Timer

Vrijdag 16 juli
Ik was vanmorgen al vroeg wakker. Had goed geslapen maar er zat een hele vervelende vlieg. Die maakte me zo vroeg wakker. Natuurlijk is het ook erg licht. Dat speelt zeker mee. De zon gaat wel onder, rond een uur of 22, maar komt op rond een uur of 4. In die tussentijd is het niet donker maar schemerig. En van 4 tot 23 is het volop daglicht.

Dus toen ik zo rond een uur of 6 wakker werd en niet meer kon slapen door die vervelende vlieg ben ik maar opgestaan. Niet letterlijk opgestaan. Maar ik heb mijn telefoon gepakt en de blog erop gezet. Ik heb heel veel foto’s toegevoegd. Het was ook een mooie dag gisteren.

Om 7 uur had ik al gegeten, halfacht was de tas ingepakt. Het stelletje wat in de tent geslapen had, was inmiddels ook wakker geworden. Toen ik bijna zover was om weg te gaan kwamen zij naar binnen om te eten. We namen afscheid van elkaar met de mededeling dat we elkaar vaker tegen zouden komen. Dat zal ongetwijfeld nog gebeuren. Alleen weet je nooit van tevoren wanneer dat zal zijn.

Omdat ik het gisteren zo heet had gehad en te weinig gedronken had ik ervoor gezorgd dat ik nu mijn broek al afgeritst had en voldoende water gedronken had.
Daar ging ik dan uitgerust en vol goede moed. Ik had er zin in. Het was weer een mooie dag. Ik liep te genieten heuveltje op heuveltje af. Het was meer heuveltje af. En dan is dat extra lekker. Ik heb verschillende foto’s van de mooie vergezichten gemaakt.

Ook had ik de timer gezet. Op 1 uur. Als de timer dan afging moest ik stoppen. Mezelf verplichten, om ‘n pauze te nemen. Dan kon ik even met de voetjes van de vloer. En dat had mijn teen nodig. Want als ik dat regelmatig deed, kon ik veel langer doorlopen.

Maar voordat de timer af kon gaan, kwam ik al bij mijn eerste pauzeplaats. De timer stond nog maar op 50 minuten. Maar ik was aangekomen bij een hele oude den. De Tokstadfurua van 490 jaar oud. Zo oud dat hij het bekijken waard was, en de nodige foto's werden gemaakt. Ik heb ook even aan boom knuffelen gedaan. ‘N boom die zo oud is, moet wel veel energie bij zich hebben. Ik wilde wel een beetje van die energie voelen, voor deze in mijn teen te stoppen.

De timer werd opnieuw aangezet. Weer voor een uur. Ik liep, volgde de route, via asfalt, grusvei (een soort gravel) En zand paadjes. Ik passeerde t geboorteplaats van een bekende auteur, zanger en nog veel meer. Alf Proysen. Ik wilde eigenlijk halt houden, maar mijn timer was nog niet afgegaan. En nu wil ik echt het uur vol maken. Dus ik liep zachtjes door om me heen kijkend naar die oude gebouwen.

Een kwartiertje later ging de timer af. Het was op een pad midden in een soort heideveld. Er was net een fietser gepasseerd. Bongiorno, zei hij. En ik natuurlijk ook. In het verre verleden heb ik een paar lesjes Italiaans gedaan.

Maar in ieder geval op dat pad stond ik meteen stil toen de timer afging pakte mijn poncho en ging er lekker opzitten. Schoenen uit, sokken uit, appeltje erbij, water erbij. En nog een handjevol pinda’s. Tiet zat.

Een dik half uur had ik gezeten en het ging weer verder. Timer aan. Op naar Ringsaker Kirke. Wederom grotendeels heuvelafwaarts. Ik naderde steeds meer het Mjosa meer. Aangekomen bij de Ringsaker Kirke was de kerkdeur dicht. Tweemaal ben ik er omheen gelopen om een deur te vinden die open was. Ze waren aan het restaureren. Ik dacht dat ik iets over het hoofd zag. Helaas alles was dicht. Eigenlijk timer stond op 50 minuten, ik heb toch maar een pauze genomen.

