Veel kilometers

Donderdag 25 juni
Gelopen van Bautzen naar Nebelschütz
26 kilometer, totaal 81 kilometer
Véél kilometers….

De dag startte met n lekker ontbijtje. Lekker aan tafel. Koffie en jus ’d oranje erbij. Dat is nog ns luxe. Er waren meerdere gasten en één daarvan sprak me aan. Of ik de Jacobsweg liep. Ja, die liep. En dan komt het hele riedeltje. Waar vandaan je gisteren gelopen hebt, waar ben je gestart, wanneer, waar kom je zelf vandaan etc. Hij vond dat ik wel n héle grote rugzak had. Hij had bijna niks bij zich. Hij was op de fiets en fietste via Polen naar Istanbul. Hij had zijn huis en alles verkocht en deed nu niets anders als fietsen. Tsja. Je zult maar een hobby hebben. In mijn rugzak zit mijn huis, mijn keuken en mijn voorraadkast. Kan ik toch niet missen. En ja mijn rugzak kijkt groot en zwaar. 14 kilo met eten en drinken erbij schat ik. Maar eenmaal op mijn rug is het goed te doen. Dus hees ik na het ontbijt mijn huis op mijn rug. Zwaaide nog even naar de pelgrim zonder huis, zielig toch, en weg was ik.

Bij het uitlopen van Bautzen stopte er nog een jongedame bij mij. Ze was op de fiets. Dat ik vooral in Crostwitz, naar het pelgrims onderkomen moest gaan. Was het niet voor een overnachting dan voor de pauze. Het was 16 kilometer verderop. Ik knoopte dat in mijn oren. Je weet maar nooit.

Bautzen uit, zag ik de 2 pelgrims van de dagen ervoor lopen. Ik loop harder dan zij, maar ik wilde ze nog niet inhalen. Ik moest namelijk nog ergens naar de WC en dan krijg je zo’n inhaal spelletje. Ik haal jouw in en dan haal jij mij in. Daar had ik geen zin in. Gelukkig zag ik ergens iemand die van huis uit net de auto in wilde stappen. Ik snel erheen of ik alsjeblieft van de toilet gebruik mocht maken? De man keek zuur, maar de vrouw liet me meteen binnen en O wat is dat heerlijk.

Daarna kon ik de 2 mannen met een gerust hart inhalen. Net op een punt waar zij pauze gingen houden. We hebben een kort gesprekje gehad en ik kreeg nu langzamerhand toch wel het gevoel dat ze aardig zijn. Maar nu zal ik ze wel niet meer zien. Ze wilden overnachten in Crostwitz. En ik in Nebelschütz als ik dat halen kon. Betekende voor hun 16 kilometer en voor mij 26 kilometer. Dat is een groot verschil.

Dus ik zette er maar lekker een flinke pas in.
De route ging lang over smalle geasfalteerde wegen, die meestal niet druk waren. En daarom was ik ook na een viereneenhalf uur in Crostwitz. Ik was dus echt toe aan een uitgebreide pauze. En op advies van de jongedame zocht ik het pelgrims onderkomen.

Dat had ik goed bekeken. Een heerlijke plek. Er was niemand. Alle deuren stonden open. Je kon fruit, koek, cake pakken. Er stonden stoelen in de schaduw. Lekker. Er was een deur dicht dus daar durfde ik niet te komen, maar 5 meter verder stond een deur open en daar ben ik heel onbeleefd toch maar een aantal keren mijn flesje water bij gaan vullen. Ik heb daar mooi mijn boterham op zitten eten en fijn gerust. Toen ik weg wilde gaan kwam de mevrouw van het huis eraan. Of ik alles had kunnen vinden? Of ik ook een kopje koffie had gezet? Hu? Ja dat stond achter die dichte deur. Daar lag nog veel meer wat ik kon pakken als ik wilde. En ik kon ook nog naar toilet. Wat n luxe. Ik vroeg of ze dat zo wel vertrouwde om alles zo open te laten staan. En haar antwoord was: pelgrims stelen niet. Ja, deze dame had heel veel vertrouwen in pelgrims. Dat heb ik ook, maar omdat ik in Spanje ook wel eens anders meegemaakt heb vind ik toch dat je de kat niet op het spek moet binden.
Voor ik wegging heb ik nog een appeltje en een plakje cake gepakt. En daarna nog een gift gedaan in het potje. Ik kan iedereen die daar nog in de buurt komt als pelgrim, fiets of te voet, dringend aanraden om daar even pauze te houden.

Na Crostwitz kwam ik langzaam op gang. Ik voelde dat ik mijn meeste energie al voor de pauze verbruikt had. Maar dan ga ik doelen stellen. Mijn eerste doel was het Kloster St. Marienstern, 5 kilometer verderop. Daar sukkelde ik langzaam maar zeker heen. Ik liep over gravel wegen die een beetje leken op de holle wegen bij ons in Limburg. Uitgestrekte velden vol uitgebloeide koolzaad heb je hier. Het is al erg mooi hier. Maar met bloeiend koolzaad zou het nog veel mooier zijn. Het is heel lieflijk. Alles is heel netjes en overal is alles mooi opgeknapt. En af en toe zie je nog bij een oud huis een Trabantje staan. Daar maak ik natuurlijk meteen n foto van.

