Matig

Maandag 2 augustus

Matig is het juiste woord voor deze dag. Op enkele dingetjes na. Toen ik van IMI-Stølen wegliep moest ik eerst een flink stuk klimmen. Om weer terug op het pad te komen Dat was het enigste heftige wat betreft het wandelen dat ik deze dag gedaan heb. De rest was matig.

Eenmaal op het pad aangekomen volgde ik in eerste instantie, een gras-pad. Eigenlijk loop je dan van stukken land, naar stukken land. Hekje open, hekje dicht. En ergens was er een klein schaapje dat stond te blèren om zijn moeder. Waarschijnlijk was hij uit zijn eigen stukje land ontsnapt en moeder was weg. Ik zag moeder ook nergens lopen anders had ik wel geprobeerd om ze weer bij elkaar te brengen. Maar ik neem aan dat er wel ergens herders zijn die naar deze schapen omkijken. Zo zag ik laatst ook ergens een schaap, met één enkel lam. Het schaap had volgens mij een flinke uier ontsteking. Aan ene kant een hele grote uier. Ik vond het erg zielig om te zien. Maar goed daar kan ik niks aan doen.

Het gras-pad ging over in een gravelweg. Deze gravelweg heb ik de gehele dag gevolgd Twintig kilometer lang. Ik bevond me op de linker helling van de vallei. De helling waar bij in Opdall al de skihellingen lagen. Langs dit gravel weggetje stonden verschillende groepjes huizen. Ik had niet het idee dat deze allemaal bewoond waren. Volgens mij waren het veel vakantie huizen, tweede huizen. Die dus enkel gebruikt werden in het weekend of met vakanties. En omdat het vakantie is reden er nog vrij veel auto's over dit grusvei weggetje.

Het weggetje was gelegen vrij hoog op de helling. Dus geregeld had ik mooie doorkijken over de gehele vallei en de terugblik over waar ik vandaan gekomen was. Het valt me iedere keer wel op hoe snel je weer een eind weg bent. Ook al ben je te voet, ga je maar 4 km per uur. Er was niks in spannends aan deze dag. Matig. Een beetje omhoog, beetje omhoog laag. Geen moeilijke passages. Gewoon lekker doorstappen. De timer had ik aangezet. En Ik heb er vrij netjes naar geluisterd.

Een paar keer heb ik de poncho aan moeten schieten. Ik heb een paar buitjes over me heen gekregen. Matig. Niet dat ik zeiknat werd. Maar wel voldoende om de poncho toch maar aan te trekken die dan ook gelijk met de volgende pauze weer uitging. Dan scheen de zon weer, dan trok het weer helemaal dicht en zag ik de bui door de vallei gaan. Mij waarschuwend, dat ik de poncho maar weer moest pakken.

Dus ik was ook al vrij vroeg bij mijn slaapplaats. Een manege Langklopp FjellFjellgård. Ik kon nog kiezen om 2,5 km door te lopen en dan zou ik bij een pelgrims huis uitkomen. Maar deze manege had ik al telefonisch besproken. En op het plaatje was het Pelgrims huis ongeveer hetzelfde als een plek waar ik al een keer eerder was geweest met oude houten huisjes bij elkaar.

Dus ik draaide af bij de manege net op het moment dat er wel 15 kinderen gezeten op pony’s een bosrit gingen doen. Het was een mooi gezicht al die verschillende paardjes bij elkaar.

En wat schetste mijn verbazing toen ik bij het huis aankwam daar zat Joe. Joe die ik vlak voor het Dovre, en op het Dovre vaak gezien had. Joe met zijn hond. Joe die in zijn eigen tentje kampeerde. Hij had hier een maaltijd genuttigd, en een stempel gehaald.
We hebben samen een hele poos zitten kletsen. Hij heeft me zijn bewogen levensverhaal verteld. Blijkt 57 jaar te zijn. En ik heb lekker niet gezegd hoe oud ik ben. Het bleek dat we heel vaak op ongeveer dezelfde plaats hadden geslapen. Ik alleen binnenshuis, hij met zijn tentje net een paar kilometer daarvoor of daarna, buitenshuis.

Omdat het buiten toch nog steeds vrij koud is heeft de eigenaresse hier lekker de houtkachel aan gemaakt. Heerlijk zit ik hier dus hout te stoken. Mijn blog bij te werken. En naar buiten te kijken naar de paardjes. En het regent inmiddels weer.

En dan komen ineens twee nieuwe pelgrims aan gewandeld. Tijdens het eten blijken het Nederlanders te zijn. Willem en Meike ergens uit midden Nederland. Maar hij is geboren Vianen bij Cuijk, Willem van Boekel. Ze zijn gisteren begonnen met het Olaf pad. De voorgaande etappes hadden ze de afgelopen jaren al gedaan. Dit jaar deden ze het laatste stuk. Willem kende het Land van Cuijk erg goed. Inclusief de plaats namen in het dialect.
We hebben gezellig zitten buurten aan tafel. Het lijkt erop dat ik beiden, de komende week elke avond wel zal zien. Ik ben niet van plan om samen te lopen. Maar we zullen elkaar wel regelmatig tegenkomen.

Na het eten heb ik even een rondje gemaakt door de stallen. Het roept oude herinneringen op. Er is hier een pony kamp van 29 kinderen normaal gesproken had ze er maar een stuk of 24. Er lopen hier 60 paarden rond. Veel verschillende rassen door elkaar. Het is een heel bedrijf. Knap dat z’n vrouwtje dat alleen met haar dochter kan runnen. En een bijverdienste heeft aan de pelgrims. Die ze dan ook nog moet verzorgen.

En dát vind ik dan hélemaal niet matig.