Terug naar bewoonde wereld

Vrijdag 31 juli

De wekker ging. Huh, er gaat een wekker. Niet mijn wekker. Die zet ik zo min mogelijk. Het bleek de wekker van de twee dames te zijn. Het was 5 uur in de ochtend. Tijd voor mij, om nog een keer om te draaien. Maar de dames moesten er schijnbaar uit. Ze hadden me al verteld dat ze vandaag naar Opdall zouden lopen. En dat ze van daaruit weer naar huis zouden gaan. Ze moesten zeker de trein halen.

Ik had geen haast. Ik had gedurende de avond en nacht besloten om niet naar Opdall te gaan. Ik had besloten om over twee etappes / 2 dagen, 3 dagen te doen. Waarom zou ik mij haasten? Ik zou toch te vroeg in Trondheim aankomen. Of daar nu twee dagen moest wachten, of hier wat rustiger lopen. Nou, dan wist ik het wel.

En dan na, een rustig ontbijt liep ik om 9 uur aan. Ik had alles in de oude staat teruggebracht, gas afgesloten. Elektriciteit uitgezet. De deur op slot en de sleutel weer In het sleutelkastje.

Na een half uurtje lopen had ik weer whats-app bereik. Ik merk dat WhatsApp sneller weggaat, als internet. Dus ik heb het thuisfront laten weten dat ik weer op pad was. Maar ik kon nog geen internet ontvangen.
Het duurde nog zeker een dik half uur voordat ik echt weer internet had. Zo zie je maar weer, in wat voor uithoek ik had gezeten. Zoals ik al eerder gezegd heb, er was daar niets. Op de hoogvlakte dus zag je een enkel vogeltje. Maar ik hoorde ook geen vogels fluiten. Die hoorde ik weer toen ik weer tussen de bomen terecht kwam.

Op de hoogvlakte en op de flanken van die bergen, daar hoor je enkel het geklingel van de klokjes die de schapen dragen. De schapen lopen geheel verspreid, overal en nergens. Meestal zie je er 3 bij elkaar. Moeder en twee kinderen. Klinkt het gebel van de klokjes rustig dan is er niets aan de hand, wordt het luidt dan is er paniek.

Ondanks dat het prachtig is die weidse natuur daar boven was ik toch heel blij dat ik weer naar beneden kon gaan. Onderweg naar beneden kwam ik nog een stenen schaaps-herders hutje tegen. Het informatie bord vertelde me dat er veel van zulke hutjes boven zijn geweest. Het moet een erbarmelijk bestaan zijn geweest. Ik ben blij dat ik in Nederland woon. Het was ontzettend koud toen ik naar beneden liep. Rond 7 graden. En ook van het lopen kreeg ik het niet warm. Ondanks dikke jas en buff.

Het was misschien iets te makkelijk lopen. De weg voerde alleen maar naar beneden. Ik kon een stukje alternatief lopen, door bossen. Maar koos er toch voor om makkelijk te lopen via de weg. Ik had het wel even gehad met die klim partijen.

Beneden heb ik mijn pauze genomen in een kapelletje. Dit kapelletje stond natuurlijk op een helling. Stond je in de kerk, dan was er aan de voorkant een heel groot raam. Dat raam had zicht op de vallei. Dat was erg mooi gemaakt. Ze hadden een groot blauw, glazen kruis voor dat raam gehangen. Zodat het leek dat het kruis in de lucht hing. Het was er rustig zitten, met een mooi uitzicht.

Ik hoefde nog maar 3 kwartier te lopen na de pauze. Toen was ik al bij de camping waar ik wilde zijn. Ik zocht het kleinste houten huisje uit. Dat was genoeg voor mij. Het viel me nog mee wat er in dat huisje allemaal stond. Een waterkoker, ’n éénpits elektrisch fornuisje, van het huis een jerrycan om water te halen, een bed natuurlijk en een tafel met twee stoelen. Meer dan genoeg voor mij.
De middag werd gevuld met douchen, power nap, blog, lezen en met het thuisfront bellen. Heerlijk. Ik was er aan toe. En toen ik na uren weer buiten kwam stond daar een auto met Nederlands kenteken. De derde in totaal die ik nu heb gezien.

Ik ben in de keuken mijn spullen gaan afwassen. Daar trof ik een Nederlandse dame aan. Ze waren naar de Lofoten geweest. En nee. Ze hoorden niet bij die auto die ik gezien had. Die was toch van iemand anders. Dus er zijn hier toch wel meer Nederlanders. Fijn om te weten.

Tijdens het lezen 's avonds viel ik voortdurend in slaap. Ik kon mijn ogen van vermoeidheid niet meer open houden. Daar in dat allerkleinsten houten huisje van de camping. Nummer 8. Ik vond het zo schattig en knus huisje. En warm. Heerlijk.