Mooi weer, totdat....

Woensdag 24 juni
Gelopen van Weissenberg naar Bautzen
23 km Totaal 55 kilometer
Mooi weer, totdat…

Ik kon de slaap niet pakken gisterenavond. Draaien, draaien, draaien. Ik lag in een gat en volgens mij liep er ergens dichtbij een snelweg. Dat gezoem hoorde je de hele nacht. Ik denk ook dat ik door mijn middagslaapje al een voorschot had genomen. En wat doe ik als ik de slaap niet kan pakken. Lezen. Ik heb een paar boeken op de telefoon en daar duik ik dan in. Krijg ik slaap, gaat alles uit. Dan probeer ik weer te gaan slapen en dat lukt dan weer niet. En grijp ik weer naar de telefoon om verder te lezen. En dit herhaald zich tot ik echt niet meer kan.

Vanmorgen werd ik in ieder geval toch uitgerust wakker. Dat begint zo om 4 uur. Kijk ik op mijn klokje. Te vroeg denk ik dan en ga verder met slapen. Dat herhaald zich n paar keer totdat het zo rond 7 uur is. Dan trek ik als eerste de stop uit mijn slaapmatje eruit, die vervolgens helemaal leeg loopt. De stop uit mijn kussen wordt er uitgedrukt en deze druk ik helemaal leeg. Dat ding heb ik voor n paar euro via Amazon gekocht en heeft nu al zijn waarde dik en dubbel verdiend. Vervolgens ga ik systematisch alles opruimen. Op 1 kant van mijn onder-zeil leggen en dan breek ik de tent af. Altijd de buitentent als laatste. Dat is fijn omdat hij ook altijd als eerste staat. Bij minder weer ben je dan altijd direct onder dak.

Rustig ontbijten doe ik nog niet. Ik eet n broodje of mueslireep met wat water. Ontbijten doe ik op mijn eerste pauze. En dan loop ik langzaam aan. Rustig om lichaam en geest weer te laten wennen aan de taak die deze dag te wachten staat.

Toen ik Weissenberg uitgelopen was kwam ik in een prachtig natuurgebied. Daar zag ik ook mijn eerste ree lopen. Het was door n prachtig stukje natuur naast een riviertje. Een smal pad ernaast en zon die door de bomen scheen. Ik stak het riviertje over door middel van een halve boomstam. Moi wa. Vervolgens ging het paadje via de rechter oever verder. Een erg mooi stuk. Af en toe opletten dat je niet het water in glijdt, maar met mijn stokken prima te doen.

Ik kwam uit in Gröditz. Dit was de plaats waar Thomas de voetpelgrim overnacht had. Dat had hij mij gisteren via app laten. Dus ik verwachtte hem ook te zien. Maar ik moest nog steeds ontbijten. Ik zocht n bankje waar ik lekker kon zitten maar vond deze niet. Ik had nog niet zoveel honger want had net in Gröditz dikke kersen geplukt en opgegeten. Deze bomen staan hier overal naast de weg en je kunt er vrij van plukken. Ook heb ik al naast diverse landweggetjes perenbomen en appelbomen zien staan. Deze vruchtbomen staan hier overal zoals je bij ons thuis de eik, iep of populier zit staan. Ik vind dit veel slimmer. Je kunt er direct van plukken.

Gröditz liep ik uit en wie zag ik daar voor me uit strompelen. Ja. Thomas. Hij had inmiddels wel sokken over zijn blote voeten gedaan. Half kapot geknipt om toch nog n beetje blote voet te hebben. Onder de sokken zaten zulke grote dikke blaren die hij niet meer schoon kon krijgen. Daarom had hij er maar n sok overgedaan. Ik vond het niet zo slim. We hebben even samen gelopen. Heel rustig want hij moest zich op elke stap concentreren. Stukkie verder raakte hij ook nog aan de praat met de lokale boswachter en toen was het voor mij al snel klaar. Ik wilde verder. Bautzen was het doel. En ben dus met een zwaai en een Houdoe verder gegaan.

