Moe maar voldaan

Maandag 19 juli

Deze nacht In de hangmat had ik niet zo goed geslapen. Met name omdat ik het erg koud had gehad. Toen ik de vorige keer In de hangmat sliep lag ik beschut in een houten hok. Nu langs het pelgrimpad tussen de bomen: open en bloot. Gedurende de tijd dat ik bezig was met de hangmat ophangen kwamen er verschillende mensen langs. Eentje was wel heel speciaal. Het was namelijk een pelgrim die, ik denk, een monnik was. Helemaal In de oranje-achtige kleren houten stok in de hand en een schapevelletje op de rug. Je hebt altijd van die bijzondere figuren.

S morgens om 7 had ik de boel allemaal al opgeruimd. Net zat ik een boterhammetje te eten kwam de man van gisteravond met zijn hondje weer langs. Hij kwam even de boel controleren. Hij kon in ieder geval nu meer Engels dan gisterenavond. Zodat we toch nog een prettig gesprek hadden over de temperatuur van de nacht. Ja en dat was een stuk kouder dan overdag.

De eerste 5 km waren erg mooi deze dag. Ook zwaar, omdat er heel veel steile klimmen en dalingen in zaten. Maar het ging een groot gedeelte door het bos. De paadjes waren zo smal dat mijn linker stok niet neergezet kon worden. Dan zou die, de steile helling afglijden. Ik heb vele beekjes overgestoken, soms liep een stukje pad gewoon door met dat beekje mee. Dus via de beek, stappen van grote steen naar grote steen.

Heel veel watervallen heb ik gezien Ik heb veel foto’s gemaakt. Veel watervallen die ik overstak hadden bruggetjes. Met hekjes. Zodat betreffende schapen of koeien op het eigen land bleven. Constant hoorde je het geruis van water ergens om je heen. N machtige natuur hier.

Eigenlijk was het de hele dag zo. Stukken bos, heel veel omhoog, heel veel omlaag, smalle paadjes af en toe kwam er weer een steil stuk asfalt ertussendoor. Sommige stukken waren zo steil dat ik echt doelen moest stellen. Tot de volgende boom of tot het volgende struikje en dan mocht ik rusten. Even weer die hartslag op een normaal tempo brengen.

Ik heb gelopen door weilanden, langs graanvelden, heel veel van die opstapjes/afstapjes moest ik nemen en hekjes openen en sluiten. En dan duurt een route van 22 km toch erg lang. Als je 22 km loopt, steeds rechtdoor en vlak dan is dat geen probleem, is het omhoog en omlaag hekje open, hekje dicht, constant kijken waar je je voeten neerzet dan wordt het een ander verhaal.

Ik blijf trouw aan de timer. In de ochtend zorgt hij ervoor dat ik op tijd rust neem, in de middag zorgt hij ervoor dat ik door loop. Als ik moe begin te worden zou ik om het half uur willen gaan zitten. Dus het mes snijdt van twee kanten.

Iedere keer, bijna iedere keer, als ik dan pauze heb, gaan die schoenen uit, sokken uit en de voetjes omhoog dat heeft mijn teen nodig, dat heb ik zelf ook nodig.
Het moeilijkste met lopen voor mijn voet zijn de losse stenen, en de boomwortels. Ook het naar beneden lopen, vooral als een steil is, voel ik die teen. Ik heb stokken bij me en die zijn voor mij onmisbaar.

Een paar dagen geleden had ik er een ongelukje mee. Ik had ze op een steen liggen. Ene kant op de grote steen, andere kant op de grond. Ik was mijn rugzak op mijn rug aan het gooien. Stapte daarbij naar achteren en stapte daarbij op een stok. Zoals ik al vertelde, stok lag ene kant op de grote steen en andere kant op de grond. De stok boog dus helemaal door, onder mijn gewicht. Nu zit er dus een bochtje in mijn stok. Ik hoop dat dit houdt, maar denk van wel.

Ik kan heerlijk lopen genieten als ik weer n flinke klim achter de rug heb. Kom ik boven en dan heb je fantastische vergezichten. Ik sta regelmatig stil om foto’s te maken of gewoon de omgeving te bewonderen. Of bij een pauze, lekker zitten op mijn zeiltje. Broodje eten en veel water drinken. ( ik heb de grondzeil van mijn tent meegenomen. Ideaal ding. )

Voor mijn laatste rust zag ik een man zitten met een rugzak op een grasveldje. Hallo: ik sprak hem aan. Of hij ook wandelaar is? : Jazeker. Waar kom je vandaan? : Uit Duitsland. Waar ga je heen? : Naar Glomstad Gjestehus. : Ik ook, zie je later en verder ga ik dan maar weer.

Vervolgens loopt dezelfde man mij na een half uur later voorbij. Zwaaien we naar elkaar en zeggen : tot straks.
Toen ik bij Glomstad aankwam had ik het wel gehad voor deze dag. Ik keek uit naar mijn douche en Ik heb mijn was kunnen regelen. Daarna heb ik even een dutje gedaan. Toen ik daarna naar buiten ging had ik het heel koud; slaap kou. Ik zat helemaal te bibberen van kou en vermoeidheid.

De man die ik onderweg tegen was gekomen, zat al buiten. Ik ging erbij zitten en we stelden ons aan elkaar voor. Hans uit Duitsland en Carla uit Holland. Hij was ook op wandeltocht naar Trondheim. Later zijn we samen gaan eten. Ook hier was het, net als gisteren, een gezamenlijke pot. Deze keer was het een lasagne met een salade. Als toetje, ijs met bramen. Het smaakte goed.
Een lekkere afronding van een mooie dag.

Ik zat in Glomstad Gjestehus, n eindje boven Tretten.