En toen ik op dat bankje zat, kwam er iemand aan en die zei dat hij de pastoor was. Althans dat heb ik er maar van gemaakt. Wat belangrijker was, zij had de sleutel. Direct ben ik met haar meegelopen en kon toen de kerk van binnen bezichtigen. Wat een mazzelkont was ik toch. Gisterenavond al die kerk kunnen bezichtigen, en nu deze kerk kunnen bezichtigen. Wederom de nodige foto’s gemaakt.

Het ging verder naar Moelv. Op de een of andere manier gaf deze plaats mij geen goed gevoel. Waarom weet ik niet. Ik ben via een hele grote kruising, kruising van snelwegen, onderdoor naar de winkel gelopen. Het was één en al beton. Het was allemaal nieuw. Maar ik moest naar de winkel om mijn avondeten te kopen. Na deze plaats was er voorlopig niks meer. Ik moest inslaan. Ik kwam bij de SPAR uit.

Omdat ik al zo dicht bij het centrum zat, besloot ik niet om terug te gaan naar de route. Ik ging het centrum helemaal door steeds rechtdoor. De route kwam weer op mijn weg terecht. Nog steeds op de doorgaande weg rechtdoor. Ik had geen timer gezet maar was wel toe aan een uitgebreide middagpauze. die vond ik bij een twaalftal grote stenen. Het was een kleine stonehenge. In een cirkel met een doorsnede van 25 meter.

Ik heb uitgebreid gepicknickt. Natuurlijk eerst de schoenen uitgedaan, sokken uitgedaan. En de benen op de picknickbank gelegd. Eentje omhoog. Over het naastgelegen weggetje kwam een auto aan, reed erg langzaam, zal wel gedacht hebben. Maar het kon mij niks schelen.

Na zo een poosje gelegen te hebben was ik klaar om verder te gaan. Ik wist dat er een zeer zware klim aan zou komen. Maar door die uitgebreide rustpauze, was ik daar klaar voor. Die klim kwam en ik stiefelde langzaam maar zeker omhoog. Het was nog verder als ik gedacht had.
Moest dus halverwege toch nog even uitrusten. Maar om 3 uur kwam ik aan bij in plaats waar ik misschien wilde slapen. In Ringen, een rehabiliteringscentrum. Ik had steeds lopen twijfelen of zal ik daar wel of niet heen gaan. Ik vond het ook wel leuk om een keertje in mijn hangmat te slapen. Maar toen ik daar om 3 uur was dacht ik, ik vraag het gewoon. Ik zie wel.

Ik kwam aan bij het rehabiliteringscentrum in Ringen en ging naar de receptie. Ik kon daar niet slapen vanwege de corona toestand. Jammer. Maar ik vond het geen drama, ik regelde wel dat ik voldoende water had en zorgde ervoor dat mijn telefoon een stukje opgeladen was. Ik heb daar een half uurtje uitrusten. Toen kon ik weer verder.

Ja en dan wordt het moeilijk. Je bent moe, je bent er eigenlijk klaar mee, en je wilt zekerheid van je slaapplek. Dus toen ik aan liep, was het enigste wat ik deed kijken waar ik kon gaan slapen. Dat viel nog niet mee. Ik liep langs de weg zonder bomen, zonder bos. Enkel rotsen en akkerland.

Toen ik een dik uur verder was dan zag ik ’n Montessorischool. Daar stonden bomen bij.
Ik voelde meteen dat ik daar moest zijn. Ik liep om het gebouw heen kijken, zoekend naar meer bomen. Wat ik zag was een grasveldje achter het gebouw. Daar heb ik toen mijn tarp opgebouwd. Voor het gebouw stonden tuinstoelen, die heb ik maar naar achteren gebracht. zo kan ik ook nog eens goed zitten Ik heb mijn pannetje eten gekookt en ik ging, na de blog geschreven te hebben, naar bed.