Ringabu Kirke

Dinsdag 20 juli

Om 07.30u ging de wekker. Beetje voor 07.30u werd ik wakker. Ik had deze nacht compleet in coma gelegen. Zo vast had ik geslapen. Dat kwam natuurlijk door de aantal wat mindere nachten door de tarp en de hangmat. Maar fijn dat ik zo goed geslapen had 8 uur zou het ontbijt zijn. Ik zorgde dat ik gepakt en gezakt was toen ik naar het ontbijt ging.
Het was een erg goed ontbijt alles er op en er aan. En van het ontbijt mocht ik ook mijn lunchpakket pakken er lagen plastic zakjes klaar en je kon pakken wat je wilde.

Hoefde niet meer naar de kamer dus daarna was het afrekenen en weggaan. Eerste stukje ging het een beetje berg op in een weiland zag ik iets staan. Ik kon niet goed zien wat het was. Was het een ree? Of was het iets anders. Ik kwam zachtjes dichterbij. Datgene wat het was, bleef gewoon staan totdat het dier zijn kop omhoog tilde en om zich heen keek. Het bleek een prachtige vos te zijn. Een mooie grote vos, met dikke staart en de wit puntje achter op zijn staart. Op het moment dat hij mij zag rende hij natuurlijk meteen weg.

Daarna volgde een hele lange steile afdaling. Voetje voor voetje goed opletten In het bos. Dat ging allemaal goed, langzaam maar zeker ging ik weer richting de E6. Ik was er bijna en moest nog alleen nog door een weiland met “gelp" gras. Dat is gras wat hoog opgeschoten en mooi groen is. Ik dacht nog even door dat weiland, moest nog een klein steil stukje naar beneden, door een beek en dan had ik een groot rotsblok uitgezocht om op te gaan zitten. Net voor ik bij dat kleine beekje was maakte ik een schuiver. Roetsj, op mijn kont. Op het moment dat ik mijn ledematen aan het checken was, ging de timer. Goed getimed. Ik had niets, stond dus op en ging op dat grote rotsblok zitten en genoot van mijn rust.

Er volgde een stukje asfaltweg direct naast de E6. Dan kan je weer even vaart maken. Dat voelt ook wel weer even goed. Tijdens de afdaling, bij het laatste stukje, haalde Hans mij bijna in. Dat was de Duitser waar ik gisteravond samen mee gegeten heb. We hadden afgesproken apart te lopen en elkaar weer te treffen op de slaapplaats. Ik liep dus lekker door langs de E6. In de verwachting dat Hans mij achterop kwam. Maar toen ik na 1 km achterom keek, zag ik niemand. Sindsdien heb ik hem de hele dag niet meer gezien. Pas bij een het plaatsje Fåvang, waar er boodschappen gedaan moesten worden, kwam ik hem weer tegen.

Nadat ik weer van de snelweg verwijderde liep ik op een gegeven moment, op een soort provinciale weg de FV725. Die weg heb ik kilometers lang gevolgd. Omhoog en omlaag, omhoog en omlaag. Ik slingerde van de ene kant van de weg naar de andere kant. Niet omdat ik dronken was, maar omdat ik graag in een bocht aan de buitenkant loop. Ik zie graag, dat de auto’s mij aan zien komen. Verder zocht ik zoveel mogelijk de linkse kant op waar ik de meeste uitzichten had. Het voelde na zo een dag als gisteren, prettig om lang door te lopen op een asfaltweg Je kunt kilometers maken en je hoeft niet zo op je voeten te letten. Dat geeft rust. En daarbij gebruik ik de stokken als een extra stel benen en dat geeft een heel ritmisch geheel. Zolang ik alleen door mijn neus kon adem halen, was mijn tempo goed. Moest ik de mond erbij gebruiken dan liep ik te snel of het ging te steil. Ander voordeel van je mond dicht houden is dat je niet z’n dorst krijgt. Dus tanden op elkaar, lippen op elkaar, glimlachen en doorlopen maar.

De laatste dagen heb ik vaak lopen denken over het feit dat veel mensen zich afvragen waar ik toch weer mee bezig ben. Ik moet zeggen dat ik ook 7 kleuren stront ******, voordat ik naar Noorwegen ging. Dat komt omdat het onbekend is. Heel veel mensen maken zich druk voor iets waarvan ze eigenlijk nog niet eens zeker weten dat het gaat gebeuren. Ik heb de laatste weken vaak moeten denken over een bepaald spreekwoord. Kon er maar niet opkomen maar vandaag had ik het gevonden. Het spreekwoord luidt:

Een mens lijdt dikwijls het meest, door het lijden wat men vreest.

Daar zit heel veel waarheid in. In Noorwegen lijkt alles zo veel mee te vallen. De route staat goed aangegeven, je kunt overal eten kopen, bijna overal. Mensen zijn heel eerlijk hier. Al met al, prima. Maar ook thuis is het wel eens zo dat je dingen laat omdat je niet weet wat het resultaat is. Of je maakt je druk om iets en achteraf valt het heel erg mee. Ik geloof heel erg in lotsbestemming. Als iets voorbestemd is dat je dat overkomt, dan gebeurt dat toch. Of dat nu in een bos is dicht bij huis of in ‘n bos in Noorwegen. Of ik nu laat naar huis fiets of wandel in Noorwegen.

Ik had met Hans afgesproken dat we samen zouden eten. Hij zou de pasta klaar maken en ik de salade. De boodschapper ingekocht bij de supermarkt Kiwi en daarna was het nog anderhalf uur lopen naar Ringabu Kirke. Er tegenover zat de pelgrims hostel.

Nou die 1,5 uur werden er twee uur. Het bleek nog een heel stuk te zijn. Het ging gigantisch omhoog en omlaag. En ik gunde me geen rust meer. Want Ik had ongeveer 4 uur afgesproken met Nederlandse eigenaresse. Vlak voor het eind kwam ik nog bij een prachtig uitzichtpunt. Ik dacht, dat wil ik toch echt niet missen dus ging ik er heen. Even rondkijken, er zat een moeder en haar dochter. Die hebben toen nog wat foto’s van mij gemaakt. Omdat ik die helemaal niet heb. Samen zijn we naar de Ringabu Kirke gelopen. Zij bleek een Roemeense die al 8 jaar in Noorwegen woonde. En ze vertelde me veel van de boerderijen en deze verdere omgeving hier.

Klokslag 5 uur kwam ik bij de Kirke aan. Een uur te laat, maar dat was niet zo belangrijk. Wat ik wel heel jammer vond is dat de kerk om 5 uur gesloten was. Ik heb dus alleen foto’s van de buitenkant kunnen maken. Heel jammer. S morgens gaat hij pas 10 uur open. Voor pelgrims is dit te laat. Je bent dan al twee uur onderweg. Dat moet wel. Anders haal je het eindpunt van de volgende dag niet op een christelijk tijdstip.

Later die avond heeft Hans de pasta lekker klaargemaakt en ik de salade. Ik slaap op n soort zoldertje waar ik niet kan staan. Ik voel me weer kind als ik via de ladder naar boven klim en vanuit het zoldertje alles in de gaten kan houden.
Voor morgen heb ik nog geen slaapplaats kunnen regelen. Voelt wederom onzeker. We zullen zien waar ik morgen terecht ga komen.