Te

Vrijdag 23 juli

6 uur werd ik al wakker. Ik rommelde aan tot ik om 7 uur klaar was om weg te gaan. Bepakt en gezakt en een boterhammetje op. Ik wist dat het een lange dag zou worden, Daarom wilde ik zo vroeg mogelijk vertrekken. In de ochtend kun je de meeste kilometers maken.

Nadat ik een stukje E6 gevolgd had en flinke beek over gestoken was kon ik de route zo oppikken. Ik merkte wel dat ze de wandelaars van de weg af wilde hebben. De route liep ongeveer 50 m vanaf de weg. Een stukje hoger als de weg zelf. Maar net achter de gebouwen en boerderijen. Over het eerste schuine stukje van de berg. Dat was geen probleem. Het eerste probleem begon toen ik onder een hoogspanningskabel liep.

Onder de hoogspanningskabels stonden geen bomen wel heel veel struiken. Het probleem was dat er geulen liepen kruislings met de hoogspanningskabel. Iedere keer moest je een hele diepe geul in om er dan weer uit te klauteren, stukje door de struiken weer een diepe geul in en zo een hele poos. Dat was heel vervelend en ook heel vermoeiend lopen. Buiten dat, zie ik daar de waarde van een wandelpad totaal niet van in. Ik kwam uiteindelijk uit op een gravel pad dat ik omhoog moest volgen. Fijn dat slechte stuk had ik dan ook weer overwonnen.

Maar al snel werd je het bos in geleid en toen begon de eerste echte klim.
Er volgde een stijging van 300 m de hoogte in over een lengte van 4 km. Er zaten behoorlijke pittige en steile klimmen in. Waar je voetje voor voetje naar boven schuifelt. Het is natuurlijk nooit 4 km stijgen. Er zaten verschillende afdalingen tussen. Ook volgde een heel mooi stuk over de rotsen. Die rotsen zaten vol met rendiermos. Erg mooi om te zien. Op die eerste top vond ik gelukkig een bankje om te zitten, heerlijk even uitrusten. Ik heb maar meteen mijn bidon water helemaal leeggedronken. Er was op die top namelijk een huis en ik zag een lamp aan. Er moest dus iemand thuis zijn. Daar heb ik de bidon weer gevuld.

Na deze eerste top die ik bereikt had volgde een hele lange steile afdaling zo steil dat ik mijn voeten in “ schnee-flug" moest zetten Misschien ken je de term van het skiën. Het is een manier om af te remmen. Je drukt de beide voeten naar buiten, en de hak ietsie meer. Op deze manier kon ik redelijk goed die steile hellingen afdalen zonder onderuit te gaan of weg te schuiven.

Het stuk wat daarna kwam heb ik vervloekt.
Het was een stuk wat zeer moeilijk begaanbaar was. Het ging continu steil omhoog en steil omlaag. Je liep door meer dan 1 m hoog gras, braamstruiken, brandnetels, zodat je niet kon zien waar je je voeten neerzetten. De ondergrond waar je op liep was grotendeels rotsachtig. Het pad was absoluut niet begaanbaar. Ik heb op dat moment vaak gedacht aan opgeven. Maar je kunt nergens heen. Je moet wel verder. Zo schuifelde ik voetje voor voetje verder. Tot in de puntjes van mijn haren geconcentreerd. Één foute beweging en je gaat en waar je dan eindigde, daar durfde ik niet aan te denken. Daarvoor was de helling te steil. Ik heb ook van alles bedacht om dit aan te kaarten bij de vereniging. Hoe kan men wandelaars over dergelijk pad sturen. Niet verantwoord. Bij gelegenheid zal ik er ook zeker iets van zeggen.

Bij weer een hoge opstap viel ik weer uit mijn evenwicht. De rugzak viel naar rechts. Mijn eerste gedachten. Dit is geen valpartij. Dit is geen roetsj partij. Er was niks gebeurd. Ik deed de rugzak af maakte die grote opstap nu zonder rugzak en trok vervolgens de rugzak naar een veilig plekje waar ik even een rust nam. Niks gebeurd.

Eigenlijk was het maar goed dat ik gisteren gevallen was. Dat maakt mij op dit terrein super alert. Je kon niet gebruiken om nu te vallen. Vééls te gevaarlijk.

