Zondagsrust

Zondag 25 juli

Vanuit een diepe slaap werd ik wakker. Daar op die zolder had ik goed geslapen. Tijdens de nacht was ik wel een aantal keren wakker geworden, keek dan naar de geopende deur, en sliep weer in. Ik was de vermoeidheid van de afgelopen dagen niet helemaal kwijt maar voelde me wel al veel beter. Toen ik naar het toilet liep zag ik in de verte de tent van de pelgrim die gisteravond aan was komen lopen. Ook zag ik er al beweging bij. Met mijn ochtend broodje heb ik weer lekker op die overkapping gezeten. Kijkend naar het spel van de zwaluwen daar tussen die gebouwen. Nadat ik mijn boeltje weer opgeruimd had en alles in de oude staat had gebracht liep ik weer aan. Ik ging weer via de achteruitgang weg. Omdat daar een afvalemmer stond voor mijn afval.

Het pad vervolgde zich eerst weer langs het water en toen in de richting van Nord-Sel. Bij het bruine kerkje stond het beeld van Kristin Lavransdatter. Natuurlijk heb ik even een foto gemaakt. Ik ben vast voornemens om het boek nóg een keer te lezen.

Het pad vervolgde vlak voorbij dat beeld. Eerst was het een mooi pad maar hoe verder we de bossen in kwamen, hoe meer het weer klauteren werd. Het pad zat tussen de spoorlijn en een schlucht opgesloten. Dat gaf prachtige uitzichten, maar het was ook weer een flink geklauter. Ook waren er diverse trappen aangebracht en touwen aan de rotsen vastgemaakt. Toch wel fijn dat je enig houvast hebt, daar naast die schlucht.

Na zo weer 1,5 uur geschuifeld te hebben, stapje op, stapje af, kwam de laatste grote afdaling via een trap. Ik kwam uit naast de spoorrails. Met een hek tussen mij en de spoorrails en het verdere uitzicht.
Dat paadje naast de spoorrails ging over in een breder pad en van daar heb ik enkel nog maar een fatsoenlijk pad gehad tot aan de camping. Natuurlijk moest er nog wel veel geklommen worden.

Op een gegeven moment had ik een stel schapen voor zitten. Ze renden steeds voor mij uit, ze wilde maar niet naar de zijkant gaan. Ik vond het wel sneu voor die beestjes. Zonder problemen kon ik zo voor schapenhoedster spelen. Wie weet, nieuwe baan voor de toekomst?

Het was alweer een mooie dag en ik zocht zoveel mogelijk de schaduw op. Vooral als ik pauze had. Maar ook als ik aan de zijkanten van het pad liep. Als ik wilde stoppen omdat ik moe was, zocht ik ook een schaduwplekje op. Ook zag ik dat men hier druk aan het ontbossen was. Naast had pad stonden grote machines om de gekapte bomen naar beneden te slepen. Die tractors hadden allemaal een soort grote sneeuwketting om de wielen. Ik vond het indrukwekkend om te zien. Onderweg kwam ik nog van die heerlijke aalbessen tegen. Handen vol, heb ik die geplukt.

Een paar kilometer voor de camping kwam ik nog een flinke stroom/beekje tegen. Deze was zo uitnodigend, dat ik er met mijn voeten in ging zitten. Dat ging daar goed, op die rotsen. Heel vaak kan dat niet. Omdat de helling te steil, of te begroeid is. Hier kon dat prima en ik denk dat vele voor mij hier al gezeten hadden.

Het water was zo koud dat ik maar het paar seconden met mijn voeten in het water kon zitten. Dus het was iedere keer ff soppen, ’n paar seconden, dan snel de voeten eruit, even laten warmen en weer soppen, wachten, en de voeten er weer in. Ik hield het iedere keer ietsie langer vol in het water. Ondertussen bekeek ik een libelle die op jacht was. In zijn vlucht verschalkte hij een grote vlieg. Het was mooi om te zien hoe de andere vliegen reageerden. Als de libelle te dichtbij kwam. Ze beseften wat voor een gevaar dat opleverde.

Ook weer de laatste kilometers werden afgelegd. Ik kwam aan op de camping. Om 14.00 uur. Ik had over 13 km, 5 uur gedaan. Natuurlijk waren mijn pauzes iets langer geweest, maar niet extreem. Dat geeft dan toch de moeilijkheidsgraad aan van dat lastige eerste stuk.

Op de camping heb ik eerst wat proviand gekocht. Een blik soep als avond maaltijd, een blikje radler en een eitje. Met het blikje radler proost ik op Susan d'r verjaardag. Die vandaag gevierd wordt, maar morgen is echt jarig. Gefeliciteerd lieve meid. Ik kan er helaas niet bij zijn.

Bij de receptie moest ik ook mijn naam In het boek schrijven. Dat heb ik al vaker gedaan. Het is dan leuk om te kijken wie er nog meer in staan. Of je bekende ziet. De naam van Hans had eigenlijk op de aankomst dag van gisteren moeten staan. Maar ik zag zijn naam er niet tussen staan. Dus waarschijnlijk is hij niet aangekomen op deze camping.

Huisje nummer twee werd mijn hut. Ze waren er nog aan het schoonmaken. Ik had alle tijd. Maar zodra ze klaar waren was er meteen die douche. Vervolgens heb ik eerst maar eens een middagdut gedaan Ik heb heerlijk een uur geslapen.

En daarna was het tijd om naar mijn linker hak te kijken. Ik wist al, dat ik een blaar had op mijn linker kleine teen. Die kleine teen zat in de verdrukking, omdat de grote teen meer ruimte innam in de schoen. De blaar op de linker teen had ik al een keer doorgeprikt maar blijft vervelen.

Nieuw bijgekomen sinds enige dagen, zijn de blaren op mijn hak. Het is eigenlijk een bekend probleem. Als ik langer met een zware rugzak loop. De oplossing daarvoor is om de blaren de “naaien” zoals ik het noem. Ik haal er met een naald, een draadje door de blaar. Daarna plak ik de blaar af met leukoplast het draadje zorgt voor afvoer van het vocht uit de blaar. Na enige dagen is het probleem opgelost.