Camping

Zaterdag 17 juli

Ik heb die nacht in die tarp vreselijk slecht geslapen. Niet omdat ik me zorgen maakte, maar het was gewoon, ongewoon. De wind blies door de tent. Ik hoorde de hele nacht de trein. Ergens klingelen een bel, een soort koe-bel. Maar nergens koeien te bekennen. Het was heel erg licht de hele avond. Schemerig In de nacht. Af en toe kwam er een auto voorbij gereden en door al die dingen kon ik niet slapen. Koud had ik het niet. Ik heb een mummy slaapzak en als je maar er voor zorgt dat je hoofd bedekt is. Krijg je het niet koud. Toen ik uiteindelijk besloot om uit mijn bedje te gaan was ik nog doodmoe.

Ik heb dus eigenlijk niet zoveel te vertellen over deze vrijdag. Het ging omhoog en omlaag. Asfalt en grusvei, dus gravel wisselden elkaar af. Ik weet ook nog dat ik ergens over een heel mooi pad liep echt een paadje dwars door het bos en over een veld heen en verder, echt een speciaal pelgrims paadje. Mooie natuur. Donderdag had ik de Lillehammer camping gebeld of ze nog een plekje voor mij hadden. Ze hadden me toen verteld dat ik via de website moest boeken dat heb ik geprobeerd. Maar dat ging niet. Er stond In het Noors bij dat er enkele plaats is bij “walk in”. Omdat je als pelgrim, te voet altijd laat aankomt zou je geen schijn van kans maken. Ik heb dus daarom nog een mail gestuurd dat ik zeker kwam. En of ze een plekje voor me vrij wilde houden.

Gedurende die vrijdag moest ik vaak aan die Lillehammer camping denken zou er nog plaats voor mij zijn? Ik móest een plekje hebben om te slapen. Toen ik daar rond een uur of 4 aankwam was het eerste antwoord dan ook: fully booked. Ik was heel moe en ik vertelde dus dat ik gebeld en gemaild had. Ze gingen toen naar het veldje kijken of er nog plaats was. Na enig overleg bleek er toch nog wel een plekje voor mij vrij te zijn. Ik hartstikke blij natuurlijk.

Bij de receptie kwam ik ook nog de Duitser tegen die ik paar dagen geleden ontmoet had. Ze waren een uurtje eerder aangekomen en ze hadden een blokhut kunnen boeken. Wat raar dacht ik, ze zijn met z’n tweeën hebben gebeld en krijgen wel een blokhut, en Ik ben alleen en ik heb gebeld en ik krijg niks. Maar goed. Ik sprak met die Duitser af, s avonds 19.00 uur samen ergens te gaan eten.

Ik was moe, moest mijn wasje doen, douchen en de tarp opzetten. Ik liep naar het veldje waar alle tenten stonden. Daar stond op ‘n plekje een tafel en een stoel, anders niks. Ik heb die tafel en die stoel aangepakt en weggezet want ik wilde mijn tarp daar neerzetten. Direct kwam er een jongeman aan. Hij vertelde dat ze die plek gereserveerd hadden. Ik vertel dat ik dus zojuist een plekje gekregen had. Waar moest ik dan heen?

Maar ik keek nog eens rond en zag aan de zijkant nog wel een stukje, waar ik mijn tarp neer kon zetten, naast een picknickbank. Dat was ook een prima plekje. Aangezien ik de avond van tevoren ook al in de tarp geslapen had, wist ik nu hoe ik dat ding op moest bouwen. Met behulp van mijn wandelstokken. Daarna volgde de douche en kon ik mijn spullen in de wasmachine stoppen. Drogen kon op de houten afscheiding die achter mijn tarp stond. Natuurlijk had ik wel bekijks. Niemand slaapt in een tarp.

Ik zorgde ervoor om 19.00 uur bij de receptie te zijn dat had ik met die Duitser afgesproken. Toen ik daar aankwam zaten ze daar al. Mooi dacht ik kunnen we meteen gaan. Want ik wilde ook weer snel terug zijn. Want ik was moe, en had geen powernap meer kunnen doen.

Maar het liep anders. Hij vertelde me dat hij last van zijn schenen had. En het dat zijn vrouw al eten meegebracht had en daarom hadden ze al gegeten. Tsja. Dat was voor mij een teleurstelling. Ik had liggen wachten tot 19.00 uur. En ik was moe. En nu kon ik alleen gaan. Ik heb het gesprek kort gehouden om zo snel mogelijk ergens te kunnen gaan eten.

En dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Ik moest daar voor helemaal naar boven het centrum inlopen zeker een half uur klimmen, omhoog. Ik baalde als een stekker. De eerste de beste pizzeria die ik zag ging ik naar binnen. Ik dacht als ik maar wat gegeten had. Maar dat viel tegen want het was schijnbaar een heel gewilde pizzeria, afhaal. Als ik wilde bestellen moest ik 3 kwartier wachten. Tja. Dat was teveel voor mij. Honger en moe. Dus ik ben verder gelopen. Ik heb toen ergens een broodje hamburger en de frietjes kunnen eten. Dat ging sneller. En toen weer snel terug naar de camping, gelukkig nu bergafwaarts. Maar wederom een half uur lopen.

Daar aangekomen ging ik snel naar de tarp. Ik dook direct mijn mummie slaapzak in. Tanden poetsen sloeg ik maar over. Ik deed mijn oordopjes in en mijn dingetje over de ogen, weet even niet meer hoe het heet. Binnen de kortste keren sliep ik.

Maar na een poosje werd ik wakker. De zon scheen regelrecht door de tarp heen. En dat was niet eens de reden dat ik wakker werd. Natuurlijk op een camping waar het heel vol ligt wordt het s avonds heel gezellig. En al die mensen zitten gezellig bij elkaar te praten. En het begon ook behoorlijk te waaien ik maakte maar een klein beetje zorgen dat de tarp niet goed vast stond. Voordeel is natuurlijk dat de tarp weinig wind vangt. Het waait er dwars doorheen. Daarna sliep ik al snel weer in. Ik accepteerde de gesprekken van de mensen om me heen als gezellig en ik was moe.

Gedurende de nacht werd ik nog wel een paar keer wakker de wind was heel wisselvallig de ene keer stormde het zo n beetje, en de andere keer was het weer windstil. Dus één keer ben ik wel de tarp uitgegaan om de haringen te checken. En één keer had ik het gevoel dat ik 'n stel eksters weg moest jagen. Die vogels waren nieuwsgierig naar mijn open tent. Maar al met al heb ik daar goed geslapen. Heerlijk in mijn slaapzak. Wat is dat toch een fantastisch ding.

Gelopen ongeveer 23 km