Pension

Zondag 28 juni 2020
Gelopen van Paulsmühle naar Zschepa
30 kilometer, totaal 157 kilometer
Pension

Midden in de nacht werd ik wakker. Het was donker. Geen tijdstip waar ik normaal op wakker wordt. Ik lag plat op de grond. Doe ik normaal ook wel maar dan zit er een slaapmatrasje tussen. Ongeveer 5 centimeter lucht. Die lucht was weg. Dan trekt de kou erdoor en je voelt de grond. Wat was er aan de hand? Had ik per ongeluk mijn matrasje leeg getrokken. De stop eruit? Dat was niet het geval. Ik wist het niet. Dus midden in de nacht heb ik maar mijn matrasje opnieuw opgeblazen. Dat doe ik door middel van een blaaszak. Ik verbind de zak met het matras. Daarna schep ik lucht. Zorg dat de lucht er boven niet uit kan en dan druk ik de zak leeg in het matras. Met 2 a 3 keer lucht scheppen is mijn matrasje vol. Een hartstikke handig systeem. Tenminste als de lucht in het matras blijft. Toen mijn matrasje vol was ging ik er gewoon weer op liggen. Ik voelde het matras slapper worden en hoorde de lucht er uit gaan. Ja en midden in de nacht doe je daar niets aan. Dus ik heb me maar zo gerieflijk mogelijk gemaakt en ging verder met slapen.

Zoals je begrijpt was ik vroeg wakker. Ik heb het gat in het matras gezocht. Het blijkt dat de randen geplakt zijn en daar was een gat. Het plaksel had los gelaten. Met andere woorden. Dit valt niet meer te repareren. Da’s zwaar balen. Want je kunt wel een tent bij je hebben, slapen op de grond is toch niet helemaal mijn ding. De laatste week was ik al diverse malen van een knal geschrokken als ik op het matrasje lag. Het matrasje bestaat uit ribbels. Om de lucht te verdelen. Een van die ribbels was aan het loslaten zodat er aan één kant een bobbel kwam. Daar was mee te leven. Maar met dit gat niet. Dit is balen.

Maar goed, inpakken en wegwezen en onderweg bedenken wat we ermee kunnen doen. Op naar Großenhain. Dat lag ongeveer 6 kilometer verder. Ik ging over een lange lange dijk. Wat heb ik daar vaak gedacht dat het goed was dat ik in Paulsmühle gestopt ben. Met die hitte was dat niet te doen geweest zijn. Op die open dijk in de brandende zon. Nu was de planning die 5 van gisteren en 18 van vandaag en dan zou ik uitkomen op ongeveer 24 kilometer totaal. Had ik zo bedacht!!!

Großenhain inlopen was n mooi stuk. Mooie nette buitenwijken met veel groen. Tuurlijk miste ik de laatste aanwijzingen en moest op Tom Tom naar het centrum. Het centrum was niet zoveel bijzondere. Maar goed ik pakte daar toch maar n flinke rust mee. Bij het uitlopen kwam ik voorbij n IJssalon. Die was open. Heerlijk dat eerste ijsje in lange tijd. Heb t wel lopend opgegeten omdat ik al zolang gezeten had in het centrum. Großenhain uit gaan bleek voor mij weer n probleem. Ik verdwaalde in het stadspark. Dommie. Maar ook met behulp van Tommie kwam ik weer op het juiste pad. Een mooi pad naar Skassa volgde. Ik had wel het gevoel dat mijn benen moeilijk vooruit wilde.

Na Skassa volgden een aantal lange betonnen paden. Ik maar sjokken en om de 3 a 4 kilometer viel ik ergens op n bankje neer. De omgeving is niet zo heel aantrekkelijk. Grote lange velden vol graan, uitgebloeid koolzaad of maïs of nog meer graan. Het leek de Meseta wel. Al was de Mesata veel gezelliger. Het ene beton pad volgde op het andere. Het begon steeds harder te waaien en er viel een drop. Ik kwam net op tijd in Roda aan. Zwaar toe aan alweer n pauze.

