Het grote niets

Vrijdag 30 juli

De jongedame die gisteren aangekomen was heet Gaby en komt uit Duitsland. Ze had die dag ongeveer 36 km gelopen. Waar ik 2 dagen voor nodig had, deed zij in 1 dag. Knotsgek. Dan loop je te rennen door een mooi natuurgebied. In ieder geval kon ze bij mij op de kamer slapen. We hebben savonds ook nog samen gegeten. Ik heb ze daarbij nog diverse tips gedaan waar ze heel blij mee was. En wat ook erg leuk was, ze had dezelfde fout gemaakt als ik. Daar boven bij dat kerkje. Beneden uitkomen en weer naar boven moeten. Ik heb daar toch hartelijk om gelachen. Maar in ieder geval wilde Gaby de volgende dag vroeg weg. Ze nam geen ontbijt. Ze pakte savonds al haar spullen al zodat ik smorgens geen last zou hebben.

Smorgens heb ik ze horen vertrekken maar was blij dat ze weg was. Ik vond haar manier van doen niet gezond. Maar iedereen doet het op zijn eigen wijze. Ik ben om 8 uur lekker gaan ontbijten. Ik zat bij 2 andere dames aan tafel. Ze vertelde dat ze naar dezelfde overnachtingsplaats als ik wilde. Ryphusan. Ergens in de middel of nowhere. 22 kilometer vertelde het boekje.

Bij aanlopen kon ik kiezen tussen Het Pad of de E6. Maar de weg is 2 baans en er loopt geen fietspad langs. Dus dan moet je echt op de weg lopen. En die is best wel druk. Het ging over 3,5 kilometer en ik vond het nog een moeilijke keuze. Uiteindelijk ben ik voor Het Pad gegaan.

En dat heb ik geweten ook. Over 3,5 kilometer heb ik ongeveer 2 uur gedaan. Misschien kan je, je indenken wat dan de moeilijkheidsgraad is. Ik heb vaak spijt gehad tijdens die eerste 3 kilometer. Het was omhoog en omlaag. Gruwelijk steil omhoog en gruwelijk steil omlaag. Vaak was het zo steil dat ik niet over de rand kon kijken. Sommige op- of af-stappen waren zo hoog dat ik haast op handen en voeten moest. Me aan alles vasthoudend om niet door te schieten. Één roetsj heb ik gemaakt. Ik duikelde voorover. Gelukkig op een veilige plek en ik werd opgevangen door een stuk boomstam tegen mijn borst. Ik had weer geluk gehad.

Maar goed, na die 2 uur kwam ik aan op het punt waar vandaan ik ook via de weg had kunnen gaan. Ik wist dat vanaf dit stuk een heel steil stuk naar boven zou gaan. Dat vond ik geen probleem. Ik wist ook dat het een breed pad zou zijn. Omdat heel vroeger hier met hoog water, de paarden met karren naar boven gingen. Ik heb wel gedacht; die paarden hebben onmenselijk zwaar moeten trekken. En ik denk dat men constant klossen achter de wielen had liggen, om niet terug te zakken. Zo steil was dat.

Maar uiteindelijk ben je boven en dan is het genieten van de mooie vergezichten. Er volgde een mooi bospad. Vrij horizontaal zodat ik lekker even rustig kon lopen. Dat mocht ook wel eens want de ochtend was voorbij en ik had er amper 6 km op zitten. Dat betekende dat ik er nog 16 km te gaan had. Dat zou sowieso een latertje worden. Gelukkig was het prachtig zonnig weer, zonder regen in het vooruitzicht. Dat was wel fijn.

Op dat horizontale pad was men druk bezig om overal bij de watervalletjes, bruggen te maken. Zodat de wandelaars op dit traject geen natte voeten kregen. Ik zag wel dat dit zeer zwaar werk was. Met die grote stenen werken en stapelen.
Nadat ik via een brug een riviertje overgestoken was, kondigde het traject weer een steile klim aan. Tot aan de boomgrens zou het zeer steil zijn. Ja. Dat heb ik gemerkt.

Bijna boven heb ik midden op dat pad naar weer een uitgebreide pauze genomen. Lekker op mijn zeiltje van het brood genieten dat ik van Kongsvold meegenomen had. Heerlijk in het zonnetje. Met schitterende vergezichten. Daarna kwam ik boven op de hoogvlakte van het Dovrefjell aan.

