Laatste luie dag

Woensdag 14 juli

Dit werd een hele luie dag. Er was veel regen voorspeld. En ik had slecht geslapen. Omdat de gastheer en zijn kinderen iedere keer heel laat naar bed gaan. Ze blijven rommelen tot 1 à 2 uur s nachts. S morgens hoor je ze dan ook niet.

Vanwege het weer en het late slapen ben ik dus toch lekker lang in bed blijven liggen. Ik had alle tijd. Ik heb tot ongeveer 15.00 uur echt niks gedaan. Enkel lummelen. Lezen. Foto’s verwijderen van de watsapp, spelletjes. Gewoon helemaal niks. Voetje omhoog. Als mijn maag begon te rammelen zorgde ik voor wat eten. Dat was het dan ook.

Dit deed ik bewust. Dat niks doen. Het was de laatste dag dat ik echt niks zou kunnen doen. Ik had me voorgenomen om vanaf morgen aan te lopen. Donderdag 15 juli.

Toen het om 15.00 uur wat droger werd ben ik voor de laatste keer naar het strand gelopen. Ik liep langs de kademuur, langs de houten ligbedden. Natuurlijk waren ze allemaal leeg vanwege het slechte weer. Regen.

Maar hout droogt best snel op dus één van die ligbedden was het redelijk droog zodat ik er toch op kon gaan zitten op mijn regenjas. Daar heb ik een poos gezeten, uitkijkend over het water en denkend aan de dagen die komen zouden. Ondanks dat ik er veel zin in had vond ik het ook spannend. Waar zou ik terecht komen?

Na een poosje begon het weer zachtjes te regenen. Ik ben opgestaan en teruggelopen naar het restaurant waar ik de allereerste keer gegeten heb. Dat was op woensdag 7 juli toen ik in Hamar aankwam.

Ik heb daar een lekkere lasagne gegeten. Als afsluiter van deze week. Ik wilde in eerste instantie binnen zitten, in dat restaurant, maar het was er erg benauwd en druk. Toen ben ik toch maar buiten op het terras gaan zitten. Onder één hele grote paraplu. Zo dicht mogelijk In het midden. De zachte regen was overgegaan in steeds harder. En het hoosde inmiddels. Omdat het toch niet koud was heb ik er heel lekker zitten eten genietend van de frisse lucht, mijn hete lasagne en de rust om me heen.

Voor de laatste keer liep ik terug naar mijn slaapplekje in Hamar. Toen ik ‘thuiskwam’, kwam ik de eigenaar nog tegen. Hij heet Gudrand. Hij heeft twee kinderen. Bijna de hele week is hij met zijn kinderen op vakantie geweest. Toen was het heel erg rustig. Ja er was niemand, behalve Michele, zijn Italiaanse neef als die thuis was. De laatste dagen was het heel druk. De kinderen hadden vriendjes bij zich. En ze maakten met zijn allen veel lawaai. Ook dat was voor mij reden om weg te willen gaan. Ik heb meteen afscheid genomen van Gudrand. Omdat ik vroeg wilde vertrekken en niet zeker wist of ik ze nog wel zag.

‘S avonds heb ik nog heel lang naar mijn luisterboek geluisterd. (Auteur Baldacci). Soms dommelde ik weg, dan moest ik het hoofdstuk nog een keer luisteren. Maar toen ook de kinderen inmiddels sliepen, sliep ik ook in.