Geluk

Maandag 13 juli 2020
Gelopen van Eisenach naar Wünschensuhl
18 kilometer, totaal 460 kilometer
Geluk

En smorgens om 07.00 uur liep ik dan ook het pension uit. Ik trok de deur weer achter me dicht en liet zoals afgesproken de sleutel aan de buitenkant van de kamerdeur zitten. Er was al iemand beneden en die vertelde me dat het koud was. Maar ik heb het niet snel koud dus ik vertelde haar dat ik op weg ging naar de winkel. Zou het dan te koud zijn dan kon ik alsnog een jasje aantrekken. Maar van het wandelen heb je het snel al warm genoeg.

En zo liep ik weer terug het stadje in om naar de Edeka te gaan. Ik moest voldoende halen om 2x te ontbijten en 1x avondeten en nog wat voor onderweg. Dat was best veel. Want ik moest er de hele dag mee sjouwen. Bij de Edeka zag ik dat er een broodjes zaak naast zat. Dat scheelde alweer want dan kon ik daar alvast 1x ontbijt opeten. Anders had ik dat wel in de buurt gedaan. Maar hier hadden ze koffie. Als je in Duitsland een winkel binnen gaat dan moet je een mondkapje op. Dus ik heb constant een mondkapje bij me. In mijn kleine heuptasje. Moet er ergens het mondkapje op dan heb ik die snel gegrepen en dus ook nooit vergeten.

Mijn boodschappen werden in de rugzak gepropt . Bovenop al de spulletjes. Het toetje kreeg een speciaal plekkie op de top. Zo wist ik zeker dat deze niet stuk zou gaan. De rugzak werd weer op de rug gehesen en ik was start klaar. Ik voelde wel dat de rugzak zwaarder was maar hoe dan ook , als ik vanavond wilde eten dan moest ik het er toch mee doen. Het maakte niet uit of ik 14 of meer kilometers zou lopen. Daar waar ik terecht zou komen viel niks meer te halen. Dus gewoon doorgaan en niet zeuren.

En ik liep weer voorbij de kerk waar ik gisteren mijn stempel gehaald had. Ik weet niet hoe vaak ik al voorbij die kerk ben gelopen maar ik kom er iedere keer bij uit. Vervolgens zegt de route dat ik naar links moet en dat doe ik dus ook braaf. En dan zie ik voor me een klim. Jakkie. Steil en lang. Zucht. Met die extra zware rugzak. Ik moest toch wel even slikken. Je weet dat die komt. Maar als je ervoor staat……. Maar daar ging hij. Kleine stapjes. Rustig doorlopen. T was nog vroeg in de ochtend dus gelukkig niet zo warm. En zo sjouwde ik rustig naar boven. Na een poos sprak een man me aan. Kon ik even mooi rusten. Zijn moeder zei altijd, dat aan elke berg een eind komt. Ja, dat houdt ik me ook altijd voor. Maar als je bij de bocht ziet dat hij gewoon steil omhoog door gaat, slik je toch even. Na de asfaltweg kreeg ik een grindpad. Het ging nog steeds omhoog want ik was op weg naar Wartburg. Schijnbaar heel bekend maar ik had er nog nooit van gehoord. In het Wartburg heeft Martin Luther in 1521 het Nieuwe Testament, vertaald in de Duitse Taal. Johannes Wolfgang von Goethe is er ook geweest en de Wartburg heeft te maken gehad met het ontstaan van het huidige Duitsland. Met andere woorden er is daar heel wat gebeurd en besproken. Maar ik was nog steeds op weg. Nu stonden er naast het pad met borden met plaatjes en tekst over Luther. Iedere keer voor mij een goede reden om te stoppen. Via het ezelstation en het laatste stukkie pad kwam ik boven. Ik heb nog één stukje met een dame meegelopen die in het Wartburg museum werkte. Zij liep zo elke dag naar boven. Ik vind dat erg knap. Ze had natuurlijk geen rugzak. Maar ook zonder, bleef het een flinke klim.

