En dat was het.

Woensdag 7 juli

Die dinsdag avond werd ik zo rond 22.00 wakker. Er kwam iemand aan. Het bleken 2 meisjes van een jaar of 16 te zijn. Ze hadden hetzelfde plan opgepakt als ik maar hadden er niet op gerekend dat er al iemand één hoek had ingepikt van de overkapping. Ze hadden beiden ook een hangmat bij zich en nu moesten ze improviseren.

Het werd ééntje hoog, ééntje laag. En nadat ze de hangmatten hadden opgehangen volgde het echte meiden gegiechel. In het Noors dus ik kon er niets van verstaan. Plotsklaps werd ik wakker toen ze heel hard lachten. Ik denk dat ze lachten omdat ik luidkeels lag te snurken. Maar het weerhield me niet van om weer lekker verder te slapen. Ik vond het wel gezellig.

Rond 07.30 werd ik weer wakker. Lekker geslapen daar in dat bos. Vrij en toch dicht bij de bewoonde wereld. Ik begon met alles inruimen en inpakken. En een hapje eten. Mijn voet was niet dunner geworden. Eerder dikker en ik maakte me zorgen over die dikke paarse streep vocht die over de teen liep. Ik was bang dat het dunne velletje zou knappen als ik weer ging lopen.

De meisjes waren inmiddels wakker geworden. Ik vroeg aan de meisjes of ze een dokter In de buurt wisten? Ik liet ze een foto van de teen zien. Ze vertelde me waar de emergency post was. Met Google maps ben ik daar toen heen gegaan. Ongeveer een uurtje lopen en reizen met de bus. Waar je overigens gratis mee mag reizen.

Bij het ziekenhuis aangekomen was het nog wel een dingetje om binnen te komen. Ik moest een nummer bellen maar alhoewel het in het Engels was begreep ik er niet veel van. Ik moest bijvoorbeeld de postcode van de buurt zeggen en die wist ik niet. Een bewaker heeft mij uiteindelijk geholpen.

Uiteindelijk stond ik binnen.
Het was maar goed dat ik veel tijd had en voorgenomen had om geduldig te zijn. Uiteindelijk ging ik van dokter naar dokter naar de röntgen naar dokter en weer een andere dokter tussendoor bloed afnemen papieren invullen etcetera etcetera.

Ik was er ongeveer 5 uur mee zoet.
De teen bleek gebroken te zijn. Zwaar shit dus.
Daar had ik niet op gerekend. Het was weliswaar een kleine nette breuk op de rand van mijn nagelriem, maar het was een breuk en ik mocht 2 à 3 weken niet lopen.

Nou, daar was ik mooi klaar mee ik kwam voor een hiking tocht, niet om stil te zetten. Mijn plannen moesten compleet omgegooid worden en daar baalde ik stevig van. Mijn eerste gedachten waren: Ik ga naar huis.
Maar Harry adviseerde me om toch nog even aan te zien en misschien kon ik over een week wel zachtjes aanlopen. Ik heb daarop een overnachting geboekt in Hamar een plaatsje halverwege het Mjosa meer, het grootste meer in Noorwegen. Ik koos dit plaatsje uit omdat ik er na één week ongeveer zou zijn en het is een klein stadje met een pelgrims verleden. ( en ook een Olympische verleden. )

Ik boekte een ticket voor de trein en ging op pad, zonder te weten of ik in Hamar terecht kon. Ik kon toch nog altijd in mijn hangmat slapen ergens, dus ik ging. Via airBenB heb ik onderdak geregeld.
Gelukkig kreeg ik bericht dat ik welkom was en daar zit ik nu.

Ik blijf hier de komende dagen zal veel rust nemen voor mijn teen en af en toe met de bus hier op pad gaan om het stadje te verkennen. Als mijn teen voldoende hersteld is dat ik over een dikke week kan aanlopen dan ga ik verder en anders dan breek ik de hele boel af en ga ik naar huis.

Dus voor nu, bedank ik Iedereen voor het lezen en de reacties.
Voorlopig post ik niks meer.

Je ziet het vanzelf wel of ik er nog iets schrijf maar anders is het van nu einde .
Helaas.

Groetjes Carla