Het was erg druk bij Gasthof Dorfkrug. Daarom vroeg ik aan de bediening of het een besloten feest was. Dat was het niet dus ik n plekkie zoeken op het terras. Toen ik er net zat werd iedereen naar binnen gebonjourd. Het begon steeds harder te waaien en harder te regenen. Alles naar binnen. De serveerster vroeg of ik ook wilde eten. Ja zei ik, want anders mocht ik niet naar binnen. De hele zaak zat namelijk vol met gezinnen uit de wijde omgeving die daar elke zondag kwamen eten. Goeie zaak zei ik. Moesten ze in Nederland ook maar eens invoeren. Ik heb in ieder geval lekker koffie gehad en n ragouttje met toast.

Toen ik klaar was, was de regen ook voorbij en kon ik weer verder. Mijn hoop gevestigd op Zainhain. Hopend dat ik daar n pension kon vinden met diner en ontbijt. Ik had natuurlijk geen eten meer bij en nu ook nog een kapot matras en alle winkels waren dicht. Dus ik moest echt wel naar n pension. Vlak voor Zainhain liep ik een grote gevangenis voorbij. Rollen prikkeldraad en nog meer tralies voor de ramen. Het gekke was dat dit gebouw ook een bordje aan het hek had hangen dat daar een pelgrims hostel was. Ik heb dus echt een poosje staan te twijfelen of ik er wel of niet heen zou gaan. De verwachting dat er geen eten voor mij zou zijn en het feit dat het zo’n grote gevangenis was deed me besluiten om toch verder door te lopen naar dat pensionnetje wat ik in gedachten had. Wat zeg ik lopen? Nee ik was al de hele dag aan het sloffen. Kilometer voor kilometer. Dus wat was ik blij dat ik eindelijk in Zainhain was.

Vlak voor Zainhain ging ik nog één keer zitten in de berm van de weg. Appeltje opeten. Ff lekker rustig gezeten. Niks mis mee. Maar toen ik mijn rugzak oppakte bleek deze helemaal onder de mieren te zitten. Die ene plak kaas, die er nog in zat en half gesmolten was had een hele mierenkolonie aangetrokken. Alles zat onder de mieren. Getver. Dus snel heb ik die kaas weggegooid met al de rest verkruimeld brood dat al dagen in de tas zat. En heb al die mieren van de tas afgeslagen voordat ik verder kon sloffen.

Nog één kilometer en ik was er. Wat was ik blij. Op naar dat pensionnetje dat ik hoopte te vinden. Maar de blijdschap was van héle korte duur. En het werd nog erger. Het werd zelfs een grote teleurstelling. Er was helemaal niets in Zainhain, n uitgestorven dorp, geen pensionzoals mijn boekje aangaf. In Zainhain heb ik direct de pelgrims onderkomen cq de pensions opgebeld die in mijn boekje stonden, in de eerstvolgende plaatsen. Drama. Ze waren allemaal vol of er werd niet opgenomen. Dus stonden er voor mij nog extra 10 kilometer te wachten om in Strehla te komen. Ramp.

Maar toen heb ik wel flink de sokken erin gezet. Met dat sloftempo zou het uren duren. En ik was er helemaal klaar mee. Om een lang verhaal kort te houden. Aangekomen in Gohlis, het eerst volgende plaatsje, ging ik alle deuren af van de pensions die ik tegenkwam. Alles was vol of niemand bereikbaar. De moed zakte me steeds verder in mijn wandelschoenen. Uiteindelijk in het kleine plaatsje Zschepa was er voor mij nog plaats in de herberg. Avondeten heb ik gemaakt van mijn aller aller laatste pasta met behulp van tonijn en tomaten saus van de gastvrouw. En uiteindelijk heb ik geen 10 kilometer, maar 7,5 kilometer extra gelopen zodat het totaal toch zo rond de 30 kilometer uitkomt. Nu bedtijd in een echt bed.

Ik ga morgen naar een garage of fietsen zaak en probeer met lijm dat gat te plakken van het matras. Lukt dit niet dan kan ik waarschijnlijk pas in Leipzig n nieuw matras kopen. Deze geschiedenis wordt vervolgd.