zondagsrust twee

Maandag 26 juli

Zachtjes liep ik van de camping af. Het was nog rustig. Toen ik gisteravond naar bed ging, waren veel vakantiegangers aan het minigolfen en aan het kletsen met elkaar. Gezellig. Maar ik was een pelgrim, geen vakantieganger. Dat betekende dat ik de hele dag moest werken. Om van het ene punt naar het andere punt te lopen. Niet dat ik dat niet graag deed, maar het was een andere levenswijze.

Tijdens het lopen geniet ik van de rust en de stilte om me heen. Van de natuur en de vergezichten. Ik ben geconcentreerd bezig. En ben ik ergens aangekomen dan kan ik genieten om naar de mensen om me te kijken, of mijn boek te lezen. Of gewoon om geen verplichtingen te hebben. Behalve eentje dan.

Een aantal dingen die mij de laatste dagen zijn opgevallen; In heel veel tuinen lopen van die grasmaaier robots rond. Op de meest ondenkbare plaatsen zie je zo’n ding ergens rond kruipen. Verder zie ik heel veel Tesla’s op de wegen hier rondrijden. Geen idee waarom? Dat is prima, maar ze vallen me gewoon op. Natuurlijk zie ik ook heel veel andere automerken. Maar de Tesla is speciaal. Ik vind het ook ‘n mooie auto. Verder zie je ook bijna geen enkele, of ik kan eigenlijk zeggen, geen één, buitenlandse auto rondrijden. Toen ik in Hamar was heb ik één Nederlander gespot. Maar daarna geen enkele meer. Ik zie hier ook geen dode dieren op de weg liggen. En verder merk ik wel dat de Noren heel veel in huis verblijven. Als ze gewoon thuis zijn tenminste. In Nederland, of zuidelijke landen komen de mensen naar buiten. In Noorwegen hier zie je ze niet. Tenzij ze op de camping zijn. Daar staan ze hutjemutje. Als je ergens op een camping bent, koken of barbecueën heel veel Noren zélf er wordt weinig in restaurants gegeten. Zover ik dat tenminste kan zien. Ook zijn er verder geen pelgrims hier. Door de corona ligt het hele pelgrimeren op zijn gat. Zo kom ik dus in de bossen en op de paden, weg van de (snel)weg, niemand tegen. Ik weet dat ze er zijn, een enkeling maar er zijn er maar héél weinig.

En zo kom ik dan toch op die ene speciale pelgrim terecht. Die man met zijn hond die ik ’s avonds laat in Jørundgard gezien had. Die daar in zijn tentje geslapen heeft. Hem kwam ik vandaag tegen, toen ik een kwartiertje op weg was. Hij had zijn tent een eindje voorbij de camping achter een bosje naast de weg gezet. Op het moment dat ik hem zag was hij net klaar met alles inpakken. Hij stond met de rug naar mij toe.

Hé hallo zei ik. How are you. Hij draait zich om, kijkt me aan en hij zegt: the dutch lady. Ja, zeg ik, we kennen elkaar. En zo raak je dan weer in gesprek. Hij had een ijsje gehaald bij de camping waar ik verbleven was. Ook hij had moeite gehad met dat stukje door die schlucht. En hij deed het rustig aan. Ik vroeg waar hij vandaan kwam. Omdat hij natuurlijk ondertussen al wist dat ik uit Nederland kwam. Ik verwachtte eigenlijk dat hij uit Amerika zou zeggen. Maar hij zei; ik kom uit Noord Noorwegen. Ik vertelde hem dat ik dacht dat hij een Amerikaan was. Hij sprak namelijk Engels op een Amerikaanse manier. Hij had me al verteld dat hij acteur was geweest In de film Kristin Lavransdatter. En daarmee verklaarde hij dus ook een beetje zijn manier van Engels praten. En hij vertelde hoe hij heette. Joe. En zo na enige woorden over en weer gewisseld te hebben, was het voor mij weer tijd om verder te gaan.