Bovenaan heb ik staan dralen. Je komt niet echt bij de Wartburg uit. Het pad gaat verder naar beneden. Zou ik wel of zou ik niet. Eigenlijk kon ik dit niet laten liggen. Maar verder omhoog met de rugzak zag ik echt niet zitten. In een hoek van de parkeerplaats bleek iemand aan het werk te zijn. Er was een stukje afgezet. Na een korte overweging heb ik toen mijn rugzak en de stokken gedropt. Met de mededeling tegen de beste man, dat ik zo terug zou zijn. En ik ging dus zonder rugzak naar boven. Zelfs dat kleine stukje naar boven bleek nog een hele klim te zijn.

Maar toen je eenmaal boven was had het wel 10x de wauw factor. Wat een prachtige Burg. Uitzichten zoals ik ze in deze 3 hele weken nog niet gezien had. Alles was prachtig onderhouden en zag er keurig uit. Het was er niet druk. Ik dacht dat dat kwam door het tijdstip. Maar later had ik het er met iemand over en die vertelde dat vanwege corona de ladingen bussen niet rijden. Dus nu had ik ff geluk. Het was er erg mooi en ik heb dan ook een hoop foto’s gemaakt en laten maken. Ik ben niet in het museum geweest maar heb wel de hele burg rond gerend.

Plicht roept. Verder. Ik terug. Gelukkig stond de rugzak er nog. Had ook niet anders verwacht. Na de Wartburg ging het naar beneden. Ik moest even zoeken maar kwam gelukkig goed uit. Op deze hoogte ga ik niet graag een stuk naar beneden om vervolgens tot de ontdekking te komen dat je fout gelopen hebt en weer naar boven moet. Een aantal kilometers na de Wartburg was een Gaststätte daar heb ik toch even pauze gemaakt om dat ik die eigenlijk niet gehad had en dat ik wist dat hierna niets meer zou komen. Zo kon ik nog snel even naar toilet. Toen ik mijn rugzak weer ophad checkte ik zoals gewoonlijk of alles goed zat. Mijn heuptasje gevuld met pelgrimspaspoort, portemonnee en de telefoon. Verhip de telefoon. Waar is mijn telefoon. Op de toilet. Daar had ik hem goed weggelegd zodat er niets mee kon gebeuren. Zucht. Ik was blij. Zonder de telefoon zou mijn wereld vergaan. Daar doe ik alles mee. Ik zou zonder de telefoon nog niet eens naar huis kunnen bellen omdat ik de nummers niet uit mijn hoofd weet. Op míjn andere tochten had ik altijd een los briefje bij me met noodnummers. Deze keer niet want ach, ik ben maar 3 weken weg.

Goed. Het werd hoog tijd dat ik er eens de pas in zette. Zo kwam ik niet vooruit. En vanaf dat punt ging het ook een groot gedeelte naar beneden. Dus ik kon lekker doorlopen. Het pad was breed, goed te belopen en lekker door het bos. Een jong stelletje met hond ben ik een aantal keren tegen gekomen. Zij gingen vanuit de Wartburg de Rennstieg lopen. De Rennstieg is een lange afstandswandeling van 170 kilometer. Mijn Jacobspad liep ongeveer 3 kilometer gelijk met de Rennstieg. En dat heb ik geweten ook. In al die tijd dat ik gelopen ben op het Jacobspad, heb ik maar 1 of 2 keer iemand getroffen die ook liep of fietste. Op 3 kilometer Rennstieg heb ik weet ik niet hoeveel wandelaars, fietsers en ook 1 persoon joggend, die allemaal op de Rennstieg actief waren. Ik kwam ze om de haverklap tegen. En ach, dat was ook best wel gezellig.

