Vrouwen

Donderdag 29 juli

Ik heb met de twee Duitse vrouwen van gisterenavond nog samen ontbeten. Deze twee dames zouden naar een plaatsje vlakbij toelopen de trein pakken en dan vlak voor Trondheim nog twee dagen lopen. Dan zat hun vakantie er ook weer op. Ik zal nog 11 of 12 dagen lopen. Dat is de planning ongeveer. Ik heb geen overnachtingsplaatsen geboekt, maar kijk het elke dag / twee dagen aan.

Wat me de laatste dagen opvalt is dat er erg veel vrouwen onderweg zijn. Ik bedoel dat er veel vrouwen over het Dovrefjell lopen. Enkel Joe, en man onder begeleiding van een vrouw, heb ik zien lopen. De rest zijn allemaal groepjes vrouwen. Ik tel er in mijn gedachten, ongeveer wel een stuk of 10. Dat vind ik erg opvallend. Is de vrouw dan actiever als de man? Wil de vrouw er meer tussenuit dan de man? Kan de man geen tijd maken om even lekker te genieten over Dovrefjell? Heeft het de man misschien geen zin om zoveel inspanning te leveren? Ik weet het niet. Maakt ook niet uit. De meeste dames die er liepen allemaal een aantal dagen. En dan gingen ze weer naar huis. Allemaal wandelvakanties.

Ik ga verder. In plaats van terug te gaan naar de route ging ik richting de E6. Vlak daarvoor was een oude asfaltweg die me terug zou brengen op de route. Ik had ook terug kunnen gaan naar de route van gisteren. Dan was het weer door het bos omhoog en omlaag. Dit was een kleine afkorting, een hele kleine maar.

Al snel pikte ik de aanwijzingen weer op. Toch weer fijn om op de route te zitten. Dat geeft vertrouwen. Het poosje later stuurde de route me omhoog naar Eysteinkirkja. Ik heb het kerkje even bekeken en daar een kaarsje opgestoken. Er zat wel een man die volgens mij noteerde dat ik uit Nederland kwam. Maar aangezien hij met anderen in gesprek was heb ik hem eigenlijk niet gesproken. Het was mijn momentje van rust omdat de timer was afgegaan. Na de rust in het kerkje pakte ik de route verder weer op. en via een bospaadje klom ik helemaal naar boven.

Ik had ergens in mijn gedachten zitten dat ik één flinke stijging hoefde te maken en dat de rest vandaag naar beneden zou gaan. Ik weet niet hoe ik eraan kom. Feit was, dat toen ik bovenaan dat bos uit klom, ik rechtsaf naar beneden ging. Er stond ook een verweerd paaltje aan de linkerzijde van het pad. Dus ik ging een heel eind naar beneden. Ondertussen was het begonnen met regenen. Ik had al halverwege het bos mijn zwarte regenjasje aan gedaan. Maar toen ik bovenaan kwam begon het steeds harder te regenen de lucht hing zo laag, en was zo loodgrijs dat ik toch besloot mijn poncho aan te doen.

En zo liep ik door naar beneden. Ik kwam aan bij het Hjerkin Fjellstue. Ik wist gelijk dat ik hartstikke fout zat.
Ik baalde natuurlijk. Als je zo van de route af raakt en naar beneden gaat een heel eind. Of eigenlijk klopt dat niet wat ik zeg. Ik zat wel op de route, maar ik was de verkeerde kant opgelopen. Vanuit een bepaalde punt, kon je of rechtdoor naar Hjersjin Fjellstue gaan of linksaf naar Eysteinkirkje en daarna kon je de route weer oppakken. Ze kwamen dan weer samen bij elkaar.

En wat had ik gedaan, ik was dus rechtsaf de route teruggelopen dus ik moest weer dat hele stuk omhoog en dan rechtdoor om de route te blijven volgen.

