Genoten

Woensdag 28 juli

Ik was als eerste aangekomen, ik was ook als eerste weg. In de ochtend word ik altijd vroeg wakker. Diverse keren. Dat komt omdat het licht is. Met moeite houdt ik het dan vol tot 7 uur. Beetje dommelen en weer wakker worden. Om 07.00 uur wil ik er echt uit. Even wat eten en nog voor 8 uur was ik al weg. Ik zorg er altijd voor dat mijn kamertje opgeruimd en netjes is. Laat de sleutel In het slot zitten. Als ik niemand zie, zeg ik niet meer goedendag en tot ziens. Anders wel, of course. Ik pak mijn spullen en ik loop aan.

Ik liep aan in mijn lange broek en mijn blouse. Nog geen halve kilometer verder merkte ik dat het veels te koud was om zo verder te lopen. Ik had gedacht, ik moet omhoog, en ik zweet veel, dus laat ik maar niet veel kleren aandoen. Maar dat deze redenatie fout was, merkte ik al snel.

Binnen een kwartier had ik mijn dikke jas al uit de rugzak gehaald. Ik heb meteen maar een buff gepakt. Die buff deed ik om mijn hoofd. Door de harde wind waaide mijn haren alle kanten op. Door de buff kon ik ze wat naar achteren houden.

Een eindje verder zag ik, een stuk van het pad af, tussen een aantal boompjes, de tent van Joe staan. Ik zag er nog geen beweging bij. Dus die lag vast nog te slapen. Gisteren toen we aankwamen zag ik wel dat Joe meeliep naar de pelgrims overnachting. Ik weet niet of hij gevraagd heeft om daar te overnachten? Omdat het zo regende? Maar het zal wel vol gezeten hebben. En daarom zal hij wel zijn tentje hier tussen de boompjes neergezet hebben. Ik heb Joe de rest van de dag niet meer gezien.

En eigenlijk heb ik niemand meer gezien de rest van de dag. Vooral de eerste uren heb ik gruwelijk lopen genieten. Ik liep niet snel. Want ik vond het ook wel gezellig als de rest me in zou halen. Maar ik heb niemand meer gezien. De hele dag niet.

Stap voor stap ging ik langzaam verder omdat ik constant aan het rondkijken was. Wat een machtig gebied. Uitgestrekt, onherbergzaam, ruig.
Tot de middag heb ik heerlijk lopen genieten. Het weer bleef droog. Zelfs af en toe de zon. En rondom me heen, zware donkere wolken formaties. Maar waar ik liep was het droog. Het pad kronkelde op en neer. Je moest wel goed kijken steeds waar je liep. De ene keer sprong je van rots naar rots. Ik voelde me er heerlijk kind bij. De andere keer was het een uitgesleten paadje. Ik heb nergens het gevoel gehad dat het onveilig was. Soms moest je een stroompjes oversteken. Maar ook die waren niet diep genoeg om natte voeten te krijgen. Mits je maar op de stapstenen bleef staan.

Enkel de wind. Die harde wind. Die was erg koud en daarvoor moest je jas echt wel aan hebben. Op sommige momenten, zette ik zelfs ook mijn capuchon op. Zo zuur was de wind. De pauze om een uur of 11 heb ik genomen in de beschutting van een berken bosje. Ik zat daar een beetje in een gat en daardoor waaide de wind over me heen. Dat was goed zitten. Ik heb vandaag maar twee uitgebreide pauzes gehad. Omdat ik zo vaak stilstond om foto’s te maken en rond te kijken voelde ik niet echt dat ik behoefte had aan meerdere pauzes.

Na de middag begon ik de vermoeidheid te voelen. Het was vandaag 20 km en voor mijn gevoel had ik het groot gedeelte gehad al zo rond de middag. Dus ik keek echt naar uit om aan te komen. Doel was Hageseter Turisthytte. Maar dat ik het grootste gedeelte had gehad rond de middag, was niet helemaal waar. Toen ik mijn telefoon checkte, moest ik toch nog een heel eind.

Nadat ik de hele ochtend boven in de bergen verbleven was, ging de route naar beneden. Ik kwam bij het water terecht. Het is een veenmoeras daar. Dus ik liep heel vaak over houten balken om de voeten droog te houden. Het was erg mooi om te zien. Op een gegeven moment liep ik zelfs langs het water op. Jammer dat ik daar niet een week geleden was. Dan had ik zeker een duik gemaakt.