Na enige kilometer vond ik mijn bankje voor het ontbijt. Deze lekker genuttigd met n blikje cola. Goed voor de suikers. Nog even bellen naar Bautzen want ik wilde daar slapen in een jeugdherberg. Na 3 dagen zweten was ik toe aan een douche, goed internet en stroom. Maar ik kreeg een negatief bericht. De jeugdherberg was gesloten. Daar baalde ik flink van en dat speelde de rest van de dag door mijn hoofd. Negatieve gedachten, niet goed.

De route werd vervolgd door landweggetje, heuveltje op en heuveltje af. De lucht begon steeds donkerder te kijken. Af en toe viel een drop maar het ging. Bij mijn zweet viel het niet op en de rugzak kon wel tegen een stootje. In Kubschütz had ik mijn uitgebreide pauze op een heel mooie hout gesneden bank. (Foto volgt).

Het begon langzaam maar zeker harder te regenen. Ik zat onder een boom dus viel het me nog niet echt op. Pas toen ik weer aanliep dacht ik, oei ik had eigenlijk mijn regenponcho moeten pakken. Helaas. Langs een doorgaande weg gooi je niet zo snel je rugzak af. Dus liep ik door met de gedachten, het ken net, het ken net nie. Dat hield ik één kilometer vol, totdat het begon te stortregenen. Gelukkig was daar een plastic kas, zo’n tunnel . Daar schoot ik dus direct in. Daar dacht ik eerst het ergste af te wachten. Maar het hield maar niet op. En aangezien ik ook regenkleding bij me heb, heb ik deze maar uit de rugzak getrokken en deze over me heen gegooid. Ik loop dan echt in een complete tent. Totaal incognito. En iedereen kijken naar die wandelende tent.

Ik trek mijn pet nog maar dieper over mijn oren en voor mijn gezicht en ben blij dat niemand me hier kent. Maar ondertussen had ik nog steeds geen onderdak voor deze avond en met deze regen wilde ik al helemaal niet in de tent slapen.

Langs de drukke weg liep ik Bautzen in. Ja en weer heb ik een hekel aan grote plaatsen. Loop liever in mijn eentje door een groot bos dan door de regen langs een drukke weg met voortrazend verkeer dat bij stoplichten, de ogen richting mij uitkijkt. Verder ging het en nog voor het centrum had ik een inzinking. Ik moest iets te eten hebben. Zonder dat ik de rugzak af hoefde te doen want alles is klam. Aan de overkant van de drukke weg was een bakker, er was een gaatje tussen het verkeer dus ik zo snel als ik kon naar de overkant. Binnen vroeg ik netjes of ik daar even mocht zitten maar het mocht niet. Corona. Ik kon buiten gaan zitten in de regen. Maar ik knapte op van de zoetigheid en kon verder naar het centrum.

Ik ben daar neergestreken in een kerk met de bedoeling daar een stempel te halen. Dat lukte niet. Dus ik was er klaar mee. Ik zocht in mijn boekje het goedkoopste pension op. Belde en kon daar terecht. Vervolgens konden ze me ook vertellen waar ik een stempel kon halen. Ik deed de poncho weer om, de gamaschen extra aan. Om nog n beetje droog te blijven. En toen ik naar buiten liep was het droog. Dat had ik weer. De stempel was toen snel gehaald. Het pension zat op n halve kilometer afstand. Dus daar was ik ook zo.
En na een lange douche en het uitwassen van mijn bezwete kleren voelde ik me weer top.

Alleen er was nog een dingetje. Iets waar ik helaas niks aan kon doen.
Ik was jaloers. Jaloers op al mijn lieve collega’s die nu bij elkaar zijn bij het vrijgezellenfeest van onze lieve Warda die in augustus in Egypte gaat trouwen. Als de vlucht gaat, over een paar weekjes.
Bij dit feestje kon ik niet bij zijn. Je moet keuzes maken en ik had de keuze gemaakt om op 22 juni te vliegen. Omdat dat al bijna een jaar vaststond. Slim??? Tsja, Je kunt niet overal bij zijn. Al zou ik dat wel vaak willen.

Ik sloot de dag af met soepje en een spaghetti en typ wéér een veels te lang verhaal.