Maar het is, wat het is. Je moet toch verder. Nadat ik met 3 dames even had staan te kletsen op dat beruchte punt liep ik verder. Er volgde een lange rechte weg omhoog. Niet steil maar geleidelijk aan ging het steeds hoe hoger en hoger. Ondanks de regen waren de vergezichten prachtig. ik liep dan ook te genieten in die grote poncho van mij. Bovenaan is niets. Alleen heel lage heidestruikjes en bessen struikjes en andere struikjes. Ik vind het landschap daar machtig om te zien. Ongerepte natuur na een heel eind geklommen te hebben kwam ik bij de top.

Daarna volgde ook weer in een bijna rechte lijn een hele lange geleidelijke afdaling. Rustig ben ik omhoog gegaan, rustig ben ik naar beneden gegaan. Manjefiek om daar te kunnen en mogen lopen naar. Ook vandaag weer heb ik vele foto’s gemaakt.

Beneden kwam ik weer uit bij de E6. Bij 'n grote parkeerplaats. Daar heb ik toch even een langere pauze genomen. Het was inmiddels droog geworden. Dus mijn poncho die kon uit. Ook heb ik de beschermhoes van de rugzak afgehaald. Het was niet meer nodig. Ik kon aan de wolken wel zien dat ze heel hoog zaten. Ik verwachtte geen regen meer. Ben dus verder aangelopen in mijn blouse. En wederom niet zo’n slimme beslissing. Al vrij snel kon ik mijn rugzak afdoen om toch weer dat windjack aan te doen. Als je nat bezweet bent, natte kleren aan hebt en het waait dan heb je het al snel koud.

Ik maakte al snel weer een stijging van ettelijke honderden meters. ff snelle check in mijn boekje, ik denk zo’n 500 meter. Je zit snel hoog. En als je dan terugkijkt over naar datgene wat je gelopen hebt, dan denk je wauw. Ben ik daar helemaal geweest. Maar je bent er écht geweest.

Een stuk tussen boompjes en grotere struiken volgde. Ik kwam daar nog een stel (man en vrouw) tegen die ik ook al eerder gezien had. Ze komen uit de buurt van Bergen, Noorwegen. En ze kunnen Duits. Dus we hebben een poosje lopen kletsen samen. Vooral zij was erg gezellig. Een poosje heb ik met ze meegelopen. Dat was prima maar ze liepen wel langzaam, omdat ze álles wilde zien.

Ik wist dat het nog ‘n km of 5 was. En ik wilde toch wel graag naar mijn eindpunt toe. Dus op een gegeven moment ben ik door gelopen. er volgde nog een heel mooi stukje. Langs prachtige watervallen.

Ik merk dat ik blijf herhalen. Maar ik vind het hier ook zo mooi dus vaak stond ik even stil om foto’s te maken. Ze sturen je ook langs de mooiste plekjes. Weg van de snelweg.

Bij de aankomst in Kongsvold Fjeldstue, kreeg ik mijn kamer toegewezen. Op de mail van eergisteren hadden ze gezegd dat dat de laatste kamer was. Ik blij. De kamer heeft 4 bedden. 2x 2 stapelbedden.
Vanwege de corona krijg je nu de hele kamer toegewezen. Normaal gesproken zou je er met 4 personen liggen. 4 verschillende personen. Ik vind het prima dat ik alleen lig. Vind het ook prima als er meerdere liggen. Maakt mij niet zoveel uit. Op mijn tochten naar Santiago sliep ik op slaapzalen van meer dan 30 personen. Dan moet je weten wat voor gesnurk er is.

En terwijl ik deze blog aan het inspreken ben/schrijven, komt er een dame aan. Ze was door de receptioniste naar me toegestuurd. Het was eigenlijk vol geboekt. Maar of ze alsjeblieft toch bij mij op de kamer kon slapen. Ze had 38 km gelopen vandaag. Waar ik twee dagen over gedaan had, had zij in één dag gedaan. Ze heet Gaby, komt uit Duitsland en ik denk dat ze ongeveer 40 jaar is.

Overnachting Kongsvold