Mooi maar saai

Dinsdag 14 juli 2020
Gelopen van Wünschensuhl naar Vacha
20 kilometer, totaal 480 kilometer
Mooi maar saai

Vanmorgen om 06.30 uur werd ik wakker. Ik had de wekker gezet maar niet gehoord. Ik zou de broodjes bij de rijdende bakker ophalen. Die zou om 07.00 uur komen. Dus ik moest klaar staan. Niet dat ik die broodjes zo nodig had. Maar ik vond het wel grappig zo’n rijdende bakker, en verse broodjes zijn nog altijd beter als oud brood. Plotsklaps zag ik een bestelwagen voorbij rijden. Er stond niks op maar mijn gevoel vertelde dat het de bakker was. Ik schoot gauw wat kleding aan en ging naar buiten. Ja hoor de bakker. Ik nam 2 broodjes en die heb ik lekker op zitten eten met jam wat in de koelkast stond. Mijn wekker ging pas af toen ik wegging. Ik had hem een uurtje te laat afgesteld.

Netjes volgde ik ging ik de schelp volgen. Een buurman gisterenavond had me wel een andere route verteld. Veel makkelijker, maar ik durfde het niet aan. Ik dacht als ik dadelijk de schelp niet kan vinden verdwaal ik meteen al in het begin. En ik zou vandaag 15 kilometer alleen maar door het bos lopen. Dus ik was braaf en volgde de schelp. Toen ik de eerste klim erop had zitten zag ik wel wat de man bedoeld had. Het was inderdaad geen probleem geweest. Maar held dat ik ben, durfde het toch niet.

En toen kwamen die 15 kilometer door het bos. De route was goed aangeduid. De paden breed en geen gekke dingen. Het bos mooi om te zien en afwisselend van vegetatie. Op gezette tijdstippen, met name in het zonnetje, fladderden de vlinders er vrolijk op los. Dus daar valt eigenlijk niks over te zeggen. Maar het was wel een lang stuk. Er viel eigenlijk niks te beleven. Één keer zag ik een hert. Een paar keer wat voorbijrijdende boswachters. Ik heb een paar keer lekker pauze genomen. En ergens was iemand met zijn werkauto. Hij had ook pauze denk ik. Die heb ik aangesproken over al die gekapte bomen. Die lagen er namelijk héél erg veel. Het bleken inderdaad allemaal aangetaste sparren te zijn. Er kruipt een kever tussen de bast van de spar. Die maakt daar zijn gangen en daar gaan alle sparren van dood. De loofbomen hebben hier geen last van. Maar in Duitsland zie je hele wouden met dood sparrehout. Dat is heel erg om te zien. In plaats van die sparren worden nu eiken geplant en de inlandse beuk als ik het goed begrepen heb. Ergens liep ik voorbij een spar. Het regende daar dennennaalden. Echt letterlijk. De grond lag bezaaid. Net zoals bij ons na Kerstmis. Als het hoog tijd wordt dat de boom naar buiten gaat. Dat is erg natuurlijk. Maar wat er dus zo in het bos gebeurde vond ik veel erger.

Ja, die 15 kilometer waren mooi, relaxed, inspannend en lang. Ik was dus toch blij dat ik weer in de bewoonde wereld terecht kwam. Oberzella. Weer asfalt onder mijn voeten en ik kon weer een wijde blik weggooien. En het betekende ook dat ik nog een kleine 5 kilometer van mijn eindpunt verwijderd zat. Dat is een raar gevoel. Je wilt het en je wilt het niet. Blij dat je weer naar huis kunt. En spannend of dat allemaal wel lukt. Want met reizen ben ik niet zo’n held. Laat mij maar lopen. Dan kom ik er wel.

Van Oberzella naar Vacha. 2 kilometer langs een weg over het fietspad. Mooi maar saai. Het gekke was dat een bord richting Philippsthal 2 kilometer aangaf. Terwijl de schelpen mij duidelijk in deze richting wezen. Dus daar snapte ik niet zo veel van. Maar voor alles bleek een oplossing. Vlak voor Philippsthal moest je een hele lange brug over. Over het riviertje de Werra. Dat was de oplossing van het raadsel. En zo kwam ik na die 2 kilometer, over die lange brug Vacha binnenlopen.

