En weer verder

Zondag 18 juli

Lachen. In de tijd dat ik hier de blog schrijf op Words, nou ja schrijf: inspreek, komt er een Noor met hond voorbij. Ik begin natuurlijk in het Engels te praten, en mijn Words neemt alles op. Ha ha ha ha. Helaas de man kende maar een paar woordjes Engels dus hij was al snel weer verder. Ik heb hier mijn hangmat tussen een paar bomen gespannen, naast het pelgrimspad. Maar ik zal bij het begin beginnen.

Vanmorgen werd ik uitgerust wakker, mijn tarp en spulletjes waren zo opgeruimd. Een boterhammetje eten en ik kon naar de receptie om daar nog wat broodjes te halen. Dat was het enigste wat vandaag open was. Alle winkels, supermarkten, waren vandaag gesloten, ik hoopte dan eigenlijk ook dat ik in Lilllehammer Center nog ergens het kopje koffie kon drinken. In Italië zijn de bars al heel vroeg open. Hier was alles gesloten.

Bij de receptie trof ik nog die Duitser aan, ik weet helaas geen naam. Hij liet me zijn schenen zien. Zijn been, scheenbeen was dik en rood en zeer pijnlijk zei hij. Ik weet zeker dat dit scheenbeen ontsteking is. Ik heb hem geadviseerd naar een dokter te gaan, maar die zal zeggen: Rust. Ik denk dat deze man de komende maanden niet of nauwelijks lopen kan. Heel vervelend voor hem. Ik ben dan ook benieuwd of ik hem nog zal treffen op deze wandeltocht.

Ik dieselde langzaam aan. Wetende dat ik minstens een half uur of nog langer, omhoog moest lopen. Door het centrum en verder. Dus ik deed het rustig aan. Achteraf denk ik, Ik heb geen foto’s gemaakt in lillehammer Center. Maar ik moet zeggen dat ik het niet echt schokkend vond. Gewoon grote stad. Met grote gebouwen, veel winkels. Pas toen ik de stad uit liep kwamen die oude typisch Noorse huizen weer tevoorschijn. En die vind ik veel mooier. Hoe verder ik buiten de stad raakte, hoe mooier de natuur werd de heuvels om me heen werden steeds hoger, de natuur steeds ruiger.

Mijn eerste pauzeplaats was een eindje buiten Lillehammer. Ik had dus een uur gelopen van de ene kant van Lillehammer, de camping, tot maar net buiten Lillehammer de andere kant. Allemaal stad. Het volgende uur liep ik door verschillende gebieden. Stukken asfalt, een paadje tussen spoorlijn en snelweg, heel stuk smal paadje, direct naast de spoorlijn. En dan nog dat smalle paadje vol met boomwortels vlak voordat ik In het Fåberg aankwam. Het was een vervelend paadje.

In Fåberg heb ik even uitgebreid pauze genomen. Ergens bij een voetbalveldje. Lekker eitje gegeten, een boterhammetje en veel water drinken én de voetjes omhoog. En nog meer water drinken. Tegenover dat voetbalveldje was een huis waar men aan het klussen was. Dus ik wist zeker dat ik water kon krijgen. Er was iemand thuis. Veel mensen zie je niet bij die Noorse huizen. Alles zit binnen. En ik vind zelf dat de Noren ook niet echt toegankelijk zijn. Ze zullen altijd van je wegkijken. Of ligt dit aan mij???

Na Faberg liep ik n heel stuk over een drukke doorgaande asfalt weg. Die weg was echt direct naast de E6 gelegen. De E6 die naar Trondheim voerde. Pas toen ik bij een kruising onder de snelweg door ging moest ik ergens een paadje steil omhoog en was ik bij de snelweg weg.
Ik stond te hijgen toen ik boven was. Slokje water en weer verder. Ik kwam voorbij een heel mooi rustplaat voor pelgrims, wandelaars. Zo’n houten hut, 3 kanten dicht, één kant open. Er hing zelfs een soort plastic gordijn voor om het dicht te maken als het zou regenen. Eerst liep ik voorbij, want het was mijn tijd nog niet. Maar nog geen twee minuten daarna mocht ik stoppen dus terug. Dat doe ik niet vaak, maar dit was wel een heel speciaal plekje daar heb ik lekker weer zitten uitrusten.

