Coma

Zondag 1 augustus

Ik heb de afgelopen nacht zwaar in coma gelegen. In dat kleine knusse warme huisje. Waar ik me bijzonder goed in voelde. Mijn lijf voelde nog niet uitgerust aan maar mijn hoofd wilde verder. Ook voor vandaag had ik niet zo heel veel kilometers op de planning staan. Ik had immers twee etappes/2 dagen in 3 dagen gegoten. Mijn eindbestemming van vandaag zou IMI Stølen zijn. Gelegen 3 km achter Opdall. Een of ander groot complex met huisjes kamers, campers en dergelijke. Ik zou het wel zien.

Nadat ik me losgerukt had van dat knusse huisje, ging het verder door weilanden en bossen. Het was een klimmetje en een afdaling niet vlak, niet steil gewoon lekker een beetje op en neer. Na een uurtje gelopen te hebben ging ik de E6 weer over richting Drivabrug. Een brug over een riviertje die ik niet overstak maar rechts passeerde. En van daaruit begon één van mijn laatste klimmen naar het Opdall Kirke.

Het was een vermoeiend klimmetje, doodgewoon omdat ik zelf nog zo moe was. Maar goed uiteindelijk kom je daar ook. De kerk was open. En ik kon daar een stempel zetten in mijn pelgrims paspoort. Ik durfde de kerk niet binnen te gaan. Omdat ik mensen hoorde zingen. En Ik ga niet tijdens het zingen de kerk binnen. Dus ik ging buiten mijn boterhammetje maar opeten.

En terwijl ik daar een hapje zat te eten kwamen de kerkgangers naar buiten. Een aantal dames waren gekleed In het mooie klederdracht. Direct heb ik gevraagd of ik een foto mocht maken. Zodra ik zag dat de meesten kerkgangers naar buiten waren ging ik de kerk binnen. Er waren nog meer mensen binnen in de kerk. Alle dames waren gekleed in klederdracht. De heren hadden allemaal n zwart pak aan. Ook de kinderen die erbij waren hadden allemaal klederdracht aan. Ik zag toen pas dat het een ‘doopmis’ was. Er waren baby’s bij met een doopjurk aan. Een wit kanten kleed. Nadat de kerk helemaal leeg was heb ik nog enkele foto's genomen en kon helaas geen kaarsje aansteken.

Het Pelgrimspad vervolgend en daarna een eigen route gevolgd te hebben, kwam ik aan in het centrum van Opdall. Bij een pizzaria. Daar had ik gruwelijk veel zin in. Daar heb ik me verwend met een lekkere pizza. Ondertussen heb ik geleerd dat je in restaurants een kopje koffie er gratis bij krijgt. Die sla ik natuurlijk niet af. Ik heb mijn tijd gedaan over die pizza en die koffie. Ik had geen haast ten slotte.

Na een dik uur heb ik het pad weer opgezocht. Het was nog een kleine 4 km naar mijn slaapplaats. Na een poosje gelopen te hebben kwam ik erachter dat ik mijn bidon bij de pizzeria heb laten staan. Verdikkie. Lastig. Maar dan maar water mee nemen via colaflesjes. Terug gaan deed ik niet voor die bidon. Het is de eerste keer dat ik iets laat liggen. Niet zo slim.

Op mijn slaapplaats arriveerde ik om 16.00 uur. En daar hoorde ik ook, dat ik geen avondeten kon krijgen. Ik was blij dat ik dus die pizza gegeten had. Mijn intuïtie gevolgd had. Ik zal het vanavond moeten stellen met wat brood dat ik bij me heb.
In het IMI Stølen centrum, kon ik wel ontbijt krijgen. Het blijkt een centrum te zijn met een christelijke inslag. Van hieruit worden wandelingen georganiseerd en voor groepen wordt van alles gedaan.

Ik zag wel dat in Opdall veel skihellingen zijn. Verschillende gondels gaan hier naar boven, dus ik denk dat het hier in de winter wel druk is met skiërs. In de zomer moeten ze doen met wandelaars en de pelgrims. In ieder geval had ik weer een plekje om te slapen en waar ik wat eten kon halen, morgenvroeg.

Als ik zo terugdenk over het Olavpad de laatste weken, dan vind ik het een prima wandelpad. Er zijn stukken bij die heel erg moeilijk zijn, maar over het algemeen is het goed te belopen. Al raad ik alleen de ervaren wandelaar aan, om dit pad te lopen.

Een ander dingetje is als je alleen loopt is het mentaal gezien erg vlak. Ik bedoel dan omdat je weinig mensen ziet. Waarmee je emotie kunt hebben. Een schaterlach, een medeleven of gezamenlijke ervaringen delen.
Je gaat met bijna niemand echt in gesprek. De Noren zijn heel erg op zich, zullen niet gauw een uitgebreid gesprek met je aangaan. Veel echte pelgrims zie je niet. Ik weet niet of dat is omdat dit Noorwegen is of omdat het corona tijd is. Maar dat maakt dat je emotioneel gezien heel erg vlak blijft. Tijdens de moeilijke trajecten heb ik het wel ooit te kwaad gehad maar op dat moment is het enkel belangrijk dat je je tot het uiterste concentreert. Emotie is dan uit den boze. Vandaar mijn opmerking dat het gezien de emoties vrij vlak is. Mijn grootste dip had ik gisteren morgen na Ryphusan. Ik voelde me zo alleen, had het zo koud. En was er eigenlijk wel klaar mee. Ik was moe en had heimwee.

Maar goed dat ik op het eind van de dag in dat kleine knusse warme huisje terecht kon. En de hele nacht zowat in coma heb gelegen.

Later op de avond werd ik gebeld door de receptionist. Ik mocht nog wat brood mee eten. Er waren nog wat gasten die een broodmaaltijd hadden. Ik kon daarbij aanschuiven. had ik toch nog wat te eten, die avond.