Bij het Kloster heb ik even gerust. Appeltje gegeten. Daarna verder en toen liep ik voor het eerst n klein stukkie verkeerd. Maar snel omgedraaid en toen de goede richting in. Zoals gezegd staat de route goed aangegeven.

Na het Kloster, weer op de route deelde ik de afstanden steeds kleiner in. Ik had het bloedheet. Gisteren was ik kletsnat van de regen. Nu was ik kletsnat van het zweet. Dus ik zei tegen mezelf: niet zo zeuren. Het telt af. Ik had vandaag een route van 26 kilometer en wist dat dat (te) veel zou zijn. Maar ik wilde persé slapen in Nebelschütz.

Die laatste kilometer kwam ik niet meer vooruit. Kersenboom, kersen eten. Schaduw, ff stilstaan. Mooi plaatje, eerst foto maken. En zo sukkelde ik verder. En toen was in ik Nebelschütz. Ging richting kerk, over een bruggetje. En kwam in een tuin van iemand terecht. Aan hem vroeg ik waar ik mijn tent neer kon zetten. Snapte hij niet. Ik vroeg waar ik een stempel kon halen. O bij de burgemeister. Ik moest maar daar en daar heen. Ook dat nog. Maar ja, stempel wilde ik toch wel hebben en zo kwam ik aan bij een soort vooroorlogs gebouw. Betonnen blok. Het waren 2 langwerpige gebouwen naast elkaar, verbonden met een brug. Aan de ene kant een winkel. Yes, die moest ik ook nog hebben maar eerst naar de Burgemeester. Er zat nog een kapper in, waar ze heel trots op waren en iets van een gemeenschappelijke ruimte zoals ik in de latere avonduren kon horen.

In de kant van de Burgemeester zaten de sportkantines. Je moest een betonnen trap op om bij de Burgemeester te komen. Boven zat aan de linkerkant een groot kantoor voor zijn secretaresse, een aardig meiske die me toe vertrouwde nog niet zo heel lang voor de burger werkte. En aan de rechterkant zat de burger. Niet zoals bij ons in pak. Netjes gekleed. Maar gewoon in corduroy broek en oversized T-shirt. Tussen de kantoren zat een wachtruimte / halletje met toilet.

Hij was er gelukkig nog en ik werd direct in een grote stoel gepland. Of ik water wilde? Hij was druk druk in zijn doen. Maar hij zag denk ik wel dat ik het héél heet had. Ik kreeg van hem een mooie stempel en in het Sorbisch zijn naam eronder. Ik ben daar heel trots op. Hij had het maar over die Sorbiërs. Dat ze een eigen taal hadden. Dat ze een eigen bevolkingsgroep waren die hier leefden. Dat er vanavond een lezing hierover was. Op mijn vraag waar ik mijn tent neer kon zetten kreeg ik geen antwoord. Dus dan verzin ik zelf wel wat. Ik had allang gezien dat achter het gebouw een speelveld lag met een mooi plekkie voor mijn tent. Daar hoef ik geen toestemming van de burger van te hebben . Dat doe ik gewoon.

Zo gedacht zo gedaan en na mijn boodschappen heb ik er mooi mijn tentje neer gezet. Daarna moest ik er voor zorgen dat ik voldoende water had en ging dus weer terug naar de Burgemeester. Ik had het aanbod van toilet al van hem gehad en dacht daar dus meteen water te halen. Toen ik dat ging doen viel me in dat ik een douche gezien had. Dus mijn eerste vraag was dan ook of ik mocht douchen. Ja hoor. Geen probleem. Ik had nog 20 minuten. Nu dat hoef je na zo’n dag maar één keer tegen mij te zeggen. Ik dus douchen. Waterflessen afvullen en der Burgermeister härztlich bedankt.
Super toch.

Bij het verder inrichten van mijn tent kwam nog een meiske van ongeveer 6 jaar gezellig bij me staan kletsen. Wat Ik toch allemaal aan het doen was. Dus ik heb ze laten zien waar ik op slaap. Wat mijn slaapzak is etc. Heel interessant vond ze het. Ze vroeg nog of ik een avonturierster was en ja, dat kon ik volmondig beamen, al denk ik zelf dat ik ook nog een klein kind ben zo in mijn tentje en mijn slaapzak. Moeders stond het allemaal af te luisteren en had de grootste lol. Toen ze samen wegliepen vroeg ze of ik nog wat nodig had. Ja ja. N kopje koffie gaat er altijd in. Even later kwamen ze samen terug met een grote thermosfles koffie. Ja ook voor morgenvroeg, een zak koekjes en een appeltje en een peertje. Wat lief toch. Ik had in mijn bagage nog een rol mentos en dat heb ik het lieve kind maar snel gegeven.

Na mijn potje eten zelf gekookt te hebben, heb ik dit verhaal zitten typen. Harry belde nog ondertussen. Altijd fijn. En nu word het langzamerhand bed tijd voor mij. Truste.