Na, deze schuilhut kwam het mooiste stuk van deze dag. Het ging dwars door de bossen. Via vlonders heb ik vele stroompjes overgestoken. In dat bos zag ik vele watervallen. Ik kwam ook voorbij Kjaerlighetsfossen. Deze waterval word de Waterval van de Liefde genoemd. Hij was groot en ruw. Maar erg mooi om te zien. Nu kwam er niet zo heel veel water vanaf. Maar je kon zien dat er andere tijden waren. Er lagen grote boomstammen in en over die waterval.

Na zo een hele poos door dat bos gelopen te hebben kwam ik uit op een asfaltweg. Dat was eigenlijk het laatste stuk van mijn dag vandaag. Maar niet heus. En dat wist ik ook. Ik wil dat namelijk eindigen bij het Nermo Golf hotel. Had daar eigenlijk willen slapen. Maar toen ik belde zeiden ze: fully booked. Alweer. Maar ik kon wel met de receptioniste afspreken dat ik daar een hapje kon eten. Alleen was dat pas om 17.30u. Geen probleem, ik kon tenminste eten. De winkels waren dicht en ik kon tenslotte geen eten kopen. En ik moest wat. Dus na dat lange stuk asfalt weg, eerst een heel stuk omhoog. Daarna een heel stuk omlaag, kwam ik uiteindelijk bij het Nermo Golf hotel aan. Het was bijna 16.00 uur. Dat werd wachten geblazen.
Ik nestelde me op het terras. Het was daar mooi zitten, alleen erg koud. Dus eerst gingen daar mijn lange broekspijpen weer aan, vestje weer aan en de sokken volgde. En toen heb ik toch maar mijn donsjack uit mijn tas gehaald. Ik wilde per se niet naar binnen.

Om 17.30u volgde de barbecue. Ik kon niet à la carte eten, want dat was er gewoon niet in de zomer. Maar een barbecue was prima. Het was een buffet en ik kon zoveel eten als ik wilde. Het vlees was ter plaatse op de barbecue geweest en Ik wil dat zo van de kok krijgen. Het smaakte allemaal erg goed. Met een dessert en een kopje koffie na
.
Nu volgde het moeilijkste gedeelte van de dag. Ik moest nog een plekje is vinden om te slapen. Ik moest verder lopen. De eerste halve kilometer was even lastig. Met een volle buik steil omhoog. Maar toen ik dat gehad had, volgde een mooi pad door het bos niet ver van de bewoonde wereld af. Met mooie vergezichten. En eigenlijk had ik al direct vele mogelijkheden om mijn hangmat ergens neer te hangen. Maar ik twijfelde. Een eindje verder was vast nóg een mooier plekje.

En zo kwam ik aan op de plek waar de hangmat nu hangt. Het was effe hannessen maar uiteindelijk lag ik in mijn hangmat. Ik heb er weer veel van geleerd en de volgende keer weet ik dat ik de hangmat zoals hij nu hangt, nooit op moet hangen.
Ik weet dat ik er de eerste keer in die schuilhut geen moeite mee had, toen ging het vanzelf.
Maar nu was ik in de open lucht. En dan is alles ineens heel anders.

Ja. En waar laat je dan je schoenen? En je rugzak? En als ik n piepie moet maken vannacht? Het moet niet gaan regenen, want ik heb geen dak? Moeten de voetjes hoger, of je hoofd? Houd ie het wel?

Ongeveer 21 km gelopen.