Het begint.

Dit is n lang verhaal. Je hoeft het niet te lezen. Je mag het lezen.

1e dag maandag 22 juni 2020
Gelopen van Görlitz naar Liebstein
10 km totaal

Weer onderweg.
Wat n gedoe. Wat n onzekerheid. Geslingerd worden tussen de ene en de andere mogelijkheid. Kan het wel. Kan het niet. Já, er zijn geluiden dat het land open gaat. Jippie, ik ga. Gauw iedereen laten weten. Shit, ’t is toch niet waar. Maar misschien. Wekenlang hopen en zoeken op sites om maar n klein sprankje hoop te vinden dat het toch door zou kunnen gaan. Steeds meer geluiden gaan de goede kant op. Maar ééntje blijft achter. Waarom dan toch. Ik zit er al zo lang naar uit te kijken. Of toch maar plan B gaan onderzoeken. Ik werd gek van mezelf. En ik denk, vele werden gek van mij. Sorry daarvoor.

Maar waarschijnlijk zijn er lezers die niet weten waar ik het over heb. Het zit zo;
Zoals de meeste weten ben ik al naar Santiago en naar Rome gelopen. De grootste pelgrimstochten die er zijn. Er is nog ’n langere! Naar Jeruzalem. Maar om die te lopen???? Je snapt het wel. Blijft er nog ééntje over die zich bij de grote 3 mag voegen. Eentje die niet naar het zuiden gaat maar juist naar het Noorden. In de middeleeuwen was daar koning Olaf. Hij streed voor het christendom. Met bijl en aks ging hij de niet-gelovigen te lijf. Uiteindelijk sneuvelde hij zelf op het slagveld bij Stiklestad. Dat ligt n stukkie boven Trondheim in Noorwegen. Bij het graf van Koning Olaf zijn allerlei wonderen gebeurd. Dat maakte Trondheim uiteindelijk tot n pelgrimsstad.

Daar had ik al, vanaf dat ik terug kwam van Rome (2017) mijn zinnen opgezet. En na een poosje nadenken heb ik bedacht dat dit in 2020 maar moest gebeuren. In 2019 heb ik het mooie Maaspad gelopen. En toen was ik er klaar voor. In 2019 heb ik nog wel n overbelaste knie gehad, maar met beleid gedurende de winter gewandeld te hebben, was dat probleem ook grotendeels uit de wereld geholpen. Ik was er klaar voor om naar Oslo, Noorwegen te vliegen en vandaar uit naar Trondheim te lopen en nog n stukkie verder naar Stiklestad. Totaal 800 km.

Tsja. En toen kwam Corona. Wat voor veel mensen n regelrecht drama is, was voor mij n groot luxe probleem. Noorwegen ging op slot en bleef op slot. Ik kon zoveel sites bekijken als ik wilde… Zoveel hoopvolle berichten bekijken….. Het veranderde niet. Noorwegen was op slot en bleef op slot. Ik moest de knoop eindelijk doorhakken. Alles wat ik geboekt had moest op de schop. Verdorie. Stomme Corona. De vlucht, gelukkig had ik daarvoor n annuleringsverzekering pakket. De veerboot, het enkeltje van Noorwegen naar Denemarken als Harry me opgehaald had. En tenslotte de camper. Daar hadden we nog t meeste zin in. Alles moest verzet of geannuleerd worden. We zullen hoe dat allemaal gaat aflopen.

Dus plan A ging niet door. Mijn dochters zeiden het al. Mam, zorg ervoor dat je ook plan B hebt. Mocht Noorwegen niet doorgaan dan kan je er toch nog altijd even tussen uit.
En dus bedacht ik plan B. Nederland werd overwogen. Maar dat was het niet. Veel landen vielen al af vanwege de corona. En daarom kwam ik op Duitsland. Ik had al verschillende keren gehoord over de Ökumenische Pilgerweg. Oftewel de Via Regia. Dit was een tocht vanaf de Poolse grens, startend in Görlitz. 470 kilometer over heuvels door dalen. Wat ik gehoord had, aardige mensen, goed uitgezette route, voldoende eet- en slaapgelegenheid. Dus lekker om er toch n paar weekjes ertussen uit te gaan. En wat betreft de slaapgelegenheden, die wil ik overslaan. Ik heb immers mijn tent bij me. En ik heb nog wat extra dingetjes voor mijn kooktoestelletje aangeschaft. N prima mogelijkheid om dit nu eens goed uit te proberen.

Zo gedacht, zo gezegd, zo gedaan.
Maandagochtend 22 juni 03.00 ging de wekker. De laatste rommeltje pakken. Harry uit bed trommelen Lara de hond knuffelen en daar gingen we. Met de auto naar Düsseldorf. 06.45 uur vertrok mijn vlucht. Ik wilde op tijd zijn. Ik wist namelijk zeker dat de douane mijn rugzak op kop zou zetten. En wat je dan aantreft……… De auto rit verliep voorspoedig. 04.45 in Düsseldorf. Harry bracht me naar de vertrekhal waar 'n rij stond voor de vertrekbalie. Dus n kort afscheid volgde. Ik checkte in. Had geen bagage om af te leveren. Je mag 8 kilo handbagage meenemen. Och mijn rugzak was slecht 13 kilo. Wat maakt het uit. En toen door naar de douane. Ja. En wat ik vreesde gebeurde ook. Mijn rugzak werd op kop gezet. Ik was bang dat dit was vanwege de vele metalen die in de zak zaten. Wandelstokken, kooktoestel, windschermpje etc. Maar daar ging het niet om. Het ging om mijn klein flesje Deo wat ik totaal vergeten was. En ja. Ze vonden ook mijn Zwitsers zakmes. Maar ik mocht alles houden. Het lemmet van het zakmes was niet te lang en mijn Deo flesje was maar heel klein.

