Doorgelopen

Woensdag 21 juli

De afgelopen nacht had ik toch besloten om 's morgens niet om 8 uur te vertrekken. Ik wilde per se de Ringebu StavKirke zien. Ik heb al twee kerken gezien waar er toevallig iemand aan kwam lopen en de deur voor mij opende. Dus deze kerk kon ik niet voorbijlopen. In mijn voorbereiding is deze kerk, te vaak naar voren gekomen, dus daarom wil ik hem graag ook echt van binnen zien.

Dat betekende dat ik het vanmorgen rustig aan kan doen. De kerk ging pas 10 uur open voor toeristen.
Dus ik had alle tijd. Hans vertrok en ging naar de volgende slaapplaats. Dat was Sygard Grytting in Hundorp. Waar ik uiteindelijk terecht zou komen dat wist ik niet. Ik zou toch van de dag twee of 3 uur missen hoever kon ik dan komen? Ik zou het wel zien.

Om 09. 30 uur stond ik bij de ingang van de Stavkirken. Deze zijn zo genoemd omdat ze een speciale bouw hebben en helemaal van hout gebouwd zijn. Vroeger zonder ramen. Op n enkel kleintje na. Maar die waren toen nog ook en kwam dus de sneeuw naar binnen.
Ik moest nog een half uur wachten, en ik doodde de tijd met velletjes van mijn been aftrekken. Ik was in Hamar zo verbrand, dat nu alles losliet.

Om klokslag 10 uur kon ik als eerste naar binnen. Dat vond ik fijn want dan kon ik mooi rustig de foto’s maken, en alles rustig bekijken. Na mij kwam een bus toeristen naar binnen, de reisleidster was al druk aan het rondrennen. Ze bleken een rondleiding met gids in de kerk te hebben. Toen bleek ook dat het een Vlaams gezelschap was. Daar had ik mazzel mee, de reisleidster vertaalde alles vanuit het Noors in het Vlaams. En dat kon ik volgen. En daar heb ik dus ook mooi van genoten. Het was alsof dit zo moest zijn.

Ik ging daarna nog even naar het pastorie huis. Dat deed ik vooral om te zien hoe de huizen gebouwd werden. Allemaal hout op elkaar gestapeld.
Het was half 12 en tijd voor mij om aan te lopen.

Mijn doel was het pelgrims centrum van Hundorp. Maar daar was ik al sneller, als ik eigenlijk gedacht had. Daarom belde ik Sygard Grytting nogmaals op of er plek was. Ik denk, ik kan wel 12 km verder lopen, kom ik wel later aan, maar komt beter uit met mijn eten en mijn tijd morgen.
Ik kwam rond halfzes aan. Dat viel me nog helemaal niet tegen. Ik had gelopen vanaf 11.30 uur tot 17.30 uur. Ongeveer 23 kilometer. 6 uur inclusief pauzes. Toch netjes.

Nu moet ik zeggen dat de wegen vandaag makkelijk te belopen waren. Net na Ringebu zelf was even een flinke klim en op een gegeven moment naast de doorgaande weg was een heel stuk een smal pad. Waar je heel goed op moest letten en dat ik erg blij was dat het niet nat was. Ik zag me al in de afrastering hangen boven de weg. Bij de laatste pauze eiste mijn teen dat hij de lucht in moest. Dus schoenen en sokken uit. Plat op de rug en de voetjes de lucht in. Het bloed stroomt dan weer de andere kant op en geeft wat ruimte aan mijn Teen.

Op heb ik al diverse keren stukjes leukoplast op gevoelige plekken getapet op de voet. Zodra ik iets voel, hup een tapetje erop. Als die er vanzelf afvalt is de plek beter. N heel schilderij die voeten van mij. Sinds vandaag ben ik ook begonnen om regelmatig vaseline op de nagelriem van Teen te doen. Beetje verwennen.

De natuur blijft mooi al merk je steeds meer dat je hoger kom. Een paar dagen geleden had ik de sneeuw al op de bergen zien liggen.
Het weer is nog steeds warm, rond 25 graden en ik zweet hier wat af. Mijn benen zijn (plaatselijk) prachtig bruin verkleurd.

Op de plaats waar ik nu slaap komen al eeuwenlang pelgrims. Vroeger werden de pelgrims opgevangen in een soort ziekenhuis, hostel. En ook nu nog slapen de pelgrims in de schuur die al eeuwen oud is. De kieren tussen de houten balken zijn dicht gestopt met gras. Alles is van hout en scheef. Boven mijn bed hangt een groot schapenvel. Zelfs mijn bed is oud. Het lijkt wel n twijfelaar van 1.65 lang. Maar ik pas erin als ik scheef lig. Ik lig in mijn slaapzak. Anders moet ik beddengoed hebben en dat kost weer extra.

Na het eten werd er nog een rondleiding gegeven. De eigenaar van deze hele toko begon met ons slaapgedeelte dat zo oud was en hij vertelde er alles over, in het Engels. De rest van de rondleiding werd in t Noors gegeven. Die heb ik dan ook niet meer gevolgd. Maar toen ik met deze blog aan het typen was, kwam de zoon des huizes een lakenpakket voor Hans brengen. Ik heb nog een hele poos met die zoon zitten praten over van alles en nog wat hier In het Noorweegse land.