Op het punt dat ik de Rennstieg verliet ben ik het hoge gras weer ingedoken voor mijn pauze. Ik had met mijn stomme kop natuurlijk weer verschillende bankjes laten schieten en toen ik haast niet meer kon was het bankje bezet. Allemaal Rennstieg. Het is eigenlijk wel grappig dat ik op dit stuk op, de Jacobsweg, de Lutherseweg en de Rennstieg loop. Op veel bomen zie je deze 3 tekens staan om te laten weten dat je nog goed zit.

Na de uitgebreide pauze ging het in één ruk door naar Oberellen. 5 kilometer verder. Het was inmiddels rustig omdat ik niet meer op de Rennstieg zat. Het pad was veranderd van grind naar asfalt en later werd het weer een mooi bospad. En vanaf de rust was bíjna het gehele stuk langzaam dalend. En dat is dan een extra zetje in de rug. Mooi landschappelijk. Ik liep er lekker te genieten. Ik had natuurlijk ook tijdens die lunch mijn rugzak weer ietsiepietsie leger gemaakt. Zelfs dat voelde ik.

In Oberellen even zitten in het bushokje. Rugzak af. Het flesje water leeg drinken en er weer voor zorgen dat deze weer gevuld werd. In deze plaats zat mijn 14 kilometer erop. Eigenlijk hoefde ik dan ook niet verder. Maar dan moest ik morgen 24 kilometer doen. Op mijn laatste dag. En daarom had ik besloten om toch nog 4 kilometer verder te gaan. Moest kunnen.

Zo gedacht zo gedaan. Op naar Wünschensuhl. Eerst een klimmetje waarbij ik me het apehoedje schrok omdat een mountainbike zich van de berg af stortte en ik hem niet aan had zien komen. Hij mij wel gelukkig. Op de top had ik een “Kalimanjaro”-Blick. Was inderdaad wel mooi maar de naam lijkt zo op Kilimanjaro. De hoogste berg in Afrika. Tsja dan valt het toch een klein beetje tegen. Het ‘Kali' heeft te maken met afval van zout wat hier ergens ligt.

De laatste kilometer, gelukkig weer naar beneden, werden overwonnen. En ik was in Wünschensuhl. Ik had inmiddels gezien dat daar een pelgrimsherberg was. Ach wie niet waagt, wie niet wint. Misschien kon ik er wel terecht. Er was niemand en geen telefoon nummer. Uiteindelijk heeft de buurvrouw me daar binnen gelaten. Daar had ik mooi geluk mee. En binnen lag een brief wat ik allemaal moest doen. Pas veel later kwam de eigenaresse die vertelde me dat ik geluk had. Niemand had zich aangemeld. Dus ik mocht blijven. Vooral omdat ik alleen was. Als er aanmeldingen waren geweest dan had ik moeten vertrekken. Ik blij dus. Want ik zit hier niet zo verkeerd. Rustig want internet doet het hier niet. Hartstikke veel geluk.

O ja. Gedurende de dag kreeg ik nog een bericht van de verhuurder van het appartement van Leipzig. Daar waar ik de sleutel van mee genomen had. Hij stuurde me nu pas een adres door waar ik de sleutel naar toe kon sturen. Met het verzoek dit snel te doen. Ha ha. Eerst laat hij me daar een half uur wachten terwijl ik 35 kilometers achter de kiezen had. En terwijl we 18.00 uur afgesproken hadden. Ik had me niet zo hoeven te haasten. En nu laat hij na dagen, weken, ineens iets van zich horen en nu moet de sleutel opeens snel opgestuurd worden. Hij mag blij zijn dat ik die sleutel nog steeds bij me heb.

En morgen is alweer de laatste wandeldag. 20 kilometer te overbruggen. Ik zal op tijd aanlopen want ik heb bij de rijdende bakker 2 broodjes besteld. En die bakker staat om 07.00 uur al in de straat. Dus vroeg opstaan vroeg ontbijt en op tijd aanlopen. En dan loop ik nu alweer te denken hoe het verder moet. Overmorgen met de trein naar huis en zo. Tis maar goed dat ik geen internet heb hier. Ik zou er constant mee bezig zijn.