Ook liep ik door uitgesleten paadjes. Meer dan kniehoog stonden daar struiken overheen gebogen. Het was nu een voordeel dat ik die lange broek aan had. Geen geschuur tegen blote benen. Maar die struiken waren wel kletsnat. Dus mijn broek werd op een gegeven moment ook kletsnat. Het meeste water druipt dan wel aan de buitenkant van je schoenen af. Maar ook een groot gedeelte voelde ik mijn sokken en later mijn schoenen inlopen. Dat was minder.

Dat was het water van beneden. Maar toen kwam ook het water van boven. Het begon te regenen. Na een poosje afgewacht te hebben of het zou doorzetten, heb ik toch maar mijn poncho uit de rugzak getrokken. Mijn grote tent poncho. Na enig gehannes kreeg ik hem goed over mijn rugzak heen.

Maar daar heb je toch wel een speciale techniek voor nodig. Plus een beetje wind. Ik zorg er namelijk altijd voor dat ik met mijn gezicht In de wind sta. Dan hang ik de hele poncho zoveel mogelijk achter mijn rug. En dan blaast de wind in de poncho. Die bolt dan op. En ik kan dan de hele poncho naar voren trekken. Over me heen. Meestal lukt me dat vrij aardig. Maar soms loop ik ook echt mee te klote.

Maar onder die poncho, voel ik me wel geborgen. Ik heb de pet op mijn hoofd, zodat de capuchon van de poncho niet over mijn ogen valt. De poncho heeft twee mouwen voor mijn armen. Hi hi hi. Zo kan ik toch goed mijn stokken vasthouden. En omdat het zo ontzettend waaide kan ik tussen mijn benen een koordje bij elkaar binden zodat de poncho niet omhoog waait. Het enigste probleem onder de poncho is, je gaat daaronder zweten. Het is warm. Dus je bent alweer snel geneigd, als de regen ophoudt, om dat ding af te gooien.

En daar zat nu net vanmiddag het probleem in. Het regende zoveel dat de poncho aan moest. Poosje later begon de zon weer te schijnen. Dus het werd te warm onder de poncho. Dan gaat ie af. En als je dan uiteindelijk die beslissing genomen hebt, dan regende het binnen 5 minuten weer. En begint het gehannes om de poncho aan te doen weer van voor af aan. Dus je snapt wel dat ik er op een gegeven moment klaar mee was. Het ding bleef aan. Het enigste wat ik deed, als het warm begon te worden, is de voorkant over mijn hoofd trekken. Dan bleef de rugzak onder de poncho, mijn armen ook. En de voorzijde kon dan wat koele lucht opvangen.

En zo sukkelde ik naar mijn slaap plaatsje toe. Waar ik om ongeveer 3 uur aankwam. Nat van boven, nat van onderen, en nat ertussen. En dan vraagt de receptioniste ook nog van: wil je douchen?? Ik maakte de opmerking terug in het Nederlands: wat denk je zelf? Dat kon ze toch niet verstaan.

Maar goed, ze was alleraardigst. Ik kreeg mijn bed, tegen betaling douchen, en tegen betaling mijn was doen. Het was allemaal echt geen overbodige luxe. Ik had de helft van mijn eten van gisteravond meegenomen. Dat kon ik gisteren niet op, dus dat heb ik vandaag, in de keuken klaar kunnen maken.

En de twee Duitse dames die er gisteravond ook waren, waren er nu ook weer. Daar heb ik even mee zitten kletsen. Ik hoorde dat ze maar 5 dagen liepen. Dan gingen ze alweer naar huis.

Mijn schoenen waren nog niet droog toen ik naar bed ging. Daar baalde ik wel een beetje van. Dus ik vroeg kranten aan die aardige receptioniste. Ze vertelde dat boven een schoenen föhn stond. Geweldige dingen zijn dat. Je stopt twee slangen in je schoenen. Zet het apparaat aan. En deze blaast gewoon warme lucht in je schoenen en de schoenen drogen vanzelf. Voordat ik sliep waren ze dus al droog.