Om 11 uur kreeg ik de eerste appjes binnen van de alternatieve Vierdaagse in Oploo. De eerste waren al binnen. Ik was om 7 uur begonnen, en had er nog maar 9 km opzitten. Waar moest dat eindigen. Ik moest er nog 13. Als ik zo voetje voor voetje de rest van de afstand zo moeten afleggen, dan zou het een latertje worden.

Maar gelukkig was dat niet zo. Het moeilijkste gedeelte van het pad had ik gehad. Dan heb ik het over moeilijk lopen. Niet over de meters die ik nog moest klimmen of afdalen. En dat waren er nog heel wat. Maar goed, ik ben een goede klimmer. Ik nam regelmatig mijn pauze. En dat was maar goed ook. Die had ik echt wel nodig. Bij een rotspartij heb ik mijn rugzak snel afgegooid. Het uitzicht was daar zo mooi, dat ik er even de tijd voor genomen heb.

En zo verliep de dag. Verder was de prachtige route, prachtige vergezichten. Mooi weer. En om 15.30u, stond ik zo ver weer beneden, dat ik nog 6 km te lopen had naar mijn slaap adres. Naast de E6. En daar ben je dan ook weer heel snel klaar mee Omdat het asfalt zo heet is. En het erg druk was op de E6. De auto’s raasden langs me heen. Gelukkig liep ik op een fietspad vlak bij het water.

In Otta aangekomen heb ik eerst mijn boodschappen, voor mijn avondeten maar gehaald. Ik moest nog 1 km doorlopen naar mijn slaap adresje. En ik had geen zin meer om nog terug te gaan naar de winkel. Toen ik bijna bij mijn slaap adresje was kwam ik Hans tegen. Hé ben jij daar al. Hoe laat ben je vertrokken? 8 Uur vertelde Hans. Wat heb jij dan snel gelopen. Nee, zei Hans, ik ben via de weg gegaan, de route was te slecht.

Ik was hartstikke moe, maar wat voelde ik me trots. Ik had namelijk wél de hele route afgelegd. Zoals die beschreven stond. Later op de avond nadat ik gegeten had, kwam Hans terug van zijn maaltijd in het dorp. Hij vertelde me dat hij er over dacht om te stoppen. De tocht was te zwaar. Hij was nu aan het bekijken hoe hij dat allemaal moest doen. En of dat ging doen. Omdat hij al zijn slaap adresjes al gereserveerd had inclusief zijn vliegticket van Trondheim naar München. Ik weet niet of ik Hans nog zie. Morgen maak ik er maar 13 km van en hij heeft op 23 km gereserveerd.

In die tijd dat Hans nog weg was heb ik de route bekeken en wat voor mij de mogelijkheden waren. Ook ik moest een paar rustigere dagen hebben. Ik heb nu gepland dat de komende twee dagen, maar ongeveer 13 km zijn. Zo schuif ik toch een stukje op en heb ik toch een rustige dag. Maar voor de komende 4 nachten heb ik wel mijn slaapplaatsen vastgelegd. We gaan namelijk het Dovre op en ik kan niet riskeren dat ik geen slaapplek heb in dit gebergte.

En ieder geval mijn slaapplek voor morgen is maar 13 km verderop. Jørundgard (Nord-Sel) Ik heb een rustdag nodig. Na twee zulke slopende dagen.
Jørundgard is een speciale plaats. Hier staan allemaal oude gebouwen bij elkaar zoals ze In de middeleeuwen gebruikt werden. Op deze plaats is ook de film opgenomen van Kristin Lavransdatter. Een fictief figuur maar mooi afspelend in de middeleeuwen. Liefde, geluk, drama en historie. Allemaal in één boek. De schrijfster Liv Ullman is de eerste die de Nobelprijs voor Literatuur voor het werk kreeg. Het boek is in 93 talen vertaald.

Als pelgrim mag je in een van de gebouwen slapen. Deze nacht slaap ik in 'n pension. Ik mocht van het vrouwtje in haar eigen keuken mijn eten koken. Ze praat heel snel. Ongeveer 60 % in het Noors en de rest in t Engels. Ik moest dan ook goed luisteren als ik haar wilde verstaan. Maar ze was heel vriendelijk.