Met hond

Donderdag 22 juli

Nadat we die nacht in die hele oude pelgrim-schuur hadden geslapen, was er pas om 08.30u ontbijt. Omdat dat gezamenlijk was, kon dat niet eerder als 08.30u. Wij zaten dus ook al met onze rugzakken klaar om 08.30u aan het ontbijt te gaan. Het was een luxe ontbijt, Hans, Torill, en ik hadden een aparte tafel, de pelgrims tafel. Ik nam buiten mijn eigen ontbijt wat ik direct op at, ’n paar extra sneeën brood mee. Ik had geen zin om hiervoor te betalen Omdat ik toch al niet veel gegeten had.

Torill is een Noorse vrouw uit Oslo. Zij liep met haar hond 5 dagen lang. Ze vroeg aan mij of we samen zouden lopen die dag. In principe ben ik daar niet zo voor, maar ik dacht ik zal maar een uitzondering maken. Ze sprak goed Engels, dus gedurende de dag hebben we over heel veel onderwerpen gehad. Over de werkeloosheid in Noorwegen, de studies in Noorwegen en nog heel veel zaken.

Haar hondje “Wílma" Luisterde goed. Rende niet te ver weg, liep achter Torill als dat moest. En als er water was ging hij er lekker met zijn pootjes in staan. Wílma is n poedel. En heel goed opgevoed. Het was dus ook geen enkel probleem dat het hondje los mee liep. Toch vond ik het wel zwaar voor zo’n hondje. Het was toch 22 kilometer, En de hoogte verschillen waren groot.

We hebben samen heel wat af geploeterd, vele hekjes beklommen en vele afdalingen gemaakt. Ik ben iets minder dan normaal aan mijn pauzes toegekomen kwam niet door Torill, maar zelf had ik de neiging om door te lopen als de timer afging. En als er ergens een aalbessen struik stond, dan plukte ik er geheid een aantal handen vol van. Normaal ben ik niet zo dol op deze besjes, maar hier vond ik het heerlijk. Ze haalden de zoute smaak uit mijn mond omdat ze zo lekker fris waren. Deze struikjes kwamen we geregeld tegen. Zo in het wild.

Op een gegeven moment liepen we naast elkaar druk te praten op een zeer ongelijk rotsig pad. Vele losse stenen , die op kantelen lagen en eigenlijk moest er bij elke stap nagedacht worden. Daar was ik dus niet mee bezig. En ik was moe. Het was al dik na de middag. Dus ging het mis. Ik weet nog dat ik voelde dat mijn voet omsloeg. Ik wilde me opvangen maar ik was al te laat.

Met als gevolg dat ik eerst vol op mijn knie viel, mijn rechterknie, en daarna op mijn linker zijkant van mijn gezicht. Mijn eerste zorg was de bril. Gelukkig was daar niks mee. Vervolgens maakte ik mijn banden van de rugzak los. Anders kom je niet onder die rugzak vandaan. Toen ik onder die rugzak gekropen kwam heb ik de schade opgenomen.
De linker zijkant van mijn gezicht was flink geschaafd en idem voor mij rechterknie. Ik was gruwelijk geschrokken, maar buiten die schrammen had ik gelukkig niets. Ik heb eerst maar eens even een poosje langs de kant gezeten. Nu had ik toch die gemiste rust, die we nu verplicht hadden.

Ik heb mijn schrammen allemaal goed schoongemaakt met water en doekjes. Ik wilde er niks op plakken want ik vind het beter dat er korsten op komen.
Torill heeft al die tijd bezorgd zitten kijken. Het was niet dat ze niet wilde helpen. Maar ik had in het begin al heel snel tegen haar verteld dat ik geen hulp wilde. Ze had me met de hekjes willen helpen. Maar dat doe ik op mijn eigen (rustige) manier. Ik loop alleen, en moet ook alles alleen kunnen doen. Inclusief vervelende hekjes, moeilijke afdalingen of valpartijen.

Die valpartij was het enige vervelende van die dag. Het was een zware dag maar ook wel een gezellige dag. 5 km voor het eind kwamen bij de doorgaande weg aan. Daar namen we afscheid van elkaar. Zij had een slaapplaatsje hoger op de berg en moest omhoog. Mijn kortste weg was naar beneden, naast de E6 nog 5 km. En dan was ik in Kvam.

Ik had een houten hut op de camping geboekt.
Die laatste kilometers waren erg zwaar. Ik was ook erg blij toen ik er was. Ik had het bloedheet door dat lopen op het asfalt. Ik was nog niet bekomen van de valpartij , was vies van alle zweet en zand. Had honger en was doodmoe van de lange dag. Ik was dus ook niet in de beste stemming toen Harry belde. Ik had net de rugzak afgegooid.

Maar een douche doet wonderen. Even rusten, ook een klein wondertje, en toen moest er nog gegeten worden. Ik moest weer in die schoenen, auw. Ik liep terug naar een fastfood restaurant. Ik nam een dikke vette hamburger met frites. Daarna nog even winkelen want ik moest nog wat brood hebben. En snel weer terug.

Toen ik naar het fastfood restaurant liep was ik Hans tegengekomen. Die Duitser die ik al een paar avonden tref in dezelfde slaapplaatsen. Ik was erg verwonderd hem te zien. Hij had namelijk iets anders geboekt. Het bleek een dubbele boeking te zijn. Dus had hij ook maar op de camping geboekt. En toen ik terugkwam van eten en winkelen zat hij bij mijn hut zijn eten op te eten. Wel gezellig omdat je dezelfde ervaringen kunt delen.

Het was een lange zware dag geweest. Ik was dan ook doodop toen ik ging slapen. Volgens het boekje zou morgen weer een lange zware dag komen. Nog zwaarder dan deze dag. Ik zag er geweldig tegenop.