme pelgrims weer door zoiets te sturen. Ja, een beetje snap ik het wel. Ze willen ons van de drukke doorgaande wegen af houden. En dan zijn dit de verbindingstukjes tussen de landweggetjes. Maar leuk is anders. Ik kwam inderdaad weer op een asfaltweg uit. Verder ging het naar Größmölsen. Daarna Kleinmölsen. En daarna Kerspleben. Allemaal kleine dorpjes waar niets te beleven viel. Maar het een was mooier dan de andere. En toen ik een keertje bij een heel mooi huis een foto wilde maken, kwam er een vrouwtje naar buiten, die stond te roepen dat ik géén foto mocht maken. Ja, dat moet ze niet tegen mij zeggen. Hup, en de foto is gemaakt en ik er weer snel vandoor. Die zien we nooit meer terug.

In Kerspleben stond de route anders aangegeven dan op mijn kaartje. Ik heb toch maar de makkelijkste genomen. Het fietspad langs de doorgaande weg. Natuurlijk moe van de al gelopen kilometers, en daarom zocht ik de kortste weg uit. Ik had ook geen zin meer om van broek te verwisselen, dus ging ik met een vieze broek de stad in. Nog erger…. Ik pakte de metro. Voor ongeveer 2 kilometer. Dat waren die extra kilometers die ik vanmorgen verkeerd gelopen was. Zo praatte ik mezelf maar schoon.

Maar 2 kilometer of zelfs iets minder want ik sprong uit de metro, voordat ik bij de oude stad aankwam. Het was nog zeker ook 2 kilometer lopen naar het centrum. Eindpunt de Dom. Maar dat had ik er natuurlijk graag voor over. Als je die lange drukke toegangswegen voorbij bent, dan wordt het interessant. Dan is er véél te zien.

Mensen, huizen, verkeer. Het loopt / staat allemaal naast elkaar, zonder elkaar te zien. Ik weet zeker dat ik opval. Maar niemand die een reactie geeft. Ergens wel grappig. In de dorpen zwaaien, knikken ze of zeggen ‘hallo’. In de stad zal niemand reageren. Grote rugzak, oud vrouwtje, vieze broek. Gevaarlijk zwaaiend met de stokken. Het maakt allemaal niet uit.

Totdat ik dan in de echte Altstad kom. Wauw, wat een mooie stad. Maar daar lopen ook héél véél toeristen. En ja die bekijken je wel. Ik ben er rustig doorheen gelopen. Alvast genietend. Langzaam door naar de Dom. Eindpunt van deze route. Belangrijk voor mijn pelgrims stempel. Die ik dan natuurlijk daar als eerste scoorde. En meteen de vraag of ik mijn rugzak even in de shop mocht achterlaten. Het is makkelijk rondkijken en even rustig in een bank plaats nemen als je dat ding niet de hele tijd mee hoeft te zeulen. Ik kwam wat devooter over, als ik in de bank zit en mijn ogen zijn dicht. Ze zullen denken: die dame is druk in haar gebed. Misschien wel? Misschien niet?

Wederom met de metro eerst de afstand overbrugt naar de Jeugendherberge. Half 5 was ik er. Mooie tijd. Inchecken en meteen naar die wasmuntjes gevraagd. Daarom had ik de Jeugendherberge geboekt. Omdat je daar altijd je was kon draaien. Dat was absoluut geen overbodige luxe. Ik rook mezelf.
Het antwoord was, nee mevrouw, vanwege corona wordt er niet gewassen en daarbij waren de machines ook nog eens stuk. Potdikkie. Had ik weer. Wat nu? Ik heb maar n klein potje bodywash gekocht voor 1 euro. Frambozen geurtje.

Op de kamer ging direct al mijn vieze kleding in de douche. De douchebak was ongeveer 10 centimeter diep. Dus 10 centimeter water. De afvoer had ik dicht gestopt met een plastic zakje. En dan is het trappelen op de was. Met de voeten. En soppen maar. O wat werd het water zwart. N keertje weg laten lopen en weer opnieuw vullen. Terwijl ik sta te douchen. Meestal heb ik 5 minuten niet nodig. Nu heb ik er wel een kwartier onder gestaan. En maar soppen. Ik was klaar met trappelen en wilde ook met mijn handen nog wat soppen. Daarom ging ik in de bak zitten. O, dat was een foutje. Iets te enthousiast. Natuurlijk klotste al het water over de rand toen ik ook nog eens ging zitten. Op mijn knieën kan ik niet. Ik moest op de billen om goed bij de was te kunnen.

In een jeugdherberg maak je je eigen bed op. Je linnen bedden goed neem je zelf van de receptie mee. Ik heb snel nog een tweede onderlaken gehaald. Daar doe ik mijn was in en wring het geheel goed uit. Dan trekt het vocht in het laken of je handdoek. Daarna wordt alles uitgehangen. Ik had de wandelstokken horizontaal gelegd en hierop kon de was hangen. De broek heb ik even buiten laten hangen in de tijd dat ik de stad in was.

Daarna met metro terug de Altstad in, rondgedwaald, en nog ‘n paar uurtjes toerist gespeeld en bij de Mac gegeten. Wat een prachtige stad is Erfurt. Ik weet dat veel Japanners deze stad op hun Europa tour inplannen. Nu snap ik waarom.