Ik had nog zeker 14 km te gaan. Dus zodra het pad enigszins goed te belopen was heb ik het tempo wat verhoogd. 14 km op een hoogvlakte lopen. Je weet niet wat je overkomt. Het is daar leeg, leeg en nog eens leeg. Het landschap golft. Het is hoog want je ziet. In de verte de velden met nog steeds sneeuw op dezelfde hoogte. De begroeiing is allemaal laag. Nog geen kniehoogte. En je kunt dus kilometers ver kijken want er is niets.

Nu liep ik daar met een stralend zonnetje en een snijdend koude wind. Had er niet aan moeten denken dat ik daar was met guur weer. Gelukkig scheen de zon en dat maakt alles vriendelijker. Maar wat een uniek gebied is dit.
Ik volgde angstvallig de aanwijzingen. Niet dat je kunt verdwalen, want er is maar één paadje. Maar toch. Die paaltjes met die bruine kop en het schildje van Olav gaf me toch heel veel zekerheid.

Op een gegeven moment was ik zelfs aan het twijfelen of ik wel de goede kant opliep. Ik had zelfs de neiging om, om te draaien. Zat ik wel goed? Het duurde en duurde. Maar ik kon gewoon niet verkeerd lopen. T was alleen zo’n verrekt eind.

En toen ik bij een pauze mijn telefoon wilde checken waar ik zat, gaf hij geen bereik op. Dat is de eerste keer hier in Noorwegen. Ik zit echt letterlijk hier in het grote niets. Brrrr. Maar snel doorlopen. En ik kwam uit op een boerenweg wat mijn boekje me vertelde. Het was absoluut niet lastig lopen. Alleen zo’n eind. Door dat lastige stuk in de ochtend en die stevige klimmen was ik veel tijd kwijt geraakt.

Toen ik een eind op weg was op dat weggetje kwam ik mensen tegen. Ff praatje en ik wil weten wat ze daar doen. Eindje wandelen dus. Ze kwamen van Ryphusan. 8 kilometer nog te gaan. Het gaf me weer moed. En ook omdat ik wist dat ik nog één flinke heuvel over moest.
En zo sukkelde ik door naar het eind. Ik was er om 17.30 uur. Heerlijk.

Ik had het gehaald. De 2 dames van deze morgen aan de ontbijttafel had ik niet meer gezien. Ik was de eerste die bij deze plek aankwam.
Met de code kon ik de deur openmaken. En heb een bedje in de hoek uitgezocht. Eerst maar ff rust en dan de boel verkennen. Alles moest je zelf doen. Er is geen douche. Maar zoveel had ik niet gezweet vandaag. Het was wel mooi zonnig maar de temperatuur lag rond 15 graden en boven nog lager. Het was boven op de hoogvlakte geen luxe om het windjack aan te hebben. Heb zelfs nog getwijfeld om de dikke jack aan te doen.

In de pelgrims herberg kon ik zelf wat eten klaar maken. Er stonden wat van die kant en klare maaltijden. Als je honger hebt is alles goed. Er was ook geen water. Je kon met een emmer beneden in de beek water halen. En dat in de herberg gebruiken. Er was wel gas, waarop je kon koken. Alles lekker primitief. En de toilet is achter de herberg. Er is wel een toiletbril, maar je kijkt op de grote hoop stront. En er was geen internetbereik. Help!

IK heb de tijd doorgebracht met blog typen. Anders spreek ik hem in maar omdat ik geen bereik had ging dat niet. Rond 20.30 uur dook ik de slaapzak maar in. Je kunt toch niks anders doen. En nog geen half uurtje later kwamen de dames van het ontbijt binnen gestommel. Ze waren pas om 10 uur gegaan. Ook heel veel tijd verloren op dat moeilijke eerste stuk. Ook gevallen en ze hadden al gezegd dat ze langzaam liepen. Dus het was niet verwonderlijk dat ze zo laat waren. Ik was blij dat ze er waren. Omdat ik me wel een beetje zorgen had gemaakt. Maar ja. Het zijn 2 zelfstandige volwassenen vrouwen waar ik me niet mee hoef te bemoeien.