Zeiktès

Dinsdag 27 juli

Zeer slecht had ik geslapen. Ik kan dan wel stoer doen en in het lot geloven, toch was ik gruwelijk zenuwachtig voor de etappe Toftemo – Fokstugu. 15 kilometer en meer dan 1000 meter stijgen. Het deed me denken aan de eerste dag als je vanaf St. Jean Pied de Porte aanloopt. Toen ik in 2013 daar liep had ik het hele stuk vanuit Nederland al achter de rug. Toendertijd danste ik voor mijn gevoel omhoog. Dat was óók n konings-etappe, waar iedereen zich de eerste dag op stuk beet. Nu zijn we inmiddels 8 jaar verder en heb ik veel meer gelopen. Dus waarom zou ik me eigenlijk druk maken. Dit moest toch peuleschilletje zijn? Maar aldus ik was super zenuwachtig. Als we weer zulke paden hadden als, af en toe, de laatste tijd? Hoe zou ik het er dan vanaf brengen?

Ik kon dus maar niet vertrekken. Ik bleef maar treuzelen. Ditje, datje, weer iets anders, ik bleef treuzelen. Niet aanlopen gaf me nog wat zekerheid. Nog even mijn vaat terugbrengen naar het toiletgebouw. Ik verzon iedere keer maar iets anders om maar niet aan te lopen. Maar hoe dan ook, ik moest gaan. Toen ik van het campingterrein af was liep ik weer naast de E6 en daar zag ik mijn tweede Nederlandse auto. Yes. Meteen naar huis ge-appt.

Ik moest eerst terug zien te komen op de route. Daarvoor moest ik nog 2 km lopen. Na die eerste kilometer ben ik alleen maar gestegen. Steeds maar omhoog. Ik greep dus ook elke gelegenheid aan om even te stoppen.
Er was een Olaf bron. Tuurlijk effe foto maken. Er was een hele mooie oude boerderij. Weer even foto maken. En na een uur kwam ik bij de plaats waar ik had willen slapen. Ik ben er even naar toe gelopen. Een aantal oude mooie oude gebouwen bij elkaar. Toch voelde het voor mij niet gastvrij aan. Waarom weet ik niet. Maar je komt natuurlijk als vreemde pelgrim bij zo’n huis kijken. Terwijl er toch op de folder stond dat je daar koffie en iets lekkers kan krijgen. Maar ik zag alleen wat mensen lopen. Die waren zich klaar maken om te vertrekken. Maar ik zag niets van restaurantje of iets dergelijks was.

Dus nadat ik daar heel even op een bankje gezeten had, was ik al snel weg. De route ging verder omhoog. Ik ging een nieuwe brug over. 2020 is hij gemaakt al vaker heb ik het gevoel gehad dat vorig jaar de hele route opnieuw bewegwijzerd is. Overal staat de route goed aangegeven. Vaak zie ik ook nieuwe bruggen. Deze brug was wel heel groot. Over een klein stroompje. Ik liep zo nog enige tijd door min of meer bewoond gebied. Tot ik bij de ingang kwam van het Nationaal park. Het Dovre Fjell. Er stond een groot waarschuwingsbord. Men waarschuwde voor het weer dat zo om kon slaan. Er stond ook een noodnummer bij. Dat heb ik in mijn hoofd geprent.

Eigenlijk vrijwel meteen nadat ik de eerste 100 m had afgelegd zag ik daar Joe die zijn tent aan het inpakken was. Hij had dus daar de nacht doorgebracht. Dat was heel verstandig. Hij hoefde niet die stijging te maken die ik al gehad had. En dat waren al ettelijke honderden meters. Tuurlijk heb ik even gezellig met hem staat te kletsen. Ik zei ook dat ik het wel een fijn gevoel vond om hem achter mij te hebben. Als er iets zou gebeuren kon hij me oprapen. Dus weer verder omhoog en omhoog ik volgde een blauw kroontje, en af en toe het Olaf teken. Die zaten hier wat minder. Op een gegeven moment kwam ik bij een bord. Het bord zelf heb ik niet gelezen maar er hing een teken aan dwars op dat bord. Ik denk die wijst naar links. En links zaten ook blauwe merktekens op de bomen. Wat doe ik, ik ga naar links.

Ik bleef de merktekens volgen omhoog steeds verder omhoog. Door weilanden en door bos. Op een gegeven moment ging mijn timer af en ja hoor er stond een bankje. Ja stond ook een schuilhut bij Brenna heette deze.
In de pauzes check ik altijd mijn boekje. En ook op de telefoon. Ik heb de site waymarkedtrails.com en daar kan ik mooi op zien waar ik zit en of ik op de route zit.
Ik schrok me het apenhoedje. Ik zat helemaal niet op de route. Ik checkte nog een keer mijn boekje. Nog een keer de telefoon. Nog een keer via Google maps. Nee hoor, ik zat helemaal verkeerd. Shit, zwaar shit. Ik moest dat hele stuk terug. Ik wist waar ik verkeerd gegaan was. Balen. Een heleboel hoogtemeters voor niks gemaakt op deze toch al zware dag.

