Vlak

Zaterdag 24 juli

In het pension heb ik lekker rustig aan gedaan. Ik had slecht geslapen vanwege de zware dag gisteren. Ik zat nog vol adrenaline, helemaal hyper van de enerverende dag. Ik hoorde Hans wel in de kamer naast mij. Ik had geen haast want ik hoefde vandaag maar 13 km. En die 13 km waren zelfs helemaal vlak.

Op een gegeven moment dacht ik, ik hoor al een hele poos niks meer naast mij? Zou Hans al weg zijn? Na een poosje klopte ik toch even bij zijn kamer aan. Inderdaad, er was niemand meer. Hans was weg. Ik vraag me eigenlijk af of ik hem nog zie. Omdat hij gisteravond zo onzeker was om wel of niet verder te gaan. De tijd zal het leren zo gaat het immers met pelgrimeren. Je ontmoet, en mensen verdwijnen weer uit je leven. Eigenlijk is dat met het hele leven zo.

Ik nam in ieder geval afscheid van de gastvrouw. Dat lieve vrouwtje dat zo grappig Noors/ Engels sprak. Ik moest beloven om terug te komen als we weer voor vakantie hier waren. Ik zal het in gedachten houden.

In het centrum heb ik nog gekeken of de Tourist Office open was. Ik miste namelijk nog de stempel van Otta. Helaas was alles gesloten. Jammer, geen stempel. Maar oké het geeft niet.

Ik liep aan, het eerste stukje weer langs de E6. Bij de Kirke in Sel heb ik een pauze genomen. Dit is een mooi wit kerkje. Vervolgens ging de route van de snelweg vandaan. Het bleef inderdaad de hele tijd vlak. Ik had de helft van mijn eetwaar gisteravond in een plastic zak bovenop de rugzak gebonden.

De rivier die steeds blauwig / groen van kleur was geweest is inmiddels normaal van kleur geworden, bruinig. Ik heb me laten vertellen dat de kleur komt door de mineralen die in het water zitten. Komt het water van de gletsjer dan heeft het dus de blauwige kleur. Nog steeds kan ik geen enkele vis in het water ontdekken.

Het is wel mooi om dat water te zien. Op sommige plekken stroomt het heel snel, en een eind verderop is het weer heel rustig. Ik liep over één grote vlakte tussen de bergen. Ik kan me zo voorstellen dat in het verleden dit gebied vaak onder water gestaan heeft. Zoals je eigenlijk ook Nederland moet zien. Doordat alles overstroomt neemt het zand met zich mee en dat verzamelt zich in een dal. Dit dal was kilometers groot. En hartstikke vlak.

Nadat er weer een uur verstreken was heb ik pauze genomen. Helaas geen plekje naast de weg om even lekker te zitten. Dus ik ging maar in de berm zitten. Zeiltje op de grond, rugzak erop, en ik lekker met de voetjes omhoog. Geen enkel probleem als er verders niemand langskomt. Als ik in de bossen ben, gebeurt dat ook niet. Maar langs dit gravel weggetje dus wel. En als er dan een auto passeerde, zat ik vol in de stof. Helemaal niet leuk.

Het was alweer bloedheet, de hele dag. Ik weet dat ik hier niet over moet zeuren. Over een paar dagen gaat het weer omslaan, en komt er veel regen. Dan zal ik binnen ’ n halve dag genoeg hebben van dat natte weer. Maar ik loop al dagen in dat bloedhete weer te sjouwen en te zweten. Dus je kunt je voorstellen dat ik af en toe snak naar een beetje regen.

Vlak voor Jørundgard zag ik vissers In de rivier staan. Er stonden ook borden. Dat je daar kon vissen. Als ik het goed heb waren ze daar aan het vissen met een lange lijn, zweefvlieg vissen, geloof ik. Heb het even op moeten zoeken maar nu weet ik waar deze vissers op vissen. Namelijk op forel.

Aangekomen op Jørundgard was, heb ik even rond lopen kijken. Het waren een verzameling huizen, schuren, stallen en een kapelletje. Allemaal in de middeleeuwse bouwstijl. Er was helemaal niemand. Dus toen ik in het kapelletje was heb ik de verhuurder maar gebeld. Die was er vrij snel.

Hij heeft me mijn slaapplaats laten zien. In een stal boven op zolder en uitgelegd waar ik de keuken kon vinden. Er was geen douche hokje, maar wel een losse douche gewoon buiten. Hij vertelde me ook, dat ik alleen zou zijn. Dat vond ik geen probleem. Toen ik me nog aan het settelen was liepen er nog wel wat mensen rond te kijken. Maar ook die waren al snel weg. Dat waren gewoon toeristen.

Omdat er verder niemand was ben ik naar de douche gegaan. Ik ben eerst met mijn kleren aan, onder de douche gaan staan. Heerlijk verfrissend. Van lieverlee ging er steeds meer uit. Eerste de blouse, toen de sokken, toen de broek. Toen stond ik alleen nog maar in mijn ondergoed buiten. Ik had mijn droge kleding en mijn handdoek bij me dus ook weer het aankleden heb ik daar buiten, in de vrije natuur gedaan. Alles was inmiddels lekker uitgespoeld en het zweet was er weer uit.

Na een kleine rustpauze ben ik nog even naar de winkel in Sel gelopen. Ik moest tenslotte toch nog wat brood hebben voor de volgende dag. Mijn eten dat ik meegenomen had, lag inmiddels In de koelkast in de keuken. De kaas die ertussen gezeten had was gesmolten tot 1 grote brok kaas. Door de warmte van de dag, in die plastic zak bovenop de rugzak.

Bij mijn terugkomst van de winkel bleken helaas alle gebouwtjes op slot gemaakt. Jammer want ik had ze graag nog even allemaal willen bekijken. Maar goed. Tis wa het is.

Het was er heerlijk rustig en heerlijk stil. Ik heb mijn potje eten gekookt in die keuken. Hetzelfde als wat ik de dag ervoor in het pension gedaan had. En heb dat lekker daar onder de overkapping bij mijn slaapplaats op zitten eten.
Na de afwas heb ik daar nog een hele tijd zitten lezen. Het was heerlijk rustig.

Op een gegeven moment hoorde ik wat. Ik hoorde iemand praten. Ik keek naar beneden, en zag een pelgrim met hond. Zo’n heerlijk vrijgevochten figuur met veertjes achteren zijn haren gestoken. Natuurlijk volgde het gesprek. Dat hij pelgrim was. Naar Trondheim liep. Over het onmogelijke stuk na Kvam. Hij was daar de weg kwijtgeraakt en de helling naar boven geklommen. Vreselijk.

En ook ik vertelde mijn verhaal. En hij vertelde dat dit de filmscène was geweest van Kristin Lavransdatter, de film. Hij was acteur geweest in die film. 20 jaar geleden. Hij vroeg of er nog een slaapplekje was. Ik zei ja, boven staan nog genoeg bedden. Maar hij wilde liever buiten slapen. Hij had zijn tent bij zich. En hij liep verder met zijn hondje. Het hondje had een tuigje op de rug. Daarmee droeg hij zijn eigen eten. Ik heb hem verder niet meer gezien.