Een voorspoedige vlucht met mondkapje natuurlijk volgde en de airco stond loeihard. Het was koud, maar het zal wel goed tegen corona zijn geweest. Na de vlucht van Düsseldorf naar Dresden volgde nog 2 uur treinen. Tijdens deze rit 2 x overstappen maar de conductrices waren alleraardigst.

En dan sta je 09.50 uur in Görlitz. Een beetje onwezenlijk. Moe van het vroege opstaan en de reis. Dus maar rustig het oude centrum ingelopen. Het oude centrum is oud. Echt oud. Mooi om te zien. Ik had honger maar ik moest van mezelf eerst shoppen. Al snel vond ik in n boekhandel het routeboekje, vervolgens werd bij de Tourist Informationen het pelgrimspaspoort gescoord. Daarna wilde ik bij de Pfarrkirche St. Peter und Paul mijn eerste stempel halen. Helaas die was dicht. Maar je stond daar wel mooi tussen Polen en Duitsland op die Alte Brücke, boven de rivier de Niesse. Grensrivier. Vervolgens weer terug naar n winkelcentrum om ergens n gasflesje aan te schaffen anders kon ik nog niet koken. De Eerste Stempel gehaald in de Frauenkirche. En toen was het tijd voor de lunch. Ik had razende honger. Ondertussen voorgaande heb ik gelukkig ook nog alles kunnen regelen met de camper. Ik had een geslaagde voormiddag. In de lunchroom ben ik blijven zitten tot 13.00 uur. Mijn telefoon opladen, eten en route voorbereiden.

En toen was ik weg. Vrijwel meteen zag ik ook de eerste sticker, de routeaanwijzing. De bekende St Jacobschelp met n soort kruis erachter. Kruislings. En aan de rand van de stad ben ik nog snel de Aldi binnen gegaan om wat avondeten en nog wat voor onderweg te kopen. De stad uit en je raadt het nooit. Ik zag de eerste pelgrims al lopen. Raar volk. Je herkent ze meteen. Ik heb ze niet ingehaald. Liet ze lekker lopen. Rustig ben ik achter ze aangegaan. Ergens nog heerlijke kersen geplukt en zo in de mond. Op n gegeven moment zaten ze te pauzeren. Toen moest ik ze wel voorbij. Ik liet het bij n goedemiddag in de overtuiging dat het Nederlanders waren. En ben verder gelopen. Na n kilometertje of 10 denk ik, had ik het wel gehad. Het was al n lange dag geweest. T was mooi. Ik naderde het dorpje Liebstein. Als ik daar niet zou slapen dan moest ik 8 kilometer heuvel op en door n groot bos. Daar had ik geen zin in. Dat deed ik liever als ik aan het begin van n dag stond.

Aan het begin van het dorpje Liebstein stond n man bij een boerderij. Ik ging maar ns in gesprek. Kijken of het me nog wat wijzer kon maken en misschien wel kon uitnodigen voor je weet maar nooit. Ze zijn hier erg aardig allemaal. De boer kon wel n hoop vertellen maar hij nodigde me niet uit. Jammer. Hij wist nog n heel verhaal te vertellen over n roedel wolven die hier n kudde moeflons (schapen) had opgegeten. Allemaal waren ze doodgebeten. En verder wist hij nog wel n goed kampeerplekkie.

En daar ben ik maar naar toe gelopen. Tent opgezet en ff liggen. Ik sliep meteen in. Weet niet hoelang ik geslapen heb. Maar toen was het in ieder geval tijd om de tent op te ruimen. Daarna bij de buren mijn flesjes gevuld met water en ff medegedeeld dat ik maar één nacht zou blijven. Het was allemaal geen probleem. Bij mijn tent heb ik voor het eerst gekookt. Nu ja, het was niet meer als n prakkie opwarmen in het water. Maar goed, toch. Windschermpje er om heen want het waaide hard, zakje rijst met bonen in het water goed aan de kook gebracht en toen wachten tot het warm werd. Tsja, je kent me. Dus dat ging half warm de buik in waar het verder opwarmde. Van het water nog n kopje koffie gezet en het resterende water gebruikte ik voor de afwas. Ik vond dat ik goed bezig was. Na dit alles was het bedtijd. Ik heb goed geslapen, wel veel gedraaid. Halverwege de nacht hoorde ik honden janken. Of waren het de wolven?? Maar ik voelde me veilig in mijn tentje. En draaide dus me eigen nòg maar ns n keertje om.