Ik rende zowat de berg weer af. Terug naar, waar het verkeerd gegaan was. Omhoog duurde een dik half uur, in een kwartier was ik terug. Bijna een uur verloren. Maar ik heb wel heel mooie foto’s over de vallei kunnen maken.
Toen ik bij het bord aankwam waren er meerdere dames daar. Die kwamen van Budsjord. Dat was die slaapplaats waar ik had willen slapen. Waar ik dat onvriendelijke gevoel had. En ik keek nog eens een keer goed naar dat bord. Het was eigenlijk zo duidelijk als wat. Als ik het bord maar gelezen had. Er stond op: Fokstugu 10 km. Ja en daar moest ik heen. Hartstikke duidelijk.

De dames moesten ook naar Fokstugu. Dus ik ging ze mooi rustig achterna. Het pad klom nog een heel eind. De begroeiing werd steeds lager. Eerst waren er kleine boompjes, kleine struiken. Toen waren er geen boompjes meer. Toen waren alleen maar struiken. En de grotere struiken gingen over in hele lage struikjes. Ik was op het Dovrefjell aangekomen.

Van al die hoogtemeters liep ik natuurlijk al de hele tijd zwaar te zweten. Mijn blouse was zeiknat. Ik dreef zowat. Maar pas omdat de dames voor mij stopten en een jas aan deden, deed ik dat ook maar. Ik dacht zij zullen het wel weten. Ik liep in de korte broek en een zeiknatte blouse. Ik heb mijn windjack over die natte blouse aan gedaan. En even later merkte ik al snel dat dat geen overbodige luxe was. De wind op het Dovrefjell was heel koud.

Na zo nog een hele poos omhoog gelopen te hebben was ik echt toe aan een pauze. Ik moest effe zitten dat heb ik ook gedaan en heb daarbij ook mijn broek verder aan geritst. Dat was toch wel lekker warm. In een lange broek. En een windjack aan ging ik verder af en toe kletste ik wat met de dames. Maar meestal bleef ik er achter.

Gegeven moment haalde ik Joe in. Hij had zich al afgevraagd waar ik gebleven was. Ik vertelde hem van mijn fout. Hij vertelde dat hij zijn stok vergeten was en ook terug gemoeten had.

Het is niet zo dat je steeds samen loopt, als je daar loopt. Iedereen loopt zijn eigen tempo. Soms is de één sneller. Soms is de ander wat sneller. Maar het gaat niet om snelheid. Het gaat om genieten.
En dat deed ik ook volop. Het was een prachtige natuur daar. Golvend, hoog. Ik had het gevoel dat ik de wolken aan kon raken. Gelukkig niet. Want dan zou het regenen. Maar het was een onherbergzame natuur. Er stond geen enkele boom waar je beschutting bij kon halen.

En daar bovenop de top zaten twee dames weer te rusten en ik haalde ze in. Ik heb gevraagd of ze een foto van me wilde maken en dat wilden ze. Een dame vertelde dat haar moeder Nederlandse was. Ze leerde de taal door Nederlandse liedjes te zingen. Ze kende het liedje van: “Op de grote stille heide”. Ze neuriede het refrein. En ik herkende het en samen hebben we het refrein gezongen.

Vanaf dat punt ging het nog 7 km naar beneden. Langzaam en mijn stokken goed gebruiken, ging ik naar beneden. Lekker om me heen kijken. Ik moest door twee verschillende riviertjes. Het water stond niet hoog. Dus je kon van steen tot steen stappen. En uitkijken dat je er niet in valt.

Het was de hele dag droog gebleven. Op dat buitje na toen ik vertrok. Gelukkig maar. Maar toen verder afdaalde werd de lucht steeds donkerder. Er kwam echt wel regen aanzetten. Net een paar kilometer voor onze eindbestemming begon het te regenen. Ik liep, in dat stukje met Joe mee. Ik had al een poosje achter hem gelopen. En hoorde dat hij naar de schapen blaatte. En ik deed hem na. Dus we hebben een poosje naar elkaar lopen blaten. Gewoon gekheid op een stokkie.

Toen het wat harder begon te regenen heb ik mijn regenjas aangetrokken en de regenhoes over de rugzak getrokken. Ik wil natuurlijk niet hebben dat de rugzak nat wordt. Het tempo werd een beetje opgevoerd en in een no time waren we bij Fokstugu.

Één van de dames die ik als eerst had aangetroffen was ons letterlijk voorbij gerend. Ik denk dat zij als eerste wilde zijn. We kwamen uit eindelijk toch gelijk aan. En toen mocht ik als eerste naar mijn kamer. Was dus ook het eerste bij de douche. En kon als eerste mijn was, gewassen buiten hangen. Wassen/uitspoelen in de wasbak niet in de wasmachine. Dat was wel fijn want dan hoefde ik niet op de andere te wachten.

Binnen hadden ze heerlijk de kachel aangemaakt. Het is een heel oud gebouw. Het wordt gebruikt voor iedereen die hier wil slapen. Die van hier uit wil skiën of wandeltochten wil maken. In de keuken, volledig geoutilleerd, mag je eten koken. En daar opeten. Er is een ruimte naast die als “beste kamer “ dient. Daar kan je relaxen. De kachel is aan. En ik heb lekker nog wat met de kachel gestookt.

Om 20.30 uur was er ook nog n mis. Met n pastoor. De gastvrouw had bij aankomst gevraagd of ik een stukje wilde voorlezen. Daar had ik Ja tegen gezegd. Dus ik moest er ook wel bij zijn. De mis duurde n half uurtje. Ergens halverwege heb ik een Nederlands stukje uit de bijbel gelezen. Ik vond het wel toepasselijk. Na de mis was het direct bedtijd. Ik had het hard nodig