De eerste dag op pad

Dinsdag 6 juni
In de nacht was ik vaak wakker geweest. Het lag niet aan t bed. Prima kamer met bijbehorende ontbijt voor niet al te veel geld. Nee, ik had zorgen, om mijn teen, om de route en er was veel stadslawaai door het raam te horen.

Voor mijn gevoel ben ik wel duizend keer omgedraaid en alweer opnieuw die voet op die kussen leggen zodat hij omhoog lag. Natuurlijk viel de voet iedere keer als ik draaide weer van het kussen af. Lastig.

Uiteindelijk werd ik wakker om 07.30 uur. Douchen opknappen, eerst maar eens gaan ontbijten. En dan zou ik wel verder zien. Ik wist nog steeds niet of het wel verstandig was om te gaan lopen. Tijdens het ontbijt had ik toch bedacht te gaan. Ik liep de hele dag in Oslo en kon elk moment de bus weer terug pakken als het niet zou gaan.

Dat werd dus mijn beslissing maar toen ik weer terug op de kamer was twijfelde ik toch weer. Doe ik er wel goed aan? De receptionist gisteren had gezegd dat er een emergency post vlak bij zat. Ik besloot op dat moment er toch maar even heen te gaan. Dus weer naar beneden bij de receptionist het adres opgevraagd en er toch maar ff heen. Daar aangekomen stuurde ze me zonder naar de teen te kijken direct door naar het ziekenhuis. 1,5 km verderop. Ik was er gelijk klaar mee. Daar had ik helemaal geen zin in. Ik zag het al gebeuren. Zo van ff naar de teen kijken, doe maar ff rustig aan mevrouw en je kunt weer gaan. Ik ging dus niet. Maar rechtstreeks terug naar het hotel.

Weer naar boven, ik sliep op de 5e verdieping al mijn spullen in de rugzak gedaan op de meest logische wijze en ik ging. Bij uitcheck kreeg ik van de vriendelijke receptionist nog pleisters mee en iets wat je op een bloedwond kon spuiten. Dan droogde het bloed op. Heel lief van hem , ik heb het mooi meegenomen. En toen ging ik weg. Het was inmiddels 09.30 uur geworden en ik wilde gaan.

Ja dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Bij mijn vertrek regende het pijpenstelen. En ik had maar een Tshirt en korte broek aan. Weer terug naar binnen, naar de receptie. Ik heb daar mijn grote regenponcho aangetrokken en maar meteen het grapje naar de receptionist gemaakt dat ze mij wel niet snel zullen vergeten. Inderdaad zei hij.

In mijn poncho kon ik de wereld / regen aan. Heel rustig liep ik aan. Nat, volle bepakking En een gekneusde teen, hoe zou dat gaan?? Na verschillende meters voelde ik de voet een stuk minder. Het was zaak om zo rustig en regelmatig mogelijk te lopen dat ging het beste. Niet pijnloos, maar ach. Ik liep weer naar Vigiland en daar kon ik al snel de route oppakken. Die was over het algemeen vrij goed aangegeven.

Toch ben ik nog verschillende keren van de route afgeraakt. Ik volgde de route met een site waymarkedtrails.org. Daarop kon ik mooi de route volgen en als ik verkeerd gelopen was weer met Google maps de snelste weg terug vinden. Hoe verder ik de stad uitliep hoe mooier de huizen en de gebouwen werden. En de ook de natuur mooier werd. In de stad moest ik nog verrassend veel hoogteverschil overwinnen.

Ik had een bepaalde hut/slaapplaats op het oog en daar arriveerde ik rond 16.00 uur. Na ongeveer 6 uur gelopen te hebben, ik denk 20 tot 24 kilometer. Het laatste stuk pad was wel heel slecht voor mijn voet. Ongelijk, rotsig, vol losse stenen, nat en glibberig. Normaal gesproken zou ik het heerlijk gevonden hebben. Nu met mijn teen was het bij elke stap bedenken hoe ik mijn voet neer moest zetten om er zo min mogelijk last van te hebben. Wat natuurlijk niet altijd lukte en weer 'n vloek opleverde. Toen ik op het beoogde punt uit kwam was het mooi geweest voor deze dag.

De hut bleek slechts een ruime overkapping. Aan een kant geheel open, uitzicht naar het bos. Daarin aan de zijkanten een bank en nog 2 picknick tafels. Maar ik had plaats om mijn hangmat in een hoek neer te hangen en zeker te weten dat ik gedurende de nacht droog zou blijven. Helemaal niet ontevreden over de teen al zat er wel bloed in de sok. Ik bleef twijfelen wat ik ermee moest doen. Na enige uren rust en een beetje het voetje omhoog keek de teen al anders. 'S avonds heb ik nog contact met het thuisfront gehad en daarna mijn potje eten gekookt, pasta.

Hoe het verder met de voet gaat weet ik nog niet. Ik heb met Harry afgesproken dat ik elke ochtend, elke avond de boel opnieuw bekijk. Houdou voor dit moment. 19.30 uur slaaptijd.

Helaas is het stuk wat ik getypt heb voor woensdag weg. Dat komt nog