Ik was er. Jippie.

Dat riviertje Werra en dus ook die brug was vroeger de grens met Oost en West Duitsland. Ik was dus van de Poolse grens helemaal door het oude Oost Duitsland gelopen. Van Oost naar West. Grappig om te weten. Bij die brug stond nog een oude wachttoren als ‘Denkmal'.

Als je nu denkt dat ik direct ergens op een terras neer val om het te vieren dan heb je het mis. Ik had die sleutel nog uit Leipzig. Dus ik heb als eerste een Postambt opgezocht. Een envelop gevraagd, adres opgeschreven en die sleutel verstuurd. Die kon maar weg zijn. Toen ik later in een winkel was werd ik gebeld. Ik heb toen niet opgenomen maar later zag ik dat dat het nummer van de verhuurder was uit Leipzig. Hij zat al direct achter zijn sleutel aan. Ik ben blij dat ik niet opgenomen heb. Heb hem later wel een berichtje gestuurd dat de sleutel verstuurd was.

Na de Postambt wilde ik een mooie stempel hebben. De allerlaatste moest niet zo maar een stempel zijn. Ik liep richting kerk in de hoop dat deze open was. Niet dus. Maar er hing een brief dat je de sleutel kon ophalen bij de bibliotheek tegenover. Die was om 3 uur open. Dus ik heb een kwartiertje gewacht. Om 3 uur kwamen de dames, ze vroegen meteen of ik het Pilgerhostel gereserveerd had. Dat had ik niet. Maar ik kon natuurlijk altijd bellen. Dat pension kon ik nog wel annuleren. Ik ging gewoon niet naar het pension en er was niets aanbetaald. Dus ik bellen naar dat Pilgerhostel. En yes, ik had geluk. Ik kon terecht. Ik had veel geluk want de rest van de week zat het vol. Er zijn schijnbaar toch veel pelgrims onderweg. Die zie je niet want de meesten lopen gelijk op.

De mevrouw van het hostel kwam gelijk aangereden. En ik kon met haar naar binnen. Eerst handen desinfecteren en toen héél véél trappen op. Helemaal naar boven in het oudste gebouw van Vacha. Boven werd ik ingeschreven, kreeg een héle mooie stempel. De laatste en toen ze er achter kwam dat ik helemaal van Görlitz was komen lopen kreeg ik ook nog een opsteker, blauw met de beruchte schelp erop. Ik werd er helemaal blij van, zelfs emotioneel. Ze had me niet blijer kunnen maken.

Het pension heb ik via mail geannuleerd en er niets meer van gehoord. Nu had ik badkamer, slaapkamer, keuken helemaal voor mezelf alléén. Voor €15,00. Midden in het centrum. Overal dichtbij. Het pension lag anderhalve kilometer uit het centrum.
Vervolgens ben ik maar eerst even uitgebreid in bad gegaan (nadat ik toch eerst even een wasje gedaan had). Kopje koffie gezet en vervolgens geprobeerd om de trein alvast te boeken. Dat lukte helaas niet want ik had geen random reader bij me. Niet vergeten, bewuste keuze. Later bij navraag in een hotel hier en restaurant snapte ze niet wat ik bedoelde of ze hebben het hier niet. Dus ik heb het opgegeven. Ik zie morgen wel.

Mijn reis is nu ten einde.

Ik heb met plezier de blog zitten typen. Ja het kostte tijd maar dat had ik genoeg na mijn aankomst elke dag. Het typen gaf me plezier, ik moest er zelf van lachen. En soms moest ik ook wel een traantje weg pinken. Gedurende het lopen had ik vaak gedachten van dit moet ik niet vergeten en dat moet ik niet vergeten. Ik heb nog steeds voorvallen in mijn hoofd waar ik jullie nog geen deelgenoot van heb gemaakt. Een paar zal ik hier nog vertellen.

Verder wil ik iedereen bedanken voor het lezen. Ik hoop dat je ervan genoten hebt. Dat je een klein beetje ervaren hebt hoe ik pelgrimeer. Zo maar een eind weg sjouwen. De ene stap voor de andere.