Het was een hele makkelijke dag vandaag. Gisteren was het zondagsrust voor iedereen hier in Noorwegen. Winkels zijn dan gesloten. Je ziet weinig mensen op straat, of ze zitten bij elkaar. Het is dan erg rustig. Gisteren moest ik stiekem toch nog harder werken als ik had gedacht. Maar vandaag was echt easy peasy.

Er volgde wel een flinke klim, maar die ging over een weg en mooie brede bospaden. Lekker uit het zonnetje. En die klimmen neem ik met gemak. Rustig doorsjouwen, rustig je ademhaling beheersen. De stokken gebruiken. En niet te grote stappen zetten. Bij een bankje volgde een pauze. Het was nog vroeg. Het plaatsje Dovre was nog maar een paar kilometer. Eigenlijk was ik veels te vroeg. Maar het was geen optie om verder door te lopen. Ik wilde eerst mijn eitje opeten. Die had ik gisteren op de camping gekocht. Ik had er nog niks mee gedaan. Dus ik tikte met het eitje op de tafel. En wat bleek. Het was nog een rauw ei! Wat had ik geluk gehad. Ik was in de veronderstelling dat het eitje gekookt was. Heb het ei ook zo behandeld en los bovenin de rugzak gedaan. Oei. Dat had verkeerd af kunnen lopen. Al die smurrie in de rugzak.

Bij die pauze heb ik nog wel geprobeerd om van slaapplaats te veranderen. Ik wilde liever naar Budsjord dan naar het Toftemo Turiststasjon waar ik nu ben. Dat eerste lag namelijk beter op mijn route en al een stuk omhoog. Dat tweede lag beneden aan het water. Helaas was het eerste vol. Dus ik moest wel naar datgene gaan wat ik geboekt had. De weersverwachting was slecht en ik had geen zin om nat te worden ’s nachts.

Dat betekent dat ik morgen bijna 1000 mtr omhoog moet. Het zal een hele klim worden. Maar goed daarvoor heb ik ook 3 rustige dagen gehad. En ook doorlopen, omdat het zo vroeg was, was geen optie. Omdat de klim (het hoogteverschil) teveel was met het aantal kilometers dat dan op één dag gelopen zou moeten worden. Dus ik had geen keus.

Eerst maar naar Dovre, want mijn tandpasta was op. En daar heb ik bij een kerkje nog een stempel kunnen halen. Omdat iemand mij aansprak. Ben jij een pelgrim? Ja. Dan kan je daar een stempel halen. En tuurlijk doe ik dat dan.
Ik vergeet te zeggen dat Joe mij nog aantrof bij die pauze. Hij zou vandaag ook niet de berg over gaan. Omdat hij het rustig aan deed, maar ook omdat het teveel zou zijn. Hij zag wel waar hij de nacht doorbracht. Maar eerst ging hij voor een lunch bij het restaurant in Dovre.

Ik was om één uur al bij Toftemo. Er was alles; een hotel, camping, zwembad, restaurant, etc. Ik kreeg een cabin toegewezen, een klein houten huisje met een klein keukentje, bed, stoelen en tafel. Er is alleen elektriciteit. Geen water. Maar in het huisje stond zelfs geen enkel kopje of bord of pan om iets op het kookplaatje klaar te maken. Op dat moment ben ik dan weer blij dat ik mijn keuken spulletjes allemaal bij me heb. Meestal vind je in deze huisjes wel pannen, bestek en borden.

Toen ik In het toiletgebouw aankwam om water te halen en te douchen natuurlijk, zag ik daar kopjes en glazen staan en wat bestek. Ik heb het mooi meegenomen zodat ik toch een kopje koffie voor mezelf kon zetten. De rest van de middag heb ik doorgebracht met blog, lezen, mensen kijken, wandelingetje over camping, en de rest vul je zelf maar in. Voor mij was het vandaag zondag.