Ik wil Harry en mijn dochters bedanken voor de (emotionele) steun die zij mij gegeven hebben tijdens de tocht. Jullie allemaal bedankt voor de reacties en apps die ik gekregen heb. De aanmoedigingen kwamen heel vaak op het juiste moment. En als laatste wil ik mijn eigen benen bedanken die automatisch die stap na de andere zetten. Zonder deze 2 bijzondere ledematen had ik dit nooit kunnen doen.

Naschrift.
Het is op de dag af 7 jaar geleden dat ik op 14 juli 2013 in Santiago, Spanje, ben aangekomen. Na een wandeltocht van 4 maanden. Vandaag 14 juli 2020 kom ik in Vacha aan. Het einde van de Ökumenische Pilgerweg. In voormalig Oost Duitsland. Na een wandeltocht van 3 weken.

Vlak na het dorpje met de muggen liep er een ree vlak voor mij het dorp uit. Trippel trippel met de hoefjes op het asfalt. Net zolang dat ze een gaatje gevonden had om het graan in te duiken.

Ergens buiten een dorp. Daar waar die man voor mij de route ging controleren. Daar kroop een slang over het asfalt. Het kostte tijd om over het asfalt te gaan. Zigzaggend. Maar eenmaal in de struiken was hij meteen weg.

En vandaag 14/7 zag ik ook nog een hele grote wit vuile berg. Kali? De boswachterman vertelde dat het afval was van de zoutmijnen. Oei. Dat is niet goed zoiets natuurlijk. Het zal ongetwijfeld de natuur en de landbouwgronden daar aantasten. Gisteren heb ik geschreven over de Kalimanjaro uitzicht plek. Het sloeg natuurlijk hier op.

Mijn mooiste slaapplekkie was boven op de Größer Hörselberg. Ik heb daar zitten genieten van het uitzicht en later op de avond was het gezoem van de mast over.

Al die tijd dat ik heb gelopen heb ik enkel vriendelijkheid ontvangen. Kreeg ik respect van de jeugd. Als een jonger iemand respect toont dan balt hij zijn rechter vuist en slaat daarmee op zijn linkerborst en knikt daar bij zijn hoofd. Respect. Een mooi gebaar. O ja, en ik geef die ene man groot gelijk. Du bist ganz verrückt.

Ik heb vele mooie plaatsen gezien. Vele mooie steden die zeker nog een bezoek waard zijn. 2 sprongen er zeker uit. Dat is Erfurt. En de Wartburg. Die moet je of wij eigenlijk zeker gaan zien.

In heel veel kleine dorpjes waar ik door heen ben gelopen ligt in het midden van het dorp een vijver, waterbassin. Eerst viel me dit niet zo op, maar later heb ik bedacht dat deze natuurlijk voor het blussen van branden zijn. Zo was er altijd direct water in de buurt.

Ik heb het jammer gevonden dat er niet meer helder, al dan niet stromend water, aanwezig was. In het licht bezien van de tocht in Noorwegen had ik zo graag wat vaker het water in willen duiken.

Al die tijd dat ik gelopen heb, heb ik maar amper 2 regendagen gehad. De rest van de tijd scheen de zon. De temperaturen schommelden tussen de 20 en 30 graden. Mijn knieën zijn hartstikke bruin geworden.

3 weken alleen lijkt lang. Maar dankzij de telefoon en alles wat ik daarop deed heb ik me niet eenzaam gevoeld. Ik heb aan mezelf goed gezelschap ook al kan ik wel eens heel boos op mezelf worden.

Tijdens deze tocht ben ik nooit bang geweest of heb ik me onveilig gevoeld. Ik heb hooguit wel eens met gespitste oren in de tent gelegen. Met name als er savonds laat een groep jongeren voorbij kwam. Vraag is dan altijd van, hebben ze gedronken? Maar ik heb totaal niks vervelends meegemaakt.

Ik kan iedereen deze tocht aanraden. Wel slapen in pensions of Pilgerhostel. Dan hoef je ook niet zoveel mee te sjouwen. De tocht is op een paar kleine aanpassingen na, heel goed met de fiets te doen.
Ik laat het hierbij. Bedankt allemaal. Ik heb genoten van deze unieke wandeltocht.

Groetjes Carla. Buon Camino.